Czas mijał, a Ślimak, jak można by się spodziewać, wojownikiem nie był. Nieco irytujące, ale jednocześnie przynoszące jakąś ulgę, bo bycie wojownikiem łączyłoby się z większą ilością obowiązków...ale hej, przecież powinien do nich optymistycznie podchodzić. Pracował na dobro klanu, czy coś w ten teges. Wkurzał go jedynie Krucza Gwiazda, bo chociaż widział w nim wzór, to jego trening szedł wolno, a większość rzeczy i tak robił Mroźny Poranek! Nie mówił mu jednak o tym głośno, bo przecież i tak był jedynie małym, nieznacznym ślimaczkiem. Sam nic nie zmieni. Zastanawiał się: czy gdy zostanie już wojownikiem, to czy jego myślenie się zmieni? Jako Ślimacza Łapa czuł się taki bezsilny i jak kropla w jeziorze, ale czy nowa ranga i imię faktycznie to zmieni? Nie chciał być popychadłem. No bo...chyba na to nie zasługiwał. Nikt nie zasługiwał. Ale chciał wiedzieć, co musiałby ze sobą zrobić, żeby nareszcie poczuć się jak dorosły i rzeczywiście możliwy do zrobienia czegoś kot, a nie wieczny bierny obserwator i wymieniacz mchu. Kiedyś marzył, żeby był podziwianym przez innych, silnym wojownikiem...teraz to w sumie tylko chciał być wojownikiem. A czy ktoś go podziwiał? Mm, niekoniecznie, a najwyżej nie ktoś, kogo istnienia byłby świadomy.
Właśnie jadł posiłek, jakim była ruda wiewiórka na jednym z korzeni drzewa przywódcy. Robiło się zimniej...czemu pory roku mijały mu tak szybko? Ledwo nacieszył się słońcem lata, a już miał witać się z Porą Opadających Liści. Przynajmniej nie będzie się topił w upale, huh.

Ja natomiast nie przejmowałem się zbyt wieloma rzeczami. Miałem moment odpoczynku po treningu z Owczą Łapą. Chociaż zważając na to, że za niedługo będzie Pora Nagich Drzew, długi ten odpoczynek nie będzie.
Naciągnąłem łapy, aby rozruszać strzelające kości, po czym zacząłem iść w stronę stosu zwierzyny. Nic dzisiaj jeszcze nie jadłem, dlatego to był idealny moment na jakiegoś tłustego wróbla. I takiego też sobie wybrałem. Wracając jednak w stronę Korzennej Nory, zauważyłem, jak jeden z terminatorów Kruczej Gwiazdy siedzi przed jego legowiskiem.
— Dzień dobry, Ślimacza Łapo — rzuciłem, spoglądając w stronę kremowo-szarego kocura. Zamrugałem kilka razy, po czym swoje kroki skierowałem w stronę kocurzyska.
— Smacznego. Czekasz na Kruczą Gwiazdę? — zapytałem, delikatnie przekrzywiając łeb w jedną stronę. Oczywiście, nie była to moja sprawa, ale kto wie... może będę mógł jakoś pomóc?

Z myślenia wyrwał go czyjś głos - "dzień dobry, Ślimacza Łapo", na który lekko się poderwał. Ach, to Lodowy Potok...Ślimacza Łapa nieco się go bał, bo był już nieco starszy i miał tą całą lecznicę i medykował i no, był jednym z trzech najważniejszych kotów w klanie. A Ślimak bał się wszystkich trzech! Włącznie ze swoim mistrzem, chociaż to już zaczęło mu trochę przechodzić. Heh.
— Ee, dzień dobry, Lodowy Potoku, dzięki, nawzajem...czy coś — wydukał, próbując przetworzyć w głosie odpowiedzi na wszystkie te słowa (aż 5!), jakie powiedział do niego póki co gromowy medyk. No, był uprzejmy, i mówił mu dzień dobry (Ślimak kojarzył to jako zwrot kogoś młodszego do kogoś starszego, a nie na odwrót, co nie), więc może go też powinien przestać się tak strachać. Słyszał od innych, że na ostatnim Zgromadzeniu wichrowa medyczka mówiła niemiłe rzeczy i w ogóle, więc lepiej mieć Lodowego Potoka, niż Pliszkowy Dziób!
Zmieszał się na jego pytanie.
— Yych, nie wiem...? Znaczy się, bo nie czekam na niego teraz konkretnie, w sensie bo się teraz nie umawialiśmy, ale... — zamilkł na chwilę, bo czuł się nieco winny narzekając komukolwiek na takie głupoty, jak powolny trening, a szczególnie medykowi, co mógł nakonfidencić Kruczej Gwieździe, co powiedział. — ale, eee, w sumie już nic. Po prostu tu jem, bo mogę tu jeść, chyba — mruknął więc i gdyby nie futro, to na policzkach miałby buraka od głupich wiązanek słów jakie mówił.

