Terminatorce poszło naprawdę nieźle, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jej pierwsze próby odbywały się w nieco utrudnionych warunkach, bo po ciemku. Złocisty zaczął kierować się niespiesznym krokiem w jej stronę, kiedy ruszyła w stronę poprzedniego miejsca, gdzie zakopała gryzonia. Kiedy córka Łasicy zadawała w podirytowany sposób pytanie, wojownik akurat wyłaniał się zza drzew kawałek od niej.
– Nie ma potrzeby – parsknął, lekko rozbawiony. – Dobrze ci poszło, Sarnia Łapo. Na przyszłość – zakopuj upolowaną zwierzynę w ziemi. Dodatkowo teraz pamiętaj, że nie możesz jeść bez pozwolenia, dopóki nie zapolujesz, by nakarmić starszyznę. To wynika z Kodeksu, o którym pogadamy innym razem. Wracajmy do obozu – odezwał się, po czym wziął jedno ze zwierząt, upolowanych przez terminatorkę i, jeśli nie miała pytań, to wrócili do Wichrowego obozu w ciszy.

Orzechowy Cień wyłonił się akurat w momencie, gdy wydobyła z siebie zirytowane parsknięcie. Phi! Szybko doszła do wniosku, że pewnie zrobił to specjalnie. Jednak nie mogła się długo gniewać, nawet, gdy usłyszała ten rozbawiony ton. Wojownik chwilę później pochwalił ją i... To się liczyło najbardziej. Wypięła dumnie pierś i uśmiechnęła się szeroko. Wysłuchała rad, których jej udzielił, a następnie wzięła jedną ze swoich zdobyczy oraz piórko. Pora wracać do obozu.

****

Przyszła pora na kolejny trening. Sarnia Łapa liczyła, że tym razem nauczy się czegoś nowego. Może walka? Może wspinaczka? Fajnie byłoby też poznać klanowe tereny, bo... Coraz bardziej ciągnie ją do długich wycieczek. Albo... Raczej do poznawania kotów spoza klanu, bo to zdecydowanie ciekawsze. Byłaby w stanie zajść nawet do Gniazd Dwunożnych, jeśli tylko naszła by ją ochota na jakieś zapierające dech w piersiach przygody. I dobrze, że nikt prócz jej samej o tym nie wie, bo... Mogłoby się zrobić nieprzyjemnie. No ale wracając! Usiadła i w oczekiwaniu na złocistego wojownika zajęła się doczyszczaniem swojego futerka. Przecież musi być idealne.

Sarnia Łapa nie musiała czekać długo na swojego mistrza; ten skończył niedawno posiłek i ruszył na miejsce spotkania z terminatorką, która, tak się złożyło… była obecnie jedyną jego uczennicą, gdyż Porywista Łapa przepadł niczym kamień w wodę po tym, jak nie zjawiał się na treningach przez dłuższy czas. Próbował go szukać, ale po swoim rodzeństwie, które w sporej części zaginęło, wiedział, żeby nie liczyć na zbyt wiele. Choć miał pewną nadzieję na to, że dymny kocur powróci któregoś dnia do klanu, i będzie mógł dać mu po uszach za niestawianie się na treningach, to liczył się z opcją, że tak się nie stanie, i skupiał się po prostu na teraźniejszości, czyli treningu Komosy, i przyszłości, czyli ewentualnych nowych terminatorach. A co do treningu… to chyba przychodził czas na kolejne kroki.
– Sarnia Łapo, cześć. Na początek; wybierz stronę, w którą się skierujemy, upoluj dwie piszczki, a potem… przejdziemy do czegoś innego – przywitał się i od razu przeszedł do rzeczy.

- Czeeeeeść - Przywitała się przeciągle, chwilę po tym, gdy przestała poprawiać swoje futerko. Mogłaby to robić jeszcze dłużej, ale... No, nie ma teraz na to czasu. Orzechowy Cień już przyszedł i pora zacząć trening. Nie mogła pozwolić, by czekał aż ona skończy się upiększać.
Kiwnęła krótko głową, a zaraz po tym odnalazła kierunek, w którym wiatr wiał jej w twarz. Później ruszyła przed siebie, w poszukiwaniu zwierzyny. Dwa piszczki, szybko pójdzie. Potem przejdą do czegoś innego i szczerze mówiąc, nie mogła się już doczekać. Co tym razem? Jest przecież tyle możliwości! Tyle rzeczy, których muszą się nauczyć. Wzięła głębszy wdech i ukradkiem rozejrzała się. No dalej. Gdzieś tutaj musi się coś chować!

