Wiele rzeczy w nauce było po prostu do wyćwiczenia, do nauczenia się poprzez praktykę, i to na to zamierzał kłaść nacisk złocisty wojownik. Ucieszyła go więc gotowość Sarniej Łapy do tego, by do tej praktyki faktycznie przejść. Obserwował uważnie każdy drobny ruch swojej terminatorki i właściwie to ruszył się dopiero w ostatnim momencie, unosząc przednią łapę z zamiarem trzaśnięcia nią w okolice barku terminatorki. Nie zamierzał specjalnie szczędzić siły, żeby kotka odczuła trochę możliwości innych kotów, ale jakoś bardzo mocno też nie zamierzał jej lać.

Atak Sarniej Łapy: udany
Atak Orzechowego Cienia: krytyczny

Terminatorka miała dobry plan i wycelowała bardzo dobrze. Zapewne ułatwiło jej zadanie to, że jej mistrz nie unikał ciosu, ale pomijając to… uderzyła dość mocno w łapy wojownika, przez co kocur nieco się zachwiał, ale nie przewalił się na ziemię. Sama zresztą mocno oberwała w okolice barku.

Orzechowy Cień wziął mocny zamach jedną ze swoich łap, jednak w tamtym momencie było już za późno żeby zmienić taktykę i zamiast atakować, próbować zrobić unik. No, trudno. Sarenka musiała to jakoś przeboleć i skupić się na tym, co sama chciała zrobić. W końcu wycelowała tak dobrze, uderzyła też dość mocno (a przynajmniej w jej ocenie). Złocisty zachwiał się, ale... Nic poza tym. Liczyła, że lada moment się przewróci, ale do niczego takiego nie doszło. Zamiast tego, terminatorka solidnie oberwała w okolice barku. Z jej gardła wydobył się niski, niezadowolony pomruk, ale nie miała zamiaru się poddawać, oj nie! Tym razem postanowiła zadziałać nieco inaczej. Sięgnęła łapą po trochę ziemi, a następnie wycelowała prosto w oczy Orzechowego Cienia. I niezależnie od tego, czy oślepienie się udało, czy też nie, przeszła do ataku. Naprężyła się, aby wykonać potężny skok w stronę mistrza. Skoro uderzenie w łapy nie było w stanie go przewrócić, to może padnięcie na niego całym ciałem okaże się być skuteczniejsze. Znaczy, Sarenka jest zdecydowanie drobniejsza, ale... Ale najwidoczniej teraz nie brała tego pod uwagę.

Oślepienie: udane, celność Orzechowego Cienia obniżona o 3 na dwa następne ruchy.
Atak Sarniej Łapy: nieudany
Unik Orzechowego Cienia: udany

Sarnia Łapa plan miała bardzo dobry i oślepienie mistrza wyszło jej świetnie, niemniej jednak zaraz po tym po prostu źle wycelowała i nie trafiła w kocura, który z kolei tym razem postawił na odskoczenie w tył, żeby uniknąć ciosu, choć okazało się to nie być niezbędne.

Przynajmniej pierwsza część planu poszła doskonale. Koteczce udało się oślepić złocistego, co na pewno da jej pewną przewagę, przynajmniej na jakiś czas. Oczywiście miała zamiar to w pełni wykorzystać! Co prawda atak sprzed chwili, znaczy, próba przewalenia go nie wyszła tak, jak Sarenka chciała, ale to nic. I tak była z siebie dość zadowolona.
Nie chciała marnować czasu. Orzechowy Cień odskoczył w tył, jednak wciąż stał przed nią. Dlatego też, gwałtownym ruchem szarpnęła się do przodu, przygotowując łapy, którymi celowała w okolice twarzy kocura. Może uda jej się z całym impetem uderzyć go w policzek? Znaczy, tak zwany liść, którego zamierzała mu strzelić. I oczywiście pazurki schowane, bo nikt nie chciałby rozlewu krwi!

