– Tak doskonale, jak tereny za Orlą Przełęczą? – spytał z nutką ironii i rozbawienia w głosie. – I tak jak wyjdziemy z lecznicy to będziemy jeszcze ćwiczyć praktykę, ale nie, nie odpuszczę ci, i tak je przejdziemy – dodał, szczerząc się nieco krzywo. – Tak samo mogę na słowo uwierzyć komuś, że umie polować, i co? – Albo walkę, albo Kodeks, i tak dalej… wolał wszystkiego dopilnować i dopiąć każdą kwestię na treningu. Na patrolu nikt raczej nie opowiadał młodszym kotom, że o, tu mijamy Borówkowy Zagajnik, a tam uważaj, żeby Rzeczniacy nie przesunęli granicy pod naszą nieuwagę, i tak dalej.
– Mm, to zacznijmy od Gromu. To było jakoś… ponad pięćdziesiąt księżyców przez pożarem. Gromem rządził wtedy Borsucza Gwiazda, co prawda już starzejący się, ale chciwy… u nas zaś przywódcą był Dymna Gwiazda, który faktycznie był już wiekowy. Pochmurny Świt wspominał mi, że jego ojciec wtedy już był schorowany, zapominał sporo rzeczy, ciężej mu było się komunikować, i tym podobne – nic dziwnego, żył bardzo długo. W każdym razie był pewien teren, Szumiące Drzewa, który był podzielony pomiędzy Wicher a Grom, ale Borsucza Gwiazda chciał go przejąć dla siebie i swoich wojowników. Wysyłał tam patrole łowieckie, na naszą stronę granicy, sam często się tam wypuszczał i wdawał w bójki z naszymi wojownikami, ale nigdy nie wypowiedział nam wojny. Dymnej Gwieździe brakowało już zdecydowania, zresztą pewnie po prostu nie chciał wojny pomiędzy dwoma klanami, więc dopiero kiedy zmarł to mój ojciec zapewnił sobie sojusz z klanem Rzeki. Z tego co wiem, Rzeka zawsze się… trzymała na uboczu, byli nam gotowi pomóc pewnie tylko ze względu na niezgodne z Kodeksem działania Borsuczej Gwiazdy. W każdym razie po upewnieniu się, że będziemy mieć wsparcie, Niedźwiedzia Gwiazda zapowiedział Gromiakom, że jeżeli nie zaprzestaną tych działań, to klany spotkają się w wojnie. Potem dotarły do nas plotki, że Grom po prostu sprzeciwił się Borsuczej Gwieździe, który już był gotowy do tej bitwy – no, i sytuacja na tym się właściwie skończyła, bo dali nam spokój, a niedługo później i on zmarł. Milcząca Gwiazda nie podsycała tego konfliktu, zresztą nic dziwnego, bo wtedy wszystkie klany miały problem – z dwunogami i ich psami gończymi.

Przewróciła oczami, jednak zrobiła to z uśmiechem i lekkim rozbawieniem. Ah! Będzie jej to teraz wypominał przez najbliższy czas? Świetnie! Jeśli tak, to będzie musiała znaleźć coś podobnego, ale w jego stronę. Mogą się tak przekomarzać i przekomarzać bez przerwy!
- Ale wtedy nie zdążymy do ceremonii! Kocięta Golcowej Gwiazdy za niedługo będą gotowe do mianowania. - Odpowiedziała, dość nerwowo. Czy zależało jej na trenowaniu któregoś z tych kociąt? Nie, jasne, że nie. Chciała po prostu jak najszybciej otrzymać nowe imię i rangę, nigdy nie była zbyt cierpliwa. Z resztą, założyła, że jeśli nie zdążą do tej ceremonii, to będzie musiała czekać na następną, która... Nawet nie wiadomo kiedy będzie, bo obecne kocięta są jeszcze za małe. Nie wiedziała w jakim dokładnie są wieku.
- No dobra, a konflikt z Klanem Cienia? Dział się w podobnym czasie czy jeszcze wcześniej? - Bo tego również była ciekawa. Historia z Gromem trochę ją... Zawiodła. Znaczy, spodziewała się właśnie jakichś bitw, wielkich strat, śmierci, bohaterów wojennych i tak dalej. Skończyło się dość... Spokojnie, była w stanie stwierdzić. I może w sumie to lepiej? W końcu nigdy nie wiadomo, jak wyglądałyby Wichrowo-gromowe relacje, gdyby ta wojna rzeczywiście miała miejsce.

