Przez dłuższą chwilę zastanawiała się, jednak w końcu pokręciła głową.
- Dziękuję, nie jestem głodna - powiedziała zgodnie z prawdą, choć nie była głodna bardziej z powodu ścisku w żołądku niż najedzenia. Miała wrażenie, jakby była chora, chociaż po naukach wieszcza miała wrażenie, że nie wpisuje się to w żadną chorobę, którą omówili.
- Ostatnio wspomniałeś o tym jak będziemy wybierać następców, o ile Plemię Wiecznych Łowców będzie zadowolone i dalej będzie chciało, by plemię było prowadzone przez dwójkę, wtedy każde z nas może przedstawić swojego kandydata, jeśli będzie trzeba wybrać jednego następcę, to nie widzę przeszkód byśmy z kandydatów, których wybierzemy wybrali jednego, który będzie lepiej rokował - zaczęła, choć nie była pewna, czy Dąb od razu chce o tym rozmawiać, jednak nie chciało jej się nad tym zastanawiać. Była widocznie zmęczona, przygaszona, jednak dość dobrze to ukrywała pod spokojnym wyrazem pyska i pewną siebie postawą.
- Jeśli chodzi o trening, to z dwoma następcami nie będzie problemu, jeden będę mogła prowadzić ja, drugi - ty. Jeśli będzie jeden następca, to możemy się treningami dzielić na te zagadnienia, w których czujemy się pewniej, lub wedle naszych preferencji, jednak nie uważam, żeby to było teraz konieczne - posłała mu delikatny uśmiech i wzięła głębszy oddech. Już się tym nie stresowała, teraz w swojej głowie miała dość sporą pustkę. Wciąż wracała do tej rozmowy na drodze do Ostoi Wiecznych Łowców.
- Co do tego, co zrobić jak jedno z nas zrezygnuje... nie przewiduję takiej opcji - powiedziała pewnie i dość oschle, jak na siebie - Plemię Wiecznych Łowów pomoże zdecydować, bo, jak oboje wiemy, Wieszcz może zrezygnować TYLKO w podeszłym wieku na rzecz następcy - to wypowiedziała już zdecydowanie spokojniej, choć myślała, że w takim wypadku najbardziej odpowiednią opcją będzie wygnanie, po prostu. Powstrzymała się jednak od mówienia tego, może Dąb też myśli podobnie, jeśli tak, to przyzna mu rację.

Nagle zniknie? Mysz przez chwilę nie mogła pojąć, co chce przekazać jej Dąb. Po chwili zrozumiała, jednak nie przejęła się tym za bardzo. Była zmęczona, miała powoli wszystkiego dość, chociaż nie miała zamiaru rezygnować. W końcu co jej nie zabije, to ją wzmocni, nie? Nie?
- W takim wypadku będzie zależeć tylko i wyłącznie od drugiego Wieszcza, czyż nie? Bo pierwszy i tak nie będzie miał nic do powiedzenia. Widzę tutaj dwie opcje albo weźmie na swoje barki prowadzenie Plemienia samemu do końca, albo wybierze następcę i będzie go szkolił, by ten stanął u jego boku. Ciężko mi powiedzieć, co bym wybrała w tym momencie, prawdopodobnie tę drugą opcję - stwierdziła spokojnie - jest zbyt dużo niewiadomych, byśmy mogli przebrnąć przez wszystkie możliwe scenariusze tego, co może się wydarzyć i w jakim stanie będziemy my i Plemię. Nie uda nam się przygotować na wszystko, czy tego chcemy, czy nie, bo wtedy nasze rozmowy byłyby tylko o tym - dopowiedziała i przez chwilę milczała, próbując zastanowić się nad tym, czy ma coś jeszcze do dodania na ten temat. Owinęła łapy ogonem.
- Chyba że masz w głowie coś konkretnego - sama już nie wiedziała, miała wrażenie, że nie brzmi logicznie i w jej słowach zaczyna brakować większego sensu. Była też coraz bardziej spięta, miała nadzieję jednak, że Dąb nie przejmie się tym za bardzo, najlepiej jakby w ogóle udawał, że tego nie zauważa.

