Podczas czyszczenia długiej sierści, usłyszałem upadanie czegoś niedaleko mnie. Otworzyłem ślepia, kierując wzrok na całkiem ładny kamyk. Niebieski? Raczej nigdy czegoś takiego nie widziałem. Albo nie zwracałem na to nigdy uwagi. Ale skąd on się wziął? Przejechałem wzrokiem po jaskini i zauważyłem Księżyc szukającej czegoś. I raczej nie kota, wnioskując po wzroku utkwionym w ziemi. Spojrzałem jeszcze raz na kamyk, nim zdecydowałem się go podnieść i podejść bliżej kotki, stawiając przedmiot na ziemi przed odezwaniem się.
- Hej Księżyc... Szukasz może tego? - zadałem pytanie, wskazując łapą na przypominający płetwę kamień. W mojej głowie już wcześniej pojawiły się wątpliwości na temat tego, czy się nie wygłupię przed strażniczką. Mogło być tak, że kamień nie należał do niej, a kotka nawet nie zwracała uwagi na takie pierdoły. W końcu nie znałem jej praktycznie w ogóle.

***

Wróciłem dzisiaj z patrolu dość późno, nie zastanawiając się długo, sięgnąłem po zwierzynę na stosie i zacząłem szukać spokojniejszego miejsca. Co ciekawe, teraz były to Omszałe Stopnie, u których boku rozłożyłem się, biorąc dość pokaźnego zająca między łapy i rozpoczynając posiłek. To był tak naprawdę pierwszy większy posiłek tego dnia, dlatego zdecydowałem się nie skąpić sobie zwierzyny. Musiałem zregenerować siły na jutro, a malutką przekąską tego niestety nie zrobię. Byłem trochę za duży na to, by wiewiórka wystarczyła jako ten większy posiłek.

Może Niedźwiedź nie widział białego,  długiego futra, na które przez przypadek ogon ustał jedną z tylnych łap, gdy sprzątał swoją półeczkę z różnych starych mchów.
Wróć. Nie chciał go widzieć.
To byłoby lepszym słowem na to, co czuła sepia do białego.
Unikał białego jak zwykły tchórz, lecz ojciec nigdy nie kwestionował wyborów partnerów do wart swego kocięcia, gdy czasami wyborem stał się Renifer - bo tak czy siak sepia czasami w ciszy przebalała owe warty, gdy nie miała z kim się zamienić na dany czas.

Cholera go wzięła, go i jego unikanie w tym momencie. Od razu odsunął łapę jak poparzony i miauknął, opuszczając mech.
-Niechcący. - Mruknęła sepia i machnęła ogonem, wyrzucając mech w ustronne miejsce między szczeliny skał groty.

-Szykuje się jakaś większa sprawa na horyzoncie, że tak obficie zajadasz? - Miauknął spokojnie. -Bo ten zajęc to już chyba ci nie ucieknie? - czy biały domyśli się aluzji - tylko przodkowie wiedzą. A jak na razie i oni nie wiedzieli nic, tak jak sam niedźwiedź z imienia. Zaśmiała się lekko sepia na koniec. Jego słowa nie miały przecie wyjść tak monotonnie.
Patrzył zielonym wzrokiem wprost na dawnego mentora który...Czyżby nic nie czuł? Jego forma i sylwetka były roźluźnione i momentalnie misiek stał się niemal zazdrosny - kondycji i postury kocura, lecz może oceniał białego zbyt pochopnie?

Nie zwracałem uwagi na koty przechodzące niedaleko ani też na tych, co zdecydowali się dookoła robić swoje rzeczy. Dopóki mi nie przeszkadzali to... Nie miałem z tym większego problemu. Nawet lubiłem czuć się tak pośrednio częścią tego całego zgiełku. Posiłek przerwało mi uczucie bólu w ogonie, na które się lekko na przodzie podniosłem i od razu spojrzałem w stronę... Niedźwiedź. Swojej byłej nowicjuszki, która już ukończyła trening... Niestety nie pod moją opieką. Moja postura się nieco rozluźniła, chociaż wciąż byłem napięty do pierwszych słów.
- Nie szkodzi - odpowiedziałem, opuszczając przód i wracając do wyjściowej pozycji. Najprawdopodobniej nasze drogi by się rozeszły, ale strażniczka zdecydowała się ze mną porozmawiać. Oh? Od dawna myślałem, że mnie unika... Co w sumie było zrozumiałe. Też starałem się unikać obecności pstrokatej, zawsze jak bylismy niejako zmuszeni do wspólnych patrolów, to zapadała między nami niezręczna cisza. Nie napieralem na kontakt, nawet za bardzo nie wiedziałem, jak to przełamać.
- Od rana jadłem tylko niewielkie zwierzyny... Teraz po patrolach mam czas coś większego zjeść. I... No, już teraz nie ucieknie - powiedziałem, kierując wzrok na swoje jedzenie. Zając rzeczywiście był spory... Czy nie wziąłem za dużo ze stosu? Czy słowa Niedźwiedź były przytykiem wobec moich dość sporych rozmiarów czy... Czymś zupełnie innym? Czy może chodziło o moje chwilowe i przymusowe opuszczenie plemienia?
- Co cię do mnie sprowadza? - zagadałem, niejako ciekawy, czemu zdecydowała się podjąć ze mną rozmowę. Była nieduża ilość kotów, której zdołałem opowiedzieć o tym, co się stało... Dla dużej części plemiencow jednak moje blizny na bokach były wystarczającym wytłumaczeniem.