Atak Sarniej Łapy: udany
Atak Orzechowego Cienia: nieudany

Orzechowy Cień miał zamiar pchnąć przednimi łapami kocicę w klatkę piersiową, jednak… tym razem to on źle wycelował, uderzając co najwyżej powietrze. Sam za to dostał dość mocno łapami w bok pyska i nawet trochę w gardło, na co stęknął cicho, bo nie spodziewał się aż takiej siły ze strony swojej terminatorki. Posłał jej jednak po tym spojrzenie pełne aprobaty.

O! Tym razem wszystko poszło zupełnie tak, jak chciała. Znaczy, jej atak się udał, a ten Orzechowego Cienia w ogóle. Złocisty miał zamiar ją pchnąć, ale nie wycelował wystarczająco dobrze. Za to dostał od niej z liścia, w jej ocenie dość mocno. Ciche stęknięcie utwierdziło ją w tym przekonaniu. Zauważyła to krótkie, ale pełne aprobaty spojrzenie, które sprawiło, że uśmiechnęła się, może ciut złośliwie. Zaraz po tym ruszyła do kolejnego ataku. Skoro kocur jest oślepiony to trzeba z tego korzystać, bo przecież lada moment sytuacja może zmienić się diametralnie! Koteczka najpierw wykonała krótki skok tak, aby znaleźć się z boku mistrza. Wtedy próbowała wykonać kolejny, ale tym razem w jego stronę. Co bylo jej zamiarem? A no wbicie się z impetem swoim ciałem w jego ciało, aby pozbawić go równowagi. Może w taki sposób udałoby jej się go przewrócić? W końcu właśnie to zamierza od samego początku.

Atak Sarniej Łapy: słaby
Unik Orzechowego Cienia: udany

Tym razem zadecydowały uderzenia serca; złocisty wojownik napiął mięśnie z zamiarem uskoczenia jak najdalej w bok, kiedy terminatorka po raz kolejny rzuciła się w jego stronę… i ciosu uniknął, ale było bardzo blisko, by kotka faktycznie go trafiła. Tak to tylko poczuła końcówkę jego ogona, nim i ona nie umknęła.

Nie wyszło, ale to nic. Orzechowy Cień odskoczył, przez co poczuła jedynie końcówkę jego ogona, ale dosłownie przez krótką chwilę. No trudno, będzie musiała próbować jeszcze raz. Tym razem znów próbowała wykonać skok, szybki i zwinny, ale niezbyt długi, by przypadkiem kocura nie przeskoczyć. Miała zamiar jedynie skoczyć na jego grzbiet i chwycić się futra na karku. Takie o, rodeo! A co mogłaby zrobić dalej? No, jeszcze na to nie wpadła, ale zapewne jakiś pomysł zaraz pojawi się w tej mądrej główce!

Tym razem Orzechowy Cień nie unikał, więc Sarnia Łapa miała ułatwione zadanie. W ten sposób złapała się łapami jego grzbietu i… oboje upadli na ziemię, a cokolwiek chciał zrobić złocisty wojownik, zostało w tym momencie udaremnione. Szybko jednak odturlał się od terminatorki, wstał i przybrał normalną, wyprostowaną postawę na znak, że to koniec.
– Ładnie. Będziemy jeszcze ćwiczyć, ale ładnie – oznajmił, szczerząc lekko zęby. Walka może nie była zbyt długa, ale męcząca dla obu stron i wypadało już wracać do obozu, co też oznajmił kotce, chyba że miała jakieś pytania do tematu.

Orzechowy Cień nawet nie próbował uniknąć. Sarnia Łapa dzięki temu wskoczyła na jego grzbiet, chwytając się go mocno. Ale... Można powiedzieć, że niepotrzebnie, bo zaraz oboje upadli na ziemię. W głowie już miała wizję kolejnych, świetnych ataków, jednak złocisty odturlał się na bok i wstał, aby oznajmić, że to koniec. No... W sumie szkoda, ale z drugiej strony zdążyła się już zmęczyć. Pewnie kolejne ataki nie wychodziłyby jej dobrze albo nawet w ogóle. Odwzajemniła uśmiech, z tym, że wyszczerzyła się bardziej. Była z siebie dość zadowolona i oby na kolejnych treningach również tak było. Bo na ten moment trzeba wracać do obozu i udać się na odpoczynek.

