Uszy położyła po sobie, a jej całe ciało przeszedł dreszcz, kiedy usłyszała krzyk Robak. Wiedziała że z niem nie wygra. Nie miała jak. Patrzyła się tylko jeszcze przez chwile z niemocą na czarne, jakby starając się zapamiętać jak wygląda, po czym otworzyła pysk. Nic jednak się z niego nie wydobyło, a jej spojrzenie zamieniło się jakoby wypełnione jeszcze większym bólem.
- Przepraszam. - miauknęła tylko, finalnie obracając się i wychodząc. Może jednak nie powinna była wracać. Udała się prosto do swojego dawnego legowiska nie rozmawiając z nikim. Nie umiała się jednak na nim położyć. Nadal odczuwalny był tam bowiem zapach Robak. Nie mając siły na stworzenie sobie nowego miejsca do spania, wspięła się na jedną z niezajętych przez żadne legowisko półek skalnych i położyła się na zimnym kamieniu. Nie potrafiła jednak zasnąć, a jedynie pustym wzrokiem wpatrywała się w swoje łapy, nie umiejąc poruszyć się nawet o milimetr.


//zt

Robak odwróciło po swoim krzyku zupełnie wzrok z pyska kocicy. Nie mogło na nią patrzeć. Niczego nie rozumiało, ale nie chciało rozumieć. Czuło się po prostu gorzej niż nieszczęśliwe. Czuło się jak gówno, jak śmierć, prawdziwy robal. Przeprosiny Wiatr coś znowu w niem ruszyły. Nienawidziło, gdy inni no przepraszali. Dlaczego więc... teraz czuło, że tego potrzebowało. Po tym co zrobiła nu Wiatr. A czemu tak bardzo bolało no to, że przeprosiny pojawiły się dopiero teraz..? Nie na samym początku. Teraz. Gdy kocica odchodziła zrezygnowana.
Gdy przyszedł Wieszcz było na skraju  płaczu. Nie bało się nawet widoku własnej krwii tak bardzo jak przybycia przed chwilą Wiatr i jej zachowania. Po paru głębokich wdechach zaczęło się jednak uspokajać. Ona sobie już poszła. Dotarły za to do nie o słowa kocura. Tak właściwie to na co nu już zależało. Było zdenerwowane, skrzywdzone i potrzebowało się wygadać. Nawet jeśli miało się to na niem odbić jak zaufanie powierzone Wiatr księżyce temu, czy to miało znaczenie? Nie, bo i tak psia mać, czuje się jakby z dnia na dzień było gorzej.
- Chyba... chyba tak. Ja- nie wiem o co chodzi. Wiatr znikła, a. Teraz. Teraz przyszła błagać o coś i mówiła, że wróciła tylko dla mnie i, że może zawsze uciec jak jej odpowiem na pytanie i. Ja nie chcę z nią rozmawiać. Nie rozumiem jej. Czuję się źle. Od dawna. Ona o tym widziała, ale i tak mnie zostawiła. Nie wiem co zrobiłom nie tak. Ufałom tylko i wyłącznie jej... Nie mam już na nic siły - głos pod koniec zamienił się w bezsilny pisk, a pysk Robaka zmarszczył się boleśnie.
Już nie wiedziało co boli go bardziej, łapa i ciało, czy dusza. Po prostu chciało już nie żyć. Zaznać jakiegoś spokoju i szczęścia chociaż po śmierci. A nawet jeśli. To lepsze było nie czucie nic, niż ponowne spotkanie z Wiatr po tym co nu zrobiła. W szczególności biorąc pod uwagę jej zachowanie.

Robak położyło łeb na swojej zdrowej łapie siedząc z Wieszczem. Było zmęczone. W końcu Wiatr no obudziła i w dodatku wymęczyła jeszcze bardziej. Ale bało się, że raczej nie będzie mogło usnąć póki co. Za dużo siedziało w niem burzliwych emocji. Słowa Wieszcza trochę no uspokoiły, ale dalej niczego nie rozumiało. Dlaczego jej zwichniętą łapę leczył jakiś samotnik? Czemu nie wróciła wyleczyć się do obozu? Niedźwiedź ją zagonił gdzieś bardzo daleko od granicy? Ugh to nie ważne. I tak czuło się przez nią porzucone i nie chciało jej widzieć.
- Ja po prostu nie chcę się już z nią widzieć. Może nie przychodzić do lecznicy? - spytało po chwili ciszy między nimi.
Na prawdę wolało spędzać czas z innymi kotami. W szczególności, że Wiatr tak na nieno naciskała. Po prostu czuło się skrzywdzone przez nią.

