"W to nie wątpię" - powiedziała w myślach i obserwowała wojownika niekoniecznie koncentrując słonecznikowy wzrok na jego pysku. Dowiedziała się więc po chwili, gdy kocur walczył z napadami kaszlu, że było to przeziębienie, które jasno sugerowała przezroczysta wydzielina z nosa. Całe szczęście, że nie biały kaszel! Akurat tego oraz epidemii w klanie wolałaby uniknąć pomimo posiadania wielu medykamentów na tę chorobę.
Kiwnęła głową jednocześnie mówiąc i wskazując drogę Sosnowemu Zagajnikowi, aby oddalił się do legowiska chorych, gdyż w takim stanie i mimo wszystko możliwością zarażenia pobratymców - nie zamierzała go z lecznicy wypuścić. Sama zaś skierowała się do składziku, z którego wzięła dla odmiany korę wierzby. Tej miała niewiele, ale jednak wojownika męczyło wiele przypadłości, a akurat ta kora z tego drzewa nie tylko leczyła przeziębienie, ale także pomagała między innymi na ból głowy, który go trapił. Gdy znalazła się przy chorym podsunęła mu medykament, który poleciła przerzuć i połknąć z niego soki. Resztki pozostałe po korze posprzątała i zostawiła buro-białego samego.

Los, albo ktoś szczególnie upierdliwy na gwiezdnych stronach chyba nie chciał, by kocur powrócił do swych obowiązków.
Nic się nie zmieniło, dla utrapienia burego - który to leżał od jakiegoś czasu na legowiskach w zamkniętej komorze chorych. Minęło kilka wschodów słońca, a jego stan ani nie wskazywał na pogorszenie się, ani na polepszenie, co powodowało w wojowniku lekką gorycz - tyle pracował, by co? Dostać kaszelek i nie móc wyjść?
Chciał. Chciał wyjść, lecz ból łba i kolejne chrypnięcia i warknięcia kaszlące z gardła mu to wybiły - on pochoruje, gorzej, jakby kogoś tym glutem zaraził.
Problem tylko, że owy kaszel i glut nie ustępował, a kocurowi trudno było oddychać jedną dziurką w nosie.


//*Pajac*

Ze smutkiem odnotowywała, że stan buro-białego się nie poprawiał i nawet teraz niosąc mu posiłek widziała, że ani trochę jego stan się nie poprawił. Przynajmniej...się nie pogorszył. Tyle dobrego, lecz było to już za długo, żeby jego samopoczucie, chociaż w maleńkim stopniu się nie poprawiło. Dlatego ułożyła posiłek przed wojownikiem, ale także zaznaczyła, że za chwilę wróci, gdyż nie podoba jej się, że nic nie ruszyło do przodu. Skoro nie pomogła mu kora wierzby to musiała skorzystać z potwierdzonego medykamentu, który na takie dolegliwości był w sam raz i w większości przypadków leczył pacjentów już za pierwszym razem. Wzięła więc liść mniszku i zaniosła go Sosnowemu Zagajnikowi licząc, że tym razem ten medykament zadziała może niekoniecznie od razu, lecz prędko i wypuści kocura z łap choróbska. Poczekała dla pewności, że chory zje zioło, a następnie odeszła by roznieść posiłki innym chorym.

Nie czuła się najlepiej od paru dni. W właściwie powiedzenie "nie najlepiej" w ogóle nie oddawało tego, co jej jest. I choć początkowo zamierzała to zignorować, bo pf, małe nudności czy ból brzucha to nic takiego, to gdy nie przestało przechodzić, a wręcz trochę się nasiliło, pojawiły się już wymioty, które nijak nie poprawiały jej samopoczucia, oraz gorączka, to musiała się przejść do medyka, no sorry, dlatego też dźwignęła się ze swojego legowiska, kuląc uszy na otaczające ją koty, coby żaden przypadkiem nie odezwał się na temat tego, co właśnie zrobiła, a następnie ruszyła w stronę Korzennej Nory.
- Owcze Runo? - sapnęła wchodząc do środka. Miała nadzieję, że medyczka nigdzie akurat nie poszła i nie wróci za trzy wschody słońca. A gdy tylko zobaczyła znajome, kolorowe futro, bez większego wprowadzenia powiedziała: - Niedobrze mi, rzygam, chyba mam gorączkę, no i boli mnie brzuch - wyjaśniła na jednym tchu. Uch, nigdy wcześniej nie chorowała, jak można było żyć z chorobami?

