Oh, jak mogła nie strzelać pytaniami jak z małej armatki, kiedy jej wujek przyniósł jej pióro drapieżnego ptaka? Pchła nie będzie siedzieć na dupce i podziwiać prezencik z cichym zadowoleniem jak jakiś dziadziu lub Ważka, ponieważ zwyczajnie nie leżało to w jej charakterku. Była żwawym, aktywnym i dość wygadanym kociakiem! Jednak jak bardzo lubiła paplać jęzorem, tak samo lubiła również i słuchać. Szczególnie historyjek o nieprzewidywalnym i wielkim świcie, który rozciągał się poza jaskinią. Ah, już wkrótce.
Złapała pióro tak aby na pewno nie odleciało, po czym zamieniła się w słuch, kiedy Królik otworzył mordkę. Jej uszka drgnęły zaś w ślepkach dało się dostrzec skrzące iskierki ciekawości. Nawet nie przejęła się za bardzo informację, że jej prezencik nie pochodzi z truchła ptaszyska, ponieważ kocur ciągnął dalej. Była niczym otwarta księga wsłuchując się w słowa srebrnego. Ożywiła się, na jej pyszczku pojawił się podniecony wielki uśmieszek, zaś ogonek spiął się figlarnie.
- Walczyły-! - Zaczęła, jednak atak kaszlu postanowił przypomnieć zebranym o swoim istnieniu. - Walczyłeś z orłami?! Jak duże były!? W ile machnięć pazurów, zatłukłeś je!? Masz po nich bliznę?! - Skakała z jednego pytania na drugie, ciągnąc starszego za język, bo kto tak wiedział robić taki cliff-hanger. Królik nie był tylko wielkim kocurem, ale również szanowanym Strażnikiem, więc szynszylowej nawet nie przeszło przez myśl, że mógłby przegrać jakąkolwiek walkę. Nawet nie zamierzała marnować ślinę no owe pytanie, szczególnie, kiedy miała masę innych, które wolała zadać. - I jak to? Robią u nas gniazda? Mogę je zobaczyć? Jak jakieś znajdziesz, pokażesz mi? Proszę wujek, będę grzeczna! - Dodała, pokazując ząbki i pociągając cichutko noskiem.

//wybacz, że tak późno i taki gniotek, ale muszę cokolwiek napisać, bo inaczej nic nie napisze

Trafił swój na swego, ponieważ jeżeli Królik lubił opowiadać o swoich starciach i zdobytych bliznach, tak Kania była bardziej niż chętne by je wysłuchać. Na szczęście jednak młoda nie zdała sobie sprawę, że starszy kocur zastawił na nią przynętę, bo byłaby skłonna strzelić focha. Przecież nie była jakąś rybką czy czymś podobnym, nie potrzebowała wabika!
Zapatrzona w wujka, wyczekując odpowiedzi na pytania, które zadała chwilę temu, Pchła aż podskoczyła, kiedy srebrzysty otworzył pysk i zaczął opisywać swoje przeżycia. Jej jasne uszka drgały rytmicznie przez cały czas, wsłuchując z wielką uwagą słów Strażnika. Iskierki w jej ślepkach skrzyły się ja kryształki lodu w świetle słońca, zaś mordka rozchyliła się nieznacznie, ukazując białe kiełki. Woda fantazji popłynęła, wyobrażając sobie staracie między takim ptaszyskiem, ogromnym, większy niż wejście do ich Jaskini przeciwko Królikowi. Wyobrażała sobie pełne akcji drapnięcia i ciachnięcia, przesadzone uniki i ataki, które srebrzysty wykonywał by w końcu powalić i przerobić orła na skrzydełka na wynos.
- Wow! - Uciekło jej z mordki, kiedy zlustrowała blizny na plecach kocura. Żałowała, że nie mogła podejść i ich dotknąć, a wszystko przez tą głupią chorobę. Nawet nie zdała sobie sprawę, że w trakcie opowieść poniosła się, jednak pozostała w jednym miejscu, nadal trzymając przednimi łapkami wielkie piórko. - Dwa razy większe?! - Powtórzyła, po raz kolejny wyobrażając sobie takiego giganta. Im więcej o tym myślała tym większe drapieżne ptaki się stawały, co może inne kociaki by przeraziło, jednak na pyszczku Kani pojawił się wielki uśmiech, kiedy o tym myślała. - Bolały? Lało się dużo krwi? Ale go zatłukłeś no nie? Chyba nie lata sobie wolno, po tym jak zrobił ci krzywdę, prawda? - Zapytała, marszcząc nieco nosek. Wyglądała na nieco przejętą.
- Ale no... - Mruknęła pod noskiem, niezadowolona z faktu, że nie będzie mogła zobaczyć drapieżników w gniazdach. - No dobra. Ale na pewno mnie weźmiesz? Jak będzie bezpiecznie, przyrzekasz na swoje wąsy? - Dopytała się. Miała wrażenie, że Królika nie zmieni swojego zdania, co przypominało jej Mżawkę. Już dawno nauczyła się, że rodzicielka nie negocjowała z podlotkami, więc szybko obierała inną taktykę.
- Tak! - Potrząsnęła żwawo główką, jednak przez atak kaszlu musiała zrobić krótką przerwę. Przez tą ekscytującą rozmowę aż zapomniała, że jest chora! - Chce być Strażnikiem! Jak ty, Mama i Księżyc! - Zakończyła uśmiechając się szeroko, przy tym wręcz promieniując pewnością siebie. To nie był pierwszy raz jak o tym mówiła lub myślała.

