Wysłuchałam słów Dębu, delikatnie kiwając głową. Miał rację. W końcu nie tylko Strażnicy budowali Plemię, ale też i Łowcy! Łowcy karmili Plemię, co było bardzo ważne. Jednak nie pasowała mi jedna rzecz i to na nią pokręciłam nosem.
— Widziałeś kiedykolwiek drapieżnego ptaka na stosie? — zapytałam się brata rozbawiona, krzywo się uśmiechając. Bo ja nigdy. I wątpiłam, aby Łowcy faktycznie łowili po wielkie ptaki prosto z nieba. Bardziej ptaszęta, które skakały po ziemi. Jednak wzruszyłam barkami.
— Ważne, żebyś był szczęśliwy i przydatny Plemieniu. Ah, no i był najlepszym w tym, co robisz — mruknęłam w odpowiedzi finalnie.

Drgnęłam delikatnie uchem na słowa Dębu, delikatnie wywracając oczami.
— No nie, ale... cóż, może jestem ślepa, ale dotychczas nie widziałam — mruknęłam spokojnym tonem głosu. No chyba, że na jakieś święta są polowane takie ptaki... huh. Cóż, mogła też być taka opcja, ale... ja wierzyłam w to, co widziałam. Jeśli nie zobaczyłam łowcy, który przynosi do obozu jakiegoś orła, to w to po prostu nie wierzyłam. Nie tyczyło to się przodków, oczywiście.
— Aj, dobra już się nie mądrz. Jak będziesz łowcą, to przynoś codziennie takie zdobycze — westchnęłam, finalnie delikatnie szturchając brata z uśmiechem na pyszczku.

Uśmiechnęłam się ciepło do Dębu, drżąc zaraz wibrysami rozbawiona. Jestem pewna, że jak się brat zaprze, to tak faktycznie będzie.
— Huhu, jestem pewna! Może będziemy razem chodzić na polowania, hm? Ja będę patrolować, a ty polować — zaproponowałam, delikatnie poruszając brwiami.
Zaraz jednak na pytanie Dębu moja mimika zrzedła. Nie miałam czasu od wyjścia z lecznicy, aby rozmawiać z jakimś kotem i błagać go o to, aby mi zdradził swoje sekrety... Raczej się skupiałam w lecznicy na tym, aby celować smarkami w mech, a później cieszyłam się wolnością.
— Oh, nie za wiele się dowiedziałam z teorii, raczej z praktyki. Ale chętnie posłucham o polowaniu, a... Za krótki czas porozmawiam z jakimś strażnikiem i ci przekażę wszystko, co się dowiem o walce, co ty na to? — zaproponowałam, patrząc na brata z delikatnym uśmiechem.

Skinął łbem na propozycję Blask. Na polowanie z siostrzyczką zawsze będzie chętny. Zawsze to będzie jakaś pomoc, czy raczej usługa. On zaoferuje jej żarcie i w zamian dostanie gwarantowaną ochronę w czasie polowania.
– No to jak dowiesz się czegoś ciekawego od strażnika, to wtedy ci opowiem. – odparł, posyłając siostrze lekki uśmiech, po czym zeskoczył ze skalnej półki. Nie chciało mu się dzielić wiedzą za darmo. Tym bardziej, że z tej rozmowy nie wyciągnie niczego interesującego. No i zgłodniał od tego gadania, dlatego postanowił udać się do stosu ze zwierzyną.

//zt

Na słowa Dębu wykręciłam tylko oczami. To niech się pocałuje pod zad. Sama zdobędę te informacje, nie będę błagać o to brata. Odprowadziłam kocura delikatnie zmrużonymi oczami, po czym po prostu obserwowałam jak odchodzi. Nie to nie. Byłam samowystarczalna.
Siedziałam dalej na półce, po czym z niej zeskoczyłam i zajęłam się własnymi sprawami.

zt

Z czasem jego złość momentami ustępowała, jednak zazdrość do brata nadal przy nim zostawała, przez co gniew znowu narastał i tak w kółko. Pytanie tylko, ile ten cykl będzie trwać? Zdaje się jednak, że raczej nie ustąpi w najbliższej przyszłości, bo Dąb nie zamierzał akceptować swojego miejsca w plemieniu. Starał się jednak swą złość skrywać jak najlepiej, żeby nikt się nie domyślił.
Jak zwykle, siedział sobie na skalnej półce i czyścił swoje długie futro, odpoczywając po kolejnym uciążliwym treningu, wymianie mchu i innych nużących obowiązkach nowicjuszy. Tym razem znajdował się w pokrytej pajęczyną półce, tej samej, którą od dawna lubił. Było tutaj cicho, pusto i spokojnie.

//@Blask

— Dąb — mruknęłam, wskakując na miejsce obok brata. Domyślałam się, że żadne z nas nie było zadowolone ze swojej rangi. Ja nie byłam zadowolona z tego, że byłam strażnikiem, a on, że był łowcą. Żadne z nas nie chciało być tym, kim było. Wieszcz. To miała być nasza ranga.
— Jak twój trening?

