W odróżnieniu od terminatorów i wojowników, kocięta mogły cieszyć się słodkim absolutnie niczym. Nie było obowiązków, wkuwania żadnych regułek, niczego co właściwie w jakikolwiek sposób mogłoby zajmować czas młodzików, poza okazjonalnymi zabawami i zwiedzaniem obozu. I właściwie - to chyba było i tak dostatecznie dużo, patrząc na to jak wiele zakamarków było w obozie oraz z jak wieloma kotami można było pogadać.
Dzisiejszego dnia, to poznawanie każdego obozowego kąta można było uznać za rozpoczęte. Po kilku rozmowach z matką i ojcem o tym, czy aby na pewno może wyjść poza kociarnię, i stu zapewnieniach że jak najbardziej może, ostatecznie pozwolił sobie na tę małą chwilę przyjemności. Na wyjściu poprosił jeszcze rodziców, by ci czasem zerkali i go zawołali, gdyby jednak się im odwidziało. Po komentarzu w postaci kręcenia oczami, ostatecznie wyszedł. Słodkie zapachy kwiatów i mniej-słodkie zapachy współtowarzyszy z obozu od razu wypełniły jego płuca, a on zaczął iść przed siebie.
I nie zaszedł daleko, bo już po chwili trafił na kogoś... stojącego, tak po prostu. Zatrzymał się z dwa kroki dalej, przyglądając się kotce, aż w końcu odchrząknął cicho.
- Dzień dobry - zaczął z lekkim uśmiechem. - Czy coś się stało?

I gdy tak myślała, do jej ucha dotarł kocięcy głosik. Przez chwilę nie odpowiadała, nie czając, że to do niej, ale, ach, tu chyba nie było nikogo innego? Prędko zamrugała i ruszyła łbem, minimalnie wychodząc ze swojego sparaliżowanego stanu.
— dzieńdobrysorkaniezauważyłamciętutaj!! — wybełkotała niezręcznie. Była beznadziejna w rozmawianiu kociętami. To nie tak, że ich nie lubiła i absolutnie nie znosiła tych głupich bachorów!!, ale, no… na matkę to ona się nie nadawała. No i jak ona właściwie miałaby wyjaśnić to, że od Gwiezdni wie ile czasu nie może się zdecydować, co wziąć ze stosu, bo w sumie to w myślach ma mnóstwo innych rzeczy i te rzeczy utrudniają jej podejmowanie nawet nieważnych decyzji, bo najpierw powinna skończyć ten pierwszy proces myślowy, zanim zacznie kolejny. — Nic, po prostu… ee… no ja niewiemcozjeść — czy ktoś tak mały w ogóle ją zrozumie, skoro wyrzuca 20 słów na uderzenie serca?

- WAA! - odpowiedział jej, jeżąc się delikatnie na ten nagły potok słów. Zresztą - absolutnie niezrozumiałego potoku! Wyłapał tylko dzień dobry, ale cała reszta? Nic, zero.
Sierść opadła, kiedy zauważył że nie ma kolejnych nagłych, szybkich, niezrozumiałych dźwięków. Drobny uśmiech za to pojawił się na jego mordce, gdy znów się odezwała. I znów... nieco za szybko. Zmarszczył na sekundę brwi - to chyba złapał?
- Mówisz super szybko! - oznajmił, ale nie w złym geście. Uśmiechnięty pyszczek skierowany był do stosu, na którym wyłapał... o, uszaka. Zając - lub królik? - wyglądał najciekawiej. - Co powiesz na to? Na pewno cię zapełni!
Teraz spojrzał na nią. Jeśli by się tym nie zainteresowała... to wybierze coś innego.

A na jego okrzyk ta również się zjeżyła i lekko podskoczyła, nie spodziewając się tej reakcji. Nie, żeby bała się kocięcia - bardziej bała się, że w jakiś sposób go obraziła, albo przestraszyła, albo cokolwiek, i teraz… no, nie wiedziała, zacznie płakać czy coś w ten teges - to brzmiało jak kociakowa reakcja.
Zamiast tego dostała, hm, komplement.
— E… dzięki! ALBOWSUMIE przepraszam — zdała sobie sprawę, że dla młodego kota to wcale nie musi być zaleta. Dla żadnego, będąc szczerym, bo w sumie to była nie do zrozumienia większość czasu, chyba, że ktoś miał naprawdę dobry słuch. Ale ona nie potrafiła tego kontrolować! Chciała mówić tak szybko, jak jej myśli. Nie, właściwie to nie - jej pysk chciał wyprzedzić myśli.
Zając? Popatrzyła i zmrużyła oczy, zmarszczyła brwi. Uch…
— No… na pewno zapełni, masz rację. Ale to ty powinieneś jeść takie zające, a nie ja — to nie tak, że Gwiazdce nie smakowały uszaki, ale kodeks mówił, że kocięta i starszyzna jedzą pierwsi. Zawsze rozumiała to też tak, że jedzą te najlepsze kąski. — Nie wydaje mi się, żebym zasługiwała na coś tak dużego, wiesz…
Teraz jeszcze czuła się źle, że wybrzydza. Ale miała ku temu dobry powód!