– Mm. A ty nie od dzisiaj jesteś w lecznicy – zauważył ze spokojem w głosie. To nawet nie miał być wyrzut, tylko… fakt. W końcu przez ostatnie dni równie dobrze mogli zajmować się treningiem i obchodem granic, ale Sarnia Łapa spędziła je w lecznicy. Teraz nagle zależało jej na pośpiechu i tym, by być mianowaną na najbliższej ceremonii? A wystarczyło uważać na łapy chociaż na tyle, by nie wylądować w lecznicy, bo przecież on sam dołączył do niej w legowisku chorych dopiero teraz. Jeśli teraz terminatorka wyjdzie z lecznicy wcześniej od niego, to, cóż… mówi się trudno i spokojnie się czeka. Poza tym Orzechowy Cień nie zamierzał sztucznie przyspieszać treningu albo, co gorsza, wierzyć terminatorom na słowo, że potrafią daną rzecz, dopóki nie sprawdzi tego sam, bo zaraz wypada ceremonia. – Przecież to nie tak, że wojownicy są mianowani tylko na ceremoniach organizowanych z okazji tego, że jakiś miot kociaków dorasta do rangi terminatorów – stwierdził. Golcowa Gwiazda nie musiała wcale czekać z mianowaniem Sarniej Łapy na to, aż kocięta Łaniej Skórki podrosną.
– Później. Koło dwadzieścia księżyców przed pożarem, po tym jak część terenów Cienia spłonęła, Lisia Gwiazda negocjowała z moim ojcem, licząc na to, że odstąpimy im część swoich terenów, bo u nich było coraz mniej zwierzyny. Niedźwiedzia Gwiazda się nie zgodził, w związku z czym Cieniści, głównie terminatorzy, w poszukiwaniu zwierzyny przekraczali naszą granicę, coraz częściej i częściej… no, a potem był pożar.

Westchnęła. No tak, miał rację, znowu. Gdyby nie jej wypadek, gdyby nie te łapy, to pewnie byliby teraz na granicach, a może nawet lepiej- skończyliby trening i złocisty leżałby tutaj sam, w spokoju.
A słysząc, że może mieć swoją własną ceremonię, taką tylko dla siebie, w sumie trochę się zaskoczyła. Widywało jej się, że z mianowaniem będzie musiała poczekać do następnej kocieciej ceremonii. Że Golcowej Gwieździe nie będzie chciało się robić ceremonii tak tylko dla niej.
- Myślisz, że gdyby Cień dotarł tutaj z nami, to konflikt trwałby dalej? Problemów ze zwierzyną już by nie było, ale... Może nasz klan miałby za złe tamtemu naruszanie granic. - Tak nagle wpadło jej to głowy i nie potrafiła sobie odpowiedzieć, więc... Wolała zapytać. Orzech na pewno będzie wiedzial, szczególnie, że Niedźwiedzia Gwiazda był jego ojcem. Może kiedyś rozmawiali na ten temat bardziej szczegółowo?

