Dlaczego miał takiego pecha w życiu i musiał po raz kolejny znaleźć się w tym miejscu? Nie był z tego powodu zadowolony. Ba! Smarkał się tak, że nie zwracał uwagi na to gdzie wyciera nosa. Po prostu to robił, mając gdzieś fakt, że ktoś mógł się od niego zarazić.
— Owcze Runoooo! — zawołał od progu. — Mam chyba gorączkę i gluty mi jakieś takie przezroczyste lecą. Jeszcze kaszle i boli mnie gardło. Musiałem się załatwić na patrolu jak nic — prychnął zastanawiając się na głos, gdzie mogło go tak rozłożyć.

//Owcze Runo

Nie lubiłem tego jak ostatnio się czułem, dlatego za radą mamy postanowiłem pójść do Owczego Runa. SAM.
- Pani Owcze Lunoo? - spytałem wchodząc do lecznicy chcąc upewnić się czy w ogóle tu jest. Gdy kotka już się zjawiła zacząłem wyjaśniać - Jakoś ślednio się czuje. Spać mi się chce i mi tlochę słabo. Wkuza mnie to, da się temu zaladzić jakoś? - spytałem siadając i oczekując na rozwiązanie problemu.

- No właśnie nie mam ochoty... nie chce mi się no. - odpowiedziałem. Zawsze lubiłem sobie zjeść a teraz to bym w sumie przesiedział w legowisku cały dzień nic nie jedząc.

Powąchałem korzeń chcąc dowiedzieć się czy po zapachu dowiem się co mnie czeka. Zmarszczyłem brwi i zacząłem żuć otrzymane zioło... BYŁO OBRZYDLIWE. Dlatego postanowiłem że poprostu je połknę jak najszybciej. Z skrzywioną miną podziękowałem Owczemu Runu i poszedłem szukać wody do picia... musiałem przepłukać mordkę.

/zt

Zjadł w milczeniu ten jakiś śmierdzący liść, ledwo powstrzymując się od skrzywienia pyska. Zioło, które podała mu medyczka, było równie okropne, co i sama choroba. I to, czego doświadczył na pewnym spotkaniu parę księżyców temu. minęło tyle czasu, a on wciąż nie mógł tego zapomnieć, ani wybaczyć. Wreszcie, kiedy przełknął to ohydne zioło, skinął łbem na zalecenie szylkretki i w milczeniu poszedł szukać sobie jakiegoś miejsca w komorze chorych, nawet nie dziękując. Zamierzał leżeć w ciszy, obrażony na cały świat i czekać, aż to przeklęte choróbsko przejdzie.

//zt

Jeden dzień, drugi, trzeci... Wszystkie wyglądały tak samo dla przygnębionego Ignisa. Cały czas nic nie robił, tylko leżał na wilgotnym od jego wydzieliny mchu i gnił sobie samotnie w lecznicy, regularnie słysząc kaszle i smarki pozostałych chorych. Zdawało się, że czas stanął w miejscu. Zdawało się, że minęły już księżyce, odkąd tutaj się znalazł, choć pewnie w rzeczywistości przeleciało zaledwie parę wschodów słońca. Nawet obecność jego mistrza nie była zbytnio pocieszająca.
Było nudno, a poza jego nosem cierpiało też i serce. Był to już który księżyc, odkąd ostatni raz spotkał się z pewną kotką o niebiańskiej urodzie i do dziś to spotkanie wspominał jako jeden z najgorszych dni w jego życiu. Nie odczuwał już takiej złości, jak kiedyś, choroba zdawała się wyssać z niego całą energię. W miejscu, gdzie wcześniej wypełniał go gniew, pozostała jedynie pustka. Pustka, którą miał ochotę czymś wypełnić. Jego dusza pragnęła, by było to aksamitne, znane mu srebrzyste futerko, by był to lekki i swobodny zapach Klanu Wichru, by był to melodyjny, delikatny głos, który działał dla niego kojąco, niczym miód. Jego serce ściskało go boleśnie od samotności i tęsknoty. Gdyby miał odrobinkę siły, to teraz skuliłby się i ryczałby na cały obóz, tak bardzo go to bolało. Mimo tych cierpień jego umysł nie był w stanie jej przebaczyć. Był niczym uparte kocię, które nalegało na swoje, nie ulegając żadnym kompromisom. Odmawiał jakimkolwiek uległościom, bojąc się, że ponownie zostanie skrzywdzony.
Leżał w milczeniu z zobojętnianym pyskiem, zwrócony tyłem do świata i gapił się na ścianę lecznicy, czekając nie wiadomo na co. Sam nie miał pojęcia, ile już tak tkwił, ale na pewno już bardzo długo.

