Ambitnie! Z Cienia ambicje zdążyły spłynąć księżyce temu, ale poniekąd rozumiał o co mu biega. Byleby on się nie wypalił przed wejściem w dorosłość. Uśmiechnął się do niego delikatnie, po czym szybko wzruszył ramionami.
- Nie będziesz Wieszczem, póki nie będziesz kimś innym, z tego co mi się wydaje. Wiesz, caaałe Plemię musi widzieć że jesteś odpowiedni na to stanowisko, więc wpierw musisz być tym o, strażnikiem, a potem dopiero możesz się ubiegać o coś więcej. Ale na pewno będziesz, jak będziesz się starał! Szczególnie, jak będziesz ćwiczyć z Żywicą. To moja przyjaciółka, najlepsza z najlepszych! Córka obecnego Wieszcza - najlepsza, którą... pokonał jako kociak wieku Roga. Ale hej, teraz już na pewno jest dużo silniejsza i sprytniejsza! - Wiesz, jak chcesz być strażnikiem, możesz próbować walczyć z innymi. Zaczniesz się ćwiczyć, później ci będzie łatwiej i w ogóle!

Róg niezbyt cieszył się ze słów pointa. Nie spodziewał się, że Wieszczem nie będzie mógł zostać od razu. Mu to się marzy zostać Nowicjuszem szylkretowego kocura od razu na ceremonii ze swoim rodzeństwem. Bo no niby może zostać tym Strażnikiem najpierw, ale co jeśli jego trening będzie długo trwać i będzie za duży by potem zostać Wieszczem! Musi się zapytać swojego przyszłego mistrza osobiście. Marszczy pyszczek nieco zawieszony, ale stawia uszy z powrotem na sztorc na wspomnieniu o córce szylkretowego lidera. Wieszcz ma dzieci? To czemu nikt z nich nie został jego następcą. Nie że Rożkowi to przeszkadza, wręcz przeciwnie, pomaga. Bo w końcu dzięki będzie mógł spełnić swoje marzenia co nie?
- Jaka jeśt za Ziwicia?
Skoro miała tak dobrze przygotować go do bycia dobrym Strażnikiem, to chce wiedzieć o niej coś więcej. Za to na wspominkę o walce z innymi po prostu kiwa głową. Jakby jego rozmówca był Strażnikiem to mogliby teraz razem poćwiczyć. Ale był Łowcą, więc nie ma sensu z nim trenować. On na pewno nie umie walczyć. A jak umie, to beznadziejnie.

- Och, ona jest... - zatrzymał się, przyłożył aż łapę do brody, żeby się bardziej skupić - tuż po tym uśmiechnął się ciepło. - Najlepsza na świecie! Jest mądra, wesoła, super szybka, super zwinna, doskonale się bije! Jest silna, wie ogromnie dużo! Uwielbiam z nią spędzać czas, wiesz młody? Zawsze można z nią o wszystkim pogadać i robić z nią wszystko! Nie ma lepszego kota w całym Plemieniu niż ona, tego jestem szczerze pewien. Na pewno byś ją polubił!
To dodał nieco luźniej. Mógłby o niej mówić więcej. O tym, że lubi jej głos czy śmiech, że jest super zabawna, że jest mu przy niej bezpieczniej, że zawsze czuje przy niej miłe ciepło... Ale czy młody chciał tyle słuchać o jego przyjaciółce, to nie wiedział. Może nawet nie o takie szczegóły pytał!

W opisie Żywicy, jaki przedstawił Cień czuć było, że kocice lubi. Mały Rożek jednak nie nauczył się jeszcze brać pod uwagę czyjejś znajomości z kimś słuchając takich opowiastek. Skoro kocur mówił, że kocica jest taka idealna... to taka musi być! Wypadałoby się zainteresować tą całą Żywicą, bo można uzyskać od niej wiele cennych umiejętności.
- A jak wyglonda? - pyta żeby wiedzieć jak wypatrzeć kotkę w tłumie.
W końcu będzie musiał ją jakoś rozpoznać skoro chce z nią porozmawiać.