Niedźwiedź z lekka zaczął machać podenerwowany ogonem na reakcję kocura. Czyżby naprawdę ustał tak mocno?
Słowa białego kocura obiły się sepii o uszy. -Oh. - Odpowiedziała spokojnie, jakby wcale nie wpadła na kitę kocura. - Nadal stoje za słowem przeprosin z mej strony. - Miauknął zażenowany licząc, że tematu nadszedł koniec.

Znowu. Ta niezręczna cisza, która bytowała między nimi...Zawsze. Zawsze gdy patrolowali razem. Zawsze, gdy warta była ich wspólna.
Zawsze ta cisza, której Niedźwiedź nie mógł zrozumieć, szczególnie ze swojej strony medalu - dlaczego żywił do białego...To uczucie? To, którego nie umiał nazwać?
Żal? Gorycz porzucenia? Niechęć? Kto go tam wie.

Niedźwiedź stał spokojnym krokiem, a po chwili jego ekspresja rozluźniła się z lekka, słysząc, jak kocur albo nie zrozumiał głębszej historii za jego słowami, bądź zdecydował się zignorować.
Sepia nie winiła go.
Niedźwiedzi kąt pyska uniósł się lekko. -Szczęśliwie dla nas, że już nie skacze. Dobrze jest wiedzieć, że strażnicy groty dbają o siebie i swe żołądki. Od żołądku do serca. - Sepia miauknęła.
Zielonooka kasztanka usiadła się lekko na swym boku, dalej wpatrując się jaskrawym okiem na białego, tym razem z lekkim zaciekawieniem - kocur pewno musiał zignorować jego wcześniejsze słowa o ucieczce. Nie było racji, by nie zrozumiał. Nie taki osobnik wiekowy.

Niedźwiedź wziął wdech. -Byłeś...Byłeś moim mentorem. A teraz obydwoje...Widzimy i czujemy tego skutki na wspólnych wartach. Chce tylko...Się spytać, gdyż nigdy nie zebrałam na to odwagi, a nie było odpowiedniej sytuacji- Przełknęła sepia ślinę.
- Czemu? Lub... Co się stało, że nas opuściłeś? Wybacz, jeśli kieruje się teraz osobistą ciekawością. Nie musisz mi odpowiadać - - Że opuściłeś mnie? Swojego nowicjusza? Napierało się na język, lecz sepia powstrzymywała się, utrzymując równowagę i spokój, siedząc. Spoglądając na białego spod białych rzęsek.
-Lecz pragnę, by nasze patrole czy warty wspólne były...Wspólne. Nie unikane w słowach.

Trochę się zdziwiłem słysząc odpowiedź kotki. Poprzednio mówiłem, że nie było problemu, ale... Może powinienem to w jaśniejszy sposób zakomunikować?
- Naprawdę, nic się nie stało - powtórzyłem bez cienia zniecierpliwienia. Zdarzały się i takie sytuacje. Przynajmniej wiem, że Niedźwiedź nie zrobiła tego celowo, po prostu mój ogon i jej łapa znalazły się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Na następne stwierdzenia mruknalem cicho, potwierdzając słowa kotki. Racja, trzeba było się dobrze odżywiać. Miałem nadzieję, że strażniczka również nie zaniedbuje swojego zdrowia. Nastała ponownie chwila ciszy, której nie przerywałem, a jedynie... Czułem się niekomfortowo. Czy Niedźwiedź nadal o czymś by chciała porozmawiać? Czy te... Wstępy do rozmowy były jakąś próbą? Sam za bardzo nie wiedziałem. Ale w następnych słowach... Wszystko się wyjaśniło.
- Też bym tego chciał... I już dawno powinienem ci powiedzieć, czemu zniknąłem. Wyjaśnić wszystko - powiedziałem z cichym westchnieniem. Pozwoliłem sobie dać chwilę na zebranie myśli, patrząc półprzymkniętymi ślepiami na zająca trzymanego między łapami. Bolał mnie powrót do tej części mojej przeszłości. Chciałem to mieć za sobą... Ale moja dawna nowicjuszka zasługuje na wyjaśnienie. Na chociaż część.
- Byłem wtedy na samotnym patrolu wokół granic. Nic nie wskazywało na to, żeby miało się coś dziać... Wtedy było bardzo spokojnie. Straciłem na chwilę czujność, wtedy... Dopadł mnie pies. Był ogromny, z łatwością podniósł mnie za boki i zaczął mną targać. Wyniósł mnie z terenów dość daleko stąd i... Nie pamiętam, co było dalej. Obudziłem się wśród kotów podobnych do mnie, które opatrzyły moje rany i pozwoliły mi dojść do sił. Było wtedy ze mną... Ciężko. Mówili, że cud, że to przeżyłem - powiedziałem, zerkając w międzyczasie na ogromną bliznę na boku, która pozostała jako pamiątka po tym wydarzeniu. I było to... Tak naprawdę tyle. Nie było nic więcej w moim zniknięciu. Jedyne, na czym mi wtedy zależało, to powrót do domu. Do plemienia.

