Od paru dni nie czułem się za dobrze. Musiałem chyba zjeść jakąś przegniłą mysz, bo mój żołądek bardzo się buntował. Jak zwykle chciałem to po prostu przeboleć w zaciszu, ale najwyraźniej dolegliwości nie zamierzały same ustąpić jak w przypadku niedawnego bólu stawów. Dlaczego byłem taki wrażliwy? Nie podobało mi się to, że znów coś w moim ciele mi dokuczało. Chyba muszę lepiej zadbać o siebie i swoją kondycję. Nie chciałem być słabym, chorowitym Strażnikiem.
- Wieszczu Szepczących Kamieni? - rzuciłem w progu lecznicy, stając w okolicy legowisk chorych znajdujących się nieopodal wejścia. Miałem nadzieje, że go zastałem. Całe szczęście po chwili zjawił się moim oczom, a ja wyjaśniłem mu, że od kilku dni boli mnie brzuch, moje ciało jest przegrzane, a do tego zdarza się, że mnie zemdli. Akurat mówiąc o tym poczułem nagle, jak znów robi mi się niedobrze i śniadanie podjeżdża mi do gardła.

---

Kocur, właściwie jak zazwyczaj to było, szybko pojawił się, z uśmiechem na pyszczku przywitał się z Mgłą, po czym wysłuchał, co ten ma do powiedzenia, kiwając głową z lekkim zmartwieniem.
– Hm, już coś na to zaradzimy! – odezwał się pogodnie kolorowy kocur, po czym skierował kroki do swojego składziku. Zaraz wrócił z ususzonym, podłużnym liściem z dużymi wcięciami – liściem mniszka. – Zjedz. Jeśli nie poczujesz się lepiej w przeciągu kilku dni, spróbujemy jeszcze raz!

---

Gałązka mówiła prawdę – Wieszcz tego dnia porządkował zioła w składziku. Pora Złotych Liści powoli dobiegała końca, a o medykamenty już było ciężko, więc musiał zorientować się, co należy już wyrzucić, a za czym powinien się rozejrzeć przy następnym wyjściu. Kiedy usłyszał kroki, szybko wyłonił się z głębi Zacisznych Głazów, a na widok Tafli na jego pyszczku pojawił się ciepły uśmiech.
– Cześć, Taflo – przywitał się i wysłuchał kotki. Szybko kiwnął głową i zniknął na chwilę w głębi. – Zjedz to – wymruczał, kładąc przed kotką niezbyt apetycznie wyglądający fragment cienkiego, podłużnego korzenia dzięgielu.

---

Wieszcz nie zdawał sobie sprawy, że Tafla nie tylko nie poczuła się lepiej, ale i jej stan się nawet pogorszył w kolejnych dniach. W ostatnim czasie nie rejestrował dokładnie tego, co się z kotką działo, bo nie przebywała w legowisku chorych… a kiedy Kaczka przyprowadziła córkę Podmuch i opowiedziała kolorowemu kocurowi, co się dzieje, na jego pysku pojawił się wyraz zmartwienia, ale… zaraz wydał z siebie długie, ciężkie westchnięcie.
– Tafla, Tafla… – wymamrotał tylko. Czy to, jak długo utrzymywały się objawy i że nie poddawały się leczeniu, mogło coś znaczyć? Z pewnością. Mógł to być objaw jakiejś głębszej, poważnej choroby, ale na razie wolał o tym nie myśleć. Pozostawało modlić się do przodków, że druga porcja ziół zadziała.
Tym razem kocur przyniósł kilka ziół. Tafla była zbyt osłabiona, żeby leczyć ją poprzez wywołanie wymiotów, tym bardziej że i tak już ją męczyły. W zestawie pojawił się więc liść mniszka, korzeń dzięgielu, a także fragment korzenia kuklika, żeby objawowo zadziałać na samą biegunkę. Podał wszystko kotce.
– Jeśli nie zadziała, musisz przyjść do mnie o wiele szybciej. Nie powinnaś tak podchodzić do własnego zdrowia, Taflo, to zbyt ważne – powiedział delikatnie.

