Cofa uszy, przykleja je do czaszki na słowa kotki, znowu się kuli. Nie, to nie odpowiedź, nie… tak, wie, że to robi, robi tak całe życie, wszystkie uczucia trzyma we wnętrzu, nie chce obciążać nimi innych, ale teraz to coś zupełnie innego; nie chce niszczyć przyjaźni z kimś mu drogim, on… on na pewno nic do niego nie czuje, jest tylko dla niego obciążeniem, nie może go jeszcze obciążyć tym… powinien być wdzięczny za to, co ma, póki jeszcze to ma, a nie chcieć jeszcze więcej! Kiwa głową, kłamie, że tak, rozmawiał, ale nie, nie chce o tym rozmawiać, nie…
Gdy Tafla mówi dalej, mówi o rozmowie o uczuciach, o wygadaniu się, o uzewnętrznieniu, dziecko Wieszcza potrząsa gwałtownie łebkiem na boki; nie, nie, nie chce, chodzi o to, by nie było o czym rozmawiać! By nie było tych uczuć! By nikt nie wiedział! Nie ma w tym niczego, co by go cieszyło, zadowalało, wiruje mu w głowie, chce się tego tylko pozbyć, och, było trzeba nie pytać, było trzeba się nie zastanawiać, bez… bez tej świadomości było też ciężko, ale jednak trochę łatwiej, i… i teraz nic nie będzie takie, jak dawniej, czy mu powie, czy nie, i…
– Ja… ja, um, muszę… mu-muszę iść – bełkocze, czując, jak pieką go oczy; zaciska powieki, robi kilka kroków do tyłu, po czym czmycha w najtrudniejszy do odnalezienia ciemny kąt obozu.

zt

Tutaj to jeszcze Kropelki nie było. Po dłuższym czasie zastanawiając się, czemu światło faluje po ścianach obozu, spytała się o to Mżawki, która jej to powiedziała, że odbija się od wody. Biała kotka, mając tyle samo mózgu i rozumu, co niebieskiego na swoim ciele, ruszyła w poszukiwaniu wody. Gdy ją w końcu znalazła, pierwszy co chciała zrobić, to spróbowała dotknąć ją łapą. Pierwsza jej reakcja na mokry dotyk było szybkie odsunięcie łapy i spróbować pozbyć się tego mokrego. Chciała jednak popatrzeć na wodę z bliska, co najmniej jakby to było możliwe, stojąc przy jednym z brzegów. Kucnęła, mając zamiar wyskoczyć na jeden z płaskich kamieni, ale najwidoczniej móżdżek kocięcy się zaciął, bo kotka tak została na dłuższą chwilę, przykucnięta.

// Tafla

Było zimno. Nie można się więc było spodziewać, że kamienie będą jakieś najcieplejsze, ale dzisiaj o dziwo, pomimo wrócenia z patrolu w wersji ośnieżonego bałwana, Żywica postanowiła poprzemieszczać się wokół tych rybich ogonów, od czasu do czasu rozkładając w różnych miejscach mniej interesujące kamyczki ze swojego zbiorowiska, po przeprowadzeniu dokładnej selekcji. W końcu gusta się zmieniają, nie? Kamień który wydawał się jej ładny wcześniej, teraz po prostu... stracił na swojej wartości w jej oczach, ale nadal czuła pewnego rodzaju przywiązanie, więc nie mogła ich tak... o! Po prostu wyrzucić. Zamiast tego kilka z nich zostawiła przy brzegu stawiku, licząc na to, że za kilka pokoleń ktoś zobaczy w nich jakąś pierwotną iskrę czy inną czakrę. W pewnym sensie równało się to z wywalaniem swoich śmieci na resztę terenu obozu, ale kto by się tam przejmował?

//Jezior?

Ja tymczasem, również dopiero co wróciłem do jaskini. Pomimo mrozu i śniegu wyszliśmy dziś z Reniferem na krótki trening. Tak jak duża część innych kotów, które wyszły, wróciłem cały oblepiony śniegiem. Otrzepywanie się jednak nic nie dawało i nie pozostało nic innego aż chodzić w tym śniegu aż sam nie stopnieje.
Pożegnałem się z Reniferem zanim się rozeszliśmy. Otrzepałem się po raz ostatni, tak jak za poprzednimi razami bez skutku, i rozejrzałem się po obozie, w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia lub spokojnego miejsca. I o dziwo szybko na coś konkretnego wpadłem. Żywica.
Bez zbędnego zastanawiania podszedłem do szylkretowej i otarłem się o nią bokiem, na którym miałem najwięcej śniegu.
- Siemka - przywitałem się, po czym otrzepałem się prowokacyjnie, by jeszcze bardziej ochlapać strażniczkę. - Co tam?

