Brew Lilii uniosła się z widocznym powątpieniem, ale nie drążyła tematu. Po co? Czuła, że za obrzydzeniem w jego głosie kryło się coś więcej niż kradzież legowiska, ale nie miała ani ochoty ciągnąć kocura za język, ani tym samym psuć sobie czy jemu, humoru. Ostatecznie wzruszyła barkami i uśmiechnęła się łagodnie pod nosem, wzrokiem wracając na obóz i znajdujące się w nim koty. Może kiedyś się dowie o co chodziło, może nie; na ten moment było jej to właściwie obojętne. Chociaż musiała przyznać, że trochę martwiła ją świadomość, że jej starsza siostra mogła zrobić coś, co zaowocowało takim, a nie innym tonem głosu. Jednak nic nie mogła na to poradzić. Promyk była dorosłą kotką, a to co zaszło między nią i Echem , na ten moment, nie było jej sprawą.
— Wtedy z nim o tym porozmawiam, proste — mruknęła w odpowiedzi, powoli podnosząc się na równe łapy i delikatnie przeciągając. — Nie będę ci dłużej przeszkadzać. Do zobaczenia na ceremonii! — mruknęła wesoło w ramach pożegnania, posłała kocurowi ciepły uśmiech i zgrabnie zaczęła schodzić w dół po Omszałych Stopniach by finalnie potruchtać do Jeż, którą dostrzegła jeszcze przy Nietoperzych Łebkach i wraz z nią zniknąć gdzieś przy legowiskach.

/zt

Lilia… nie zapowiada się źle. Jej obecność nie budzi w nim tak dziwnych uczuć, jak w przypadku Myszy, ale musi przyznać: ma potencjał i nie rozmawia się z nią tak tragicznie, jak z dużą częścią Plemienia. Jest za łagodna, za naiwna jak na jego gust, więc nie wierzy, żeby udało mu się na dłuższą metą z nią dobrze dogadywać, ale… może faktycznie mógłby ją trenować.
Żegna się z kotką lekko obojętnym skinięciem łba i zostaje na swoim miejscu, myśląc o tej rozmowie. Może nawet zaczepi w tej sprawie Wieszcza, przy okazji sugerując mu, że wolałaby ona zostać Strażniczką, by ta się nie rozczarowała na ceremonii.

zt

Dziś znowu mama zostawiła ich samych w kociarni, więc Szakal nie zamierzała w niej żałośnie tkwić - dumnymi kroczkami wyszła i zaczęła rozglądanie w poszukiwaniu zajęcia, czegoś do odkrycia, kota do męczenia, etc. Nie, żeby była nie wiadomo jak towarzyska, jednak była ciekawa innych kotów, niż jej rodzina, chciała wyrabiać sobie o innych opinię, żeby potem, no… wiedzieć, z kim się zadawać, a z kim nie! (tak naprawdę czuła się troszkę samotna, ale nie, żeby zdawała sobie z tego sprawę)
Jej uwagę dziś przykłuły Omszone Stopnie. Jakby tam weszła, widziała by cały obóz! Hm. Podeszła i zaczęła wdrapywać się na schodki, ale już na drugim miała lekki problem (bycie za małym). Parsknęła niezadowolona. Chciała próbować dalej, ale nie chciała się też ośmieszać…

Spacerując jak co dzień po plemiennej grocie, nie mogłam przegapić kociaka próbującego wespnąć się na Omszone Stopnie w okolicach Nietoperzych Łebków. Chwilę przyglądałam się z rozbawieniem jego nieudolnym zmaganiom, po czym podeszłam, aby zaoferować mu swą pomoc. Nie wiedziałam, czego tak młode kocię mogło szukać w tej części jaskini, ale nie mogłam tak po prostu stać i patrzeć, jak się męczy. Rzucając szybkie spojrzenie na jego posturę, stwierdziłam, że nie mogło mieć więcej niż trzy księżyce, więc zapewne był to jeden z potomków Jaszczurki, która nie tak dawno temu urodziła śliczne i zdrowe kocięta. A właściwie była to jednak z jej córek, która widocznie wybrała się na samotną eksplorację obozu Plemienia Niedźwiedzich Kłów.
- Hej, mała! Co robisz? Potrzebujesz może pomocy? - odparłam wesoło w stronę koteczki, przypominając sobie, jak dawniej sama miałam problemy z poruszaniem się po stromych, ostrych i wystających skałach, i gdyby nie pomoc starszych pobratymców, takich jak Tafla, nie udawałoby mi się nie wdrapywać, gdy byłam jeszcze małym, niezdarnym kociakiem.

