Orzechowy Cień pokładał w każdym ze swoich terminatorów, obecnych i przyszłych, pewne nadzieje; liczył na koty… jak nie ambitne, to chociaż chcące być wojownikami i adekwatnie się zachowujące, czyli takie, które faktycznie się starają na treningach, mają w sobie jakąś ciekawość świata i zapał. Liczył na to, że Sarnia Łapa wpadnie w tę kategorię. W końcu… mimo dość wysokiego mniemania o sobie nie był jeszcze na tyle doświadczony i dojrzały, by być w stanie bez frustracji – i potencjalnej szkody i dla siebie, i terminatora – zmagać się z treningami kotów nijakich, apatycznych, ciężko przestraszonych czy nawet leniwych, choć to ostatnie jeszcze nie było aż tak tragiczne.
W każdym razie czekał na swoją nową terminatorkę wieczorem, tak jak zapowiedział, przy wyjściu z obozu.

Była zadowolona, że jej mistrzem został Orzechowy Cień. Już miała okazję, by sobie z wojownikiem pogawędzić i mniej więcej zobaczyć, jaki jest. Pierwsze wrażenie jakie na niej wywarł? Dobre. Mogłaby nawet powiedzieć, że w jakimś stopniu go lubi. Niby nic wielkiego, ale miała nadzieję, że będzie tylko lepiej i lepiej. Dobrze jest mieć pozytywne relacje ze swoim mistrzem, prawda?
Była zaskoczona, że trening miał się odbyć akurat wieczorem. Dlaczego? Co takiego będą robić, gdy słońce całkowicie zniknie za horyzontem? Nauka w ciemnościach? Cóż, nie mogła powiedzieć, że jej się to podobało, ale... Chyba nie ma wyjścia. W każdym razie, dotarła przed wejście do obozu jako druga. Widząc z daleka Orzecha, nieco przyśpieszyła kroku. Czy się spóźniła? Ona? No proszę was. Nawet jeśli to, jakby to miała nazwać, było to spóźnienie z gracją. Przecież nie bez powodu przez ostatnie kilkadziesiąt minut starała się wyczyścić swoje futro tak, aby lśniło. A wszystko to zupełnie, jakby wybierała się na bal, a nie zwykły trening w towarzystwie zachodzącego słońca.
- Orzechowy Cieniu - przywitała się krótko, tylko i wyłącznie używając imienia, bo... Po prostu nie wiedziała jak inaczej miałaby się do niego zwracać? Dzień dobry? Cześć? Witaj? Zbyt oficjalnie, w jej ocenie.

Wyprostował się na widok swojej terminatorki i skinął jej lekko głową.
– Sarnia Łapo, cześć – odparł. – Trenować będziemy w Rysim Gąszczu, to kawałek od obozu. Dla mnie najważniejsza jest praktyka, więc możemy zacząć albo od nauki polowania, albo od walki – poinformował na wstępie, dając jednak Sarniej Łapie wybór. Nieco pozorny, bo koniec końców i tak przerobią tę drugą rzecz… ale jednak wybór. Jednocześnie ruszył przez wyjście z obozu w stronę Rysiego Gąszczu. Oczywiście biorąc pod uwagę późną porę i ciemniejące niebo, zarówno polowanie, jak i walka, będą wyzwaniem – ale dobry wojownik powinien poznać wszystkie niekorzystne warunki, w jakich może mu przyjść polować albo się bić!

Sarnia Łapa – czy złapie kleszcze? Rzut 1d10, 4 i 8 – nie, reszta – tak. Wypada 3.
Ilość kleszczy: Rzut 1d8, wypada 6 – choroba 1 stopnia: lekki dyskomfort w miejscach ugryzienia, senność, brak łaknienia, gorączka, powiększenie węzłów chłonnych. Kleszcze pozostają przyczepione, konieczne udanie się na leczenie. W razie nieudania się na leczenie choroba przechodzi na stopień 2 w dniu 1 lipca.

A więc wychodzi na to, że chyba zwykłe "cześć" wystarczy. Znaczy, Sarnia Łapa doszła do takiego wniosku, gdy tylko usłyszała sposób w jaki przywitał się z nią mistrz. Skoro jemu wolno to jej też, tak?
- Od polowania - odparła niemalże od razu, gdy tylko jej o tym powiedział. Polowanie wydawało jej się być bardziej przydatną umiejętnością. Gdy się tego nauczy, będzie mogła jakoś się... Przydać. Dorzuci coś swojego do stosu i ogólnie będzie mogła polować, zabijając tym samym nudę, która zapewne nie raz będzie jej towarzyszyć. Z drugiej strony, z racji tego, że trening odbywał się wieczorem, wolała zająć się czymś... Łatwiejszym. Sądziła, że walczenie po ciemku będzie nieco trudniejsze i na pewno zostanie szybko pokonana. Nie chciała ponieść porażki, oj nie dziś!