Skinęłam deliaktnie łbem na odpowiedź Dębu. Ha. Rozumiałam bardzo dobrze, co miał na myśli. Na moim pyszczku pojawił się kwaśny uśmiech, zaraz jednak wzięłam głęboki wdech... huf... Moja mina wróciła do poprzedniego stanu.
— Myślę, że tyczy się to prawie każdego z miotu. No, przynajmniej mnie i ciebie — odparłam spokojnym tonem głosu, mrużąc oczy. Na odbite pytanie w moją stronę delikatnie skinęłam łbem.
— W porządku. Poznałam Żywicę jeszcze przed ceremonią i nauczyła mnie kilku przydatnych rzeczy, więc jestem zadowolona z tego wyboru Wieszcza. Ale tylko z tego — odparłam, ze słabym uśmiechem.

Drgnęłam delikatnie uchem na słowa brata. Cóż, ale czy to było takie złe? A może. Jeśli kocur nie miał szansy poznać swojego mistrza przed ceremonią to, co będzie kiedy będzie już po ich treningu. Nie mój problem, chociaż tyle.
— Po decyzji wybrania Wieszcza na Roga to wątpię w każdą jego decyzję — sarknęłam, trochę ciszej niż reszta słów wypowiedzianych w tej rozmowie.

Na sarknięcie Blask jedynie wzrusza ramionami. Nic nie poradzi na to, że mieli takiego Wieszcza, który podejmował tak dziwne decyzje. Jeśli wybór Roga na swojego następcę był jeszcze w stanie jakoś zrozumieć, to swoją ścieżkę łowcy nie mógł w żaden sposób wytłumaczyć. Nie zamierzał jednak ubiegać się o zmianę swej drogi na strażniczą, bo to by oznaczało, że nie nadaje się do polowań, a więc potwierdziłby, że Róg jest lepszym kandydatem. Nawet już nie chodziło o samą rangę wieszcza, po prostu nie chciał wyglądać na gorszego od swojego brata.
Jeszcze chwilę rozmawiał z siostrą, po czym zeskoczył z półki, żeby zająć się swoimi sprawami.

//zt

Dąb, jak to miał w zwyczaju, w wolnym czasie odpoczywał sobie w jednym z jego ulubionych miejsc, jaką była półka pełna pajęczyny. Obecność licznych nici czy pajęczaków wcale mu nie przeszkadzała, a do tego mało kto tutaj zaglądał, dlatego traktował ją jako swoją przestrzeń prywatną. Dopiero co skończył wykonywanie dzisiejszych obowiązków i czuł się po tym nieco zmęczony, więc nic dziwnego, że potrzebował chwili spokoju. Tak więc siedział i czyścił sobie futro, kątem oka obserwując obóz.

//@Łabędź

Ostatnio Łabędziowi udało się usłyszeć, o pewnym ciekawym miejscu w ich obozie. Siwe Pajęczyny. Ponoć były pełne pająków. Point był ciekaw, czy te robaczki rzeczywiście są tak okropne, za jakie wszyscy je uważają. Kociak w swoim życiu nie widział zbyt wiele robaczków, ale jak jakiś już wleciał do plemiennej jaskini to nie wyglądał wcale tak strasznie. Dlatego dziwiło go, że ktoś uważał pająki za ohydne. Musiał to więc zweryfikować.
Korzystając z chwili, w której Jeż pozwalała swoim kociętom na eksplorację obozu, Łabądek wyruszył w poszukiwanie ów pajęczyn. W końcu udało się mu je zlokalizować, ale był jeden problem. Siedział tam jaki bury kocur... i to w dodatku jakiś nienaturalnie ogromny. Point wolałby uniknąć rozmowy z nim. Usiadł więc niedaleko, co kilka chwil spoglądając w stronę kocura, sprawdzając, czy może już sobie nie poszedł.

Ugh, no i go zauważył. Czy serio był aż tak widoczny? No dobra, chyba był. Ale musiał się do niego odzywać? Nie mógł po prostu zaakceptować, że Łabędź siedzi obok? Ehhh, no trudno, teraz chyba wypadało coś odpowiedzieć. Cokolwiek. No i jednak chciał zobaczyć te pająki, a cielsko burego mu to trochę utrudniało. Może jak powie o co chodzi to go tam wpuści? Choćby na kilka chwil.
W końcu więc, po kilku uderzeniach serca wpatrywania się w ciszy w pysk kocura odezwał się.
- Są tam pająki? - zapytał w końcu, wstając do siadu i wyciągając szyję, by wskazać końcem nosa miejsce, które okupował nowicjusz.

Poincik poczuł delikatną irytację, gdy tylko posłyszał ton burego. Brzmiał, jakby Łabędź był jakiś głupi a nie był! Ostatecznie jednak powstrzymał się i nic nie powiedział odnośnie tego. Chciał jednak zobaczyć te pająki. A potem zniknie kocurowi z oczu. I tego go widział.
- Chce - odparł równie prosto, co kocur zadał pytanie. Nie było co więcej dodawać, a i nie widział sensu w tłumaczeniu kocurowi po co chce to zrobić.
Ruszył więc w jego stronę i zaczął wspinać się na półki skalne. Ugh, czemu nie mógł być już większy? Byłoby o wiele prościej! Głupi głazior - pomyślał z irytacją, próbując wspiąć się na półkę o nieco wyższym boku niż reszta.