Orzechowy Cień tak naprawdę chciał tym polowaniem w pewien sposób uwieńczyć pierwszy etap treningu Sarniej Łapy. Był pewien, że opanowała podstawy polowania, ale chciał jeszcze sprawdzić, czy jest już w tym na tyle dobra, by mogli faktycznie skupić się na innych zagadnieniach. Posłał kotce lekki zachęcający uśmiech i zajął się powolnym spacerkiem za nią, w dość dużej odległości. A terminatorka dość szybko wyczuła... zająca. Był dość dobrze odżywiony jak na to, że byli już na progu Pory Nagich Drzew, i kicał dwie długości drzewa od córki Łasicy.

Niedługo po tym, gdy wyruszyła do jej nozdrzy dotarł nowy zapach. Należał on do zająca i to dość... Tłustego, jak na panującą porę roku. Na twarz Sarenki wstąpił łagodny uśmiech. Od razu przypadła do pozycji łowieckiej. Ugięła łapy, ale nie na tyle nisko, by szurać brzuchem po ziemi. Ogon zrównała z linią grzbietu i w taki sposób ruszyła przed siebie, oczywiście wcześniej upewniając się, że idzie pod wiatr. Przypomniała sobie, że przy zającach należy zachować szczególną ciszę, toteż kontrolowała to, co ma pod łapami oraz oddychała bardziej płytko i ciszej. O tak, teraz zając nie ma z nią szans! Jeśli udałoby jej się zbliżyć na wystarczającą odległość, wykonałaby szybki skok, by jednym ruchem zabić zwierzę. Gdyby zaczęło uciekać, mogłoby być kiepsko, ale hej! Po co od razu zakładać najgorsze?

Sarnia Łapa wyraźnie stawała się mistrzynią w polowaniu! Podeszła zająca wręcz perfekcyjnie, nie dając mu się zauważyć aż do ostatniej chwili, kiedy było dla niego już za późno, by mógł uciec. Spore zwierzę skończyło martwe w szczękach młodej terminatorki, która mogła teraz ruszać dalej.

Taki duży zając i to jeszcze w jej posiadaniu! Podeszła do niego idealnie, przez co nawet jej nie zauważył. Szybkim ruchem pozbawiła go życia, przez co zwisał teraz z jej szczęk. Był dość ciężki, a szkoda, bo mogłaby teraz się zachwycać, a najlepiej to polecieć do Orzechowego Cienia i pochwalić się, że złapała taką zdobycz. Najwidoczniej będzie musiała robić to później. Schowała zająca w dość charakterystycznym miejscu, a chwilę później ruszyła w dalszą drogę.

Sarnia Łapa musiała chwilę szukać, ażeby znaleźć jakąś zwierzynę, ale jednak się udało. Zauważyła wtedy… nie lada gratkę, bo dość świeży kopiec, z którego dobiegał intensywny zapach zwierzyny! Oczywiście kreta nie było widać, ale kto wie, może się wychyli spod ziemi?

Kolejna zwierzyna, którą napotkała, na pewno nie był tym, czego oczekiwała. No bo szczerze mówiąc, liczyła na coś prostego. Na jakąś zwykłą mysz, z którą nie będzie musiała się długo męczyć. Była dość podekscytowana i zniecierpliwiona, bo przecież lada moment zacznie uczyć się czegoś nowego, no i nawet podczas polowania miała to gdzieś z tyłu głowy. Na szczęście nie rozpraszało jej to do tego stopnia, by miała popełniać jakieś drobne, ale znaczące błędy. A wracając, tym razem na swojej drodze napotkała kopiec należący do kreta. W pierwszym momencie zrobiła kilka kroków, by go wyminąć, ale... Ale ostatecznie cofnęła się. Może warto poczekać, a kret wyjdzie ze swojej kryjówki, a ona wtedy szybko go złapie? No dobrze, ale tylko chwilę. Przysiadła przy kopcu, gotowa do szybkiego susu, gdyby okazało się, że lokator podziemnego mieszkania postanowi wychylić główkę. Jeśli by do tego doszło, probowałaby chwycić go pazurami, by choć trochę go stamtąd wyciągnąć, a później zabić. Wygląda na proste.

Sarnia Łapa musiała wykazać się cierpliwością, ale… ewidentnie czuła świeży zapach kreta, a nawet słyszała jego drążenie w podziemnych korytarzach, dość blisko kopca… ale chyba nie podeszła do kupki ziemi wystarczająco ostrożnie, bowiem zwierzę się spłoszyło i nie dość, że nie zamierzało wyjść, to i oznaki jego obecności zaczęły być coraz słabiej wyczuwalne.