Orzech przynajmniej liczył na to, że przywódczyni zechce zorganizować osobną ceremonię w wypadku, gdyby się nie wyrobili z treningiem, zamiast czekać na ceremonię kociaków Łani… i sam zamierzał się o to postarać, w razie gdyby Golcowa Gwiazda nie zaproponowała tego sama.
– To… dobre pytanie – przyznał, przechylając lekko łeb. – Wiesz, nawet jakiś czas temu rozmawiałem z Cienistą, która dołączyła po pożarze do Gromu. Jak na to, że sama żyje teraz w zupełnie innym klanie, to miała do mnie, do naszego klanu, ogromny ból dupy o decyzję mojego ojca. Że niby odrzucanie udzielania pomocy mamy we krwi, Mam wrażenie, że jeśli ten konflikt miałby trwać, to prędzej ze strony Cienia, niż z naszej… chociażby z uwagi na przywódców, jakich mieliśmy, mamy. Niedźwiedzia Gwiazda nie pozwoliłby na eskalację konfliktu i pewnie starałby się to załatwić jak najbardziej pokojowo. – A Golcowa Gwiazda… pozwolił sobie przemilczeć. Chociaż w sumie po ostatnim zebraniu i tym, że wszystko brzmiało tak, jakby sprawa Trującej Łapy, Iskrzącej Łapy i Truflowej Łapy została załatwiona bez rozmowy z głównymi zainteresowania… no, nie miał pewności, co zrobiłaby przywódczyni, chociaż na wojnę i tak by raczej ich nie poprowadziła. – Zresztą, tak patrząc z drugiej strony; Cieniści byli zdesperowani. Chcieli wykarmić swój klan, chociaż sposób na osiągnięcie tego celu nie był szczególnie dobry. Wypominanie im tego przy każdej okazji i wrogość nie przyniosłyby nam żadnych korzyści, tak myślę – dodał, tak żeby dodać też drugą perspektywę, którą, mimo wszystko, potrafił zrozumieć

Cienista, która dołączyła do Klanu Gromu? Ah! Sarenka wcześniej nie miała pojęcia, że jakiekolwiek koty z Klanu Cienia się... Zachowały. Znaczy, przeżyły. Myślała, że nikt nie miał wystarczająco dużo szczęścia albo ci, którzy przetrwali, żyją na własną łapę. On na ich miejscu chyba.... Właśnie takie życie by wybrała. No bo życie w obcym klanie, wśród obcych kotów, bez rodziny, bez przyjaciół, których nie wiadomo, czy znajdziesz.
- Myślisz, że kiedyś potomkowie kotów z Klanu Cienia będą próbowali nas znaleźć i odbudować klan, tak jak to było w przypadku Rzeki? - Za jakiś czas może. Fajnie byłoby widzieć wszystkie cztery klany na zgromadzeniu. Czy wtedy młodsze koty mogłyby w stanie poczuć klimat starych czasów sprzed pożaru?

– Wątpię. I szczerze… sądzę, to nie nasze zmartwienie – odpowiedział zgodnie z własnymi uczuciami. – Jeśli ktokolwiek się pojawi i będzie znał klanowe zwyczaje, będzie na tyle silny, by odbudować klan… należy się im pomoc, choć w dolinie jest już mało miejsca. Ale prawda jest taka, że kiedyś było pięć klanów, i w końcu wszyscy przyzwyczaili się do tego, że są tylko cztery, a o ile po upadku Klanu Nieba Gwiezdni postawili sprawę jasno, zmieniając Kodeks, tak teraz… dopóki Cieniści się nie pojawią i sami czegoś nie zrobią, nie ma o czym myśleć.
I tyle. On nie potrzebował Cienistych do równowagi; zupełnie nie było dla niego różnicy, czy były trzy klany, czy cztery, tak długo, jak Klan Wichru trwał i miał się różnie. Oczywiście, że historia była ważna, i tak dalej, ale prawda była taka, że dla niego… Klan Cienia praktycznie nigdy nie istniał. W momencie pożaru miał zaledwie kilka księżyców, nawet wtedy Cień był dla niego jedynie bladym, niejasnym bytem, który z czasem skrył się całkowicie za mgłą. Jedyne, co o nich wiedział, to opowieści starszych, głównie ojca, a siłą rzeczy i one nie były specjalnie… precyzyjne czy dotyczące żyjących w Cieniu jednostek. Był przyzwyczajony do świata, w którym ten klan po prostu nie istniał. Zresztą, kto wie, może do Rzeki też dołączyły koty pochodzące z Klanu Cienia – a lepszy jeden silny klan, niż dwa słabe, chociaż nie spodziewał się, żeby obecnie Rzeka była wyjątkowo liczna.
– Zresztą, sama widzisz, jak kończą ci, którzy o tym myślą – dodał nagle, nieco gorzko. Wciąż średnio podobało mu się to, jak Golcowa Gwiazda przedstawiła sprawę na zebraniu: jakby kara była nie tylko za ich wybryk, który doprowadził Truflową Łapę na skraj śmierci, ale też za plany wycieczki na ratunek Cienistym. Irytowało go, że jasno powiedział Szałwii, że to coś, co miało miejsce jakiś czas temu, że może to tylko głupota; być może powinien zaznaczyć jeszcze, że to nie tylko kwestia tego, że oni nie zmądrzeli, ale i że ich mistrzowie najwyraźniej nie przejęli się ostrzeżeniem, jakie im wtedy przekazał. Inna sprawa, że zastępczyni i przywódczyni obie były starsze od niego i w jego odczuciu powinny wiedzieć, że najlepiej jest podjąć decyzję na podstawie jak największej ilości dostępnych danych, zamiast robić to bez konsultacji z głównymi zainteresowanymi i ich mistrzami. Eh.