Bura słuchała kocura, nie chciała mu przerywać w wypowiedzi, bo i on jej nie przerywał, gdy się wypowiadała. Przez chwilę jej kąciki zadrżały, jakby chciała się uśmiechnąć lub zaśmiać z pomysłu Łowcy, jednak zrozumiała, że ten mówił poważnie.
- Jak byśmy jeszcze mieli z kogo wybierać - burknęła pod nosem, bardziej ogólnie niż do niego. Szkolenie kotów od razu miało trochę sensu, ale z drugiej strony Mysz nie uważała, że to najlepsze rozwiązanie.
- Mówisz tak, jakbyś wiedział, że między nami nigdy nie wywiąże się konflikt - uniosła brew do góry, może wiedział o czymś, o czym ona nie miała pojęcia. Westchnęła cicho.
- No dobrze, przyznam, że nie podoba mi się pomysł na szkolenie nowicjuszy od razu po naszej ceremonii, ale załóżmy, że tak się stanie. Wyszkolimy ich i co wtedy? Jeśli żadnemu z nas się nic nie stanie. Będą siedzieć i czekać? Będą pomagać dodatkowo w lecznicy? Wiesz, jeśli faktycznie któremuś z nas się coś stanie, to będzie łatwiej, z drugiej strony - może narodzić się konflikt między nowicjuszami, bo czemu jeden został wybrany, a nie drugi? To też może rzutować na przyszłości. Nie mówiąc już, że jeśli faktycznie dożyjemy, by przejść do starszyzny, to te koty dużo młodsze nie będą i od razu po swojej ceremonii będą musieli wybierać nowicjuszy - zupełnie nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć, pomysł nie był zły, ale miał wiele wad i nie było to najlepsze rozwiązanie, choć jakby miała podać teraz inny pomysł, to pewnie nie udałoby się jej niczego mądrego wymyślić. Była zdecydowanie bardziej skłonić się ku pierwszej opcji, ale na chwilę obecną wzięła po prostu oddech, bo się nagadała.

Możliwe, że to z przemęczenia nie zrozumiała, o co chodzi Dębowi, albo faktycznie powiedział to w taki sposób, że mogła zrozumieć to dwojako. Tak czy inaczej, kocur zaczął wyjaśniać, o co mu chodziło niemal od razu, kiedy skończyła i tym razem Mysz dokładnie zrozumiała, o co chodzi.
- To ma zdecydowanie więcej sensu - przyznała i posłała Łowcy przepraszający uśmiech. Powinna odpocząć, może, jakby inny kot nie chodził jej ciągle po głowie.
- Rozumiem teraz już na pewno, co chciałeś powiedzieć i podoba mi się ten pomysł, w porównaniu do tego, o którym mówiłam - rozluźniła się nieco i w duchu cieszyła, że Dąb wyjaśnił, o co mu chodziło bez żadnych złośliwości. Podobało jej się, że komunikacja u nich działała i to w taki sposób.
- Chciałbyś omówić coś jeszcze? - wydawało jej się, że na razie to wszystko, choć może kocur miał coś jeszcze do powiedzenia, wolała się upewnić, nim zacznie rozmowę o czymkolwiek innym.