Posłałem delikatny uśmiech Ślimaczej Łapie, słysząc, jak ten bardziej duka słowa, niż je wypowiada. Skierowałem swoje łapy w jego stronę, przystając przy terminatorze przywódcy.
— Dziękuję. Można się przysiąść? — zapytałem od razu, wskazując na kawałek miejsca niedaleko Ślimaka. Położyłem wróbla pod łapami, aby nie wyglądać, że będę jeść i mówić na raz, ha. Dalej słuchałem tego, co mówi syn Dębowego Liścia, delikatnie nastawiając uszy ku niemu.
— Ale? Coś ciebie trapi? — mruknąłem zainteresowany, podnosząc delikatnie brew ku górze. Na kolejne słowa terminatora delikatnie się uśmiechnąłem, kiwając głową. — Tak, oczywiście, że możesz. Jest to dość nietypowy wybór miejsca do jedzenia, ale nie jest to niedozwolone.

— Ach, tak, jasne, oczywiście! — potwierdził na zapytanie o to, czy mógł się przysiąść. Czemu miałby nie móc, właściwie to czemu się go w ogóle pytał, przecież był dorosły i był medykiem, i gdyby chciał to mógłby Ślimaczka bardzo szybko skasować z tego świata podając mu jakąś truciznę i kłamiąc klanu, że umarł nagle na chorobę, czy coś takiego, ahahaha...
— Um, nie! Nie, skąd! — kurczaczki, Lodowy Potok zauważył, i na pewno słyszał sztuczność w jego głosie. Ale przecież narzekanie na Kruka było głupie, ten trening wcale nie był aż tak powolny...prawda? To nie tak, że ktokolwiek mianowany na terminatora później, niż on został już wojownikiem. Uch. — Po prostu, no, umm, trochęmniefrustrujeżenadaljestemterminatorem — wydukał szybko — ale to tylko takie tam moje głupie odczucia, tak, wiem że Krucza Gwiazda ma dużo na głowie i w ogóle, haha... — dodał wyjaśnienie zestresowany, żeby dymny nie pomyślał, że Ślimak jest jakimś rozwydrzonym niedojrzałym i niegotowym do dorosłości kociakiem.

Skinąłem delikatnie łbem w podziękowaniu na zezwolenie od terminatora, po czym przysiadłem się niedaleko, owijając ogon wokół łap. Spoglądałem na młodego z zainteresowaniem, zaraz też swoją zwierzynę kładąc przed sobą, a po chwili się nad nią nachylając, aby w tę się wgryźć. Gdy Ślimacza Łapa zaczął mówić, podniosłem wysoko uszy, aby słyszeć wszystko, co też młody miałby do powiedzenia. Otworzyłem szerzej ślepia, gdy tylko z pyszczka terminatora zaczęły wypływać słowa, albo raczej w sumie miazga ze słów. Podniosłem delikatnie brew ku górze, przez chwilę mając otworzony pysk, później zaraz go zamykając. Odwróciłem wzrok, marszcząc zaraz czoło. Cóż, to było na pewno... specyficzna sytuacja.
— Jest to na pewno dość trudne dla ciebie, rozumiem. Możesz zawsze spróbować porozmawiać na ten temat z Kruczą Gwiazdą, może znajdziecie rozwiązanie, które będzie dla obydwóch z was korzystne — mówiłem spokojnym głosem, chcąc faktycznie jakoś pomóc Ślimaczej Łapie. Przez chwilę milczałem, po czym spojrzałem na szaro-kremowego kocurka. — Zawsze możesz też pobierać nauki od innych wojowników. Na przykład poznać jakąś teorię, jeśli dany kot się zgodzi. Wątpię, aby Krucza Gwiazda był jakoś bardzo zły z tego powodu. W końcu jego terminator chce się uczyć, jest ambitny i chce zostać świetnym wojownikiem, dlatego też uczy się od każdego, kto się tylko zgodzi.

