Słysząc jego komentarz uniosła brwi w rozbawieniu. W jakiś sposób zrobiło jej się lżej, kiedy Echo się odezwał i faktycznie znów ze sobą rozmawiali. Nie rozumiała, o co chodzi, ale nie było to uczucie nieprzyjemne.
- Ach, no tak - przytaknęła, w końcu mógł brać lekcje pływania, wtedy mógłby polować też na ryby - i jak poszło? Złowiłeś coś? - zapytała, udając głupią i przekrzywiła łeb w bok delikatnie. To nie tak, że chciała zirytować Echo, była ciekawa jego reakcji, w końcu może jednak była Sarną, a może ją przejrzy i wyczuje nutę ironii w jej głosie i zobaczy błysk w oku.

Zamrugała kilkukrotnie, mysz? Dobrze usłyszała? Teraz autentycznie na jej pyszczku przez chwilę było widać zmieszanie. Z tego, co uczyła się od Promyk, to raczej mysz nie łowiło się w wodzie. Raczej na ziemi. Przecież nie mogło chodzić o nią. To by było jeszcze bardziej bez sensu. Nim zdążyła odpowiedzieć, to kocur sprostował co miał na myśli.
- Dzięki twoim wysiłkom na pewno nie umrzemy z głodu w takim razie - skwitowała i uśmiechnęła się krótko. Wzięła głębszy oddech.
- Oby nie, choroby to coś strasznego - przyznała, przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz, w jakiś sposób bała się chorób. Zabierały one zbyt wiele kotów i Mysz też większość swoich kocich księżyców spędziła w legowisku z rodzicami z tego powodu.

- Ano mam, dlatego wiem, co mówię - przytaknęła krótko. Było niezręcznie, a przynajmniej ona czuła się nieswojo. Jej pierwsza interakcja z Echem wyglądała nieco inaczej i Mysz sama nie wiedziała, czy cieszyć się, czy zastanawiać nad zachowaniem kocura. Była przygotowana na więcej kąśliwych komentarzy i uwag a tu... niespodzianka.
- Siedzę - odpowiedziała z przekąsem, ale zaraz po tym westchnęła cicho - przyszłam tutaj pomyśleć - zaczęła i odwróciła spojrzenie na taflę wody.
- Po naszej ostatniej rozmowie jeszcze nie wszystko sobie ułożyłam w głowie - dopowiedziała po chwili - dużo... dużo się zmieniło, we mnie. Nie do końca to rozumiem, wiele rzeczy mi nie wychodzi albo wychodzi kompletnie inaczej, niż bym chciała - stwierdziła i podniosła się, podeszła nieco bliżej stawu.

Nie rozumiała. Coś zdecydowanie było nie tak. Słowa, które wypowiedział Echo były zupełnie bez wyrazu. Wciąż na pozór wydawała się spokojna, starała się bardziej utrzymać swoje emocje na wodzy. Otworzyła pyszczek, ale zaraz go zamknęła, bo nie do końca wiedziała, jak ma odpowiedzieć na jego komentarz. Zmarszczyła nos, zaczynało drażnić ją zachowanie kocura, sama nie wiedziała dlaczego. Po chwili jednak wzięła głęboki wdech i uspokoiła się. Pytanie Echa zastanowiło ją. No właśnie, czego ona tak właściwie nie rozumiała. Znów otworzyła pysk i zaraz go zamknęła.
- Wszystkiego jak się okazuje - stwierdziła po chwili - chciałam być nowicjuszem Wieszcza - zaczęła po chwili, ale zatrzymała się w swoim wywodzie oczekując na kąśliwy komentarz albo wyśmianie.
- Promyk mnie oświeciła, że Wieszcz ma już ucznia, kiepsko to zniosłam, jak widziałeś, bo chciałam być kimś dla Plemienia, poprawić życie kotów - odwróciła się w kierunku Echa, w jej oczach było widać zapał, z resztą w jej głosie też wybrzmiał.
- No ale, chyba powoli zaczynam się godzić ze swoim losem, z resztą to już wiesz, jestem tylko Sarną, nie mogę liczyć na zbyt wiele - westchnęła cicho. Musiała szybko stać się łowcą, by pomóc Plemieniu, jak tylko mogła. - Od naszej rozmowy też, nie wiem, wydaje mi się, że nie jestem aż tak rodzinna, jak przypuszczałam - dopowiedziała. Czy to serio było wszystko? Teraz, jak o tym powiedziała, to wszystkie te myśli wydały się takie... płytkie.