---

Kocur słuchając tego najpierw przechylił lekko łeb na bok, zaraz jednak zmarszczył lekko czoło w zastanowieniu. Matka z trójką kociąt… no, ale sytuacja brzmiała na opanowaną i wyjaśnioną, więc powinno być w porządku, przynajmniej ze strony ich matki, no bo kocięta to wiadomo, jak z nimi jest.
– Dobrze, poinformuję wszystkich, nie tylko Strażników. A teraz – marsz się kurować, a do obowiązków wrócisz dopiero wtedy, kiedy będziesz zdrowa! – rzucił z żartobliwą nutką groźby w głosie.

zt

Uśmiechnęła się delikatnie na żartobliwą groźbę kocura, po czym skinęła mu łbem. — Tak, tak. Idę się kurować — zamruczała, po czym podniosła się i spokojnym krokiem opuściła lecznice, by udać się prosto do swojego legowiska, a tam; zwinąć się w kłębek na swojej połowie mchu, wetknąć nos pod ogon i zasnąć. Drzemka jej nie zaszkodzi, prawda? Jak tylko Królik wróci z patrolu, najpewniej ją obudzi, zjedzą razem posiłek i pogadają. No, ale na razie - sen i kurowanie się.

zt

Czarne leżało w lecznicy. Odpoczywało po tym jak zrobiło sobie krzywdę. Musiało wyzdrowieć. Ale... był problem. Rana się nie goiła. Wyglądała wręcz gorzej. Robak po woli musiało pogodzić się z faktem, że nie będzie lepiej. Ono umierało. I nic z tym tak właściwie nie dało zrobić. Wieszcz cały czas przy niem był, ale rana była z dnia na dzień coraz gorsza i męczyła kota niemiłosiernie. Był poranek, Robak wstało jakiś czas temu. Spało bardzo niespokojnie, budzone bólem. Ale Wieszcz przynajmniej przyniósł nu coś smacznego. Jedyne co teraz mogło robić to cieszyć się z jakiś małych rzeczy, ale nie potrafiło. Wiewiórka, którą miało przed sobą wyglądała tak... mdle. Nie chciało jej jeść. Ale nie chciało, żeby tacie było przykro. Przecież sam ją nu przyniósł. Wgryzło się z trudem w mięso i zaczęło powolnie jeść.
//cień

Wieści, być może, nie rozchodziły się po plemieniu super szybko, ale na szczęście - Cień w końcu usłyszał o stanie swojego mistrza. Wpierw nie wierzył własnym uszom - bo śmierć Robak brzmiała absurdalnie i dziwnie - potem popadł w lęk. Bo jak to miało jeno nie być?... Z wszystkich kotów, akurat Robak?
- H-hej! Wiem, że Wieszczu przyniósł ci już jedzenie, ale trafiłem na mysz i uznałem że ci ją przyniosę. Wiesz, tak... Tak ode mnie - Piszczek już po chwili znalazł się przed łapski biedaczyska, zupełnie jak zad Cienia. Bo nie miał zamiaru iść od razu. - Przepraszam, że mnie nie było.
Nie wcześniej - ogólnie. Może gdyby Cień był bardziej żywy obok Robak, nic nigdy by się nie stało?...
- Ja... Ekhm. Jak się czujesz? - prócz tego, że spodziewanie źle...