– W porządku – odparł. Nie miał co do tego właściwie żadnych przemyśleń – oba wybory były dobre… no i jedyne dla niego akceptowalne na ten temat. Cieszyło go jednak, że Sarnia Łapa nie zaczęła jęczeć i narzekać, jak to bardzo nie chce robić czegoś praktycznego – dobrze to wróżyło na przyszłość i podobało się Orzechowi, który liczył na zaangażowanego, ambitnego terminatora. – W takim razie pokażę ci Rysi Gąszcz, a potem odbijemy na jakieś tereny, gdzie jest mniejsza szansa na wpadnięcie na terminatorów z mistrzami, żebyś mogła w spokoju polować. W międzyczasie – masz jakieś pomysły, jak się poluje? Jak się najlepiej skradać do zwierzyny, co trzeba robić, i tym podobne.

Kiwnęła krótko głową, gdy Orzechowy Cień przedstawił jej plan treningu. Najpierw zobaczą Rysi Gąszcz, później jakieś inne tereny i to na nich będą uczyć się polowania. Doszła do wniosku, że ten cały Rysi Gąszcz to musi być jakieś stałe miejsce, w którym terminatorzy trenują i uczą się nowych rzeczy. Czemu akurat tam? Nazwa tego miejsca brzmi dość... Ciekawie. Czy została wybrana przypadkowo? A może w Rysim Gąszczu, tak jak nazwa wskazuje, lubią przebywać rysie? Takie prawdziwe, duże i niebezpieczne? Hm, miała nadzieję, że... To po prostu zbieg okoliczności i że na wichrowych terenach żadnych rysi nie ma.
- Podstawa to zachować ciszę. Pewnie trzeba skradać się powoli i tak, aby nie zostać zauważonym. No i myślę, że jest do tego jakaś specjalna poza, która to wszystko ułatwia. - Po krótkiej chwili zastanowienia odpowiedziała, licząc, że... Przynajmniej część z jej słów jest prawdą. Tak naprawdę Sarenka nie wiedziała nic na temat polowania, walki ani... Czegokolwiek innego, co muszą na treningu przerobić, ale... To chyba nie żadna zbrodnia? W końcu jest tutaj, by się nauczyć i miała nadzieję, że Orzechowy Cień to rozumie. - Ale nie wiem co z wiatrem. Znaczy, jak ukryć zapach, by zwierzyna go nie wyczuła. - Dodała chwilę później, gdy doszła do tego wniosku.

Wysłuchał terminatorki i kiwnął krótko głową, bo to, co powiedziała, się zgadzało. Oczywiście potrzebne było więcej szczegółów, które składały się na sztukę polowania, ale dobrze, że miała jakąkolwiek intuicję i pomysły.
– Wystarczy iść tak, by wiatr wiał ci prosto w pysk – odpowiedział na sam początek. – Wtedy niesie twój zapach za ciebie, a nie w stronę zwierzyny – dodał gwoli ścisłości, na wszelki wypadek, gdyby Sarnia Łapa chciała o to spytać. Jeśli chodzi o specjalną pozę, to faktycznie jest taka. – Musisz ugiąć łapy, a ogon obniżyć na wysokość grzbietu. Niesiesz go zbyt wysoko – alarmujesz zwierzynę wokół tym widokiem, niesiesz go zbyt nisko – szurasz futrem po podłożu i hałasujesz. Do tego musisz ostrożnie stawiać łapy i omijać wszystko, na co można nadepnąć, a co narobiłoby hałasu – poinstruował, po czym zaprezentował to, o czym mówił w praktyce, czyli ugiął łapy, ogon zrównał z grzbietem, do tego zorientował się, w którą stronę wieje wiatr, i ruszył tak, by wiał mu prosto w mordkę. Przeszedł w ten sposób kilkanaście kroków, stąpając miękko i omijając wszystko, co leżało na ziemi.
– Spróbuj teraz ty.