Mysz będąc w legowisku, mały kociak, spędzała go głównie na byciu zagadywanym przez mamę i tatę i ich opowieściach o tym, jak było wcześniej. Choć mówili jej o przodkach i tym, co było ważne dla klanu, to nie wspominali o Rogu. O wielu śmierciach też nie dowiedziała się dość długo albo może wyparła to z pamięci.
- Możliwe - wzruszyła barkami - to i tak już nieważne - nie było co roztrząsać jej niewiedzy w zakresie kotów w plemieniu. Ta wiedza wciąż się powiększała, a ona do tej pory nie znała imion niektórych kotów, ale też nie miała ochoty zaprzątać sobie nimi głowy. Machnęła leniwie ogonem i znów spojrzała w staw, w swoje odbicie. Przez chwilę zastanawiała się, kim jest ta, której wzrok, śledzi jej każdy krok. Kiedy jednak Echo się odezwał, to zwróciła na niego całą swoją uwagę. Jego wyznanie było miłym zaskoczeniem, choć informacja nie była zbyt pozytywna.
- Nie wydaje mi się, żeby obwinianie Wieszcza cokolwiek dało - stwierdziła - nie znam się na tym, ale choroby na pewno nie są łatwe w wyleczeniu - nie mogła sobie wyobrazić, jakie to musiało być brzemię, ale była przekonana, że nie Wieszcz w tym wszystkim zawinił. Nie całkowicie.

Przysłuchiwała mu się w ciszy, analizowała w głowie i wracała wspomnieniami do wszystkich zwołań, nawet tych, na które chodziła Jeż z Czosnkiem, kiedy ona była kocięciem. Chciała w jakiś sposób bronić wieszcza, ale podejrzewała, że nie tylko Echo widzi, co się dzieje. Potrzeba łowców też nie była wcale mała, kotów zdawało się wcale nie być zbyt wiele w Plemieniu, a jeśli byli to, prócz zakochanych, nie byli zbyt szczęśliwi albo chętni na żadne zmiany. Czy w ogóle widzą jakikolwiek dalszy sens?
- W sumie... kociąt też rodzi się niewiele, zaraz w Plemieniu będzie więcej starców niż innych kotów - zauważyła i przemknęło jej przez myśl ile z jej starszego rodzeństwa. Prawie wszyscy zaginęli... A może, miała nadzieję, odeszli z Plemienia, uciekli, kiedy jeszcze mieli szansę.
- Zastanawia mnie to, jak było, zanim wieszcz został no... wieszczem. Słyszałam historie, ale czy serio nie było lepszego kandydata? Teraz nie ma co się nad tym za bardzo rozwodzić co prawda, ale on... nie wygląda jakby mu za bardzo zależało - przyznała, bo chociaż na szczęście nie chorowała zbyt mocno i wieszcz pomógł jej z chorobami, to gdyby miała inną możliwość, skorzystałaby z niej dość szybko.
- Cóż, też wolę, żeby Róg był wieszczem, choćby dlatego, że przyda się powiew świeżości i ktoś młody, kto postawi Plemię na nogi - przyznała, ale wciąż bolało tak samo. Odkąd pamiętała, wierzyła, że była stworzona do czegoś więcej, tak jak Czosnek, choć ona chciała coś z tym zrobić, a nie poddać się lenistwu.

- Bleh - skwitowała krótko jego komentarz o kociakach. Nie chciała o tym myśleć, chociaż chętnie by się swoimi siostrzeńcami zaopiekowała i byłaby dobrą ciotką. Mimo wszystko musiała mu przyznać rację, Promyk by się nadawała na matkę, ze swoim optymizmem, byłaby w tym dobra. O Dębie nie miała co się wypowiadać, bo go zwyczajnie nie znała.
Wsłuchała się w głos Echa, bardziej niż w to, co mówił, chociaż to, co powiedział, było znajome. Chyba faktycznie jej rodzice wspominali o tym, że do niedawna zostały wybierane kociaki z miotu danego wieszcza.
- O niewielu kotach w Plemieniu masz pozytywne zdanie, prawda? - odkąd go poznała, to nie słyszała, chyba by mówił o kimś pozytywnie, pomijając Roga, o którym i tak mówił bardziej neutralnie, choć to mogło być dużo.
- Nie odbierz tego w zły sposób, proszę - powiedziała po chwili - rozumiem, że masz swoje zdanie już wyrobione nie bez powodu. To też, chyba, znaczy, że nie ufasz zbyt wielu kotom, co jest dobre. Tak myślę. - stwierdziła. Jeśli nie miał zbyt wielu osób, którym ufał, to znaczyło też, że nie obierał w kłótniach żadnej ze stron ze względu na sympatie i na wszystko patrzył chłodnym okiem. Tak przynajmniej myślała Mysz.