O Przodkowie, nie, nie, nie, jeju, nie, tylko nie to! Szakal zaczęła słyszeć za sobą kroki, coraz bliższe, a potem głos, ten głos! Ktoś ją widział, jak się męczy, i jeszcze ją nazwał małą, jakby już tego nie wiedziała - gdyby nie była MAŁA, to weszłaby tu bez problemu! ARGGGGHHR!!!
— NIE — krzyknęła od razu, a raczej - zapiszczała. — NIE CHCE — zaczęła wierzgać tylnymi łapkami, dopóki nie zaczepiła pazurem o skałę i nie odbiła się wyżej. Weszła. Weszła! Na jeden stopień. Jej serce chciało wyżej, o wiele wyżej, ale teraz miała widownię. Urk! — cosięgapisz.

Koteczka jakoś dała radę wspiąć się na pierwszy skalny stopień bez mojej pomocy, chociaż znajdował się on dwa poziomy wyżej niż jej głowa. Cóż, dla chcącego nic trudnego, jak widać na jej przykładzie. Mimo to wolałam pozostać w pobliżu, żeby w razie co uchronić maleńką przed upadkiem z takiej wysokości. Jeszcze by nam się tu połamała i zamiast wesoło się bawić i korzystać z uroków dzieciństwa, byłaby uziemiona w lecznicy na długie księżyce. Oczywiście, o ile w ogóle przeżyłaby taki upadek. Dlatego nie odwracałam od niej wzroku, bacznie śledząc jej kolejne ruchy, w każdej chwili gotowa ją złapać, nawet jeśli jaszczurczej córce nie do końca może się podobać, że ma we mnie taką widzkę i obrończynię.
- Wybacz, staram się tylko mieć na ciebie oko, żebyś sobie przypadkiem krzywdy nie zrobiła. Twoja mamusia i tatuś nie byliby zadowoleni, gdybyś musiała spędzić wszystkie swe kocięce księżyce na posłaniu u Wieszcza. A tak może się stać, gdy nie będziesz bardziej na siebie uważać. Mogłaś wybrać jakąś niższą półkę, jeśli chciałaś sama poćwiczyć trochę wspinaczki. - miauknęłam żartobliwie, puszczając oczko do niesfornej maluszki.

— Jak masz na mnie oko to ja już nie chce — burknęła z opuszczonymi brwiami, uszami na poziomo i ogonem na ziemi. Krzywdy… co ona, jej matka? Jaszczurka była mniej paranoiczna o jej bezpieczeństwo, niż niektórzy członkowie tego Plemienia. Niech se znajdą własne kociaki do męczenia, a nie! — I ja mam mamę i tatę, a nie jakichś usi. Może ty masz — nazywanie rodziców w ten sposób wydawało się jakieś… złe. Dziwne. Zdrobnienia nie kojarzyły jej się z kim takim, jak Wodospad czy Jaszczurka. Szczególnie ten pierwszy… gdyby powiedziała do niego tatuś, to chyba zostałaby potraktowana najzimniejszym wzrokiem w swoim życiu. Już jej starczy, że ostatnio musiała siedzieć w kącie za zabranie myszy rodzeństwu.
— Sama wybieram swoje półki! Idź sobie! — fuknęła piszcząco - bardzo niebezpiecznie. I jeszcze puściła do niej oczko! Szakal wkurzyła się jeszcze bardziej, bo ona nie umiała zamknąć oka bez zamykania drugiego. Grr!

