Szczur którego zaatakował padł na ziemię nie wydając żadnego dźwięku, drugi zaś zdawał się stracić przytomność, nie stanowił zatem dla zielonookiego żadnego zagrożenia. Zamierzając wykorzystać efekt zaskoczenia rzucił się na następnego szczura [3] zamierzając rozorać jego ciało pazurami prawej przedniej kończyny tak, jak uczynił to w przypadku jego poprzednika. Pazurami lewej przedniej kończyny spróbował zaatakować na oślep następnego gryzonia. jszPodejrzewał że teraz, gdy stado zorientowało się o jego obecności, walka będzie znacznie trudniejsza.

Był zadowolony że żaden ze szczurów nie zdołał go dosięgnąć, nie odpowiadał mu jednakże fakt nieudanego ataku na jednego z gryzoni. Zignorował martwe gryzonie i ich omdlałego towarzysza by następnie podjąć próbę zaatakowania następnego szczura [4] za pomocą pazurów swej prawej przedniej kończyny. Innego gryzonia zaatakował na oślep pazurami lewej przedniej kończyny żywiąc nadzieję że atak ten sięgnie swego celu. Pragnął zgładzić całe stado jak najszybciej by powrócić do poszukiwania pajęczyny.

Poczuł irytację - szczury nie powinny być w stanie dosięgnąć jego osoby. Wysuniętymi pazurami prawej przedniej kończyny zaatakował następnego szczura [5]. Jednocześnie pazurami lewej przedniej kończyny spróbował na oślep zranić następnego przeciwnika. Rany zadane przez szczury były niewielkie lecz piekące, przypominały mu również o fakcie że przeciwnicy mieli przewagę liczebną... i w przypadku niepowodzenia jego ataków mogły wciąż okazać się problematyczne.

Kolejne ugryzienia, choć drobne, osłabiały organizm Gromowego zastępcy. Zielonooki rad był, że odnalazł stado - gdyby napotkały na młodszego i mniej doświadczonego kota z pewnością mogłyby go zgładzić.
Zignorował rannego szczura i pomimo drobnych, lecz dotkliwych i krwawiących ran zaatakował następnego gryzonia [6] pazurami prawej przedniej łapy. Pazurami lewej przedniej kończyny na ślepo spróbował wymierzyć cios w innego ze szczurów. Żywił nadzieję że tym razem jego atak się powiedzie i że trafi w jednego z gryzoni które nie odniosły jeszcze ran, jednakże wiedział że ewentualny sukces i wybór przeciwnika będą kwestią jedynie szczęścia i przeznaczenia.

Pozostało mu zatem kontynuować walkę pomimo coraz liczniejszych szczurów pozostawiających coraz liczniejsze drobne rany na jego ciele. Podjął próbę zaatakowania następnego ze zdrowych szczurów [7] pazurami prawej przedniej kończyny by następnie pazurami lewej przedniej kończyny podjąć próbę zaatakowania na oślep innego z gryzoni.

Dwa obrażenia na lewej przedniej kończynie i dwa obrażenia na prawej przedniej kończynie. To ataki pazurami przednich kończyn stanowiły strategię w której się lubował, piekące rany utrudniały mu zatem stosowanie się do rutyny z której nie zamierzał zrezygnować.
Walka trwała długo. Nie wątpił że Owcze Runo mogła rozpocząć już powrót do obozu, on zaś, gdy wkrótce uczyni to samo, przyznać będzie musiał że nie zdołał wypełnić powierzonego mu zadania.
Pazurami prawej przedniej kończyny spróbował rozorać ciało najmniej pokiereszowanego z pozostałych szczurów [8]. Podobnie jak wcześniej pazurami lewej przedniej kończyny podjął próbę ataku na oślep na jednego z pozostałych gryzoni.

Pozostał mu jeden tylko przeciwnik. Zielonooki zaatakował go używając pazurów prawej przedniej kończy. Żywił nadzieję że jego atak okaże się być atakiem skutecznym i zakończy żywot gryzonia. Walka zaczynała powoli go męczyć, jego stanu nie poprawiały ponad to liczne rany.

Osobiście nie uważał się za kota całkowicie podlegającego komukolwiek w Klanie Gromu pomimo tego że oficjalnie podlegał swemu wujowi.
Posprzątał pozostałości walki zaś same szczury zebrał w jednym miejscu i zacierając ewentualne powstałe w ten sposób ślady zabrał na Stos Zwierzyny.

[z/t]

Dziękuję <3