- Super to znaczy że coś jest fajne! - czyli nie oczekiwał przeprosin. Takie pokraczne, ale pozytywne myślenie było dla niego - mówiąc wprost - konikiem. Lubił myśleć o dobrych rzeczach i doszukiwać się najmniejszych pozytywów, co by mu życie było milszym. Kto wie, może za jakiś czas, paręnaście czy parędziesiąt księżyców będzie mniej powodów do radości... lepiej korzystać, póki ma się na to szanse.
Zamrugał dwa razy. On miał to zjeść?
- Ale on jest tak duży jak ja! - jeśli nie większy. - Nie dam rady go zjeść...
Sapnął, zaraz poruszając uchem. Huh?!
- Czemu miałabyś nie zasługiwać? Przecież... um... to prezent. A tego się nie odmawia! Tak słyszałem - od rodziców, może starszyzny, nie był pewien.

Tak? Gwiazdka uniosła lekko brwi, jakby nie mogąc zrozumieć, że ten miał na myśli coś dobrego. Zrozumiała to raczej jako "mówisz bardzo szybko", z super jako słowem, które spotężniało wydźwięk, nie jako pochwałą. Nie wydawało jej się, żeby mówienie szybko było czymś dobrym… no bo mało kto ją zrozumie! Niemniej jednak nieśmiało się uśmiechnęła.
— A. Faktycznie — zauważyła tępo. Zając prędzej zjadłby Mroka, niż Mrok go. Kotka wydała z siebie ciche "hmmmnnnm", jakby w zamyśleniu, choć nie była nawet pewna, o czym tak myśli. Co zrobić z zającem? Co zrobić z Mrokiem?
A potem ją trochę zagiął.
— N-no… to prawda… nie odmawia… ale tego zająca upolował jakiś wojownik i pewnie wolałaby, żeby zjadł go ktoś potrzebujący, jak chorzy, albo twoja mama, albo ty i twoje rodzeństwo, a nie ja… no bo ja potrzebuję jedzenia mniej, jestem młoda i zdrowa, no i w sumie nic nie zrobiłam, żeby zasłużyć sobie na takie lepsze jedzenie… — próbowała się wyjaśnić. Szło jej chyba tylko gorzej.

Pomachał głową na ten potok słów. Szalenie głupi, swoją drogą, bo to co mówiła nie miało za grosz sensu. Ani trochę. Patrzył na nią, tak jak powinien, jakby mówiła najbardziej wymyślne rzeczy, jakie tylko przychodzą do głowy.
- Nie mów tak - wtrącił się nagle, marszcząc delikatnie brewki. - Co z tego, że jesteś młoda i zdrowa? Jak nie będziesz jeść, to będzie z tobą źle. Tak samo jak byłoby ze mną. Przecież każdy musi jeść! Nie ważne czy "zasłużyłaś", czy nie...
Na co aż sam się zdziwił. Jakież to głupie stwierdzenie.
- Ja... sądzę, że zasługujesz na to. Jesteś w naszym Klanie, i... musisz mieć siły. Chcesz mojego dobra, tak? Mówisz, że ja zasługuję na to by jeść. Ale jeśli TY nie zjesz, to nie będziesz mieć sił, żeby mnie bronić, gdyby coś złego się działo!