No i stała przy tym kopcu, czujna i przygotowana do skoku, w razie, gdyby kret nagle wychylił łeb ze swojej norki. Minęła chwila, później kolejna i jeszcze jedna, a tu cisza. Sarenka zaczynała mieć wrażenie, że zapach zwierzyny się ulotnił i... Po prostu nic już tutaj nie upoluje. Wstała i cicho zaklęła, po czym ruszyła dalej przed siebie, zostawiając kopiec za sobą. Oby tylko Orzechowy Cień nie widział tej małej, żałosnej porażki. Zapewne zrobiła coś źle i dlatego zmarnowała czas, czekając. No trudno. Szła ostrożnie przed siebie, całkowicie skupiona na otoczeniu. Pora znaleźć nowy cel.

No cóż, kopiec pozostał tam, gdzie był, a Sarnia Łapa ruszyła w poszukiwaniu nowych przygód, a raczej zwierzyny. Chwilę szukała, ale znalazła – a był to wróbelek, który wylądował kawałek przed nią.

Kopiec zostawiła gdzieś z tyłu i, jak widać, był to dobry wybór, bo nie musiała długo szukać następnej zwierzyny. Tym razem był to wróbelek, niewielki, ale ważne, że jakikolwiek. W przeciwieństwie do niej Orzechowy Cień raczej nie będzie czuł się... Zawiedziony, czy coś. Ale mniejsza. Koteczka ruszyła przed siebie, idąc wciąż pod wiatr. Łapy ugięte, ogon na linii grzbietu, brzuch nie szura po ziemi i, w tym przypadku, co najważniejsze- korzystanie z najróżniejszych kryjówek. Jeśli takowych nie było, starała się zatrzymywać w odpowiednim momencie, tak, aby pozostać niezauważoną. Jeśli udałoby jej się zbliżyć do wróbla wystarczająco blisko, jednym ruchem łapy pozbawiłaby go życia.

Bezbłędnie… prawie bezbłędnie, bowiem Sarnia Łapa zapomniała o jednej istotnej rzeczy. Jej łapy, nieostrożnie stawiane, robiły sporo hałasu, depcząc po listkach i gałązkach, a jeden z tych odgłosów w końcu spłoszył wróbla, który przeleciał kawałek i wylądował długość drzewa dalej, jakby nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia, jakie na niego czyhało.

Znowu o czymś zapomniała. Tym razem chodziło o nie zachowanie wystarczającej ciszy. No racja, przez to wszystko, przez ciągle wpatrywanie się w ptaszynę, kompletnie zapomniała, by co jakiś czas kontrolować to, ci ma pod łapami. No trudno. Gdy już chciała zacząć szukać kolejnej zwierzyny, spostrzegła, że wróbel wylądował kawałek dalej. No dobrze, czyli... Dostała drugą szansę. Tak jak poprzednio, ruszyła po wiatr, na ugiętych łapach, brzuchem nie szurając po ziemi i ogon mając zrównany z grzbietem. Ponownie wykorzystywała różne przedmioty, za którymi mogłaby się schować, a jeśli takowych nie było, zatrzymywała się, gdy była taka konieczność. I tym razem nie zapomniała o tym, aby patrzeć pod swoje łapy. Trzeciej szansy może nie być. Gdyby podeszła wystarczająco blisko zwierzęcia, skoczyłaby na niego i jednym ruchem szczęk pozbawiłaby życia.

Tym razem poszło lepiej. Wróbelek był odrobinę bardziej zaniepokojony, ale Sarnia Łapa zachowała większą ostrożność, więc udało jej się do niego podejść… i w efekcie – pozbawić go życia, rzecz jasna. Terminatorka nie musiała długo czekać, aby w jej pobliżu pojawił się Orzechowy Cień.
– Ładnie. Chodź, zakopiesz wróbla obok zająca – mruknął na początek. Kiedy już się tym zajęli i mieli z głowy kwestię polowania, mógł w końcu zdradzić, czym zajmą się jako następnym. – Sarnia Łapo, co wiesz – albo się domyślasz – na temat walki? – spytał, siadając nieopodal jednego z drzew.