- Och... jest... Brązowa i ma takie rude, rozsypane plamki. Trochę wyższa ode mnie. Ma... dłuższe futro, puchata taka jest... chociaż, nie. Ma krótkie futro, ale takie fajne, grubiutkie, mięciutkie, o! No, i umięśniona jest. Ale musi być, chyba każdy strażnik jest - chyba??? Cień to idealny przykład, który nie patrzył na wygląd, tylko na charakter. Dosłownie. Żywica mogłaby być łysa, bez zębów i cholera wie co jeszcze, a byłaby i tak idealna i najpiękniejsza na całym świecie. - Wiesz, możesz po prostu też zawołać jej imię! Na pewno by ci się pokazała. O! I lubi, jak mówi się jej Szyszka. Jak będziesz do niej gadać, możesz od razu się tak do niej zwrócić.
Dodał zaraz. Malutki protip na przyszłość.
- Mogę ci obiecać, że jak już ją zobaczysz to na pewno będziesz wiedzieć że to ona! Nikt nie jest nawet w połowie taki jak Żywica.

Słucha dokładnie opisu wyglądu tej całej Żywicy. Brzmi jak jakaś kupa w pomarańczowe kropki, ale przemilcza ten fakt. Jakoś tak. Nasunęło mu się na myśl takie podobieństwo. Ale raczej nie spodobałoby się kocurowi.
- Aha - odpowiada jako znak, że przyjmuje do wiadomości.
Point chyba też jest umięśniony, a jest łowcą. To może Żywica jest jakaś taka napakowana wręcz? Albo ma grube łapy. Rożek tam jeszcze nie wie dokładnie jak stwierdzić kto się nadaje na kogo. Chyba charakter też tu jest ważny. On jest odważny i w ogóle, więc by się nadawał. Słucha rady o tym, że można Żywice zawołać na środku obozu. O tak po prostu. No spoko. Ale raczej nie wypada krzyczeć... więc sam nie wie. On nie lubi się drżeć. Lubi mówić cicho.
- Cemu lubi jak się mówi na niom Syska? Psecies ma na imię Zywica - unosi łuk brwiowy zdziwiony.
Oszczędza sobie już komentarzy typu ,,to głupie" bądź ,,to dziwne". Może jest jednym z tych 'dziwnych' kotków jakie żyją w Plemieniu. Jak Żaba. Ale jest córką Wieszcza! Nie powinna być! Nie ważne, że ten nowy Wieszcz jest gorszy od poprzedniego. I tak był kim był. Powinien mieć przykładne dzieci.
- A. Jak ty mas na imie - pyta się, gdy zdaje sobie sprawę z tego, że gadają o jakiejś Żywicy a nie ma pojęcia kim jest jego rozmówca.

- Bo brzmi fajnie! - wyjaśnił wesoło, szczerząc do tego szereg kłów. Było to tak głupim i absurdalnym powodem, że nie jednemu kotu mogłoby wydawać się, że Cień wymyśla to teraz na szybko. A po prawdzie, jeśli dobrze pamiętał, dosłownie to był jedyny powód dla którego jego przyjaciółka wybrała sobie taki, a nie żaden inny pseudonim. - Sam przez jakiś czas chciałem mieć inne imię, aleeee... jakoś tak wyszło, że nie umiałem w nic dobrego trafić, bo każde imię było już zajęte. A tak, to jestem sobie o, jedyny w swoim rodzaju.
Przyłożył dumnie łapkę do piersi. Tak, zdecydowanie! Był tylko jednym Cieniem na całe Plemię! Nie było to niczym nadzwyczajnym, szczególnie że on nie potrzebował się wyróżniać na tle innych, ale... no! Miło było być jednym, jedynym.
- A-a, ja to Cień! Padający na Potok, ale Cień. Miło mi.