Niedługo po zawołaniu Zamglonego Brzegu, Owcze Runo pojawiła się przy chorej. Przywitała się z nią rzecz jasna i przy okazji pozwoliła sobie na chwilkę, by przyjrzeć się wojowniczce. Z zewnątrz wyglądała jakby coś jej doskwierało i cóż, nie musiała długo czekać, żeby dowiedzieć się, iż był to cięższy przypadek zatrucia. Kiwnęła głową i poszła po listek mniszka, który na tego typu przypadłości był idealny no i też miała go całkiem sporo.
Powróciwszy do niebieskiej - podsunęła jej pod nos medykament, poczekała aż go w pełni zje i zaprowadziła do legowiska chorych, żeby mogła wybrać sobie miejsce i też w dodatku odpocząć, aby choroba szybciej opuściła jej ciało. Poza tym było to też ustronniejsze miejsce do tych mniej przyjemnych rzeczy jak zwrócenie posiłku. Potem pozostawiła ją samą.

Gdy zobaczyła Pszczeli Pył, początkowo nie widziała by ta wyglądała jakoś szczególnie źle ani, żeby dręczył ją dla przykładu bardzo popularny w ostatnim czasie biały kaszel. Zamiast tego, medyczka najpierw wysłuchała żali wojowniczki, a po chwili zaprezentowane jej zostały opuszki łap, które wyglądały umówmy się no nie za ciekawie. Popękane, wysuszone i na pewno bardzo sprawiające dyskomfort przy jakimkolwiek poruszaniu się.
— Przejdź proszę powoli do legowiska rannych. — poprosiła, bo i tak prędzej czy później by musiała to zrobić, a...lepiej teraz, niż gdy założy opatrunki. Sama zaś zanurzyła się w głębi składziku, z którego wzięła cztery pajęczyny i również taką samą ilość bluszczyku ziemnego. Następnie udała się do poszkodowanej i zaczęła najpierw od wyczyszczenia opuszków łap. Gdy to było już gotowe, wzięła listki bluszczyku i przemieliła je w pyszczku na w miarę możliwości gładką masę, którą jako maść rozsmarowała na poranionych opuszkach. Na końcu zaś przysłoniła to wszystko pajęczyną. — Pozostaniesz tu, dopóki kondycja twoich opuszków się nie poprawi. Na razie więc odpoczywaj i jeżeli coś byłoby ci potrzebne to mnie zawołaj. — mruknęła i oddaliła się, jeżeli Pszczoła niczego w tym momencie nie potrzebowała.

Pszczoła skinęła łbem na prośbę medyczki i posłusznie udała się do lęgowiska chorych. Tam usiadła sobie w wygodnym mchu, dając Owczemu Runu wykonać całą robotę. Ciekawie było oglądać to, jak nakładała na jej łapy opatrunki, chociaż samo przeżuwanie liści wyglądało obrzydliwe, a dotykanie popękanych opuszek łap strasznie ją bolało. Syknęła cicho, ale cierpiała. Lepiej już teraz się pomęczyć, żeby później mieć spokój.
– Dobrze! – odparła na wzmiankę o tym, że będzie musiała tutaj zostać, dopóki jej opuszki się nie zregenerują. Eh, no cóż, może i dobrze, że nie miała nowego terminatora, bo co by mu wtedy powiedziała. Kiedy Owca się oddaliła, Pszczoła ułożyła się wygodniej na mięciutkim mchu, szykując się do drzemki. Chciała jakoś sobie uprzyjemnić to długie czekanie.

//zt

Trochę zwlekałem - to fakt, ale nie myślcie że to przez jakieś tam cykanie się Owczego Runa! Runo, dziwne słowo. Runa prawie jak ruda, chyba nigdy nie widziałem rudej owcy, w sumie dziwne że koty mają takie różnorodne futerka a owce mają tylko białą...
Z nieprzyjemnym uczuciem w brzuchu wszedłem głębiej w lecznice, przechodząc obok znanego mi już składzika w poszukiwaniu kotki która mi pomoże. W sumie ciekawiło mnie co mi da i jak zareaguje!
- Pani Owcze Runo? - zapytałem, nasłuchując czy ktokolwiek znajduje się w środku oprócz Mroźnego Poranka. Mam nadzieje że będę mógł znów normalnie się bawić.

/zt, minelo wsm ;]

Już podczas ceremonii wyraźnie widoczne było, że wychowanka jego matki nie cieszyła się dobrym zdrowiem. Postanowił ją odwiedzić, acz, oczywiście, zatrzymał się w stosownej odległości, nie chcąc także paść ofiarą choroby.
- Jak się czujesz, Tygrysico? - rzekł, ciekaw jej stanu zdrowia. - Jeśli jesteś głodna przyniosę ci coś, co pomoże ci ten głód zaspokoić. Jaki rodzaj pożywienia najbardziej ci odpowiada?

- To samo pytanie mógłbym zadać tobie, wszak to ty podeszłaś do wejścia do lecznicy nie witając się ze mną, Tygrysico - odparł, nie zamierzając przejmować się słowami kotki. - Przypominam ci również, że byłem ranny i pogrążony w rozmowie z Koźlorogim.
Poruszył niespiesznie końcówką ogona raz w prawą, raz w lewą stronę. Długa sierść zafalowala lekko pod wpływem ruchu otaczających kręgi mięśni.
- Na twoje znudzenie nie zaradzę nic oprócz rozmowy - rzekł zgodnie z prawdą, nie zamierzając starać się nadmiernie, skoro kotka zachowywała się w tak nieodpowiedni sposób.