***** Nowy dzień *****

Kolejne dni mijały jej spokojnie. Skupiała się głównie na trenowaniu i wykonywaniu swoich, mniej lub bardziej lubianych obowiązków. Wolny czas najczęściej spędzała w obozie, ale tylko i wyłącznie z własnego przymusu. Mogłaby wyjść gdzieś poza niego, by poznać nowe koty (w końcu w tym Wichrze to same nudy!), ale szczerze mówiąc, gdy przychodziło co do czego, to trochę się... No, bała. Ale hej, gdyby tylko ktoś oto zapytał, pewnie wyparłaby się, bo przecież nie jest tchórzem!
- Czeeeeść Orzechowy Cieniu - Przywitała się przeciągle, gdy zbliżyła się do wojownika. Przyszła jako druga, ale to nic, chyba. Bo nawet, jeśli się spóźniła, to tylko odrobinkę i... Chyba jej to wybaczy, prawda? No bo kto by nie wybaczył takiej iskierce?

Przyszły roztopy i aura nieco bardziej sprzyjała treningom, czy w ogóle jakiejkolwiek aktywności wykonywanej poza klanowym obozem. Zniknięcie Gwieździstej Nocy wciąż zaprzątało myśli Orzechowego Cienia, ale skupianie się na obowiązkach pozwalało mu na oderwanie się od tych zmartwień – tym bardziej, że jednak, cóż, chcąc nie chcąc: czas leczy rany, i z czasem bolało go to coraz mniej, mimo wciąż tlącej się w nim nadziei na powrót… mistrzyni? Przyjaciółki? Kocicy, do której miał uczucia, co przyznał przed samym sobą trochę za późno? Huh. No, ale w każdym razie – trening Sarniej Łapy należał do jednego z jego ulubionych punktów dnia. Kotka była pojętna i po prostu dobrze się z nią spędzało czas.
A skoro o czasie, to najwyższy czas, żeby zacząć jakieś kolejne zagadnienie. Kwestie praktyczne Sarna w większości opanowała, Orzech był zadowolony z jej postępów, więc mogli teraz zwrócić się nieco bardziej ku teorii, chociaż nie tylko ona pozostawała.
– Hej, Sarna – odpowiedział dość luźno. – Dzisiaj pogadamy o Kodeksie. Co wiesz na jego temat? Jak nic, to też w porządku, no nie.

Odpowiedział jej równie luźno, a zaraz przeszedł do przedstawienia dzisiejszego planu treningu. Szczerze mówiąc, Sarenka liczyła na coś... Coś emocjonującego. Coś, co będzie wymagać od niej pokazu umiejętności i siły fizycznej. No bo przecież ona tak bardzo lubi się chwalić tym, co potrafi. Lubi być w centrum uwagi, lubi być dostrzegana przez innych, lubi po prostu błyszczeć. Ale z drugiej strony była w stanie przeboleć to, że dziś pouczy się kodeksu wojownika. To rzecz nieunikniona i prędzej czy później musieliby to przerobić. W sumie... Może nie będzie aż tak źle? W końcu z mistrzem Orzechem wszystko jest fajne, czy to polowanie, czy walka, czy zwykła teoria.
- No, w sumie to nie znam konkretnych zasad, ale wiem czym jest kodeks. To zbiór zasad, których musi przestrzegać każdy kot żyjący w klanie. Tych zasad jest chyba... Piętnaście? Albo może szesnaście? No i są jeszcze koty wyjęte spod kodeksu, to chyba samotnicy. - Czy jest jeszcze coś, co mogłaby o tym powiedzieć? Cóż, chyba nic. Mogłaby ewentualnie nawiązać do... - A koty, które nie przestrzegają tego kodeksu to chyba trafiają do jakiegoś Ciemnego Lasu, a reszta, ci dobrzy, na Srebrną Skórę - Ale to... Inny temat, chyba. No i Sarna sama nie wiedziała czy warto go poruszać. W końcu jej wiara w Gwiezdny Klan i te wszystkie pośmiertelne miejsca nigdy nie była pewna.