Sarenka miała na ten temat miała podobne, a może nawet i takie same zdanie. Sądziła, że nie reszta klanów nie powinna ingerować w sprawy odbudowy Klanu Cienia. Znaczy, pomóc zawsze można, ale to cieniści głównie powinni się tym zająć. Tak samo, jak rzeczniacy wzięli sprawy w swoje łapy. I słusznie. Każdy klan w pierwszej kolejności powinien dbać o siebie. Z resztą, nawet nie jest powiedziane, że cieniści lub ich potomkowie kiedykolwiek pojawią się w lesie. Dopóki ich nie ma, to... Nie ma tematu, tak jak powiedział Orzech. Zgadzała się z nim, dlatego też kiwnęła krótko głową.
- Sądzisz, że... Próba ratowania Klanu Cienia wpłynęła na wysokość kary, jaką ponieśli Trująca i Iskrząca Łapa? - Zapytała, przekrzywiając głowę lekko w bok. Cóż, na zebraniu nie była, bo odbyło się ono świeżo po jej wypadku, więc... Wiedziała tylko tyle, ile udało jej się usłyszeć albo dowiedzieć od innych kotów, które przychodziły tutaj w różnych celach. Być może Orzechowy Cień wiedział na ten temat znacznie więcej. - No i jak nastawiasz się na trening Trującej Łapy? Jesteś zadowolony? To chyba trochę takie wyzwanie? - Zapytała zaraz po poprzednim pytaniu, bo... Przecież jeden z braci trafił pod skrzydła złocistego! Sarenka, szczerze mówiąc, trochę mu współczuła. Orzechowi, rzecz jasna! Trująca Łapa nie wykazuje się ani dorosłym, ani rozważnym zachowaniem. Jego nowy mistrz będzie musiał się wykazać, by ustawić go do pionu i przygotować do bycia wojownikiem. Ale może właśnie to dobrze? Jeśli mu się to uda, na pewno wyjdzie na tym tylko i wyłącznie dobrze.