Zamarła na moment, czując jak zimny, biały, już w połowie roztopiony puch przywiera do jej sierści. O ta wredna glizda. Tak chce pogrywać? Jeszcze do tego tak na dzień dobry? Jeszcze nie zdążyła wyschnąć do końca!
- Oh ależ cudownie - Miauknęła, po czym łapą zgarnęła jakąś topiącą się, zbryloną resztkę i wyglądnęła kończynę, chcąc tą zimną częścią tyknąć miejsce między oczami kocura, nawet jeśli przez to miała zmarznąć jej opuszka w łapie.
- A przynajmniej było do momentu, w którym pewien mokry kot nie postanowił zafundować mi śnieżnej kąpieli - Dorzuciła pół żartem, z pewnego rodzaju figlarnym blaskiem w oczach. Nie była jakoś zła, bo i dlaczego. Trochę chłodu jeszcze nikomu nie zaszkodziło, a towarzystwo w jej przypadku jest prawie zawsze mile widziane!
- Tarzaleś się z Reniferem w śniegu, czy was po prostu zawiało? - Spytała, próbując kilkoma szybkimi liźnieciami pozbyć się już spływającej, brudnej wody z boku.

Tym razem, nie to co ostatnio, udało mi się uniknąć śnieżnego ataku kotki. W porę odsunąłem jej łapę od mojego pyska, dzięki czemu pozostał suchy... No, umownie. Zerknąłem na nią przy tym zadowolony ze swojego uniku.
- No wiesz, tobie zwłaszcza by się taka przydała - prychnąłem z rozbawieniem, kładąc się przy kotce, za razem ponownie ocierając się o jej bok, znów zostawiając trochę śniegu. Nie czekając na jakąkolwiek jej reakcję, zacząłem wylizywać długie futro z powoli topniejącego już śniegu. Już nie tyle co chciałem się wyczyścić, a ogrzać.
- Może zawiało, może wlazłem sobie w zaspę czy dwie po drodze - odparłem, robiąc małą pauzę, by przejechać kilka razy językiem po prawej łopatce. - A ty co dziś robiłaś?

Z dniem gdy matka pozwoliła Rogowi opuszczać kociarnię, kocurek nie zjawia się tam praktycznie nigdy. Przepada za przebywaniem w obozie wśród swych starszych braci i sióstr z Plemienia. Nie wszystkich... bo niektórzy są bardzo dziwni, ale znajdują się też normalne koty. Najbardziej chyba przytłacza go aktualnie Żaba. Dużo w nim jakiejś takiej... złości i nieprzyjemny z niego gość. Nie wspominając o tym, że mówi o sobie jak o kotce co jest dosyć... obleśne w mniemaniu małego Rożka. Tak więc wystrzega się Żaby ile potrafi. A nie łatwo go przegapić, bo jest cały biały.
Dzisiaj nie ma problemu z obecnością Żaby w obozie. Gdzieś sobie pewnie poszedł, ha! Dobrze tak Rożkowi bez tego kolesia w pobliżu. Może sobie spokojnie bawić się przy wodzie. Mama to mu niekoniecznie pozwala siedzieć nad brzegiem jeziorka, bo można się w nim utopić, ale mały kociak na prawdę lubi wodę! W dodatku odkrył niedawno, że w pewnym miejscu nad jeziorkiem jest spoko kamyczków i lubi się nimi bawić całymi dniami. Dzisiaj właśnie do nich dymne dziecie zmierza, gdy w pewnym momencie włazi przez przypadek w czyjś kuperek. Chyba za szybko chodzi... Mimo, że chwieje się jeszcze poruszając się to próbuje już biegać. No i tak to się zawsze kończy!
- Pseplasam - mówi cichutko i zaczyna tuptać dalej by dojść do swoich kamyczków.
Siada przy nich i zaczyna je głaskać i układać. Lubi ich teksturę i dźwięki jakie wydają przy zderzeniu.
//Niedźwiedź wygasło

Robak siedziało nad stawem dzisiejszego popołudnia. Ubrudziło sobie łapy podczas polowania i miało grudy ziemi między pazurami. Niekomfortowo czuło się przyglądając swoim szponom, ale musiało je wyczyścić. Zbyt kojarzyły nu się z nienajlepszymi... pomysłami. No ale starało się tym nie przejmować dzisiaj. Otrzepało łapy z wody i położyło się przy brzegu. Przy okazji może odpocząć zanim pójdzie na jakiś trening lub zacznie robić coś innego.
//Echo

Kocie oddaje się dzisiaj swojemu ulubionemu, nudnemu zajęciu. Ciapaniu łapek w wodzie i rzucaniu kamieniami. W sumie to uważa tą zabawę za niesamowicie głupią, ale co innego ma robić siedząc samemu w obozie? No właśnie. Tak więc nie robi niczego pożytecznego, oprócz rozmawiania z samym sobą w swojej głowie. A konkretniej myślenia o rzeczach. Jakaś kotka pojawiła się w obozie ostatnio. Nie wie czy nie widział jej wcześniej. W każdym bądź razie mama mu powiedziała ostatnio, że to córka Wieszcza - Wiatr. Ale nie wie czemu jej nie było przez jakiś czas oprócz tego, że zaatakował ją niedźwiedź czy coś. A sam Wieszcz raczej dużo spędza z nią czasu lub siedzi w lecznicy. Jakiś kot jest ranny z tego co rozumie i kiedyś podejrzał.
//żwir