Oj, chyba trochę przesadziłam tą swoją nadopiekuńczością wobec koteczki, która, jakby nie patrzeć, była dla mnie całkiem obcą osobą, nawet jeśli przyszła na świat w tym samym plemieniu co ja. Co mogłam poradzić na to, że troszczyłam się o każdego żywego kota, zwłaszcza kocięta traktując tak jak dbałabym o własne, gdybym tylko je miała? Rozumiałam jednak, że nie wszystkim moje zachowanie mogło się podobać, a w takich przypadkach należało wycofać się z godnością.
- Dobra, dobra, spokojnie! Nie chciałam się narzucać czy coś. Jeśli naprawdę nie potrzebujesz mojej pomocy, to już sobie pójdę, zostawiając cię jedynie ze swoim ostrzeżeniem. A jakbyś jednak miała jakieś problemy czy kłopoty, to zawsze możesz mnie zawołać po imieniu, gdyż najczęściej kręcę się tu gdzieś w pobliżu. Jestem Promyk Słońca Przebijający Chmury, dla znajomych po prostu Promyk, a ciebie jak zwą, dzielna grotołazko? - odparłam przyjaźnie, chcąc tym samym zacząć od początku naszą znajomość, jakby ostatnie kilka minut nigdy nie miało miejsca.

Wycofała się. Najwyraźniej wiedziała, z kim zadziera. Dobrze.
— Po pierwsze, nie będę mieć żadnych kłopotów ani problemów, bo nie jestem jakimś głupim kociakiem-niezdarą! Idź popatrzeć na, nie wiem, na Skałkę. Po drugie jestem Szakal i musisz zapamiętać to imię bo jak już mnie mianują to będę najlepszym największym najodważniejszym najsilniejszym kotem w Plemieniu — usiadła, gdy wymieniała swoje wiele tytułów i uniosła dumnie brodę do góry. — Kim jesteś? Strażnikiem czy Łowcą?

A więc miała na imię Szakal. Hmm...imię równie groźne jak jego właścicielka. Jaszczurka i Wodospad muszą mieć niebywałą wyobraźnię, skoro nadali swej córce takie miano. Ja zdecydowanie preferowałam imiona dla kociąt pochodzące od jakiś ładnych i łagodnych rzeczy, jak kwiaty czy przyjazne stworzenia. Ale cóż, ich dziecko, ich wybór. Rozumiałam to nawet teraz, gdy wciąż jeszcze nie byłam matką.
- Hmm, masz bardzo ładne i ciekawe imię, wiesz? - swą wypowiedź zaczęłam od w miarę prostego pytania. - Tak się składa, że jestem dumną przedstawicielką łowców i dbam o odpowiednie wyżywanie całego Plemienia Niedźwiedzich Kłów, a przede wszystkim jego najstarszych i najmłodszych członków, takich jak ty. Jeśli chcesz, mogę ci opowiedzieć o wszystkim, co wiąże się z tą jakże odpowiedzialną funkcją. - odparłam, uśmiechając się przyjaźnie do młodszej koteczki.

— Ciekawe, tak. Ładne, nie. Ma być groźne a nie ładne — ładne to mogły być kwiatuszki, albo… promyki słońca, skoro to od nich ta cała flądra przed nią miała swoje imię. Właściwie to Szakal sama nie była pewna, czym szakal jest poza tym, że takim lisowilkiem, i czy jest ładny? No nie wiadomo, ale skoro wilki i lisy są groźne i niebezpieczne, to szakal - oraz Szakal - na pewno też.
— …! — jej wąsiki zadrgały w zainteresowaniu. Chwilowo zapomniała o urazie, jaką do niej wytworzyła przez te kilkadziesiąt uderzeń serca. Wiedza i opowiastki o byciu dorosłym - tego potrzebowała. — opowiedz — rzuciła więc, mierząc ją spojrzeniem.