Może to było trochę okrutne, że klany tak łatwo przeszły nad upadkiem dwóch pozostałych… ale klan Rzeki podniósł się z kolan, natomiast Cieniści albo nie przeżyli, albo tu nie dotarli, albo się rozproszyli – po Gromie, Rzece, przez chwilę też przecież Pchla Łapa była częścią klanu Wichru. Jeżeli kiedyś zdecydują się na odbudowę, znajdą właściwego przywódcę, Orzech nie zamierzał stawać temu na drodze, jak Pliszkowy Dziób; po prostu wychodził z założenia, że to leży w ich łapach, a Wichrzacy mają ważniejsze sprawy na głowie.
– Nie sądzę… albo inaczej: mam nadzieję, że nie. Uważam, że kara, jaką dostali, jest adekwatna do przewinienia, czyli narażenia swojej siostry. Sam przekazałem informacje na temat ich pomysłu Szałwiowemu Życzeniu, ale chodziło mi tylko o to, by pokazać, że ta dwójka już wcześniej miała absurdalne pomysły i od tego czasu nie zmądrzeli… na wyciąganie konsekwencji za coś, co miało miejsce tyle księżyców temu, jest już za późno. Powinno to zostać klanowi przedstawione inaczej, bo brzmiało, jakby ich kara była też za tamtą sytuację – ja po prostu miałem wrażenie, że to ważna informacja, i że mistrzowie Iskrzącego i Trującego nie przejęli się wystarczająco, kiedy przekazałem im tę informację – może to sprawiło, że teraz ich mistrzowie się zmienili – odpowiedział po krótkim zastanowieniu. Na jej pytanie uśmiechnął się nieco krzywo. – Cóż… wyzwanie, to na pewno. To teoretycznie dorosły kot… nie wiem. Jeśli nie będzie współpracował, ja nic nie osiągnę, nie zrobię z niego kogoś innego. Zobaczymy.

Kiwnęła kilka razy głową. Lekko się zdziwiła, gdy dowiedziała się, że to Orzechowy Cień przekazał zastępczyni wiadomość o pomyśle szukania Klanu Cienia przez Iskrzącą i Trującą Łapę. Sarence... Raczej wydawało się, że przywódczyni sama się o tym dowiedziała i to nie teraz, a już jakiś czas temu. No bo skoro powiedziano jej o tym chwilę przez zebraniem to... Nie powinna tego tematu poruszać. W ocenie płowej było to po prostu niepotrzebne. No chyba, że rzeczywiście wpływało na wysokość kary, ale... Też chyba nie powinno? W końcu to działo się dawno temu, z tego co wiedziała.
- No to życzę ci powodzenia, bo mam wrażenie, że wbicie mu mądrości do głowy wcale nie będzie łatwe. - Mruknęła, gdy złocisty podzielił się z nią swoimi spostrzeżeniami na temat treningu z Trującą Łapą. Na jego miejscu... Na jego miejscu byłaby niezadowolona, ale podjęłaby się tego. I żeby było jasne, nie dlatego, że wzięłaby to za trudne wyzwanie, z którym sobie poradzi, a dlatego, że godność nie pozwalałaby jej zrezygnować. Wtedy inne koty pomyślałyby sobie, że jest słaba i z automatu zakłada, że nie da sobie rady. A o wizerunek, w szczególności DOBRY wizerunek trzeba przecież dbać!

– Dzięki, przyda się pewnie – odparł z nieco rozbawioną nutą w głosie. Wolał się nie nastawiać w pełni negatywnie na ten trening, ale… udawanie, że to będzie coś łatwego i przyjemnego też nie było w jego stylu. – Dobra, chcesz coś jeszcze usłyszeć? A może masz pytania do czegoś, co już kiedyś przerabialiśmy? Jak nie, to, no cóż, na trening spotkamy się dopiero jak oboje będziemy zdrowi.

Czy chciała czegoś jeszcze się dowiedzieć? Nie. Chyba nie. Musiała się nad tym dobrze zastanowić, dlatego dłuższą chwilę milczała, wzrok mając wbity gdzieś w ścianę.
- Nie. Wszystko doskonale umiem i wiem - Odparła, a zaraz po tym uśmiechnęła się radośnie. Wszystko, co wcześniej przerabiali jest jej całkowicie znane i... Była pewna, że nie potrzebuje powtórek. I oczywiście gdyby kiedyś Orzechowy Cień nakazał jej, przykładowo wyrecytować kodeks to zrobiłaby to.
- To zdrowiej. Chyba posiedzisz tutaj dłużej. - Stwierdziła, patrząc na jego rany. Były nowsze i... Pewnie tak szybko się nie zagoją.
Posłała mu jeszcze jedno spojrzenie, a później, o ile nic już od niej nie chciał, odeszła gdzieś w swoją stronę. Mogłaby mu rzucić coś w stylu "do zobaczenia na treningu", ale... Doskonale wiedziała, że pewnie w trakcie leżenia w lecznicy jeszcze nie raz do niego podbije i uraczy rozmową. Chyba, że nie będzie tego chciał, to inna kwestia.