---

– Oczywiście, porozmawiam z nią o tym – odparł i przejechał językiem po czole Robak. Posiedział jeszcze z niem jakiś czas, po czym wyszedł z lecznicy. Miał… dużo uczuć i myśli w sobie, a to nawet nie był jeszcze koniec tego wszystkiego. Koniec… miał nadejść, czego Wieszcz jeszcze nie był pewien, ale bardzo się go obawiał.

zt

Zamruczało cicho, gdy Wieszcz polizał no po czole. Spędził z nim jeszcze jakiś czas, ale w pewnym momencie w końcu kocur musiał wyjść. A Robak miało teraz czas na to, by wrócić do snu, ale bardzo niespokojnego. Bardzo trudno było nu zasnąć i targały niem emocje pomieszane z bólem w łapie. Ale sen to zawsze sen.
//Zt

Ah, cudownie. Ledwo co wyszedłem z lecznicy i... już do niej wracam. Niepocieszony. Jednak raczej każdy ma oczy i każdy zauważy, że z mojego nosa cieknie biała wydzielina, a ja sam kaszlę i czuje się... okropnie.
— Wieszczu, mogę cię prosić? — zawołałem, siadając ciężko na ziemi i czekając na kocura. Bolała mnie głowa. Okropnie mnie bolała głowa.

— Boli mnie gardło, jestem zmęczony i kaszlę... I ta biała wydzielina z nosa. Mógłbyś mi pomóc? — zapytałem cicho, mierząc wzrokiem Wieszcza, jednak nie w złośliwy sposób, a bardziej... po prostu raczej mu współczułem. Ja czułem pustkę po śmierci Robaka, Wieszcz się przejął. Domyślałem się, że stracenie pacjenta było... nieprzyjemne.

— Domyślam się — mruknąłem, sięgając po zioła i je szybko zjadając. Bolał mnie fakt tego, że... cóż. Chyba znowu obejde się bez nowicjusza. Trudno.
— Dziękuję, Wieszczu.

---

Kocur kiwa słabo głową, w myślach śląc modły do Przodków, by tym razem jego leczenie nie zawiodło. Odprowadza Łowcę do legowiska i się wycofuje.

zt

Księżyc nie czuła się najlepiej. Co prawda, na razie psychicznie czuła po prostu lekkie zamieszanie, do fizycznie miała znaczne trudności - nie mogła normalnie ruszać łapą, ani nawet szyją. W związku z tym musiała ciągle leżeć i ograniczać swoje ruchy tymi częściami ciała do minimum, żeby oszczędzić sobie bólu i nie uszkodzić opatrunek. Dopóki Wieszcz się nią nie zajmował, po prostu sobie leżała w samotności i rozmyślała nad życiem, czekając, aż ktoś przyjdzie... albo sama odejdzie.

//@Szczyt

— Księżyc, na Plemię Wiecznych Łowów, co tobie do łba... — mruczałem pod nosem, kiedy wszedłem do lecznicy Wieszcza. Zobaczyłem swoją siostrę, mrużąc delikatnie oczy ze smutku. Cholera. Miałem nadzieję, że leczenie Wieszcza się powiedzie, że wszystko będzie w porządku.
Podszedłem do kotki, czołem delikatnie stukając jej czoło, ale bardzo delikatnie. Nie chciałem zrobić jej krzywdy. Usiadłem przed nią. I patrzyłem się.
— Jak się czujesz?

Westchnąłem na jej słowa. Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Jak pocieszyć kotkę, której rana nie chce się leczyć? Której rana się babra, której rana była cholernie ciężka. To nie było ot, zadrapanie pazurem. To było potężna rana szarpana... nie wiedziałem co zrobić.
— ...Wieszcz jeszcze będzie próbował, uda mu się, na pewno. Nic nie jest przesądzone. Przecież masz mieć Głos Serca później — pokręciłem łbem, a na końcu delikatnie się uśmiechnąłem. Ja chciałem jeszcze mieć sparing z Księżyc. Tak, jak za kociaka. Wtedy to ja wygrałem. Pewnie teraz by Księżyc wygrała. Miała doświadczenie z walkami... ah. Niestety. Cholera, co jej strzeliło do głowy? Położyłem po sobie uszy.
— Jesteśmy tu przy tobie. Przynieść ci coś do jedzenia? — zapytałem, miękkim tonem głosu.

Zmrużyłem oczy. Bolało mnie, że Księżyc już... jakby się pogodziła z tym, że odejdzie z tego świata. Nie chciałem, aby się z tym godziła. Położyłem po sobie uszy, a na jej słowa westchnąłem.
— Tak. Rozumiem. Tylko nie przemęczaj się tylko po to, aby mieć... Głos Serca. To nie jest tego warte — mruknąłem spokojnym tonem głosu. Na jej pokręcenie łbem tylko delikatnie skinąłem swoim. W porządku. Wierzyłem też, że Wieszcz jej nie głoduje.

– Spokojnie... – odparła, a na koniec uśmiechając się szerzej, jakby chciała go pocieszyć. Skoro sama o tym powiedziała, to na pewno wiedziała, że da radę udźwignąć jeszcze i tę uroczystość. Jeśli Szczyt chciał, to jeszcze przez chwilę z nim rozmawiała, dopóki nie wyczerpały się wszystkie jego tematy. W końcu ona powiedziała już wszystko, co chciała.

//zt