NASTAJE MÓJ KONIEC. TAK. WŁAŚNIE DZISIAJ.
Całe moje życie miga mi przed oczami. Jak mogłem do tego dopuścić! Dlaczego doszło do tego, że moja matka właśnie Na siłę prowadzi mnie do lecznicy! To jest NIESPRAWIEDLIWE! Dlaczego muszę być taki malutki. Gdybym był dyżutki to byłbym zdrowy!
Nie potrafię też maskować dokładnie tego, że jestem chory. Gdybym tylko był w tym odrobinę lepszy... Mamusia targa mnie, łapie nawet za kark, bo nie ma już do mnie cierpliwości. Nie potrafi zrozumieć tego, że nie chce iść do Wieszcza. Chodzenie na leczenie jest straszne! Lubię jeść rośliny ale NIE kiedy ktoś mi każe. Nienawidzę, gdy ktoś coś mi każe. Lub zakazuje. Cała moja sierść staje dramatycznie dęba, aż w końcu docieramy do Zacisznych Głazów. Łzy leją się z i tak już łzawiących oczu. Marszcze swój pysk, ale nie jest to najmądrzejsze w tym przypadku. Od płakania mój nos staje się już do końca zatkany. Oddycham pyskiem rozzłoszczony. W pewnym momencie kicham, bo mnie swędzi i wylatuje glut. FUJ. NIENAWIDZĘ SMARKÓW. Staram się go wytrzeć łapą zanim jeszcze przyjdzie Wieszcz. Ten jednak już stoi przede mną. Posyłam mu wzrok, mówiący, że jeśli mnie tylko dotknie to go zabije. Niech mnie wszyscy zostawią! Nie zamierzam współpracować! Sam wyzdrowieje. Kaszle parę razy w złości (zupełnie nie dlatego, że przez chorobę dużo kaszle). Strzelam ogonem o ziemię i nie piszcze ani słowem. Nie zamierzam NIC mówić.

No i bardzo dobrze, że Wieszcz nie podchodzi zbyt blisko mojej osoby! Posyłam za to wzrok matce, jakbym liczył na to, że jednak wrócimy do kociarni i nie będę musiał niczego jeść. Moje uszy cofają się do tyłu, gdy szylkretowy kocur zaczyna zadawać pytania. Dużo. Dużo głupich pytań! Dlaczego niby miałaby mnie boleć głowa i w ogóle cokolwiek z tych rzeczy. Gorąco to mi mogło być ze złości! Kicham znowu z frustracją i zaczynam trzeć nos łapą. Nie zamierzam udzielać żadnej odpowiedzi Wieszczowi.
- Nic mi nie jest! Mama przesadza chce do kociaaaaarni - trzepię parę razy ogonem rozzłoszczony patrząc się wrogim wzrokiem na szylkretowego.

Cisza jaka zapanowała mnie irytuje. Mama wcale nie chce zabrać mnie do kociarni z powrotem. Marszcze mordkę niezadowolony, ale chwilę później znowu łapie mnie kaszel. Ugh głupie głupie głupie! Głupie choroby! Głupi Wieszcz! Głupia mama! Frustruje się jeszcze bardziej jerząc swoją sierść na grzbiecie i wymachując ogonem.
- Nie! - krzyczę.
Mogą sobie tą odpowiedź potraktować jak chcą. Jako nie, że nie będę mówić, jako nie, że nie lubię ich, jako nie że nie jest mi nic z tych rzeczy co mówił wieszcz i nie jako nic mi nie jest. W dupie ich mam!! Tupię łapą rozzłoszczony, po czym kicham, więc znowu zaczynam wycierać sobie mordkę. Gluty są obrzydliwe, chce mi się wymiotować jak dostają mi pyska. Więc wolę je wytrzeć łapą, konkretniej futrem, żeby mniej nie czuć, i później umyć ją o mech.

Marszcze pysk poirytowany, gdy Wieszcz mi dokucza. No pewnie, że ten katar i wszystko nie jest fajne. Ale przecież by przeszło samo! Leczenie jest gorsze od bycia chorym. Patrzę z niesmakiem na roślinę, którą przyniósł kocur. Już mam marudzić, gdy Wieszcz odzywa się znowu. GROZI MI. WIESZCZ???? MI????? GROZI?????? HALO. TO NIELEGALNE. W moich oczach znowu stają łzy a ja spoglądam wystraszony na szylkretowego. Zerkam na mamę szukając pomocy. Jakiegoś załagodzenia sytuacji. Mam dalej ochotę robić na złość Wieszczowi. Ale gdy chodziło o to, że mogę umrzeć... zbyt się boje. Szybko łapie zioło do pyszczka i z nim wybiegam. Zjem je. Ale nie chce by moje łapy kiedykolwiek stały z powrotem blisko Wieszcza. Boje się go.
//Zt

Podskakuje, gdy Wieszcz razem z mamą zagradzają mi wyjście. Z mojego pyszcza wydobywa się wystraszony pisk. Cofam się do tyłu, zaciskając kły na medykamencie. Boje się. Mina szylkretowego mnie nie oszuka. Patrzę się cały czas na mamę, gdy Wieszcz coś mówi. Nie mam odwagi zwrócić na niego wzrok. Nie mogę słuchać tego, że mam tu zostać dopóki nie wyzdrowieje. Mam w nosie zdrowie mojego rodzeństwa. NIE CHCE TU BYĆ. Ale mama Jeż też jest przeciwko mnie. Nie ucieknę. Nie ma dla mnie ratunku. Zaczynam szybko jeść roślinę i cofać się cały czas do tyłu. Robię to do momentu, gdy uderzam grzbietem o skałę. Futro staje mi z powrotem dęba, a ja biegnę kawałek stając w kącie lecznicy. Przykucam tam i połykam medykament. Kulę się cały i ani drgnę. Taka jest też moja strategia na zostanie w lecznicy. Będę udawać że mnie nie ma. Mój wzrok jest nieobecny, nie patrzę na nikogo.