No tak, to dość logiczne. Jeśli ustawi się pod wiatr, zwierzyna nie będzie mogła wyczuć zapachu. Jednak... Wiatr potrafi być przebiegły. Co jeśli nagle zmieni się kierunek? Wtedy... Wtedy chyba należy rzucić się za zwierzyną i liczyć na to, że uda się ją złapać. To ma największy sens. Tak więc kiwnęła krótko głową na znak, że wszystko rozumie. Później wbiła spojrzenie w mistrza, gdy pokazywał jej jak należy wykonać pozycję łowiecką. Wszytko dokładnie obserwowała, chcąc później powtórzyć to jak najdokładniej, bo właśnie takie polecenie dostała. No dobrze, próba pierwsza. Sarenka posłusznie ugięła łapy, a ogon zrównała z linią grzbietu. Ostrożnie ruszyła przed siebie, szukając kierunku, który będzie odpowiedni. Znaczy taki, aby wiatr wiał jej prosto w twarz. Gdy już takowy znalazła, przeszła kilka kroków, oczywiście patrząc pod łapy, by na nic nie nastąpić. Cisza jest najważniejsza.
- No i co? Mów jak było - powiedziała, będąc dość dumną z siebie. I jak można by się spodziewać, wcale tego nie kryła. Posłała mistrzowi zadowolone spojrzenie, a w tej samej chwili usiadła prosto, by wypiąć pierś, zupełnie jak prawdziwy zwycięzca!

– Dobrze. Bardzo dobrze – pochwalił szczerze swoją terminatorkę, poruszając lekko ogonem i ruszając ponownie w stronę centrum Rysiego Gąszczu, bo Sarnia Łapa tu zarządzała jakiś odpoczynek chyba, a musieli jeszcze tam dotrzeć, pff! Właściwie to już wchodzili pomiędzy drzewa, więc zdecydował, że zada kotce jeszcze jedno pytanie w czasie, jak będą zbliżać się do serca lasu, a potem przejdą do praktyki. – Najważniejsze za nami. Tych rzeczy musisz przestrzegać absolutnie zawsze, ale do tego istnieją dodatkowe zasady, które stosujemy przy konkretnych gatunkach. Jest takie powiedzenie: „mysz cię wyczuje, królik usłyszy, a ptak zobaczy”. Jak to rozumiesz? Co byś zrobiła w przypadku każdego z tych rodzajów zwierzyny? – spytał.

Na pochwałę uniosła dumnie głowę oraz jeszcze mocniej wypięła pierś. Jaka ona jest wspaniała, podziwiajcie! Nie podziękowała kocurowi, bo doskonale wiedziała, że zadanie sprzed chwili wyszło jej bardzo dobrze. No bo jakby inaczej? Przecież tak się stara, a w dodatku ma wrodzone talenty! Nie jeden mógłby pozazdrościć.
- To dość zrozumiałe. Podczas polowania na ptaki trzeba pozostać niezauważonym. Zając usłyszy, a więc trzeba zwracać szczególną uwagę na ciszę. A gdy się podchodzi do myszy to... - To co. Iść pod wiatr? No tak, ale to przy każdym rodzaju zwierzyny. Tu musi chodzić o coś innego. - To trzeba bardzo uważać na wiatr - Zapewne nie chodziło o to, ale nie miała żadnego, lepszego pomysłu. Mimo to, nie chciała zostawiać swojej wypowiedzi niezakończonej, bo to oznaczałoby niepełną odpowiedź na pytanie Orzechowego Cienia.

– Mhm, i to bycie niezauważonym można realizować na parę sposobów. Możesz się chować za elementami otoczenia, możesz po prostu podchodzić ptaka od tyłu lub z boku, jeśli pozwala ci na to wiatr, albo zastygać w bezruchu co chwilę, zwłaszcza kiedy ptak jest zaniepokojony – doprecyzował odnośnie ptaków na sam początek, bo tutaj Sarnia Łapa była najbliżej. W pozostałych… nieco dalej, ale instynkt miała dobry. Zresztą, ta zasada mogła tak brzmieć, jakby chodziło o zapach, a nie o drgania ziemi.
– Blisko. W przypadku królików i zajęcy trzeba po prostu oddychać bardzo cicho, a co do gryzoni – przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Łatwiej to zrobić, kiedy rozstawisz szerzej tylne łapy. W ten sposób twoje kroki są cichsze, redukujesz drgania ziemi, które wyczuwają gryzonie, a ty jesteś bardziej zwrotna, ale to nie jest konieczność przy innych gatunkach zwierzyny – dokończył, i właściwie to byłoby na tyle, ot, cała teoria.
Kiedy znaleźli się w miejscu, w którym chciał się znaleźć, czyli centrum Rysiego Gąszczu, poinformował o tym terminatorkę i zapowiedział, że tutaj będą trenować. Następnie skierował się nieco bardziej w stronę Zimnej Toni.
– Możesz zaczynać. Na razie przynieś mi dwie sztuki zwierzyny, a gdybyś spotkała drapieżnika, to wycofaj się po cichu albo mnie zawołaj, jeśli cię zaatakuje.