-Aha..? -[b] odpowiada zdziwiony.
Rogowi nieszczególnie podoba się taki powód do przyjmowania nowego imienia. W ogóle sam taki pomysł, że zmienia się swój tytuł, który nadaje ci mama, brzmi dla niego absurdalnie. No ale dobra. Przecież nie, żeby miał wpływ na to. A już na pewno nie, gdy nie rozmawia nawet z ''Szyszką''.
[b]- Ciemu? - pyta zaskoczony zwierzeniem kocura.
Może jeszcze głupszy powód tym razem usłyszy. Typu: ,,Bo moja przyjaciółka zmieniła swoje imię i to fajne!''. Rożek w tym momencie zaczął się zastanawiać ile księżycy ma point, z którym rozmawia, tak samo córka Wieszcza. Ale byli Łowcą i Strażnikiem, więc byli dorośli. Czemu więc mają takie dziecinne pomysły jak wymyślanie sobie imion! Pf! Kiwa głową, gdy Cień się przedstawia. Teraz chyba wypadałoby, żeby to on się przedstawił prawda? Szkoda tylko, że nie umie tak ładnie mówić.
- Ja jeśtem Lóg. Uklusony Lóg Calnego Balana.
Przykłada łapkę do piersi wypowiadając swoje imię dumnie. Nawet nie zdaje sobie sprawy z faktu, że powtarza ruchy Cienia, które widział chwilę temu.

- Bo niespecjalnie wyglądam na cień... jestem biały, rzucam się w oczy, zwykle jestem głośno i słabo kogoś słucham, a przecież cienie chodzą za kotami super posłusznie - choć w teorii, ostatnio stał się mega... wyciszony. Praktycznie go nie było, przewijał sie tu i tam, głośny będąc raz na jakiś czas. Co zaś do wyglądu - maska na jego pysku mogła być takim o, cieniem! - Mniejsza mi już o to. Jak mówiłem, to dodaje mi specjalności! Noo... i przynajmniej brzmi fajnie tak, tajemniczo. Łowca cienia!
Powiedział wesoło, wypinając pierś do przodu. Owszem, jak kocię. Bo Cień zdecydowanie nigdy w życiu nie dorosnął.
- Kozackie imię. Róg, Rożek! No, mega potężne też! I fajnie ci pasuje. Żebyś był tak potężny jak ten baran z twojego imienia i umiał ukruszać ten.. e... cokolwiek potrzebne ukruszenia będzie! - bo jeśli chciał być strażnikiem, chyba musiał być silny, co nie?

- Nie musis wyglondać jak cień. A. Mas tes ciemnom moldke.
A cienie chyba są ciemne nie? No. Róg przecież nie ma rogów nie? No właśnie. A może mieć takie imię. Mama go tak nazwała, nie ma co tego kwestionować. A starszy kocur mimo wszystko lubi swoje imię, więc po co tak wydziwiać. Jak ta cała Żywica na przykład.
- Nooo - zgadza się z Cieniem, że na ładne imię, ale marszczy nieco pyszczek na zdrobnienie swojego imienia.
Jego mama cały czas tak na niego woła, ale on już jest duży! Róg! Nie Rożek.

- Możliwe, możliwe... Nie wiem, ale jak mówiłem, nie przeszkadza mi to zbyt bardzo - odpowiedział, raz jeszcze skupiając się na pozytywach - te interesowały go bardziej, niż cokolwiek innego. Szczególnie w tej chwili, kiedy mówili o imionach. Imię jak imię, pasujące czy nie, z wiekiem przywykł i... było jego. Po prostu.
- Dobrze ci z takim. A wiesz co jeszcze byłoby dobre? Jakbyśmy zjedli. Wiesz, nie ważne kim będziesz, młody, musisz jeść i być duży i silny, żeby spełnić swoje marzenie - choć Cień zdecydowanie taki nie był. Ani wielki, ani specjalnie silny. Cień sobie po prostu był. Aczkolwiek burczenie w brzuchu zdecydowanie przypominało mu, że powinien wrzucić coś na ząb, a ten tu młodzik, jak najbardziej mógł iść jeść z nim.

