Kąciki jego pyska zadrżały w wyrazie najbliższym półuśmiechowi, do jakiego był zdolny. Doprawdy, umysły kociąt faktycznie nie były rozwinięte do zadowalającego względem kotów dorosłych stopnia.
- Podejrzewam, że mogli obawiać się, że Klan Gromu i Klan Rzeki uznać mogą ich osiedlenie się na innych terenach pobliskich ich ziemiom bez ich zgody za powód, dzięki któremu będą mieć możliwość otwartego ich zaatakowania - rzekł zgodnie z prawdą. - Ostatecznie jednak, jak już mówiłem, Klan Nieba postanowił się przenieść w okolice oddalone od reszty klanów... uczynił to jednak zbyt późno. Pod osłoną nocy wojownicy Klanu Rzeki oraz Klanu Cienia zaatakowali obóz Klanu Nieba. Gdy nastał świt, większość terminatorów i wojowników nie żyła. Jedyną pozostałością niegdysiejszego Nieba pozostały nieliczne kocięta, które uciekły lub zostały przyjęte do pozostałych grup - rzekł. - Gwiezdny Klan, przodkowie, w których wierzy większość klanowych kotów, nie zainterweniował w mające bieg tragiczne wydarzenia. Dopiero, gdy minęło kilka księżyców poczęli zsyłać sny przywódcom pozostałych klanów; przekazali w nich dodatkową, szesnastą zasadę kodeksu wojownika: każdy Klan ma prawo być dumnym i niezależnym, ale w ciężkich czasach klany muszą zapomnieć o granicach i walczyć ramię w ramię, aby chronić siebie nawzajem. Każdy klan musi pomagać innym, aby żaden z nich nie upadł. Ostatecznie Klan Nieba nie był jedynym, który upadł - najstarsze żyjące w Klanie Gromu koty takie, jak Mroźny Poranek czy Rozżarzona Gwiazdą pamiętają czasy, w których istniał jeszcze Klan Cienia. Tego, jak zapewne wiesz, równie, nie ma już wśród nas.

- Owszem. Wbrew naiwności Klanu Nieba, zostaliby zaatakowani niezależnie od swego postępowania - odrzekł ostatecznie. Z perspektywy upływu licznych księżyców łatwiej było im oceniać sytuację. Klan Nieba nie posiadał tego przywileju. - Ty i reszta najmłodszych kociąt w Klanie posiadacie coś wyjątkowego, Tygrysico. Są to doświadczenia i perspektywa, których nie posiada większość klanowych kotów. Rad jestem, że ich używacie - w przyszłości mogą okazać się być czynnikami ratującymi życie.
Rad był również z pytań zadawanych przez kotkę.
- Nikt. Ich wyginięcie było spowodowane klęską żywiołową.

- Rozumiem - odparł zgodnie z prawdą. I jego postawa, gdy był jeszcze terminatorem, była oceniana surowo właśnie z powodu odmiennej perspektywy jaką przyjmował gdy spoglądał na otaczający go świat. - Podejrzewam, że takie oceny odnośnie twojej osoby faktycznie mogą się pojawić. Czy ktoś wymuszał na tobie dostosowanie się w jakichś kwestiach?
Jeśli tak, zamierzał naturalnie podjąć ku temu odpowiednie kroki.
- Pożarem.

- Wibracje? - spytał, nie rozumiejąc, co próbowała wyrazić kotka. Jej ograniczone slownictwo oraz jego niewielkie umiejętności społeczne nie były idealnym duetem do nawiązania jakiejkolwiek konwersacji.
- Podejrzewam natomiast, że sam pożar jedynie przyspieszył nieuniknione. Klan Cienia był osłabiony z powodu częstego naruszania jego terytorium przez dwunogów oraz towarzyszącym im psów. Niedźwiedzia Gwiazda, ówczesny przywódca Klanu Wichru, nie przystał na prośby o pomoc wystosowane przez Lisią Gwiazdę, liderkę Klanu Cienia. Dwunodzy coraz zuchwalej zapuszczali się na tereny Klanów, ostatecznie naruszając też terytoria pozostałych z czterech grup i powodując, że ich przyszłość również stała się zagrożona - rozwinął swą wypowiedź. - Powolną katorgę przerwał pożar, który spalił tereny Klanu Cienia, by następnie przedostać się na obszar zajmowany przez osłabionych przez chorobę Rzeczniaków. Klan Gromu i Wichru przetrwały ponieważ od ognia oddzielał ich strumień, którego obecność spowolniła płomienie wystarczająco, by ich członkowie zdołali się ewakuować... i wyruszyć w poszukiwaniu nowych terytoriów, tych, które zajmujemy obecnie - podkreślił. - Klan Rzeki, jak zapewne się domyśliłaś, zdołał się odbudować, nieliczni niedobitkowie z Cienia natomiast, pogodzeni z nową rzeczywistością dołączyli do pozostałych grup lub odeszli, zapomniani na zawsze.