– Mm, szesnaście – potwierdził na sam początek, skinąwszy lekko głową. – I tak, koty wyjęte spod Kodeksu to samotnicy, w tym również klanowi zdrajcy czy wygnańcy. Reszta się zgadza. Oczywiście trzeba brać pod uwagę, że tak naprawdę… nie każde złamanie Kodeksu jest traktowane tak samo; to nie tak, że raz w życiu złamiesz Kodeks, przypadkowo bądź nie, i od razu jesteś skazana na Ciemny Las – dodał jeszcze. No, i w sumie tyle było z całego wstępu; teraz wystarczyło przejść do konkretnych punktów. Gwieździsta Noc na jego treningu też nie rozwijała się specjalnie na temat tego, czym w ogóle jest Kodeks; dla większości kotów było to zrozumiałe od dzieciństwa, w tym również dla Sarniej Łapy, jak wykazała w swojej krótkiej wypowiedzi.
– Broń swojego Klanu, nawet kosztem swojego życia – wyrecytował początek pierwszego punktu Kodeksu. – Możesz przyjaźnić się z kotami spoza naszego klanu, ale twoja lojalność musi pozostać przy Klanie Wichru, nawet kiedy oznacza to walkę z przyjacielem – dodał, zerkając na terminatorkę kontrolnie, aby upewnić się, że może kontynuować.

Miała rację co do ilości zasad. Kiwnęła więc krótko głową, oczekując na dalsze słowa złocistego. Pewnie dopowie jej coś jeszcze. W sumie po jego słowach doszła do wniosku, że wszystko, co do tej pory powiedziała, było poprawne i nigdzie się nie pomyliła. A skoro to wszystko jest takie łatwe to można przejść do trudniejszych rzeczy. Trudniejszych pod tym względem, że będzie musiała te wszystkie szesnaście zasad zapamiętac i chyba tego bała się najbardziej.
- Czekaj. - Przerwała mu gdzieś w połowie, jednak dość szybko zorientowała się, jak niegrzeczne to było, więc posłała mu przepraszające spojrzenie. - Te zasady mają jakąś kolejność? Trzeba o niej pamiętać, czy w przyszłości mogę dyktować swoim terminatorom obojętnie jak? - Na pewno zachowanie kolejności byłoby trochę problematyczne, przynajmniej na początku. Bo jeśli jakaś zasad uparcie nie chce wejść do głowy, to się robi problem. Ale... Ale spokojnie, przecież to nie może być takie trudne, szczególnie jeśli jest taką bystrą koteczką!

– Mają, ale… jak wolisz. Kodeks powinien być przede wszystkim w sercu. Najważniejsze jest rozumienie sensu, a nie powtarzanie treści słowo w słowo i znajomość precyzyjnej kolejności – odparł, wzruszając lekko barkami. On też nie powtarzał kropka w kropkę, chociaż zamierzał się trzymać kolejności. – Będziemy przerabiać i powtarzać zgodnie z kolejnością, zwłaszcza że niektóre punkty są ułożone w logiczny ciąg, ale potem to jak chcesz, tak naprawdę – dodał jeszcze, żeby Sarnia Łapa była świadoma, że on zamierza iść z kolejnymi punktami tak, jak to faktycznie jest w Kodeksie, ale przecież nikt nie sprawdzał, czy terminatorzy potrafią wyśpiewać Kodeks Wojownika wyrwani ze snu w środku nocy, słowo w słowo i zgodnie z oryginalną kolejnością.
– Dobra. Czyli broń swojego klanu, możesz przyjaźnić się z kotami spoza niego, ale lojalność zostaje przy Wichrze. Dalej – nie możemy polować i wkraczać na tereny innego klanu. A skoro o polowaniu… zauważyłaś zapewne, kto ma pierwszeństwo przy stosie zwierzyny?

