Chociaż Skała przez cały czas gapiła się na kocura, to dopiero zorientowała się, że przecież faktycznie fizycznie tu leży i ją słyszy, gdy ten jej odpowiedział. Położyła po sobie uszka ze wstydu i zacisnęła zęby, a jej przymknięte oczy spojrzały gdzieś na bok. Powoli źrenice kotki wróciły do Dębu, zastanawiając się, czy powinna jakoś odpowiedzieć, a może raczej uciec z miejsca zdarzenia.
- Nie nie, ja najmocniej przepraszam! Mówiłam do pajączka... A pan siedzi w ich domku - miauknęła cichutko i bardzo niepewnie, a potem znów uciekła wzrokiem, tym razem kompletnie odwracając przy tym główkę, by spojrzeć na swoje własne legowisko po drugiej stronie jaskini. Nawet nie zorientowała się, że przebiegła wzdłuż całego obozu! Pewnie dla członków plemienia nie jest to daleka trasa, ale Skała mało kiedy ma odwagę opuszczać legowisko samej aż tak daleko.

– W porządku. – mruknął spokojnie. Skała nie miała za co przepraszać. W końcu nic się złego nie stało, a ona nie wybierała się do jakiegoś zakazanego miejsca. – Jeśli chcesz, możesz tutaj usiąść i popatrzeć na inne pająki. – dodał. Skoro koteczkę interesowały pająki, to nie widział przeszkody w tym, żeby wejść na półkę, w której było chyba najwięcej pajęczaków w całym obozie. Było tutaj wystarczająco miejsca dla młodej, żeby je oglądać bez uszkadzania pajęczych tworów.

//wygaszone