- Nie! - miauknął od razu twardo. To znaczy, na tyle twardo, na ile pozwalał mu dziecięcy głos. Nie potrzebował pomocy. W końcu nie był jakimś małym dzieciaczkiem. Miał już trzy księżyce! Jeszcze tylko pięć i będzie nowicjuszem!
Point nie zaprzestawał walki ze skalnym stopniem i w końcu wygrał. Odetchnął ciężko, spłaszczając uszka i zaciskając ślepka. Dlaczego te pająki musiały być tak wysoko, no dlaczego? No ale trudno, ważne, że już na nie wszedł, i to bez pomocy!
- Gdzie są? - zapytał, gdy w końcu skończył łapać oddech. Zaczął rozglądać się po miejscu, w którym przesiadywał nieznany mu z imienia nowicjusz w poszukiwaniu pająków.

Niebieskooki spłaszczył uszy w delikatnej irytacji spowodowanej brakiem pomocy ze strony Dęba. No trudno. Bez łaski. Poradzi sobie w końcu sam. Sam tu wlazł to i sam znajdzie te pająki.
Wyminą bursztynowego, przechodząc na drugą stronę skalnej póki, w poszukiwaniu robaczków. Kilka chwil i... był! Huh, czemu inni uważali je za takie straszne? Wyglądały fajnie.
Nagle jego wąsiska zadrżały delikatnie, gdy do głowy przyszedł mu pewien pomysł.
- Ej, patrz jaki fajny - miauknął w stronę nowicjusza, po czym szybko złapał pajęczaka za jedną z nóg a gdy tylko pręgus choć trochę odwrócił łeb w jego stronę, oberwał długonogim stworzonkiem prosto w pysk.

Widząc to Łabędź nie śmiał się... tak otwarcie. Bo na pysku szybko urósł mu wredny uśmieszek. Mina burego była bezsprzecznie jedną z najśmieszniejszych reakcji, jakie mógł sobie w tej chwili wyobrazić.
- Do twarzy ci z nim było - stwierdził z lekkim zawodem, widząc, jak nowicjusz zrzuca robaka ze swojego pyska.
Huh, kolejny nudziarz. Łabędź spojrzał na nieco z lekkim niezadowoleniem malującym się na ciemnym pyszczku. Na jego pytanie wzruszył tylko obojętnie ramionami. Naprawdę w całej tej sytuacji przyczepił się akurat do tego, że rzucił w niego akurat pająkiem? Czyli równie dobrze mógłby rzucić kamieniem?
- To tylko pająk - odparł, podchodząc do zmaltretowanego pajęczaka, by przewrócić go z powrotem na plecy, gdy ten próbował się podnieść. Śmiesznie wyglądał.

Dzień jak co dzień, a życie Dęba nie zmieniło się jakoś bardzo, jeśli nie liczyć brak treningów. Dalej polował, rozmawiał z kotami, spędzał czas z Promyk... Wszystko szło idealnie. Po kolejnym ukończonym polowaniu kocur udał się do jednego ze swoich ulubionych miejsc, czyli pajęczej półki, by tam się ułożyć i odpoczywać, obserwując przy tym resztę obozu. Jak zwykle, pomiędzy jego łapami znajdowała się zwierzyna, tym razem w postaci myszy, która na razie była nietknięta. Nie był jakoś bardzo głodny, więc mogła sobie trochę poczekać.

//Noc

Noc miała wyjątkowo spokojne życie, wokół niej nie działo się praktycznie nic. Może to przez to, że nie poznała na razie zbyt wiele kotów? Treningi szły normalnie, a życie wydawało się wręcz za nudne. Dzisiaj stwierdziła, że wybierze sie do pajęczej półki. Można było tam chwilę odpocząć, a ona sama jakoś lubiła to miejsce. Wydawało się jej ono takie komfortowe i ciche.
Po tym jak tu przyszła, spotkała znanego jej kocura, więc postanowiła się przywitać.
- Dzień dobry, jak ci mija dzień?- zagadała do niego.