Krótko kiwnęła głową, próbując zapamiętać każdą informację przekazaną przez Orzecha. Nie było to nic trudnego. Słysząc, że nie musi dyktować zasad w prawidłowej kolejności, na pewno odetchnęła z ulgą. Dzięki temu będzie jej łatwiej się tego kodeksu nauczyć.
Kolejne zasady były równie łatwe i zrozumiałe co poprzednie dwie. No... Szczerze mówiąc, myślała, że to będzie troche trudniejsze. Znaczy, że zasady będą potrzebowały ruszenia głową, wysilenia mózgu, aby je zrozumieć. Chociaż... Może trzeba trochę pomyśleć, aby zinterpretować je w dobry sposób? Pewnie nie są tak dosłowne jak się wydają.
- Ta. Kocięta i starszyzna jedzą pierwsi. Później reszta, z tym, że terminatorzy muszą zapolować, nim coś zjedzą. - I... To właśnie była ta jedna z zasad, których nie powinno się rozumieć dosłownie. Znaczy, tak się Sarence wydawało. Bo ona wiele razy jadła, nawet jeśli wcześniej nie polowała. Ale to chyba nie żadne, wielkie przestępstwo, prawda? Szczególnie, że nie miała pojęcia, że to jedna z zasad tego całego kodeksu. Nie miała okazji go wcześniej poznać.

– Mmm. Konkretniej, jako pierwsi muszą zostać nakarmieni starszyzna, kocięta, chorzy, ranni, no i można by dodać także matki, żeby miały mleko dla kociaków, a terminatorzy faktycznie muszą najpierw zapolować. Zasada ta nie dotyczy tylko terminatorów, którzy potrafić jeszcze nie potrafią – doprecyzował. W jego ocenie to była jedna z tych rzeczy, która mogła się wydawać aż zbyt prosta i oczywista dla kota żyjącego od dłuższego czasu w klanie, by mogła wynikać z Kodeksu, a jednak. Nie zamierzał przesłuchiwać Sarniej Łapy, czy na pewno zawsze najpierw polowała, a potem dopiero brała ze stosu coś sama. Wspominał jej o tym, kiedy zaczynali naukę polowania, ale tak długo jak nie widział, żeby jego terminatorka się leniła, tak było w jego odczuciu w porządku i co najwyżej na własne sumienie mogła najpierw się posilać, a potem dopiero wychodzić na polowanie. Nie wszyscy musieli mieć takie samo podejście, jak on, i faktycznie trzymać się tego co do joty. – Kolejny punkt brzmi: zwierzyna jest zabijana tylko po to, by się nią pożywić. Podziękuj Gwiezdnemu Klanowi za jej życie. To chyba dość oczywiste – nie bawimy się zwierzyną, nie wybrzydzamy, jesteśmy wdzięczni przodkom za możliwość złapania jej, bo nie wiadomo, czy któregoś dnia jej w okolicy nie zabraknie. Dalej – kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem. A wiesz może, co czeka każdego nowo mianowanego wojownika?