— Mm...tylko najpierw muszę go gdzieś złapać — niekoniecznie widywał teraz Kruczą Gwiazdę często. Może źle podziałała na niego ta zimniejsza pogoda, w końcu już niedługo Pora Nagich Drzew. Ale nawet wcześniej, czarny nie miał dla niego za wiele czasu.
— Zawsze jakiś pomysł. Um...nie znam się na medykowaniu, ale chyba znasz Kodeks Wojownika, prawda? Bo jeszcze go nie przerobiłem, heh — czuł się nieco dziwnie, gdy zwracał się do medyka na "ty", ale gdyby mówił per pan, to byłoby jeszcze gorzej. Ślimaczek, chociaż czuł się nadal okropnie mały i nieporadny, był już dorosły. Najwyżej fizycznie.

Drgnąłem delikatnie wibrysami na słowa Ślimaczej Łapy. Tak... nasz przywódca rzadko kiedy był widywany w obozie Klanu Gromu, zaraz cicho westchnąłem. Miałem tylko szczerą nadzieję, że nic wielkiego się kocurowi nie dzieje. Mimo tego, że stosunki z nim miałem neutralne, to martwiłem się o niego. Tak, jak medyk klanu martwi się o swojego przywódcę.
Kolejne słowa terminatora rozbudziły mnie z przemyśleń, zaraz skinąłem łbem w potwierdzeniu dopuszczeń kremowo-niebieskiego kota.
— Owszem. Medycy muszą przejść i przez trening wojownika, i przez trening medyka. Jaki pożytek byłby z medyka, który nie potrafi się bronić — spojrzałem na kocurka z ciepłem w oczach, delikatnie drgając wibrysami. Zaraz odchrząknąłem, aby po chwili przypomnienia kodeksu wojownika otworzyć pyszczek.
— No dobrze, więc. Kodeks wojownika ma kilkanaście zasad, są one jednak proste do zapamiętania. Większość z nich możesz kojarzyć chociażby z życia, jak "kocię musi mieć co najmniej sześć księżyców, by mogło zostać terminatorem." Każdy kot zostaje terminatorem w wieku szcześciu księżycy, chyba, że odradza się to przez chorobę i kot nie może być obecny na swojej ceremonii. A skoro już zacząłem zasady związane z rangami, to to pociągnę dalej. Kolejną zasadą jest to, że "nowo mianowany wojownik musi odbyć milczące czuwanie przez jedną noc po otrzymaniu swojego imienia wojownika." Jest to po prostu tradycja, a podczas takiego czuwania kot może przemyśleć sobie kilka spraw, uspokoić się. Kolejna zasada brzmi: "wojownik nie może zostać zastępcą, dopóki nie wytrenował choć jednego terminatora." Czy domyślasz się dlaczego?