Robak odwiedził niedługo po rozpoczęciu posiłku Cień. Przyniósł ze sobą mysz. Czarne mruknęło cicho, nie siląc się na uśmiech. Ale było nu miło. W sumie to... cieszyło się, że mogło się zobaczyć z Cieniem.
- Dzięki - odpowiedziało słabym głosem - zjem później.
Przynajmniej tak planowało. Bo na razie nie miało siły zjeść więcej tej wiewiórki, niż parę gryzów. Westchnęło zmęczone, gdy połknęło kęs mięsa.
- Może chcesz zjeść ze mną? - spytało drgając delikatnie zdrową łapą w stronę zwierzyny.
Żałowało w sumie, że nie było w stanie zjeść teraz samemu żadnego ptaka, bo wyrywanie piór no męczyło. Ale piszczki też były bardzo smaczne.
- Nie przepraszaj - powiedziało spoglądając na Łowcę.
Nie lubiło, gdy inni no przepraszali - to ja przepraszam że nie jestem wystarczająco silne.
Czy to ze względu na to, że psychicznie wysiadło i sobie to zrobiło, czy też dlatego, że jeno organizm nie potrafił wytrzymać procesu leczenia rany. Zaliczyło porażkę pod każdym względem.
- Chyba mogło być gorzej - odpowiedziało na pytanie o samopoczucie.
Chociaż dobrze wiedziało, że to nieprawda, to nie chciało martwić przyjaciela. Ból nie był do zniesienia, a wkrótce Plemię Wiecznych Łowów mogło po nieno przyjść... ale nie planowało o tym mówić. Chyba. Jeszcze nie wie. Było zmęczone, ale myślało jeszcze intensywnie nad niektórymi kwestiami.

- Zawsze - odpowiedział bez chwili nawet zastanowienia, bowiem faktycznie - wspólny posiłek nie był dla niego problemem. W najbliższym czasie nie musiał nigdzie wychodzić, miał więc ogrom czasu i pewność, że cały wolny moment może poświęcić Robak.
Chciał. Chciał go poświęcić Robak. Szczególnie widząc te zbolałe ruchy, brak uśmiechów, zwyczajnie... życie uchodzące z kota. Straszne, to jedyne co mógł sobie mówić cicho w duchu, na zmianę z błaganiem Przodków by się okazało że to tylko straszny, nieprzyjemny sen.
- Ale to nie twoja wina! To całkiem... całkiem normalne w twoim stanie, że nie masz siły, ale to nie znaczy że... że jestem zły. Nie mógłbym być zły! - prawda. Cień nie był zły na nikogo, nigdy. Na pewno nie w takiej chwili. Ugryzł policzek od środka, nabrał powietrza w płuca. - Jak odpoczniesz, to będzie ci lepiej. I... teraz będziemy razem, Robak. Ty i ja, jak... jak kiedyś, prawda? Nie zostawię cię.
Zadeklarował szybko, przechodząc do pozycji leżącej. Z tej zaś, ostrożnie i delikatnie, stuknął mistrza w bark nosem. Nadzieja matką głupców, ale nie chciał wierzyć w to, że Robak umrze. Lub też nie chciał po prostu mówić nu, że to jego koniec. Nie mógł.
- Tak mówisz?... - uniósł kącik pyska do góry. Kłamało, wiedział. Nie miał zamiaru temu przeczyć. - Wierzę, że jest ja mówisz... Chcesz może o czymś pogadać? Ostatnio widziałem parę ciekawych rzeczy, może chcesz posłuchać, hm?
Zagaił wesoło, na tyle na ile się dało, kładąc łeb na łapach.