Pytanie Dębu nieco wybiło Mysz z rytmu, ale nie dała tego po sobie poznać. Co prawda nie udawała jakoś specjalnie, że nic jej nie było, ale też starała się, by aż tak po niej nie było tego wszystkiego widać. Koty w Plemieniu miały czujny wzrok, nie można było im tego zaprzeczyć. Co jednak miała odpowiedzieć kotu? "Nie, wyznałam miłość twojemu bratu, a on potraktował mnie podle i teraz cały czas o nim myślę, mimo tego, że pokazał mi, co tak naprawdę czuje i nie powinnam. Zadręczam się tym, bo mnie unika i nie mogę spać, bo częściej nie ma go w obozie i się o niego martwię"? Oczywiście, że nie. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Nic nie umknie twoim oczom, co? - zaśmiała się, chcąc nieco rozluźnić atmosferę - jest okej, staram się dawać z siebie wszystko na treningach, wykonywać wszystkie zadania nowicjusza, być przykładnym kotem. Tego jest dużo po prostu - kłamała mu prosto w oczy i do tego się uśmiechała, ale nie chciała go zamartwiać, zwłaszcza że nie miał zbyt dobrych relacji z Echem.
- Muszę się do tego przystosować po prostu, niedługo skończę trening z Promyk chyba, więc też będzie łatwiej - przyznała i szczerze miała taką nadzieję, że niedługo po prostu się przyzwyczai i będzie jej łatwiej z tymi wszystkimi emocjami, które odczuwa.

Na słowa kocura, Mysz zaśmiała się nerwowo. To wcale nie tak, że brała wszystko, jak leci, byle zająć swoją głowę czymkolwiek, co nie było dymnym kocurem.
- Chyba to był właśnie mój problem - przyznała Dębowi - nie chcę zawieść po prostu, ale masz rację, powinnam więcej czasu poświęcić na odpoczynek. Błotko też mi to ostatnio wypomniało. Jakby się nad tym zastanowić, to moim głównym odpoczynkiem jest sen. Zdecydowanie za mało - ciężko było się nie zgodzić z tym, co słyszała od innych kotów. Czosnek też wspominał jej coś, że nie powinna tyle na siebie brać. Mysz jednak nie była pewna czy potrafiła odpoczywać, a nie była niczym więcej jak tylko kotem, który na dodatek poświęcał za mało czasu na regenerację. Długo tak nie pociągnie. Zamyśliła się nad tym, co mogłaby zrobić innego, żeby nie myśleć o swojej sytuacji i odpocząć? W końcu faktycznie wyląduje w lecznicy i jej trening się przedłuży jeszcze bardziej, nie chciała tego zdecydowanie.
Poruszyła uchem na słowa kocura.
- Nie wiem czego? - zapytała, nie ukrywając swojej ciekawości. Nie ładnie było tak zaczynać coś mówić i nie kończyć. Może uda jej się w ten sposób zająć czymś głowę.

Przez chwilę nadal patrzył w milczeniu na wyjście z obozu, jakby na kogoś czekał, a potem zerknął na swój praktycznie skończony posiłek, zwlekając z odpowiedzią. Wiedział, że musiał coś powiedzieć, aby nie wyjść na niezbyt uprzejmego, jednak nie chciał wracać do tematu, który sam przerwał, bo uznał w tej chwili za niestosowny.
– Nieważne. Wybacz, muszę już iść. – odpowiedział, posyłając jej przepraszające spojrzenie. W końcu nie ona jedna miała dużo rzeczy do zrobienia, a wrócić do tego zawsze mogą kiedy indziej. Posprzątał po sobie resztki swojego posiłku, skinął łbem na pożegnanie, a potem oddalił się w stronę terenów.

//zt

Przyglądała się uważnie Dębowi, jakby próbując zrozumieć, o co mu w sumie chodzi. Nie przeszło jej przez myśl, że może chodzić o dymnego kocura. Z resztą, aż tak jej nie zależało, by dokładnie dochodzić, co siedzi w głowie przyszłego Wieszcza. Skoro nie chciał mówić, to miał do tego pełne prawo.
- Oh, okej, do zobaczenia - rzuciła za nim beznamiętnie. Za bardzo była zmęczona. Podniosła się i ruszyła w swoją stronę, trochę było jej lżej, że omówili już większość spraw, o ile nie wszystkie.

z/t