Róg pozostawia już bez odpowiedzi słowa Cienia. Bo co tu dalej komentować. Nie jest fanem dyskusji na jakiekolwiek tematy. Woli słuchać. Tak więc pomysł zjedzenia ze starszym kocurem jakiejś zwierzyny był dobry. Nie będzie musiał nic mówić, bo będzie mieć jedzenie w mordce. Kiwa więc głową i chętnie rusza ku stosie zwierzyny.
//zt

Cień miał, oczywiście, całkiem inne plany! Bo po dojściu do jedzenia, najpewniej zacząłby szukać czegoś co złapał sam, z czym miał już do czynienia i opowiadałby o tych polowaniach.... albo prawiłby o tym, co chciałby złapać, jaka zwierzyna się mu marzy! To nie było nic, co mogło jakoś wpłynąć na życie Rożka, ale przecież to go nijak obchodziło. Ważnym było, że coś by mówił - w tym wypadku - na tematy, na które chociaż mógł otwierać pysk bardziej.

[zt!!]

Minęło trochę czasu, a Dąb rósł, jak na drożdżach. Im starszy się robił, tym bardziej chciał już zostać nowicjuszem. Wiedział jednak, że musiał się uzbroić w cierpliwość i dobić tego magicznego wieku ośmiu księżyców. Zabawy z rodzeństwem trochę mu się znudziły, dlatego postanowił, że dzisiaj po prostu sobie posiedzi na Omszonych Stopniach, jak prawdziwy dorosły. Już teraz zaczynał powoli rozglądać się za miejscem dla przyszłego lęgowiska, a póki jeszcze takowego nie miał, wybrał sobie inną z ulubionych miejscówek, o nazwie: Pajęcza Półka. Jest ona cicha, sucha i spokojna, a jako że nikt tutaj nie zaglądał, była cała pokryta pajęczyną. Jednak Dębowi to nie za bardzo przeszkadzało. Najwyżej upoluje sobie jakiegoś pająka. Wlazł na ten stopień, zrobił sobie miejsce i zabrał się za czyszczenie swojego futra, co jakiś czas zerkając na obóz.

//Blask

Przechadzałam się po obozie, z ogonem wysoko oraz dumnie podniesionym, wyprostowana i szukałam... kogokolwiek ciekawego w okolicy. Nikogo takiego nie znalazłam, przynajmniej dopóki nie zaczęłam się rozglądać dookoła. Ah! Dąb. Mój ogon wesoło drgnął, a ja patrzyłam na brata wyczekująco. No, ten raczej nie zejdzie ze swojego miejsca, dlatego też ja pofatygowałam się do niego.
— Cześć, Dąb — zaczęłam ciepło, uśmiechając się do brata. Przysiadłam się obok, ciasno owijając swoje łapki. — Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Spokojnie, teraz nie zaatakuje cię mchem.

— Może powinieneś zacząć — odparłam, mrużąc delikatnie oczy, zaraz jednak uśmiechając się do Dębu. W końcu rodzeństwo nie miało być dla siebie zagrożeniem! Jedynie delikatną konkurencją, i tyle. Drgnęłam wibrysami na jego pytanie i spojrzałam w oddal.
— Nudno. Dopiero co wyszłam z lecznicy, ale nudno jest dalej tak samo. Mam nadzieję, że szybko minie nam czas do naszej ceremonii — mruknęłam, patrząc na jednego z kotów Plemienia, później na brata.
— A ty jak się czujesz?

— Mhm — mruknęłam na jego słowa. Średnio to jest dobre określenie i nie zamierzałam przyciskać dlaczego akurat tak Dąb się czuł. Nie było to w moich interesach.
Na jego kolejne słowa jednak delikatnie się uśmiechnęłam, drżąc słabo wibrysami. Ah tak, idealna rywalizacja między rodzeństwem, to było coś. Każdy był na mojej przeszkodzie do zostania przyszłym Wieszczem plemienia, a ja byłam przeszkodzą dla reszty. Heh, zobaczymy, kto będzie najlepszy, a odpowiedź mogła być tylko jedna. Oczywiście, że ja. Czy jednak cieszyłabym się, jeśli ktoś inny z mojego rodzeństwa został Wieszczem...? Nie wiem. Zależy.
— Strażnikiem. Jeśli nie będę nowicjuszem Wieszcza, to chciałabym chociaż chronić plemię przed zagrożeniami, jeśli będzie trzeba, to swoim życiem — odparłam prosto, za moment mrużąc delikatnie oczy i spoglądając na brata. — Ty?