Tęczowa Łapa tego dnia nie miała zaplanowanego żadnego treningu, niemniej, postanowiła poćwiczyć w lesie polowanie na własną łapę. Szybko jednak to polowanie przerodziło się w długi spacer poświęcony rozmyślaniu nad wszystkim, a mówiąc wszystkim mam na myśli rodzinę niebieskofutrej. Ostatnio często o tym wszystkim myślała, a teraz, gdy jej zaginiona siostra - Ważkowa Łapa w końcu wróciła do Klanu Gromu, te rozmyślenia uderzyły ją ze zdwojoną siłą. Rzadko kiedy widywała Dziką Różę lub Puszczykowy Lot, więc nie bardzo orientowała się jak zareagowali na powrót jednego z ich kociąt. Sama nie do końca wiedziała ja zareagować, z Ważką nie spędzili wiele czasu, w końcu większość dzieciństwa przesiedziała w lecznicy, podczas gdy jej siostra już trenowała...
Nadal rozmyślając wróciła do obozu i skierowała się do pierwszego lepszego miejsca a mianowicie Krzywego Korzenia. Położył się na ziemi i wbiła tylko zamyślone, żółte oczy w swoje łapy.

//Ważka

Ja też nie wiedziałam jak rodzice zareagowali na mój powrót. Nie chciałam też wiedzieć. Unikałam ich. Dziką Różę też co było o wiele trudniejsze. Bo z nią miałam jeszcze jakąś relacje wcześniej. Miałam czasem ochotę rzucić wszystkie moje wcześniejsze postanowienia i pójść porozmawiać z matką. Ale wiem, że nie poskutkowałoby to niczym dobrym.
Tak też byłam sobie po prostu w obozie. Nie robiąc niczego ciekawszego. Wymieniałam wcześniej mech w legowiskach, ale postanowiłam zrobić sobie przerwę. Podeszłam do Wzburzonej Wody nie zwracając uwagi na koty niedaleko. Mój język muskał wodę, a wąsy drżały, gdy jakaś kropla się na nich osiadła. Nie lubiłam wody. Była zimna i nieprzyjemna. Nadawała się tylko do picia. Kąpieli sobie w niej nie wyobrażałam.

Tęczowa Łapa nadal siedziała w miejscu, w zamyśleniu przyglądając się swoim łapom. Z tej gonitwy myśli wyrwały ją ciche odgłosy tuptania gdzieś niedaleko. Niechętnie uniosła żółte oczy w stronę, z której dochodziły kroki. Momentalnie, jej źrenice zmieniły się w małe szczelinki, gdy ujrzała przed sobą właśnie podmiot jej rozmyśleń - Ważkową Łapę!
Przez chwilę wpatrywała się w otępieniu w pijącą siostrę. Może... powinna się przywitać? Ale co jeśli siostra jej nie pamięta? Albo w ogóle nie chce jej wiedzieć? No ale przecież nie mogą się ignorować i udawać, że się w ogóle nie znają! A trudno, raz kozie śmierć!
Powoli niebieskofutra wzięła głęboki oddech, wstała ze swojego miejsca i na chwiejnych łapach ruszyła w stronę Ważkowej Łapy.
Zbliżyła się do jej boku i zebrała się na przywitanie.
- Cześć... Ważkowa Łapo... - miauknęła nieśmiało. Chyba jeszcze nigdy jej się to nie zdarzyło. Jej głos zawsze był dumny i spokojny. - Pamiętasz mnie?

Drgnęłam uchem słysząc, że ktoś zmierza w moją stronę. Zapach unoszący się w powietrzu dał mi znać kto to był. Paź, siostra. Dosyć problematyczny kot dla mnie w tym momencie. W końcu nigdy nie wiadomo kiedy Dzika Róża nie namówi kogoś z rodzeństwa bym z nią porozmawiała. A nie chciałam takiej sytuacji. Nie chciałam kontaktu z matką. Uniosłam łebek do góry i spojrzałam chwiejnym ruchem na pyszczek siostry. Zdawała się być dosyć skrępowana? Kolor futra najwidoczniej nie był jedynym czym zaraziłam Paź. Otrzepałam powyginane wąsy i przetarłam mokrą brodę łapą. Picie wody z krótką mordką nie było czymś co lubiłam. Siadłam nieco zgarbiona jak to ja, ale już nie nachylona nad strumykiem.
- He...hej Paź. Sióstr się nie za...zapomina - niestety wszystkich, czyli Zaćmienia też.
Zapach jaki miała Paź czy taki Mamrot był najbardziej jej znany. Nie było mowy o pomyłce w takim przypadku, nigdy.