***

Niefortunny splot wydarzeń sprawił, że Sarnia Łapa krótko po wykurowaniu łap trafiła do lecznicy znowu, a Orzechowy Cień nie chciał ryzykować jej zdrowia spacerkami po granicach, więc trening dalej był wstrzymany, mimo iż zostało naprawdę niewiele do przerobienia, ot, odbębnienie formalności, ale wojownik nie byłby sobą, gdyby nie upewnił się, że kocica wszystkiego nie umie.
Kiedy tego dnia spotkali się przy wyjściu z obozu, wojownik po powitaniu się odezwał się:
– No, to skoro znasz tak dobrze granice… to prowadź.

Na szczęście dało jej się wyzdrowieć. Łapy już nie bolały i całkowicie się zagoiły, przez co Sarenka mogła wrócić do trenowania. Ale... Wtedy pojawił się inny problem! Zachorowała i musiała znów wrócić do lecznicy! WCALE nie była z tego zadowolona, ale cóż... Zależało jej na szybkim powrocie do zdrowia, więc posłusznie siedziała w lecznicy i przyjmowała zioła, które wciskał jej Motyli Blask. Leczenie szybko przyniosło rezultaty i w końcu mogła powrócić do treningów, teraz już tak poważnie.
Spotkała się z Orzechowym Cieniem przy wyjściu z obozu. Przywitała się, a później... Ah! Dziś to ona będzie prowadzić. Nie miała nic przeciwko, a nawet jej się to podobało, bo będzie mogła się wykazać. Ruszyła więc, obierając kierunek wschodni. Najpierw miała zamiar dotrzeć do Podnóża Gór, a później iść na północ, w stronę Skraju Lasu. Tamtędy prowadzą granice z terenami niczyimi.
- No i jak jes? Trening Trującej Łapy jest męczący? - Zapytała, nie wiedząc zbytnio jaki temat rozpocząć. Mogliby rozmawiać tak właściwie o wszystkim. - No, i jest jeszcze ta nowa terminatorka. Podniebna Łapa? Masz więcej roboty - Przypomniała sobie, że na ostatniej ceremonii prócz mianowania latorośli Golcowej Gwiazdy, było jeszcze wyrośnięte kocię, które swoją ceremonię albo przespało, albo spędziło w lecznicy. Podniebna Łapa trafiła w łapy Orzecha i... To dobrze, bo trenowanie wyłącznie Trującej Łapy mogłoby być... Męczące. Fajnie jest mieć jakąś odskocznię od tego.

– Psychicznie? – spytał z krzywym uśmiechem. – To na pewno – dodał, nie czekając na odpowiedź, ale prawdę powiedziawszy nie uważał, żeby konieczne było omawianie treningu innego terminatora na treningu Sarniej Łapy. Może nie mieli już treningowych treści do omówienia, ale sprawa Trującego… była skomplikowana. Jeżeli chciałby ją z kimś omawiać, to najprędzej ze swoimi braćmi – z Motylem, żeby się go poradzić, a z Kiełkiem, żeby dać mu po łbie… z Sarną może i się dobrze dogadywał, ale wciąż była jego terminatorką, i nawet jeśli wkrótce miała zostać wojowniczką, to jeszcze czuł, że musi dbać o więź mistrz-terminator, a nie wojownik-wojownik.
– Ano. Ale mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Lubię mieć terminatorów, kiedy nie znikają bez słowa.