Słuchała uważnie, starając się zapamiętać z tego jak najwięcej, a najlepiej wszystko. Przecież musi, bo lada moment sama będzie mogła się sprawdzić w polowaniu. Co będzie jej pierwszą zdobyczą? Zając? Bażant? Wszystko jedno, byleby było duże! Na pewno nie byłaby zadowolona z małej, chudej wiewiórki, ale... Tak naprawdę liczy się każda zwierzyna, szczególnie w Porę Nagich Drzew, gdy koty głodują.
Orzechowy Cień nie musiał dwa razy powtarzać. Gdy tylko Sarnia Łapa usłyszała, że może zaczynać, ruszyła tak, aby iść pod wiatr. Dyskretnie rozglądała się na boki, bo gdyby czegoś nie wyczuła, istnieje opcja, że to zauważy. Oprócz tego, co chwila patrzyła pod swoje łapy, by nie powodować zbyt dużego hałasu. Bo... Tak właściwie to wcześniej nie wpadła na to, by zapytać, czy pozycję łowiecką stosować tylko przy podejściu do zwierzyny, czy podczas całego polowania, nawet wtedy, gdy jej szuka. Czy to nie byłoby zbyt... Męczące?

Orzechowy Cień wiedział, że nie powiedział swojej terminatorce wszystkiego, ale… chciał zobaczyć, co wymyśli ona w pewnych kwestiach. I tak zamierzał podążać spory kawałek za nią, pilnując jej poczynań, a także, przede wszystkim, jej bezpieczeństwa; przy okazji będzie mógł się przekonać, jak Sarnia Łapa zapamiętała wszystko, co powiedział, a także co zrobi z tymi… lukami w wiedzy.
A kotka, rzecz jasna, szybko nic nie znalazła. Musiała wykazywać się cierpliwością, aby cokolwiek znaleźć i upolować, ale po chwili do jej nozdrzy dotarł smakowity, świeży zapach zwierzyny. Gdyby nim podążyła, to już po chwili ujrzałaby niewielkiego gryzonia, idącego wśród wysokiej trawy.

No i proszę, pierwsza zwierzyna! Musiała mieć trochę cierpliwości, by ją znaleźć, ale to nic. Okres szukania minął jej naprawdę szybko, a to dlatego, że przez cały czas była podekscytowana i przepełniona motywacją. Nie widziała porażki, oj nie!
Poszła za zapachem, co w spowodowało, że chwilę później spostrzegła małego gryzonia, przechadzającego się wśród traw. Świetnie! Terminatorka przypomniała sobie wszystkie zasady, które przedstawił jej Orzechowy Cień. Okej, to nie może być takie trudne. Łapy ugięła (ale tak, by brzuchem nie szurać po ziemi), a ogon zrównała z linią kręgosłupa. Upewniła się, że idzie pod wiatr. Dodatkowo postawiła łapy szerzej, aby stąpać ciszej. I takim sposobem ruszyła przed siebie, jeszcze co jakiś czas zerkając pod łapy, coby na nic nie nadepnąć. Zbliżała się w stronę zwierzęcia i jeśli udało jej się podejść na wystarczającą odległość, wykonała szybki sus, by jednym uderzeniem zabić ofiarę. Pierwsza zdobycz, jakie to fajne!

Sarnia Łapa zastosowała się do praktycznie wszystkich wskazówek swojego mistrza i dzięki temu podeszła do gryzonia naprawdę blisko bez bycia zauważoną. Wręcz przeciwnie, zwierzątko niespieszne przemieszczało się dalej, nieświadome zagrożenia, jakie na nie czekało! I wtedy terminatorka wybiła się w powietrze, po czym… wyskoczyła na, jak się okazało, ryjówkę, która zaraz zresztą skończyła martwa.

No i tak jak chciała, udało się! Wzbiła się w powietrze w odpowiednim momencie. Niczego nie podejrzewająca ryjówka szła dalej, nie wiedząc, że tuż za rogiem czai się śmierć. Przynajmniej dzięki temu mogła umrzeć niczego nieświadoma, bo morderstwo było szybkie.
Sarenka uniosła łeb, trzymając w mordce ryjówkę. No dobra, teraz powinna ją jakoś schować. Tylko... Tylko gdzie? Rozejrzała się dyskretnie i ostatecznie wybrała miejsce pod jednym z drzew. Odłożyła tam zwierzynę i przykryła tym, co leżało wokół. Chyba będzie w porządku. Po zakończonej czynności ruszyła w dalszą drogę, pilnując by iść pod wiatr i robić to wystarczająco cicho. Zwierzyno, szykuj się!