Tęczowa Łapa spłaszczyła nieco uszy na niepewny głos Ważkowej Łapy. Nic dziwnego... To pewnie był dla niej duży stres, że znów spotyka rodzinę. Zwłaszcza, że wzorową rodziną to oni nie byli... Tęczowa Łapa nie pamiętała już jakie poglądy odnoście rodziców miała jej siostra. Dlatego też wolała nawet nie poruszać tego tematu, jeśli rozmowa da radę się rozwinąć.
- Dobrze, że udało ci się wrócić - odparła szczerze.
Może i wcześniej nie miała aż tak bliskich kontaktów z Ważkową Łapą, w końcu przez większość kocięctwa siedziała w lecznicy. Ale przecież były rodzeństwem, cieszyła się że jej siostra żyje i wróciła do klanu. - No i teraz już nie Paź... Dostałam imię Tęczowa Łapa.

Nie chciałam by Paź kładła po sobie uszy rozmawiając ze mną. Widziałam że to kwestia tego jak mówię, ale jąkałam się od dzieciństwa gdy nie czułam się przy kimś na tyle komfortowo. Interakcje z innymi dalej podświadomie mnie nieco krępowały. Ale starałam się być otwarta. Uśmiechnęłam się delikatnie do siostry na jej słowa co do mojego powrotu. Ja też się cieszyłam, że znowu byłam w Klanie Gromu.
- W...wiem o tym. Sokół mi po... powiedziała ostatnio. Chce...chcesz żeby mówić do cie...ciebie pełnym imieniem? A...albo Tęcza?
Wygodniej było mi mówić do rodzeństwa po imionach kocięcych... Ale jeśli Paź by tego nie chciała to mogłam tego nie robić.

Tęczowa Łapa zastanawiała się przez moment. Lubiła swoje kocięce imię, jednak teraz, gdy ktoś nim do niej mówił, znów czuła się jak wyrośnięty kociak. Ale może Ważkowa Łapa nadal wspominała ją jako Paź? Może nie powinna zabraniać jej tak do siebie mówić? Nie chciała by siostra źle się przez nią poczuła. Nie, może to będzie brutalne, ale Ważkowa Łapa musi wiedzieć, że Tęczowa Łapa nie jest już kocięciem siedzącym w kociarni.
- Wolałabym raczej być znana z mojego aktualnego imienia... Ale jeśli bardzo chcesz, możesz używać tego starego... - miauknęła w końcu z lekkim uśmiechem.
Świetna asertywność, Tęczowa Łapo - zganiła się w myślach.
- No ale przecież imiona nie są najważniejsze! Mam nadzieję, że już na nowo zadomowiłaś się w klanie? Kontynuujesz już trening? - dodała po krótkiej chwili.

Nie miałam na celu urazić Paź swym nazewnictwem. Nie widziałam w mówieniu do siebie po kocięcym imieniu jako coś ubliżającego. Miałam nadzieję, że niebieska nie odebrała tego w ten sposób. Mówienie do siebie pełnym imieniem było takie... formalne. Ale bez dwóch zdań będę robić tak jak tego chce Tęczowa Łapa. Nie będę mówić do niej Paź bo stwierdzenie o tym, że mogę do niej tak mówić nie było ewidentnie czymś czego ona chciała.
Pozostawiłam to bez komentarza i skupiłam się już na tym, że Tęcza zmieniła temat. Większość kotów z którymi rozmawiałam wypytywało się o mnie. Było to zrozumiałe ale też bardzo dziwne, dla mnie, kota nie lubiącego być tematem rozmowy.
- Mhm. Ta..tak wróciłam do treningu. A...a tobie jak się układa?
Nie było co się rozwlekać, więc szybko obróciłam tok rozmowy na Tęczową Łapę. Ona na pewno miała więcej do opowiadania niż ja.