Orzechowy Cień odpowiedział, ale... Dość krótko. Nie rozwinął tego tematu, a raczej uciął go i Sarenka to uszanowała. Być może kocur nie chce o tym rozmawiać? Nie teraz albo może po prostu nie z nią. Druga opcja sprawiła, że na moment brwi koteczki zmarszczyły się, jednak szybko powróciły do normalnego stanu. Nie będzie sobie dopowiadać. Nie będzie również pytać, bo... Chyba woli myśleć, że temat Trującej Łapy jest dla kocura po prostu drażniący, aniżeli że to ona jest po prostu złym rozmówcą.
- Spodziewałam się takiej odpowiedzi - Mruknęła jedynie, a zaraz po tym zamilkła. Nic na siłę, mogą porozmawiać na inny temat. Równie dobrze nie muszą rozmawiać w ogóle, jeśli Orzech nie chce. Chyba, że chce, ale to Sarenka nie potrafi narzucić ciekawego toku rozmowy. Hej! Miała przecież sobie nie dopowiadać, a wychodzi na to, że robi to dalej i to w dodatku snując coraz gorsze scenariusze.
- I oby tak pozostało. Znaczy, żeby Podniebna Łapa nie zniknęła zbyt szybko albo lepiej- w ogóle. - Zbyt dużo młodych kotów znika, często niedługo po swojej ceremonii. Dlaczego tak jest? Cóż, Sarenka nie wie. Może to głupota posuwa ich do nieodpowiedzialnych czynów, jakimi jest opuszczenie obozu i samotne wycieczki? Taki młody kot jest smacznym kąskiem dla drapieżników!
- Em. Masz przyjaciół w innych klanach? Warto zawierać z nimi jakiekolwiek relacje? - Postanowiła zapytać o to, co miała w głowie już od jakiegoś czasu. Planowała poznać członka innego klanu, najpierw padło na plemię, ale, jak widać, nie skończyło się to zbyt dobrze. Może powinna szukać tam, gdzie będzie milej widziana?

Trująca Łapa był kotem specyficznym i nawet jeśli Orzechowi wydawało się, że zaczął on mieć… przebłyski zdrowego rozsądku i poczucia odpowiedzialności za to, co się stało, to nie mógł mieć pewności, że tak faktycznie pozostanie. Może przy kolejnej okazji dymny terminator znowu wyrzuci jakiekolwiek logiczne myślenie ze swojej głowy.
– Lepiej niż z Plemieniem – mruknął nieco szorstko, z ukosa zerkając na Sarnią Łapę. – Mam… no, powiedzmy że kumpla w Gromie, Ślimaczy Ślad się nazywa. Ale poza tym wolę trzymać się domu.

/ jak coś to możesz opisać granice w 1-2 kolejnych postach i będziemy done uwu

Lepiej niż z plemieniem? Oh... Czyżby sąsiedzi zza gór wcale nie byli tacy przyjaźni, jak Sarenka początkowo myślała? Iskrząca Łapa, wtedy jeszcze Pył, nic jej o tym nie mówił. Nie ostrzegał w żaden sposób, przez co była przekonana, że ci plemienni to są tacy sami jak Grom, Rzeka, czy Wicher. Cóż, na pewno będzie musiała to za jakiś czas sprawdzić.
- Ja jeszcze nie zdążyłam nikogo poznać - Odpowiedziała krótko, a potem zamilkła. W późniejszych etapach rozmowa mogła trwać, ale jeśli tylko Orzechowy Cień tego chciał. Jeśli nie, to podróżowali po granicach w ciszy. Udało im się obejść wszystkie z nich, a po tym wrócili do obozu. trening oficjalnie się zakończył, chyba na to wychodzi. Sarenka była zadowolona bardziej niż kiedykolwiek, bo liczyła, że już na następnej ceremonii zostanie mianowana. Cóż, czas pokaże!

/zt?

Po tym, jak dotarli do Podnóża Gór, czyli najbardziej wysuniętego punktu Wichrowych terenów na wschód, ruszyli granicami tak, aby obejść je wszystkie. W międzyczasie Orzech wspomniał terminatorce o charakterystycznych miejscach na granicach i przypomniał Sarnie, że granice znaczy się za pomocą moczu lub zostawiając zapach z poduszeczek łap na przykład na drzewach. Nie mieli tego dnia nic więcej do roboty, a i patrol zajął im dużą część dnia, więc później pozostało tylko wrócić do obozu.

zt