Odetchnęła z ulgą, kiedy Księżyc nie zadawała już więcej podobnych pytań, ani nie dociekała dalej odnośnie mocnych stron Wiatr. Zamiast tego dodała dość ważną opcję, a mianowicie markowanie ciosów. Liliowa nastawiła uważnie uszu. Zmylenie przeciwnika podczas walki? Brzmiało co najmniej interesująco. A jeszcze lepiej brzmiał fakt, że zaraz obie kotki miały przeprowadzić walkę treningową! Kotka skinęła kilka razy energicznie łbem na wszystkie zasady, pokazując, że wszystko rozumie, po czym ochoczo ustawiła się w pozycji walki. Ona? Nie gotowa?
- Safsze - miauknęła zadziornie, mierząc Księżyc wzrokiem. Wiedziała, że kotka ma nad nią dużą przewagę, jednak nie zniechęcało ją to. Wręcz przeciwnie, sprawiało, że Wiatr czuła jak się skupia jak nigdy dotąd. Swój wzrok zablokowała na szynszylowej kotce starając się przewidzieć każdy jej kolejny ruch. Może i nie liczyła na wygraną, ale nie zamierzała dać się ośmieszyć.

Z uwagą wpatrywała się w Księżyc starając się wypatrzeć nawet najmniejszą zmianę w jej postawie. Zawsze była w tym dobra. Tak też nie dziwne, że i tym razem jej się to udało. Nieco mocniejsze zgięcie łap dało Wiatr sygnał alarmowy i kotka już wiedziała, że będzie musiała się przygotować na zrobienie uniku. Tylko gdzie? Jej myśli pędziły jak szalone. Zawsze myślała, że była dobra w układaniu planów. Jak się jednak okazało znacznie lepiej wychodziło jej układanie planów na przyszłość niż na coś co dzieje się już w tej sekundzie.
Widząc lecącą w jej stronę łapę, liliowa, dość błyskotliwie, zdała sobie sprawę, że ma raczej mało czasu na unik. Tak też zrobiła najprostszą rzecz na jaką mogła wpaść - zrobiła dwa kroki w tył licząc na to, że wystarczy to aby ominąć atak Księżyc. No i oczywiście na to, że w ogóle zdąży je wykonać. Miałaby wtedy idealne pole do ataku.

Łapa szynszylowej nadleciała szybciej niż kotka się spodziewała. Ale może to uderzenie było tym czego potrzebowała? Aż cofnęła się przez siłę uderzenia, a w pysku poczuła posmak krwi. Szybko przełknęła ślinę i zacisnęła zęby. Gdyby to był normalny przeciwnik, już miałaby cały pysk w ranach. Mocne uderzenie powinno więc być dla niej ostrzeżeniem, a nie czymś nad czym powinna rozpaczać. Skoro nie umiała wykonać uniku, to znaczyło, że jej się należało. Szybko uniosła pysk i nie mówiąc nic, spojrzała znowu na Księżyc, tylko kiwając głową dając do zrozumienia, że przyswoi jej wskazówki oraz, że istotnie nic jej nie jest.
Nie musiało być jej nic powtarzane dwa razy. Po raz kolejny ustawiła się w pozycji walki, szybko kontrolując ustawienie łap i ogona. Chyba było dobrze. Jej oczy znowu zatrzymały się w cichym oczekiwaniu na starszej, a łapy ugięły. Tym razem nie zamierzała się zastanawiać. Zamierzała jednak zrobić coś innego, równie ryzykownego. Rejestrując skok Księżyc, Wiatr sama wybiła się z łap, starając się ominąć łapę atakującej i samej przejąć inicjatywę, celując własną kończyną w prawy bok szynszylowej. Gdyby jej się udało, mogłaby jednym skokiem wyminąć lecącą po skosie łapę i uderzyć w odsłoniętą przez atak stronę. Plan, o ile dość sprytny, mógł dość łatwo nie wyjść. Wiatr jednak nie umiała się powstrzymać od wypróbowania go.