- Cóż, nie posiadałam przez moment treningów, nie było to dla mnie zbyt przyjemne- mruknęłam, żaląc się odrobinkę bratu. Nie pamiętam kiedy ostatnio z nim rozmawiałam. Wymijaliśmy się chyba po prostu chodząc po obozie.
- Chorowałam trochę i odbiło się to na mnie, ale teraz w pełni sił muszę wrócić do treningu- uśmiechnęłam się. Wstyd mi było nie ćwiczyć gdy chora byłam, trzeba było to jak najszybciej nadrobić!

- Ja również,miałam już szczerze dosyć chorób- wyznałam bratu. Ile ja czasu i treningów straciłam przez siedzenie w legowisku uzdrowiciela! Teraz wreszcie czas go nadrabiać. Muszę zacząc korzystać z życia, a nie siedzieć znudzona w legowisku czekając na to, aż zostanę wypuszczona przez to, że może wyzdrowieje.
-Nie jest taka zła, przyjemnie mi się z nią trenuje- nie mogłam przyznać, że tych treningów za dużo nie było. Zwyczajnie nie przeszłoby mi to przez gardło

- Przykro mi to słyszeć, nie chciałabym, żeby problemy ze wzrokiem tafli przeszkodziły nam w treningach. Zależy mi na nich- ta wiadpmość mnie niezmiernie zasmuciła. Już i tak mam bardzo opóźnione treningi. Jeśli moja mentorka straci wzrok to potrwa jeszcze dłużej. Zależy mi już na zostaniu łowcą! Nie chce mieć mentora, chce sama polować!

- Oczywiście, dziękuję za poradę- uśmiechnęłam się do brata. Nie mogłam ryzykować spowolnieniem treningu jeszcze bardziej. Każdy normalny kot ukończył szkolenie dawno temu, tylko moje tyle trwało. Jak to się przedłuży jeszcze bardziej, nie zawacham się prosić o lepszego mentora. Mój trenin g jest istotny, a ja nie chcę go przekładać.

Dąb jedynie skinął łbem. Cieszył się, że Noc nie odmówi sobie zmiany mistrza, nawet jeśli zdążyła się przywiązać do poprzedniego. W końcu niektórym ciężko jest się zmierzyć z tą zmianą. Później kocur jedynie siedział cicho i dalej jadł swój posiłek, gdyż zwyczajne nie wiedział, o czym jeszcze porozmawiać. Gdyby Noc również nie znalazła tematu, to trwałby tak w ciszy, dopóki komuś z nich nie skończył się czas (w przypadku Dęba - jego mysz). Wtedy pożegnał się z Nocą, życzył jej powodzenia na treningach, po czym odniósł resztki swojej zwierzyny.

//zt?

Póki Dąb miał chwilę wolną od obowiązków, a jego partnerka była zajęta treningiem swoich nowicjuszów, postanowił ułożyć się na jednym ze swoich ulubionych miejsc w obozie. Fakt ten raczej nie powinien nikogo dziwić - kocur był tam wszak dość często widywany - choć nie każdy mógł jego gust zrozumieć. W końcu mało kto lubi spędzać czas pośród dużej ilości pajęczyny, ale dla Dęba nie stanowiło to większego utrapienia, bo nauczył się siedzieć tam tak, by jak najmniej przyczepiło się do jego futra. Stamtąd łowca leżał i czyścił sobie niespiesznie futro, kątem oka zerkając na to, co się działo w obozie.

//Skała

Skała nie miała w zwyczaju oddalać się od Miękkich Półek, a tym bardziej nie widywano jej po drugiej stronie jaskini, gdzie znajdywały się Omszone Stopnie. Dziś jednak, mała koteczka zauważyła pajączka, który nerwowo przemieszczał się po jaskini, to też malutka z determinacją go śledziła. Nie żeby go złapać, zabić, czy wygonić, nie nie - raczej z czystej ciekawości gdzie pajączek się wybiera.
Dzielnie podążała za nim, wskakując niezgrabnie na jeden z niższych omszonych stopni, ale jej nowy kolega uciekł wyżej, w kierunku Siwych Pajęczyn, tam gdzie wypoczywał Dąb.
- Oh, wróciłeś do swojego legowiska - mruknęła Skała, patrząc prosto na Dąb. Oczywiście w zamyśle wpatrywała się w pajęczyny znajdujące się za przyszłym wieszczem, ale mała kotka nawet nie pomyślała, że ktoś poza pajączkiem może usłyszeć jej słowa.