---

Westchnął, posyłając przepraszające spojrzenie zarówno Kasztankowi, jak i Jeż. Przynajmniej tyle, że zjadł medykament…. Szkoda, że Wieszcz osiągnął to w taki sposób. Cofnął uszy, ale koniec końców powrócił do swoich obowiązków, choć cała ta sprawa ciążyła mu gdzieś z tyłu głowy.

Ztx2

Jakiś czas temu Kania, jedna z jego najmłodszych bratanic, zachorowała na kocięcy kaszel, a w czasie gdy siedziała w legowisku chorych i zdrowiała, nie obyło się oczywiście bez odwiedzin. Wiadomo, Królik starał się co jakiś czas zaglądać do kociąt Zająca i bez tego, czasem przynosząc im do kociarni jakieś rzeczy spoza obozu po konsultacjach z bratem, ale kiedy jedno z nich nie mogło opuszczać Zacisznych Głazów, tym bardziej czuł się zobowiązany, żeby jakoś umilić jej dochodzenie do zdrowia. W końcu od czego miało się rodzinę, nie?
Tego dnia na patrolu natrafił na ciekawe pióro – i to nie byle jakie, bo orle. Samego orła nie było nigdzie w pobliżu, jego gniazda na szczęście też nie, więc ptaszysko musiało być w okolicach ich granicy tylko przelotnie (hehe, dosłownie). Zwykle nie zwracał na takie rzeczy uwagi, ale odkąd za lekką namową Zająca zaczął znosić do kociarni różne ciekawe przedmioty, postanowił wziąć je ze sobą i zdecydował, że zaniesie Kani przy okazji najbliższych odwiedzin. Może będzie miała z niego trochę zabawy na resztę powrotu do zdrowia... a jakby jednak go nie chciała, to zawsze mógłby je znowu zanieść do Miękkich Półek, ot co. Kiedy więc miał chwilę wolnego, przyszedł do Zacisznych Głazów na krótką wizytę. Wszedłszy do środka, stanął w bezpiecznej odległości od Kani, żeby przypadkiem na niego za bardzo nie nakaszlała, po czym przesunął pióro w jej stronę.
– Dzień dobry. Upominek z patrolu – rzucił na powitanie, głosem nieco lżejszym i luźniejszym, niż mówił zwykle, takim, jakiego najczęściej używał przy kociętach.

/kania!!

Zaciszne Głazy w cale nie były aż takie złe. Owszem czasami było jej nudno, w końcu była aktywnym kociakiem, który zwykł latać po obozie i eksplorować jego najciemniejszy zakamarek, jednak przez osłabiony organizm i tak praktycznie cały czas drzemała. Tak samo, rodzinna odwiedzała ją codziennie, umilając jej czas spędzony w lecznicy, również Wieszcz regularnie przychodził do niej i opiekował się nią, dotrzymując złożonej obietnicy. Nie czuła się samotnie, czuła się bezpiecznie, otoczona kochającymi bliskimi, co skutecznie zadusiły wszelkie bzdury, którymi ktoś chciał ją nastraszyć. Mogła nawet wsiąść ze sobą czerwony listek, który Szczyt jej przyniósł jakiś czas temu! Co prawda, nie wyglądał najlepiej, popękany i postrzępiony spoczywał obok Kani, która akurat położyła na nim swój ogon.
Podniosła leniwie główkę, kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi do Zacisznych i ku jej radości, zobaczyła wujka Królika! Żwawo podniosła się, chcąc podbiegnąć do kocura i się przywitać, jednak atak kaszlu skutecznie przypomniał jej o zasadach panujących w legowisku chorych. A racja, może zarażać i musi trzymać odstęp. Ociężale opuściła kuperek na ziemi, zadzierając główkę w górę, blady uśmiech przyklejony do jej pyszczka.
- Hej wujek - przywitała się, po czym spojrzała na piórko leżące naprzeciw. - Dla mnie?! - Wręcz pisnęła promieniując i mimo zmęczenia, podskoczyła w miejscu, zaś jej ogonek wystrzelił w górę. Podeszła do piórka, badając je bardzo dokładnie. - Jest takie duże! I ma takie fajne szlaczki! - Zauważyła z iskierkami w ślepiach. - Od czego to? Mogę zobaczyć ciało? Są takie duże ptaki na naszych terenach? Sam go dorwałeś, czy z kimś? O! Może z Żywicą lub Księżyc? - Wystrzeliła z pytaniem kończąc je na dużym kichnięciu, które sprawiło, że aż piórko poderwało się do góry.