Gdy Cień zgodził się podzielić zwierzyną z Robak, czarny kot pogodnie posunął wiewiórkę w stronę przyjaciela. Albo bardziej chciał to zrobić. Bo jedynie lekko pchnęło zwierzątko. Nie chciało się wysilać. Nie sądziło, by musiało to robić. Nawet jeśli było trochę żałosne w tym momencie.
- To ja mogę zjeść tą mysz od ciebie. Podasz mi ją?
W sumie to wybierało spośród dwóch posiłków, które dostało od kogoś. Ale małego piszczka szybciej zje. Nie miało siły na tą wiewiórkę szczerze mówiąc.
Robak przymnęło oczy i kiwnęło chcąc już zbyć temat przepraszania. Czuło, że dobrze zrobiło mówiąc to. Nie chciało cofać tego słowa. Wyśliło uśmiech na swoim pysku mimo nieznośnego bólu na resztę słów Cienia. Tak, będą razem... pytanie na jak długo. Robak nie chciało być pesymistą, ale na takiego kota chyba wyrosło. Początkowy optymizm w jeno życiu zniknął. Było już bezsilne wobec wszystkiego co się działo. Będzie już tylko gorzej. Tak więc pozostawiło i to bez odpowiedzi. Nie chciało rzucać pustymi obietnicami, gdy wiedziało, że prawdopodobnie się one nie spełnią. W końcu jeno rana wcale nie wyglądała lepiej. Była obrzydliwa. Zupełnie jak jeno wnętrze. Robak zamiast mówić, potarło delikatnie nosem po czole przyjaciela, podczas gdy ten stykał się z jeno barkiem.
- Chętnie posłucham co u ciebie słychać Cień - odpowiedziało spokojnie na propozycje kumpla.
Ciekawe co tam wyjątkowego widział point.

Och, nie musiało. To był bardzo wymowny gest, na który Cień odpowiedział szybko, wiewiórkę przyciągając do siebie niemal od razu. Zaraz też podał Robak mysz, jak najbliżej pysku, żeby nie miało problemu z wyciąganiem się po jedzenie jakoś nazbyt bardzo. Tyle mógł zrobić, absolutnie nic więcej.
- A więc, słuchaj - wymruczał, czując jego dotyk. Nie miał przygotowanych niesamowitych historii... a przynajmniej nie takich prawdziwych. W tej chwili jednak nie było to chyba istotnym, czy będzie mówił o prawdzie, czy będzie tworzył bajkę. - Jakiś czas temu wyszedłem na polowanie. Na początku nie myślałem nic wielkiego o tym, polowanie jak polowanie, co nie? Ale! Jak przeszedłem jakiś dystans i w końcu trafiłem na trop zwierzyny, to znalazłem wiewiórkę! Nawet dwie!!! I jak zwykle, uciekły mi.
Tu akurat nie było nic dziwnego w historii. Akurat to, że Cień zapomniałby o jakiejś zasadzie było całkiem normalnym.
- Zacząłem za nimi biec, normalnie, tak szybko że aż za mną się kurzyło! Uciekły do jakiejś nory, czy co to tam wiewióry mają, ale na szczęście, nie była jakoś super wysoko. To się wspiąłem do góry i wiesz co tam było, wiesz Robak? MAŁE WIEWIÓRKI. Całe łyse, jak szczury wyglądały! Nie wkładałem tam łapsk, w sumie to dałem im żyć wszystkim bo jakoś tak... źle by mi chyba było zabić kogokolwiek z nich...
I jedna historia z głowy.
- Innym razem byłem z Żywicą. Rzucaliśmy kamieniami i zastanawialiśmy się, czy jakbyśmy rzucili kamień tak daleko, że poleciałby aż na teren Klanu, uznaliby nas za znak przodków i zaczęliby nas czcić. Jak myślisz, Robak? Nabraliby się?

