Skinąłem delikatnie łbem na słowa Księżyc. Wierzyłem, że weźmie moje słowa do serca. Nie chciałem, aby siostra się przemęczała dla jakiejś tam tradycji. Tradycje owszem, były ważne... ale nie ważniejsze od zdrowia kota. Porozmawiałem jeszcze chwilę z Księżyc, po czym musiałem uciekać na patrol łowiecki. Przeprosiłem swoją siostrę i powiedziałem, że jeszcze na pewno ją odwiedzę. Później uciekłem w stronę wyjścia z obozu.

zt

Jaszczurka poinformowała Wieszcza, że jedno z jej kociąt zachorowało, co zabierało nas do obecnego momentu, gdy to Szakal siedziała wpół świadoma pod łapami swojej rodzicielki, gdy ta tłumaczyła objawy kocurowi. Czuła się okropnie; chciała piszczeć i wierzgać, płakać, cokolwiek, ale nie dość, że ostatki jej dumy kazały jej prezentować się normalnie, to jeszcze chyba nawet nie miałaby na to wszystko siły. Czy tak wygląda koniec? Śmierć? Tak skończy? Zdecydowanie czuła się, jakby tak miało być. Nigdy, absolutnie nigdy w swoim trzyksiężycowym życiu Szakal nie czuła się tak źle.
Zaczęło się od tego parszywego kichania.
— ASIU! — o wilku mowa; wraz z psiknięciem z nosa Szakal wyszła wydzielina. Jej nos był zatkany i bura zdecydowanie nie doceniała dostępu do powietrza, gdy jeszcze go miała, wystarczająco. Poza tym? Kaszel; uczucie płuc mających wypaść ci z buzi nie było niczym przyjenym. A do tego ciągle wyglądała jak jakaś beksa, bo jej oczy łzawiły mimo jej najsilniejszej woli. Drzemka… chciała zasnąć.

Szakal nie do końca kontaktowała; nie do końca wiedziała i rozumiała, co się dzieje, poza tym, że jest chora i jest jej źle. Wieszcz powiedział jej coś o zostaniu w lecznicy. Jej mózg przetworzył to wolno; zanim doszło do niej znaczenie tych słów, ten oddalił się i nie miała okazji zaprotestować. Gdzie poszedł… ? A, po zioła. Tak. Jadło się rośliny, gdy było się chorym.
Choć nie wyglądały apetycznie, Szakal wmusiła w siebie obrzydliwe, kropkowane liście i kwiat; byleby nie być chorym.
— fu — skomentowała po przełknięciu. Bujała się na prawo i lewo; nie mogła stać prosto. Ledwo kiwnęła Wieszczowi głową, idąc za nim na legowisko. — a-ale zstnę nowicjusem, tak… ? — to było najważniejsze. Słyszała, że przez chorobę można ominąć własną ceremonię. Ona nie wiedziała, ile dokładnie trwa choroba. Co, jeśli… ?

Ku niezadowoleniu Błota, pomimo spożycia podarowanego przez Dęba lekarstwa, ból gardła tylko się nasilił. Czym prędzej udało się znaleźć kogoś, kto pomógłby nu z tą przypadłością. Nie uśmiechała się nu prawdziwa, poważna choroba. Rozglądało się więc za kimś zdolnym do pomocy. Po chwili wypatrzyło Myszkę i czym prędzej skierowało się w jej kierunku.
- Hej - wychrypiało próując nie skrzywić się na narastający przy mówieniu ból - Myszka słuchaj, już wcześniej przychodziłam z bolącym gardłem, ale teraz jest jeszcze gorzej... Boli mnie przy mówieniu, przełykaniu, cały kurde czas! - poskarżyło się - Nie masz czegoś na to może?

//Wieszcz księżyca

Wieszczka aktualnie sporo czasu spędzała w lecznicy, w końcu sama musiała dojść do siebie po tych wszystkich kleszczach, które na nią wlazły. Do jej uszu dobiegł znajomy głos Błotka. Odwróciła się w jeno kierunku z uśmiechem, ten jednak zaraz zmalał, kiedy jej przyjaciel wyznało, co jenu dolega.
- Och, jasne, postaram się coś zaradzić - odparła jeszcze nim Błotko skończyło swoje pytanie. Szybko przeskanowała składzik w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby pomóc w bólu, który doskwierał czarnofutremu. Postanowiła, że plaster miodu będzie tutaj mimo wszystko najlepszym rozwiązaniem. Wróciła do Błotka z miodem i ułożyła go przy kocie. Po chwili jednak wróciła jeszcze po liść mięty i to również położyła obok miodu
- Jeśli nie pomoże, to wróć, wtedy spróbujemy ugryźć to od innej strony, liść mięty pogryź dokładnie i połknij - powiedziała kotce - staraj się oszczędzać gardło, nie pić zbyt zimnej wody jeśli to możliwe - dodała po chwili. Miała nadzieję, że ból gardła przejdzie jenu szybko.

Mysz od razu orzeszła do działania i tego właśnie Błoto się po niej spodziewało. Było pewne, że cokolwiek podaruje nu przyjaciółka, wyleczy je w mig. Mrugnęło zaskoczone, kiedy jednym z lekarstw okazał się miód, tak jak ostatnim razem. Nie zamierzało jednak narzekać.
- Dziękuję - miauknęło i spożyło dane lekarstwa - Zostałabym, żeby poplotkować, ale skoro każesz, to będę milczeć - westchnęło i posłało koleżance uśmiech - Jesteś najlepsza, Mysza. No i tempo obsługi, słuchaj niesamowite. Świetnie ci idzie, serio. No ale już się zamykam i zmykam - ostatni raz uśmiechnęło się ciepło do kotki i poszło w swoje strony.

//zt