- Choroba nie ustępuje? - rzekł, zmieniając temat rozmowy w odpowiedzi na zachowanie kotki, od której, oczywiście utrzymywał bezpieczną odległość. Żywił nadzieję, że jego rozmówczyni wyzdrowieje prędko, unikając losu zmarnowanej w lecznicy młodości. Taki nieraz wpływał znacząco na charakter jednostki, w jego opinii zaś nie zawsze był to wpływ pozytywny.

- Odpoczywaj zatem - rzekł, widząc postępującą u jego rozmówczyni senność. Jeśli nie zaprotestowała przeciw jego propozycji, wstał niespiesznie i, oddalając się ostrożnie, tak, by nie uszkodzić opatrunku, zniknął w ciemnych czeluściach komory rannych, by również udać się na odpoczynek.

[z/t]

Otwiera pyszczek, by coś odpowiedzieć, ale zamiast tego zaczyna kręcić ją w nosie i… zamiast pożegnania, kicha głośno. Zaraz pociąga nosem, macha lekko łapką w stronę Konwaliowego Snu – a raczej zapewne w stronę jego grzbietu – i układa się ciężko na posłaniu, żeby spróbować się przespać. Sen przychodzi szybko, jednak jest on urywany i niespokojny; mimo iż spędziła tu już trochę czasu, to i tak źle się jej śpi w zapachu ziół i obcym miejscu.

zt

Kiedy tylko doleciał do niej głos młodzika, Owcze Runo niezwłocznie zjawiła się tuż przed nim, a na jej pysku malowało się zaciekawienie i niepewność. Nie musiała dopytywać terminatora o to, co mu dolegało, gdyż kilka uderzeń serca po jej przybyciu, wytłumaczył krótko i zwięźle co go trapiło. Brzmiało to jak zapalenie dziąseł, z którym sama musiała się mierzyć w ubiegłych dniach i nawet teraz jeszcze odczuwała, że w pełni nie pozbyła się nieprzyjemnego bólu i krwawienia, chociaż...była już zdecydowanie lepiej niż na początku.
Skinęła głową, mówiąc, aby poczekał chwilę, gdyż musi udać się po odpowiedni medykament. Kiedy do niego powróciła, w pysku trzymała aromatyczny liść mięty, który następnie ułożyła przed terminatorem, nakazując mu tym samym zjedzenie go. — Niedługo, powinno przejść. — mruknęła, obserwując terminatora jeszcze przez chwilę, aby być pewnym, że medykament zniknie.

– Eh, no dobra... Dzięki. – mruknął, wcale nie pocieszony odpowiedzią Owczego Runa. Niby rozumiał, że robiła to dla jego dobra, ale wciąż wolałby trzymać się z dala od tej śmierdzącej lecznicy. Kocurek wziął głęboki wdech, zerknął smutno na ziemię i westchnął ciężko, po czym oddalił się do legowisk chorych.

//zt x2

Niestety, los nie był dla niego łaskawy. Być może to z powodu jego straty odczuwać zaczął dolegliwości somatyczne - początkowo był to zaledwie ból brzucha, który później łączyć zaczął się z bólem głowy, ostatecznie wywołując nudności.
- Owcze Runo...? - zastępca Klanu Gromu wychynął z ciemności lecznicy kierując się ku medyczce. - Dzisiejszego ranka wystąpił u mnie ból brzucha, głowy oraz nudności. Chciałbym poprosić cię o pomoc - lub też o możliwość wyleczenia się samodzielnie, pod czujnym okiem kotki.

Gromowy zastępca nie musiał długo czekać aż Owcze Runo zjawi się na jego wezwanie, gdyż ta pojawia się stosunkowo prędko. A kiedy dowiedziała się jeszcze bez zbędnego przedłużania co też trapiło Konwaliowy Sen, niezwłocznie udała się do składziku po liść mniszka. Typowy medykament, który podawała na zatrucia. Powróciwszy, podsunęła kruczoczarnemu zioło pod nos i poczekała aż zje, by następnie nie koniecznie zatrzymywać go w lecznicy, jeżeli miał dużo na głowie, ale żeby w razie pogorszenia się objawów bądź ich nieustępowaniu zgłosił się do niej jeszcze raz.