Bycie edukowanym przez kocię na temat tego, jak powinna jeść było… ciekawym doświadczeniem. Gwiazdka czuła się źle z tym, by znów się z nim nie zgadzać, gdy ten był taki pewny swoich słów i zdeterminowany, by wygrać tą dyskusję.
— N-noo tak. Ja jem, po prostu… no… mniejsze rzeczy! Bo zające i duże ptaki są większe i powinny iść do najbardziej potrzebujących członków klanu. Ja poradzę sobie jedząc myszy i sikorki. Spokojnie, nie jest aż tak źle, że nie jem w ogóle… no chyba że zapomnę zapolować — wyjaśniła się.
Zastanawiała się, czy nawet jedząc każdego dnia kuropatwy i zające byłaby na tyle silna, by go obronić. Z taką celnością i niezdarnością? Chyba w snach. Nie chciałaby być jedynie szarą żywą tarczą dla innych, ale zdawała sobie sprawę, że z tym, jak wyglądają jej umiejętności teraz, właśnie tak skończy. Ech.
Ale hej, wspomniała przed chwilą o myszach i sikorkach. Może powinna wziąć któreś z nich ze stosu? Poświdrowała oczami, aż nie zobaczyła charakterystycznego cytrynowo-białego pierza z niebieskim akcentem. Będzie trzeba wyciągać pióra, ale przynajmniej sikorka była mała, więc automatycznie miała mniej piór…
— Wezmę to. Ale… dziękuję za pomoc- yy, ty, ty jesteś Mrok, prawda? NazywamsięRozgwieżdżonyPłomień — niezręczna powiedziała, po czym wzięła sikorkę w swój pysk i oddaliła się, by zjeść ją w jakimś z kątów obozu.

zt

Rozmowa pewnie trwałaby dalej, ale Płomień się oddaliła. Tak po prostu, wzięła ptaszka w mordę, powiedziała wcześniej jak się nazywa i poza "no tak!" - co do imienia - nie zdążył powiedzieć nic więcej. Został z otwartym lekko pyskiem i patrzył się na nią, jak odchodzi, by tylko na końcu rzucić jej głośne "pa!". Miło się gadało, tylko żeby nowa znajoma serio zaczęła jeść, a nie myślała o tym w taki... głupi sposób...!

[zt!!]

Koteczka nie wróciła z polowania, nie umiała jeszcze polować, bo... Cóż, najzwyczajniej się za to nie wzięła. Poranna Łapa zjawiła się tam najzwyczajniej, aby sobie coś zjeść, ale lepiej powiedziane, aby wybrać sobie coś do zjedzenia. Poruszyła lekko ogonkiem, po czym wlepiła wzrok w pustkę, rozważając pomiędzy gołębiem a wiewiórką. Bażant też ją kusił, ale raczej by całego nie zjadła... Chyba że by się postarała. Poruszyła lekko główką, sama do siebie, no, przecież tak nie pasowało. W końcu główka zdecydowała, że jednak weźmie gołębia, po czym odeszła kawałeczek i z lisią długość od stosu rozłożyła się swobodnie, aby zjeść ptaszynę.

// Pajęczyna

Orientalka wiedziała że bez przyjaciół daleko nie zajdzie, jak ktokolwiek ma ją polubic skoro siedzi i nic nie mówi? Tak więc niesmialo podeszła do kotki z którą była mianowana, wiedziała że ta zapewne chce zjeść w spokoju, ale w towarzystwie zawsze przyjemniej.
- Smacznego Poranna Łapo, mogę się dosiasc? -

Nie spodziewała się towarzystwa, kojarzyła, że na pewno część rodzeństwa była na treningu a ona... Ona była głodna i miała przywilej odpoczynku i zjedzenia czegoś. Zajęła się za wyrywanie piórek, gdy to usłyszała kroki, które się nie zatrzymały przy stosie, ale i były gdzieś przy niej. Podniosła główkę, z jednym, długim piórem w pyszczku. Przed nią była jakaś śmieszna kotka, do której się lekko uśmiechnęła, po czym delikatnie zostawiła na ziemi to, co miała w paszczy.
— Och, dziękuję i jak najbardziej — zamruczała, po czym zrobiła gest ogonem, aby nieznajoma przy niej usiadła. — Zgaduję, że jesteś Zroszoną Łapą, co? Jak tam życie w klanie? Pasuje ci? — Spytała, po czym lekko popchnęła łapą zwierzynę w kierunku terminatorki Wilka. — Śmiało, możemy się podzielić.