Powstrzymał się od uwagi dotyczącej jej zachowania - złożył wszak matce pewną obietnicę, był zaś kotem słownym.
- Długo, choć miejmy nadzieję, że ciebie nie będzie to dotyczyć - rzekł zgodnie z własną opinią. -  Jeśli chcesz mogę opowiedzieć ci historię o Pożarze, upadku Klanu Nieba lub legendę o powstaniu Klanów.
O ile, oczywiście, jego rozmówczyni nie usłyszała ich wcześniej od Roztrzaskanej lub Dzikiej.

- Gdy przebywam w lecznicy miewam podobne odczucia - odparł. Nie tylko jego rozmowczynię męczyło przebywanie w lecznicy.
- Jeśli opowieści zdają ci się być nudne, mogę odpowiedzieć ci również na któreś z twoich pytań - rzekł, nie zamierzając marnować czasu ich obojga. - podczas ceremonii zdawałaś się mieć ich wiele.
Przesunął językiem po fragmencie kryzy, tym, które skrywało jeszcze niedawno zadaną przez psa ranę, mimowolnie chcąc skryć wrażliwe jeszcze miejsce.

- Po pierwsze, próbowałem być jedynie miły, po drugie zaś - nie mówiłem o pytaniach do Rozżarzonej Gwiazdy, lecz pytaniach ogólnie - odparł, mrużąc oczy i taksując kotkę oceniającym spojrzeniem. Ich rozmowa trwała krótko, jednakże jego rozmówczyni popełniła w jej trakcie liczne błędy logiczne. Zielonooki poczuł zaniepokojenie dotyczące ewentualnych nieprawidłowości dotyczących rozwoju szylkretowej kotki.
- Opowiem ci zatem historię Upadku Klanu Nieba, historię której zapomnienia pragną z pewnością koty z Klanu Rzeki i której zapomnienia pragnęli członkowie nieistniejącego już Klanu Cienia - rozpoczął, uznając że krótka, acz mroczna historia może nie okazać się nudną dla jego rozmówczyni. - Miejscem, w którym się wydarzyła były stare tereny. Las, na którym na początku żyły klany, był duży i bogaty w zwierzynę… a przynajmniej sprawdzało się to w przypadku czterech z klanów. Piąty klan - Klan Nieba nie miał bowiem takiego szczęścia. Ich tereny już od początku były najmniej obfite i najbardziej suche, co nie sprzyjało zarówno roślinności i zwierzynie, jak i samym kotom. Kocięta rodziły się słabe i było ciężko je wykarmić, a słabe kocięta stanowią słabych wojowników, którzy nie są w stanie wystarczająco bronić terenów. Z jednej strony problem stanowili dwunodzy, powoli budujący siedlisko tuż za jedną z granic… z drugiej strony Klan Rzeki i Klan Cienia z chęcią korzystali z osłabienia Klanu Nieba, polując na ich terenach, doprowadzając do przygranicznych potyczek i kawałek po kawałku odbierając im terytoria...

- Ja zaś stwierdziłem, że jeśli posiadasz jakieś inne możesz je zadać, nie mając na celu jakiegokolwiek narzucania. Pytania, które zadałaś Rozżarzonej Gwieździe istotnie stanową sprawę jedynie twoją i jego samego. Ostatecznie, zdaje się, posiadamy tę samą opinię... jednakże wyrażamy ją innymi słowami.
Fakt, że kotka ostatecznie zaczęła zadawać pytania uczynił go ukontentowanym.
- Owszem, takim mianem ich określamy - odparł. - Podejrzewam, że Klan Nieba mógł zostać osłabiony na tyle, by nie być w stanie obronić swoich granic i terenów, co Klan Rzeki i Klan Cienia skutecznie wykorzystały. Podejrzewam, że odejście ku innym terenom istotnie mogłyby stanowić najlepsze rozwiązanie ich problemu. Jego członkowie również doszli do tego wniosku... nie uczynili tego jednak od razu. Początkowo próbowali zastosować inne - podczas Zgromadzeniu ówczesny przywódca Klanu Nieba, Pochmurna Gwiazda, rzekomo niemalże błagał pozostałe klany o odstąpienie części terytorium, by Klan Nieba albo poszerzył swoje dotychczasowe ziemie o te, które zostały mu odebrane, albo mógł się przenieść na drugą stronę, w okolice Klanu Gromu i Klanu Wichru. Żaden z przywódców się na to nie zgodził… i Klan Nieba został ostatecznie wygnany, a raczej: miał być wygnany z tych ziem, jakby nie było dla niego miejsca - kontynuował historię.