Niedźwiedzica zamruczała ze zrozumieniem. No, była sepia gotowa słuchać. Po tu przyszła.

Samotny patrol - Niedźwiedź mlasnął w myślach na ową nieodpowiedzialność białego kocura, lecz nie komentował nieostrożności kocura, tylko ruszył uchem, że słucha. Jego mordka nie zmieniała neutralnego tonu swego wygląda.

Pies. Niedźwiedź zamknął na chwilę ślepia, lecz w uderzeniu serca je otworzył.
Pies. Odebrał jej Księżyc, a oddał... Niby dawnego mentora.
Czy przodkowie robili sobie z niego jakiś chory żart...?!
Sepia wzięła wdech ciepłego powietrza przez nos - emocje. Nie mógł się dać im ponieść. Nie teraz. Nie w towarzystwie strażnika. Nie nigdy.
Nie emocji teraz potrzebował, a zrozumienia całej sytuacji, która wydawała się być mu jakże przeklęcie chora. Albo to ten pies był przeklęty. Kto wie.
Blizna. Znaleziony przez koty innego pochodzenia. Przywrócony.
Niedźwiedź kiwnął łbem spokojnie.
-Dziękuje, że podzieliłeś się z tym ze mną. Czas uleczy rany, a ja ciesze się, że twa lojalność nie zmalała. - Uśmiechnął się z goryczą.
-Choć ostatnio staje się to dość trudne...Nie sądzisz? Rodziny umierają, a w ich miejsca wstępują nowi nowicjusze. Czasami sprawia to, że czuje się...Staro. Choć nie jestem.

I tym razem pobyt w lecznicy okazał się na tyle długi, że Lilie ominęło coś więcej niż plemienne święta czy jej własna ceremonia na nowicjuszkę. Od Jeż dowiedziała się, że jej siostra Mysz, ale i dwójka innych kotów, zgłosiła swoją chęć na zostanie przyszłym Wieszczem, co zaskoczyło kotkę. Nie było to spowodowane faktem, że nie było to w stylu Mysz, bo ciężko byłoby to Lilii w ogóle stwierdzić przez fakt, że przez choroby nie miała z siostrą bliższych relacji; a dlatego, że zwyczajnie nie spodziewała się tak szybkiego obrotu spraw. Do tego wszystko działo się na pogrzebie kogoś, kto jeszcze do niedawna sam szkolił się na Wieszcza Szepczących Kamieni, a ostatnio nawet dzielił legowisko z Lilią. Kotka miała okazję poznać niedoszłego Wieszcza głównie przez to, że przynosił jej zioła jeszcze przed własną chorobą. Było jej dziwnie z myślą, że ktoś niewiele od niej starszy już dołączył do Plemienia Wiecznych Łowów, ale... długo się tym nie zadręczała. Bardziej ciekawiło ją kto finalnie zostanie nowicjuszem Wieszcza, oraz... jak na to wszystko patrzyła sama Mysz.
Lilii udało się opuścić lecznicę już jakieś kilka wschodów słońca temu, a dzięki rozmowom z rodzicami, ale i innymi członkami plemienia, dość szybko wbiła się w nową i tak upragnioną, rzeczywistość. Tego popołudnia postanowiła pozwiedzać sobie okolice Omszałych Stopni, a za idealne miejsce na spokojne spędzanie czasu w pojedynkę obrała wysoko położone Nietoperze Łebki. Jednak, gdy zaczęła powoli wspinać się po Omszałych Stopniach, dostrzegła, że jej wypatrzone miejsce zajmuje już ktoś inny. Mimo to nie zrezygnowała i jak tylko znalazła się półkę niżej, odchrząknęła cicho by zwrócić na siebie uwagę ciemnego kocura i jak tylko nawiązała z nim kontakt wzrokowy, posłała mu łagodny uśmiech.
— Można?

/Echo