Orzechowy Cień w myślach zaaprobował poczynaniom swojej terminatorki, kiedy ze sporej odległości przyglądał się, jak Sarnia Łapa ukrywa zwierzynę. Instynkt miała dobry, gorzej z wykonaniem, bo przysypanie truchełka liśćmi i tym podobnymi było dość… zawodne, w końcu wiatr wciąż mógł rozwiewać zapach zwierzyny i krwi wokół, a nawet zdmuchnąć wszystko z ciała. No, ale kotka i tak poradziła sobie w sytuacji niewiedzy lepiej, niż mogła, bo równie dobrze mogła przecież iść dalej ze zwierzyną w pysku, albo nawet nie próbować jej ukryć. No, ale, wracając, w końcu terminatorka szła dalej przed siebie, szukając zwierzyny – i nawet ją znalazła! A raczej zwierzyna znalazła ją, w pewien sposób, bo po prostu… niewielki ptak wylądował dwie długości drzewa od niej. Ciężko było go rozpoznać z daleka i o tak późnej porze, ale coś na pewno tam było.

Tym razem to zwierzyna znalazła ją. W pewnym momencie pojawił się ptak. Nie była w stanie rozpoznać go z daleka, ale wcale się tym nie przejęła. W końcu mięso to mięso. Każdy ptak smakuje tak samo dobrze, a przynajmniej takie miała wrażenie Sarenka. Ale to już mniejsza. Zwierzę wylądowało niedaleko niej. Ucieszył ją fakt, że obrało sobie miejsce na ziemi, a nie na gałęzi. Z polowaniem na drzewie miałaby niemałe problemy! Jeszcze by spadła, skręciła coś sobie i na długi czas wylądowałaby w lecznicy, co spowodowałby irytację, a przede wszystkim spowolnienie treningu. Bylaby jeszcze bardziej wściekła.
W pierwszej kolejności przypilnowała, by stać pod wiatr. Następnie przypadła do ziemi, uważając na brzuch. Zrównała ogon z linią kręgosłupa i ruszyła przed siebie, patrząc na to, co znajduje się pod jej lapami. Pamiętała również o tym, by kryć się za drzewami i krzakami, aby nie zostać zauważoną. gdyby tych kryjówek zabrakło, była gotowa zatrzymywać się w momentach, gdy ptak odwróci wzrok w jej stronę. Jeśli udało jej się zbliżyć do ofiary wystarczająco blisko, wykonała zwinny sus, by jednym ruchem zabić ptaka. Dzięki temu nie będzie się męczyć.

I… w ten oto prosty sposób Sarnia Łapa z ogromnym sukcesem zakończyła swoją drugą próbę polowania. Ptak nie był wystarczająco czujny, by się zorientować, że jest śledzony, a terminatorka wprowadziła wszystko, co powinna, w życie. Jak się okazało, był to ładnie upierzony dzięcioł, który zapewne zleciał z drzewa zaledwie na chwilę, a skończyło się dla niego to tak, a nie inaczej. Teraz zwisał martwy ze szczęk terminatorki.

No i się udało. Dzięcioł już po chwili zwisał martwy z ust Sarniej Łapy. Dopiero wtedy koteczka zorientowała się, jak piękny jest. Na chwilę odstawiła go na ziemię, by móc mu się lepiej przyjrzeć. Piękne, jaskrawe kolory, ładny wzór na piórach. I... Szybko doszła do wniosku, że musi zostawić sobie piórko na pamiątkę. Wyrwała ostrożnie jedno i... Tak właściwie to co dalej? Wykonała polecenie, a więc powinna wrócić do Orzechowego Cienia. Koniecznie musi go znaleźć. Podniosła więc dzięcioła, a następnie ruszyła w stronę, gdzie zakopała nornicę. Zgarnie ją po drodze, a później wróci do Rysiego Gąszczu. Mistrz powinien być gdzieś tam.
Trzymanie dzięcioła, nornicy i piórka okazało się być trudniejsze, niż początkowo zakładała. Przez chwilę męczyła się, starając się utrzymać to wszystko i przebyć drogę do Rysiego Gąszczu. Bezskutecznie. Poddała się dość szybko, a to wszystko przez narastająco irytację.
- Orzechowy Cieniu, na ciebie też mam zapolować? - Głośno zapytała, starając się ukryć grymas niezadowolenia, który malował się na jej twarzy. Gdyby wiedziała, że jest tutaj całkowicie sama, zapewne tupnęłaby teraz nóżką i wydała z siebie zdenerwowany... Krzyk.