Z początku terminatorkę nieco zdziwiło, że temat nagle zjechał na nią samą. Chciała trochę więcej dowiedzieć się teraz o siostrze, która zniknęła na wiele księżyców. Ale może Ważkowa Łapa po prostu nie chciała o tym mówić... Może w tym czasie stało się u niej coś złego? Tęczowa Łapa nie zamierzała w żadnym wypadku na nią naciskać by o tym mówiła.
- Noo... U mnie chyba dobrze. Większość czasu spędzam sama trenując... - kotka nie bardzo wiedziała co ma o sobie mówić Ważkowej Łapie. W gruncie rzeczy, jej życie było okropnie nudne. Wszystko skupiało się tylko wokół treningu i sytuacji rodzinnej, która chodź póki co była spokojna, ciągle przytłaczała myśli niebiesko-futrej. W dodatku znaczną część czasu spędzała w samotności, nie miała co opowiadać o swoich przyjaciołach, znajomych, bo nawet ich nie miała.
Spojrzała na siostrę, nie bardzo wiedząc co ma dalej mówić.
- Jeśli mam być szczera to trochę nudne mam życie. Nie mam ci za bardzo o czym opowiadać - miauknęła z zawstydzonym uśmiechem na mordce.

Paź zdawała się w takim razie robić to samo co ja, czyli głównie trenować. Trening był zresztą kluczowy będąc terminatorką, więc nie powinno mnie to dziwić. Miałam wrażenie jednak że moja siostra będzie miała coś więcej do powiedzenia. W końcu może miała już jakiś znajomych po wyjściu z lecznicy i w ogóle... Ale może nie uważała to za coś istotnego. Stwierdzenie, że jej życie jest nudne nieco mnie wybiło z myśli nad tym co mówi Tęczowa Łapa. Dziwiło mnie to trochę. Czy na prawdę życie mogło być nudne? W jakim sensie nudne... Jedyne co mi przychodziło do głowy to to, że Paź mogła odbierać za nudne rutynowe życie. Że robiło się cały czas to samo. Ale takie chyba było życie każdego. Prawda..? Ja robię tak na prawdę cały czas to samo, więc moje też może było nudne? A może chodziło o coś innego co sprawiało że życie jest nudne. Że nie działo się nic nadzwyczajnego? Może Tęczowa Łapa chciała czegoś takiego? Nie wiem tego. Nie zamierzam też się o to pytać bo wydaje mi się to zbędne, głupie i natarczywe z mojej strony. Skoro siostra twierdzi, że ma nudne życie to... no dla niej takie ono jest i nie zamierzałam dochodzić dlaczego.
- Oh - odpowiedziałam krótko nie wiedząc co mówić.
Nachyliłam się z powrotem nad wodą by wziąć parę łyków. Nieswojo się czułam, gdy zaczynałam za dużo myśleć.

Tęczowa Łapa odruchowo spłaszczyła uszy widząc reakcje Ważkowej Łapy. Czy... Powiedziała coś nie tak? Nie wiedziała jak inaczej opisać swoje codzienne życie. W zasadzie nie działo się u mniej nic nadzwyczajnego z wyjątkiem ciężkich relacji z rodziną... No właśnie... Rodzina... Ciekawe, czy Ważkowa Łapa już z nimi rozmawiała...
Kotka nie bardzo wiedziała jak podtrzymać rozmowę... Zrobiło się trochę niezręcznie. W żadnym wypadku nie chciała rozpoczynać rozmowy o ich rodzinie. Nie cierpiała owego tematu. Najchętniej po prostu odcięła by się od tego wszystkiego i żyła w spokoju. To był dość poważny temat, nie chciała już teraz chop siup wtaczać w niego Ważkową Łapę Może będzie lepiej jak już po prostu pójdzie... Ale czy wtedy nie będzie to wyglądać dziwnie lub niegrzecznie?
- No to... Co u ciebie? Tak poza treningami? Rozmawiałaś już z kimś znajomym? - zapytała po chwili namysłu. Nie chciała wprost pytać kotki czy rozmawiała już z ich rodzeństwem.