Po udanym ataku stała nieco zszokowana, nabierając kilka, dużych oddechów. Nie wierzyła, że jej się naprawdę udało. Na jej pysku pojawił się lekki uśmiech. Oczywiście, że jej się udało! Chyba pierwszy raz była z siebie aż tak dumna. Co prawda tylko na chwilę, ale hej, zawsze coś. Lekko zaniepokoiła się piskiem Księżyc. Przecież nie zaatakowała chyba aż tak mocno? Może nie zwróciła uwagi, gdyż była zbyt skupiona? Rzuciła szybkie spojrzenie na swoje łapy, przez chwilę bała się, że może nieuważnie wyciągnęła również pazury, na szczęście jednak nic takiego się nie stało.
Uśmiechnęła się widząc, że Księżyc znowu ustawia się w pozycji do ataku. Niemal od razu zrobiła to samo, tym razem czując jak naturalnie poprawia łapy i łep. Chyba szło jej coraz lepiej. Ciągle dumna z poprzedniej sukcesywnej taktyki stwierdziła, że zastosuje ją i tym razem. Jednakże widząc lecące na nią aż dwie łapy, nie miała za dużego wyboru jak tylko... wślizgnięcie się pod brzuchem szynszylowej. Jeśli będzie miała szczęście to może nawet uda jej się uderzyć ją w brzuch i przerwać skok, a jeśli nie... Naprawdę miała nadzieję, że nie dostanie dwiema łapami na raz.

Wszystko zdawało się dziać strasznie szybko. Aż za szybko. W jednej chwili liliowa czuła jak łapy uderzają w brzuch Księżyc, a w drugiej... leżała pod nią? Już miała zacząć się rzucać, kiedy usłyszała pytanie szynszylowej. Musiała przyznać, że odetchnęła z ulgą. Pytanie bowiem oznaczało chwilę odpoczynku, a Wiatr czuła jak powoli zaczynają opuszczać ją siły. Starała się nabrać kilka głębszych oddechów, jakkolwiek trudne by to nie było ze względu na kotkę leżącą na niej, po czym przeszła do myślenia. No bo oczywistym faktem było to, że oddychać i myśleć jednocześnie się nie da.
Tylko właściwie... Co mogła zrobić? Nie sądziła, żeby mogła po prostu wstać - może i Księżyc nie była jakaś najtęższa ale jednak stanowiła dość duży ciężar. A gdyby tak.
- Mohę... mohę się pszetoszyć? - zapytała i nie czekając na odpowiedź starała się wykonać zamierzony ruch. Miała nadzieję, że mimo zapowiedzenia, nieco wybije to Księżyc z rytmu i kotce uda się wyswobodzić. A gdyby rzeczywiście tak było postara się od razu wykorzystać przewagę i zaatakować plecy kotki.

Musiała przyznać, że dość mocno namęczyła się wyturliwając się spod Księżyc, jednak hej, najważniejsze, że jej się udało. Automatycznie stanęła z powrotem w pozycji walki i dopiero wtedy udało jej się złapać jeszcze kilka oddechów, jednocześnie słuchając kolejnych słów mentorki. Mogła ją po prostu kopnąć?! W głowie zrobiła sobie notkę, aby nigdy więcej się nie turlać. Jak efektywne by to nie było, nie zamierza być aż tak zziajana podczas prawdziwej walki. A może to nie problem z turlaniem tylko z jej kondycją? Nie no nie mogło być aż tak źle... Może powinna zacząć jakoś biegać czy coś. Tak samo szybko jak wpadła na ten pomysł, tak samo szybko go z głowy wydaliła, gdyż zdecydowanie nie zamierzała biegać. Ona się zbyt szanuje żeby robić taką głupotę.
Szybkie reagowanie szło jej coraz lepiej, gdyż słysząc hasło "atakuj" niemal od razu rzuciła się w stronę szynszylowej. Nie miała większego planu na taka, więc postanowiła, że postara się wylądować kotce na plecach. W najlepszym przypadku doskoczy i będzie mogła odegrać się za przygniecenie do ziemi, a w najgorszym... Miała nadzieję, że nie walnie pyskiem o podłożę, gdyż byłoby to bardzo kompromitujące.

Zła wiadomość: nie udało jej się. Dobra wiadomość: nie zaryła nosem o ziemię. I na razie tej dobrej wiadomości Wiatr się trzymała. Wiedziała, że teraz jest najbliżej jak może Księżyc i musiała to jakoś wykorzystać. Nie zamierzała jednak czekać i się zastanawiać. Jednocześnie jednak skok z tak bliskiej odległości nie miał sensu. Tak też liliowa po prostu stwierdziła, że nie ma co kombinować i z całej pary zamachnęła się, starając się walnąć łbem w bok kotki. Miała nadzieję, że może to ją strąci z łap i da liliowej kolejną przewagę. Coś nie mogła odpuścić tego, że ona musiała się turlać i teraz ciągle starała się nowicjuszkę również powalić z łap.