Zabrnęła za daleko, zdecydowanie przekroczyła granicę, której nie powinna i było zbyt późno na odwrót. Machnęła ogonem nieco spanikowana. Nie była pewna co powiedzieć, nie chciała ciągnąć go za język, nie taki był plan, chciała zwyczajnie zagaić rozmowę. A teraz miała wrażenie, że cisza ciążyła znacznie bardziej, niż mogłaby przyznać.
- Znaczy... - zaczęła, ale nie była pewna jak to pociągnąć - wybacz, chyba nie powinnam była poruszać tego tematu - stwierdziła w końcu i westchnęła pod nosem.
- Po prostu, zaufanie to cenna rzecz i nie warto nią szastać na prawo i lewo - nie znała sytuacji kota. Podchodziła do tego raczej z głową, sama nie miała wielu kotów, którym ufała. W zasadzie w Plemieniu po prostu nie było zbyt wielu kotów w podobnym do nich wieku, które nie byłyby ich rodzeństwem, ze starszymi nie zawsze szło się dogadać. A ze swojego rodzeństwa najlepszy kontakt miała z Łabędziem, bo podobnie patrzyli na świat i jakby miała komuś się wygadać, to chyba jedynie jemu.

Pytanie Echa było czymś spodziewanym, to było raczej do przewidzenia, że skoro ona poruszyła ten temat, to kot też będzie chciał czegoś się dowiedzieć. Mysz zastanowiła się chwilę, nie czuła potrzeby kłamania, więc chciała odpowiedzieć zgodnie z prawdą.
- Nie wiem - wzruszyła barkami - taką pełną i całkowitą to chyba nikogo... a jeśli miałabym mówić o takim częściowym, komu bym mogła opowiedzieć o swoich przemyśleniach, to chyba jeden kot by się znalazł. Może dwa - myślała tutaj przede wszystkim o Łabędziu i swojej matce, jednak ani jednemu z tych kotów nie powiedziałaby wszystkiego, o czym myśli.
- Tobie sporo mówię... - stwierdziła po dłuższej chwili. Jakby się zastanowić, to w jakiś sposób rozmowy z Echo prowadziły do tego, że Mysz się przy nim uzewnętrzniała. Chociażby o swoich przemyśleniach odnośnie do Znaków Przodków. Choć mogła to zwalić na dziwne punkty na niebie.

Jeden, może dwa… i zapewne nie ma wśród tej dwójki jego samego, co zresztą potwierdza sama, swoimi kolejnymi słowami. No tak. Czyli mu nie ufa, a jednak z jakiegoś powodu mówi mu sporo. Czemu czuje na to nieprzyjemne ukłucie? Przecież czuje to samo wobec niej, prawda? Więc czemu miałoby mu to przeszkadzać? Zaciska lekko zęby.
– …pójdę już – mówi nagle po krótkiej chwili, nie znalazłszy odpowiedzi na jej słowa innej niż krótkie kiwnięcie głową. Z jakiegoś powodu woli jednak przerwać tę rozmowę teraz. Podnosi się i wychodzi z obozu – sam nie wie, po co.

zt

Słowa czarnego kocura bardzo ją zmieszały, tak po prostu poszedł. Czyżby powiedziała coś nie tak? To już drugi raz, gdy patrzyła, jak odchodzi. Była zmieszana, bo przecież jedyne co zrobiła, to odpowiedziała na jego pytanie i to starała się być wobec niego szczera. Zmarszczyła nos i już chciała za nim coś krzyknąć, ale się powstrzymała. Przecież nie był jej nic winien i nie musiał jej też niczego wyjaśniać. Westchnęła pod nosem zrezygnowana i po dłuższej chwili, jakby mieć pewność, że na niego nie wpadnie, sama odeszła.


z/t

Skała woli unikać bycia w centrum groty, dlatego zwykle przemieszcza się wzdłuż ścian, byle nikt nie zwracał na niej zbyt dużej uwagi. Nic dziwnego więc, że by wziąć kilka łyków wody ze stawu, to udała się właśnie pod samą ścianę jaskini. Nachyliła się nad taflę stawu i zaczęła pić. Niestety przez swój krótki pyszczek nie była w stanie tak jak inne koty napić się bez zmoczenia sobie całego pyszczka. Zawsze było jej wstyd, że od stawu odchodzi z morką bródką, ale naprawdę nie była w stanie pić inaczej. Ale na razie była zajęta piciem, wysuszenie bródki to problem Skały z przyszłości.

/Kruk:]