Orientalka uśmiechnęła się delikatnie na zgodę do spędzenia razem czasu, terminatorka nawet zapamiętała imię znajdy. Każdy chciał się dowiedzieć co Zroszona Łapa myśli o życiu w klanie, nie dziwiło więc pytanie szylkretki. Pajęczyca dosiadła się do kotki i uśmiechnęła.
- Tak, pasuje! Jest o wiele lepsze niż życie samotnika - przytaknęła, cóż - taka była prawda. Zdecydowanie lepiej jest mieszkać w grupie niż samemu. Pokiwała jednak głową na nie, gdy szylkretka zaoferowała podzielenie się posiłkiem. Zroszona Łapa dalej nie mogła zbyt dużo jeść, po pustym żołądku przez tyle czasu teraz wiedziała, że musi mieć umiar.
- Już dzisiaj jadłam, nie mogę się napychać, to niezdrowe po takim czasie... braku, zwierzyny, jeśli wiesz o co mi chodzi - odparła, dalej było jej widać żebra, lecz nie było aż tak tragicznie jak gdy przybyła do klanu.
- Jedz śmiało, jak Zamglone Jezioro jako mistrz, łagodna, miła? - orientalka przesunęła łapą ptaka przed pyszczek rozmówczyni. Dalej lekko przerażało Pajęczycę jak wysoka jest w porównaniu do niektórych, jej budowa ciała była inna, to fakt, aczkolwiek niezwykle długie łapy kotki również nie pomagały, jak na orientala była wysoka, ale w rodzinie nikt nie zwracał na to uwagi, teraz jednak kotka wygląda jak wysokie drzewo pośród krzewów.

Roska nie znała innego życia, niż to w klanie, więc to raczej naturalne, że była ciekawa czy się samotniczka mogła odnaleźć, bo co jeśli jej życie poza było aż takie inne, że nie mogła znaleźć swojego miejsca w klanowym trybie życia? Oj, wtedy to by dopiero było nieciekawie. Na słowa kolorowej pokiwała lekko łebkiem, uśmiechnięta.
— Ciesze się, dużo się różni od życia samotnika? — Spytała z czystej ciekawości. Nie miała zamiaru wybierać się poza klan i rozpocząć samotne życie, ale skoro była okazja porozmawiać z kimś takim, to szkoda by było nie skorzystać. Na to, że odmówiła wspólnego posiłku, Poranna Łapa jedynie wzruszyła barkami. Cóż, więcej dla niej. Kiwnęła lekko główką, mniej więcej chyba rozumiała, o co chodziło starszej kotce. Kolejno, na pytanie na temat Zamglonego Jeziora zaśmiała się lekko.
— OCH, wiesz co? Ona nie miała zamiaru przyjść na ceremonie, ALE, chyba z księżyc niecały temu, namówiłam ją, bo no, niby tylko miała jednego terminatora, który i tak już skończył trening, no i nikogo nie dostawała — Zachichotała lekko. — No i ten, mówiłam jej, MÓWIŁAM, że dostanie, c'nie? No i dostała. Coś czuję, że się jej nie spodoba, jak jej to powiem, ale truudnooo — rzuciła luźno. Obgadywała swoją mistrzynię? Och, jak najbardziej, ale to tylko była niewinna anegdota z jej strony. — Och, ale ogólnie to jest takim no, samotnikiem w klanie, bo uhhh... Ona nic, tylko sama siedzi, czasem nawet i poza obozem. Mówiła mi, że no, jako tako przyjaciół nie ma — a to dla niej było bardzo dziwne, bo jak to, nie mieć ulubionego kogoś do spędzania czasu? Tragedia. — A ty jak tam z ... Wilczym Kłem, nie? — Może mogła się lekko machnąć imieniem mistrza, ale trudno w sumie, nie mogła na pamięć zaśpiewać imię każdego, bo jej wszystko jeszcze główki wyleci, jak tylko spróbuje!

Zroszka kiwnela głowa, życie klanu A życie samotnika to dwa różne światy, jak ma to wyjaśnić?
- Tak, owiele, jest tu wiele zasad, kodeksy, Klan Gwiazdy, hierarchia. Samotnicy mają lekko inny... system - wytłumaczyła z delikatnym uśmiechem na pyszczku. Zasmiala się na opowieść o mistrzyni rozmowczyni
- No może jej lepiej tego nie mów- powiedziała po czym westchnela. Oh, widocznie nie tylko wysoka kotka mogła sie odnalezc.
- Tak, I dobrze, nie narzekam jest wyrozumialy - powiedziała jedynie

Koteczka lekko otworzyła pyszczek na słowa krótkowłosej. Było tego dużo? No, obiło jej się o uszy, że kodeks był długi i nudny do omawiania, ale chyba nie było więcej zasad, też raczej hierarchia była dla niej oczywista, więc dla kotki odpowiedź była intrygująca. Trudno, chyba nie miała zamiaru drążyć ten temat, bo chyba miała trochę do przegryzienia.
— Eee tam, sądzisz, że się obrazi, jak tam powiem? — Spytała, bo chyba o tym nie pomyślała. Czy to mogło urazić kocicę? Och, no teraz, jak się zatrzymała i pomyślała o tym, to po tym pierwszym spotkaniu kocica się nieco spięła gdy nieco nacisnęła na jedną rzecz.
— O, to fajnie, jak ma się fajnego mistrza, to na pewno trening jest przyjemniejszy, niż jakby trzeba by było wszystko przerobić z kotem, co ma kija w dupie — zachichotała lekko. — A poza tym, to zrobiłaś już jakiegoś przyjaciela? Czy tam ten, poznałaś jakiegoś fajnego kota? Moim zdaniem towarzystwo zawsze się przyda — bo siedzenie samemu to NU-DA niezależnie od tego, co sądziła jej mistrzyni.