Skinęło delikatnie łbem, gdy Cień podał nu mysz. No, to teraz mogli razem zacząć posiłek. Czarne wzięło sobie pierwszy gryz mięsa, w czasie gdy przyjaciel opowiadał nu różne historie. Pierwsza opowiadała o wiewiórce, nie, o wiewiórkach. Później opowieść rozwinęła się w ten sposób, że Cień opowiadał o swoim spotkaniu z wiewiórczą rodziną. Zdecydowanie urocza historyczka. Robak nie zdziwiło też zakończenie, w którym Łowca oszczędził im życia. Zabijanie malutkich istot brzmiało dosyć okrutnie. I tak nikt by się nimi nie najadł.
Robak uśmiechnęło się delikatnie, gdy opowieść dobiegła końca. Na prawdę cieszyło się, że mogło spędzać czas z Cieniem. Było przyjemnie, spokojnie. Jakby nic się nie działo i spędzali razem czas w obozie. No może oprócz przypominającej Robak o prawdzie, pulsującej ranie na łapie. Ale to nie było istotne. Nawet jeśli uśmiechy z jeno pyska szybko znikały pod wpływem dyskomfortu. Było i tak cudownie.
- Kto wie, może i by się nabrali... ale lepiej im nie przeszkadzać. Nie chciałbyś, żeby oni robili sobie z ciebie żarty w ten sposób co? Ja bym nie chciało na twoim miejscu.
Posłało krótki, spokojny uśmiech Cieniowi, ale chwilę później zmarszczyło się i westchnęło. Dobrze, że mówić można było bez użycia łap.

- Zależy... zależy jak na to spojrzeć - szepnął zaraz, po chwili krótkiej ciszy. - Powiedzmy, że jeśli by bardzo potrzebowali znaku Przodka, może taki nie byłby uznany za żart? Tylko by im to dało jakiś spokój, nadzieję czy... czy coś? Wiesz... Jeśli ktoś czegoś nie potrzebuje, to uzna to za żart. A jak coś dla kogoś jest ważne, to może uznać to za coś super dobrego?
Nie powinien Robak chyba przemęczać, ale Cień był Cieniem. Nie miał zamiaru zmuszać do odpowiedzi, ale dalej rozwijać swój pomysł mógł jak najbardziej. I to zamiar właśnie miał robić, przynajmniej jeszcze moment.

- Ale to nie zmienia faktu, że ten znak przodków... zesłalibyście wy. A nie faktycznie przodkowie kotów z Klanów. To takie puste dawanie nadziei tym kotom.
Westchnęło ciężko i schyliło się po kolejny gryz zwierzyny. Cień na zawsze pozostanie tym samym cieniem. Dziecinnym kocurem. Niech to się nie zmienia. Robak też było kiedyś takim kotem. Bez troski przy sobie, a nawet jeśli to tryskało dalej pozytywną energią. Ale już wiele księżycy temu straciło dawne siebie. Teraz było tym kotem, który leżał w lecznicy bo jeno rana, samemu sobie żądaną, nie chciała się zagoić.

Mógłby iść w zaparte, ale!!! Robak miało rację. I chociaż pomysł nadal był jak najbardziej ekscytujący, sam najpewniej bardzo chciałby dalej go ziścić, mimo że było to nieco niesprawiedliwe do Klanowiczów. W końcu... dla zabawy po prostu mógłby to zrobić, nawet jeśli miałby odrzucić pomysł gdzie chciałby dawać innym nadzieję. Ciekawym byłoby czy jakoś to mogłoby się rozwinąć na większą skalę czy nie, czy koty naprawdę czciłyby znak zesłany przez Cienia?
- Może trochę - bo jak na razie, cała wiara jaka otaczała ich... też była dość pusta. Działo się więcej zła niż dobra, więc czy tak właściwie ci wszyscy Przodkowie faktycznie byli? Może na dobrą sprawę nie. Ale nikt nie miał odwagi tego otwarcie przyznać, żeby dawać właśnie tę pustą nadzieję. - Mam nadzieję że ci smakuje?
Dorzucił zaraz, zwinnie zmieniając temat.
- Mogę jeszcze poopowiadać, bo jakiś czas temu wybrałem się z Żywicą na spacer.

Dopiero co zaczęła się jego przygoda z trenowaniem i funkcjonowaniem na nowej randze gdy nagle rozchorował się. Nie spodziewał się że będzie tak podatny na chłód. Przecież Pora Białych Zasp się już kończyła. Co za los. No ale nic. Musi się pozbyć choroby jeśli chce szybko wrócić do swoich zajęć, trenowania i wsyzstkiego.
Zjawił się więc w Zacisznych Głazach i podszedł do Wieszcza. Na bezpieczną odległość, żeby go nie zarazić jeśli to byłoby coś tego rodzaju.
- Piecze mnie gardło i hrm. Drapie. Sucho.
Dodatkowo męczyła go chrypa, ale to było słyszalne w sposobie w jaki mówił, więc to sobie odpuścił. Bolało go gardło, więc nie chciał go nadwyrężać.