//Wysoki

W sumie nic mnie nie ciągnęło do lecznicy na co dzień. Chyba jeszcze nigdy się nie rozchorowałem pomimo mojego krótkiego futra i srogiej zimy. Więc zdziwił mnie bardzo fakt że Ognista Łapa tam trafił. Nie wiedziałem na ile i z jakiego powodu więc postanowiłem go odwiedzić, jak ziom ziomka.
Wszedłem do środka Korzennej Nory dość cicho by nie przeszkadzać tym którzy akurat zasnęli po nieprzespanych nocach pełnych kaszlenia i innych dolegliwości. Gdy zza rogu wyłoniło się znajome mi ognistorude futro na moim pyszczku pojawił się automatycznie uśmiech. Usiadłem naprzeciwko terminatora w jako takiej bezpiecznej odległości. Nie chciałem tu trafić na dłużej!
- No i co się dzieje? Kichasz, smarkasz? - spytałem na sam początek.

Zmarszczyłem brwi słysząc pytanie Ignisa. Tego się zupełnie nie spodziewałem. Raczej czegoś w stylu "aa no mam zielony kaszel" czy coś tam podobnego "chciałem się nauczyć pływać w kałuży i mi nie wyszło." Dziwnie.
- Hm. To zależy dużo od relacji i o jakie uczucia chodziło i no, takie tam... to zakochałeś się w kimś? Nie było widać tego w obozie po tobie żebyś z kimś więcej spędzał czasu... no ale może ja za mało tu przysiaduje w sumie. Ostatnio ciągnie mnie do zewnętrznego świata. - odparłem. Ciężko ocenić sytuacje od tak! A kocur dał bardzo mało informacji.

Gdy Ognista Łapa zaczął opisywać nieco zmarszczyłem nos. Jejku jaki romantyzujący opis... to tak wygląda miłość? Jeśli tak to na pewno nigdy tego nie doświadczyłem.
- Nie wiem. - odparłem po chwili. Co miałem innego powiedzieć? Nie znałem jej, a po charakterystyce (za pewnie podkolorowanej) wydawała się prawie ideałem. Więc nie dziwie się że Ignis ubolewa nad jej ucieczką od niego. - To samotniczka? Skoro taka nieuchwytna.? Jeśli tak to ja bym poszedł jej szukać... albo ją olał bo nie jest warta zachodu, i może sama będzie żałować swojego wyboru i wróci. - rzuciłem dwie możliwości które mógł wykorzystać rudy. Jejku, miłość brzmiała tak głupio... i tak intrygująco.

Rozwarłem lekko pyszczek gdy ten wspomniał o tym że jego miłość jest z innego klanu. To chyba średnio akceptowalne, nie? Bo jakby była wojna to musi z nią walczyć w teorii... ale wojen nigdy nie było chyba więc nie ma co się bać o ten punkt kodeksu.
- Mogę pójść za ciebie i jej powiedzieć że jesteś chory jeśli chcesz. Jak kocha to wybaczy i poczeka, nie? A jeśli nie to tylko jej strata. Jesteś przystojny i myślę że prędzej czy później któraś się tobą zainteresuje... lub ty którąś. - w sumie najbardziej byłem ciekawy jak faktycznie wygląda ta kotka, a gdybym poszedł zamiast niego to bym się przekonał czy jest faktycznie o co walczyć.