I dobrze, że nie miał zamiaru robić jej żadnych przesłuchań, bo... Cóż, ciężko byłoby jej się przyznać do złamania kodeksu. Znaczy, na ten moment nie uważała tego za jakieś wielkie przestępstwo, za które zostanie potępiona. Rzecz w tym, że po prostu wstyd by jej było przyznać się tak przed mistrzem. Liczyła, że uważał ją za kogoś... Wartościowego? Kogoś ambitnego i mądrego, w pewnym sensie też prawego. Starała się taka być, z resztą nie tylko przed nim, bo przed resztą wichrzaków też, a przynajmniej przed tymi, których uważała za godnych uwagi. Od zawsze chciała być doceniana oraz zauważana i nawet, jeśli próbowała się tego pozbyć to bezskutecznie.
- Myślisz, że Gwiezdny Klan ma wpływ na to, co się dzieje w lesie? - Zapytała tak po prostu, gdy skończył mówić. Kwestia niezmiernie ją ciekawiła i czuła, że musi poznać jego opinię, bo sama nie zdążyła wyrobić sobie własnej, a Orzechowy Cień wyglądał na kogoś, kogo warto słuchać.
- Ta. Czeka całonocne czuwanie, podczas którego nie może się odzywać. Jak na moje, to trochę bez sensu. To jakaś... Tradycja, czy coś więcej się za tym kryje? - Nabycie jakichś umiejętności, zdobycie nowej wiedzy, czy... Coś. Cóż, była zdania, że to czuwanie jest po prostu niepotrzebne. W końcu w nocy się śpi. A ona to w ogóle jest z tych, którzy raczej cenią sobie dobre spanko.

Nim odpowiedział na pytanie Sarniej Łapy, zastanowił się, jak powinna brzmieć odpowiedź. A właściwie… jak sam sądził. Bo prawdopodobnie według fanatyków odpowiedź powinna brzmieć „tak, oczywiście, decydują o wszystkim”, ale Orzechowy Cień nie myślał w ten sposób.
Wolał nie myśleć, że przez wolę Gwiezdnych tyle kotów zmarło przedwcześnie. Wolał sądzić, że to niefortunne przypadki, i że kierowali swoimi życiami samodzielnie. Nie chciał kłamać, nie chciał, żeby Sarnia Łapa za jego sprawą zamieniła się w kogoś pokroju Pliszkowego Dziobu, wprost mówiącej kotom, że to Gwiezdny Klan chciał pożaru, zagłady klanów, śmierci ich rodzin i przyjaciół. Nie byłoby to zgodne z tym, co sam uważał na temat przodków.
– Myślę, że przodkowie nad nami czuwają i nas wspierają – zaczął jakby… ostrożnie jak na siebie. Starał się dobrze dobierać słowa, żeby jak najlepiej przekazać to, co czuł względem Gwiezdnego Klanu, ale jednak kwestie związane z wiarą były często nieuchwytne, trudne do opisania, więc musiał się trochę zastanowić. – Może faktycznie czasem nam pomagają w polowaniach, zsyłając zwierzynę czy sprawiając, że sprzyja nam kierunek wiatru – no i podobno nieraz w przeszłości dali wyraz swojego niezadowolenia, uderzając piorunami w ziemię nieopodal kotów. Ale sądzę też, że to nam pozostawiają kierowanie swoim losem. Że za swoje słowa i czyny musimy brać odpowiedzialność sami, a z przypadkami i przeszkodami, które stają nam na drodze, najlepiej radzić sobie samodzielnie, wierząc w duchowe wsparcie przodków – rzekł w końcu, zerkając na niebo, jakby szukał w nim swoich rodziców. Oczywiście nie miał jak ich zobaczyć, ale jednak to w ich kierunku szły jego myśli zawsze, kiedy rozmowa dotyczyła Gwiezdnego Klanu.
– Mmm, tradycja – potwierdził, kiwając lekko głową. – I punkt Kodeksu, rzecz jasna. Ale to też okazja do przemyślenia… przejścia na nowy etap życia. O ile jako terminatorka stopniowo nabywasz nowe obowiązki i nową odpowiedzialność, więc z czasem i tak robisz wiele rzeczy, które robi wojownik, i się do tego przyzwyczajasz, o tyle jako wojowniczka będziesz w pełni odpowiadać za swój klan, za siebie samą, a nawet swoich terminatorów, jeśli będziesz chciała ich szkolić. Z pewnością radzenie się starszych wojowników jest wciąż wskazane, ale jednak po ukończeniu treningu nie masz nad sobą mistrza, który częściowo za ciebie odpowiada, i który może w jakiś sposób cię pokierować, pomóc, wyciągnąć cię z tarapatów… nie wiem, usprawiedliwić przed przywódcą, i tym podobne – odpowiedział.
– Kolejne punkty dotyczą rangi zastępcy. Wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora. Zastępca zostaje przywódcą Klanu, gdy ten umiera lub rezygnuje z rangi. Dodatkowo po śmierci lub rezygnacji zastępcy, nowy zastępca musi zostać wybrany przed górowaniem księżyca – odezwał się po chwili.