Skoczyła na niego i już po chwili wróbel leżał martwy. Wtem obok pojawił się Orzechowy Cień. Nie zdziwiło jej to, spodziewała się, że kocur obserwuje jej poczynania. Szkoda tylko, że dziś nie poszło jej zbyt dobrze. Znaczy, w jej ocenie było... Gorzej. Mogła zrobić to zdecydowanie lepiej, uważniej podejść do kopca kreta, a później pilnować łap, gdy zbliżała się do wróbelka. Ale... Jak widać, oceniała siebie zbyt krytycznie. Orzechowy Cień powiedział przecież, że poszło jej ładnie, więc... Powinna być zadowolona. W końcu zawsze mogło być gorzej.
Gdy zakopali obie zdobycze, przyszła pora na rozpoczęcie nauk... Walki, jak się okazało. Oczy koteczki błysnęły. To ta chwila! Walka wydawała się być równie ciekawa, co polowanie. A może nawet ciekawsza? W końcu nie potrzeba do niej wielkich pokładów cierpliwości, trzeba działać szybko, no i oczywiście w towarzystwie adrenaliny, która nakręca wszystko jeszcze bardziej.
- No, trzeba działać szybko. Znaczy, bez dłuższego zastanowienia nad ruchami. No i warto być... Nieprzewidywalnym w swoich działaniach. - Czy coś jeszcze? W sumie to co takiego można wiedzieć na temat walki? Sarence wydawało się, że ona... Po prostu jest i tyle. Wszystko dzieje się w momencie, bardzo szybko. - I najlepiej to chyba atakować w gardło, bo można zabić. Albo ten, w oczy, bo można pozbawić wzroku - Pozornie łatwe. Innych miejsc Sarnia Łapa nie wymieniła, być może ich nie znając, a może po prostu stwierdziła, że oczy i gardło wystarczą. Że są gwarancją wygranej. Kto wie.

Kocur był świadom, że wcale nie poszło doskonale, ale, mimo własnej ambicji i lekkiej skłonności do perfekcjonizmu, nie czuł potrzeby krytykowania Sarniej Łapy i wytykania jej błędów; zwierzynę złapała, a do tego przecież była terminatorką, wciąż młodą, wciąż jeszcze zdobywającą doświadczenie w polowaniu i doskonalącą się w tym zakresie. Błędy mogły się zdarzyć nawet najlepszym, ale przed końcem treningu zamierzał jeszcze upewnić się, że kotka popełnia ich najmniej. Zresztą, mogli teraz ten czas spożytkować lepiej, niż skupiając się na błędach, które mieli szansę jeszcze skorygować, nim trening kotki się zakończy.
– Gardło i oczy, mm, zgadza się. Dodałbym jeszcze brzuch i pachwiny – miejsca miękkie, podatne na obrażenia, wrażliwe. Czasem warto atakować również łapy, żeby pozbawić przeciwnika równowagi. Ważne jest także wykorzystywanie otoczenia: czy to do ataków z zaskoczenia, czy oślepienia przeciwnika piachem, ziemią, śniegiem, a nawet odpowiednim padaniem promieni słońca. Co jeszcze… pamiętaj o tym, że każdy – i kot, i drapieżnik – ma jakieś słabe i mocne strony. Kot masywny, umięśniony, o dużej sile, lepiej walczy w zwarciu, a ktoś smukły i zwinny powinien tego zwarcia raczej unikać, przeplatając szybkie ataki z dystansu i uniki – odpowiedział, przechodząc płynnie do kolejnych wartych wspomnienia kwestii. Gwieździsta Noc na jego treningu nie rozwodziła się nad teorią i… on także nie zamierzał, bo co tu gadać. – Jak nie masz pytań… to atakuj – oznajmił, podnosząc się na równe łapy i przybierając pozycję do walki, czyli obniżając lekko całe ciało na ugiętych łapach.

Zanotowała w głowie informacje podane przez Orzechowy Cień. Do gardła i oczu doszły jeszcze pachwiny, brzuch i niekiedy łapy. Zapamięta i na pewno wykorzysta, gdy tylko przyjdzie taka okazja. Dowiedziała się jeszcze, że warto wykorzystywać otoczenie, na przykład po to, aby oślepić przeciwnika. No i jeszcze to, że trzeba mieć na uwadze swoje mocne i słabe strony. Kurcze, dużo tego. Więcej, niż początkowo zakładała. Ale spokojnie! Wszystko sobie przyswoi i nie ma mowy o tym, że kiedykolwiek zapomni! Ale teraz... Teraz przyszła pora na wypróbowanie tego, czego się dowiedziała. Na polecenie mistrza zareagowała przeciągłym i cichym "mhmmmm". W tym samym momencie podniosła się do ugiętych łap, a następnie przygotowała do skoku w stronę Orzechowego Cienia. Miała zamiar atakować w jego łapy. W zamyśle uderzyć w nie na tyle mocno, aby go przewrócić. Może się uda, a może nie. Niezależnie od tego i tak będzie pełna chęci do dalszej walki, zwłaszcza, że dopiero się zaczęło.