Zroszona Łapa wzruszyła ramionami, nie znała kotki więc nie miała pojęcia czy się obrazi za coś takiego.
- Nie wiem, może... - mruknęła cicho, ona sama nie byłaby zadowolona gdyby usłyszała taki tekst w swoją stronę. Na tekst koteczki zaśmiała się, co fakt to fakt, choć nie powinna mówić tego tak dosłownie! Choć, w sumie czemu nie? Oh to wszystko było dla szylkretki takie nieoczywiste!
- Pewnie masz racje, lepiej fajnie spędzać czas niż się męczyć z jakiś gburem - dodała po czym przytaknęła, przyjaciela? Chyba jeszcze nie.
- Zjeżoną Łapę, jest pogodna, zabawna i bardzo pomocna - orientalka pochwaliła niebieską terminatorkę.
- A ty, z kim się najbliżej trzymasz? -

Poruszyła lekko wąsami, rozważając swoje opcje, po czym stwierdziła, że jednak sobie odpuścić tego całego wskazywania starszej paluszkiem, że miała rację i dostała ją na terminatorkę. Roska zaśmiała się lekko na słowa starszej, oj tak, rozumiały się pod tym względem, poruszyła lekko wąsami, poczym nabrała powietrza
— No to chyba obie miałyśmy szczęście, że żadnej się taki gbur nie dostał — pochwaliła się, bo mimo że Zamglone Jezioro nie była najbardziej radosną kocicą, to raczej nie zapowiadała się na taką, co by narzekała na każdą małą rzecz.
— Och, raczej nie miałam okazji aby się z nią zapoznać jakoś głębiej. Ja... Cóż, najczęściej to jestem z Mrokiem, no, teraz Zapadającą Łapą, ale no, dla mnie zawsze będzie Mrokiem. Z Kroplą też, głównie to bardziej trzymam z rodzeństwem — bo razem lepiej, czy jakoś tam. — A... Ten, ty miałaś rodzeństwo z którym byłaś przed dołączeniem do nas? OCH, jeśli to nie jest dobre pytanie to przepraszam — dodała szybko, nie zdając sobie sprawę, że mogło to być nieodpowiednie.

- Ogromne szczęście - powiedziała z ulgą, gdyby dostała Konwaliowy Sen na swego mistrza... oh gwiazdy, co by to było. Rozmówczyni najbliżej trzymała się ze swoim rodzeństwem, cóż nie jest to coś zaskakującego, i w sumie to można było się tego spodziewać. Na jej pytanie lekko westchnęła, lecz od razu machnęła łapą pokazując, że nic starsznego się nie stało.
- Pytanie jak pytanie - mruknęła od razu by uspokoić koteczkę
- Miałam rodzeństwo, starsze oraz z tego samego miotu - odpowiedziała jedynie nie drążąc dalej tematu, jeżeli Poranna Łapa będzie chciała coś wiedzieć to sama się dopyta, nie ma co zasypywać ją opowieściami.

Po kilka chwilach Rosa odczuwała, że starsza przypadła jej do gustu, była przyjemnym towarzyszem i aż prawie zapomniała, że miała zjeść i pomiędzy łapami spoczywał w pół oskubany gołąb. Wyrwała parę piórek więcej i wzięła małego kęsa, bo chciała wciąż z nią rozmawiać, a nie obżerać się! Na to, że w miarę spokojnie zareagowała na pytanie, odczuła, jak kamień upada jej z serca i lekko odetchnęła, bo, cóż, nie naruszyła żadnego delikatnego tematu.
— Och, ja chciałabym kiedyś mieć rodzeństwo, młodsze, bo starsze to już niemożliwe — zamruczała łagodnie. — Dużo was? Ostatnio na zgromadzeniu w Klanie Rzeki chyba im się cała ósemka urodziła! Phi, tyle rodzeństwa, że pewnie trudno o miejsce w legowiskach — dodała, po czym ponownie wzięła mały kęs.