Spokojnie oczekiwała na odpowiedź. Mogłaby się niecierpliwić, jednak nim nawet spróbowała, zorientowała się, że znalezienie odpowiedzi na takie pytanie może wcale nie być takie łatwe. W końcu skoro ona nie potrafiła, to może Orzechowy Cień też nie potrafi? Nie mogłaby się na niego o to złość, bo... To byłoby nie w porządku, po prostu. Czekała więc, jedynie przyglądając się mu, raz zerkając na oczy, innym razem na futro albo gdziekolwiek indziej. Zawsze intrygowały ją te jego... Kolory. Mogła nawet powiedzieć, że są ładniejsze niż jej własne. Czy poza klanem mogłaby znaleźć kota o podobnym umaszczeniu? Chyba nie powinna myśleć nad tym teraz, a później, po treningu.
- No ta. Też mi się wydaje, że nie myślą za nas. - I to nawet dość logiczne, bo Sarenka nie sądziła, że każdy czyn powinno się usprawiedliwiać Gwiezdnym Klanem. To mogłoby być coś w stylu... Uciekania od odpowiedzialności. Znaczy, zrobiłem to i tamto, bo Gwiezdni tak chcieli. Czy... Coś. Czy to brzmi wiarygodnie? Czy za setnym razem ktoś byłby w stanie uwierzyć w takie tłumaczenie? Cóż... - Ale z tym zsyłaniem zwierzyny to ja nie wiem, szczerze mówiąc. - Dodała jeszcze i... Tak właściwie to na tym skończyła. Być może doszła do wniosku, że tak będzie... Bezpieczniej? Czyżby obawiała się dyskusji? Hm, nic w tym dziwnego, skoro sama nie czuje się w temacie wierzeń wystarczająco bezpiecznie. Czy nie można po prostu nie wierzyć w nic?
- Dobra, dobra. Rozumiem, tak myślę. - Skomentowała krótko słowa na temat nocnego czuwania. Huh, sama niezbyt miała ochotę, aby w takowym uczestniczyć, ale... Od tego chyba nie ma ucieczki. W końcu od zawsze miała zamiar być prawą i mądrą wojowniczką. Uciekając od czuwania na pewno nie da dobrego przykładu młodszym pokoleniom. A... A gdyby była dla któregoś uczonego autorytetem to na pewno czułaby się w jakimś stopniu doceniona i wyróżniona.
- Kiedyś chciałbyś zostać zastępcą? - W teorii było to pytanie, jednak zabrzmiało całkowicie jak czyste stwierdzenie. Cóż, Sarenka miała takie... O, podejrzenia. Postrzegała złocistego jako kocura ambitnego i mierzącego wysoko. Pewnie sprawdziłby się jako zastępca, a później przywódca. I jeśli się postara, to może nawet kiedyś będzie miał okazję, by takowym zostać. Ona... W młodości też chciała, ale wraz z wiekiem te małe marzenia ulotniły się. Najprawdopodobniej spowodowała to świadomość o odpowiedzialności, którą trzeba się wykazać jako lider. No i tak trzymać to wszystko na kupie to... Nie wydaje się być łatwym zadaniem. Akurat w tym nie poradziłaby sobie.