Otworzyła oczy, przeciągnęła się i wybiegła pędem z miękkich półek. Oczka świeciły jej jak nigdy dotąd! Tyle czekała na ten dzień, wszystkie ostatnie chwile jej się przez to niemiłosiernie dłużyły. Tak bardzo się ucieszyła, kiedy Błotko powiedziało jej o tym konkursie. Od tamtej chwili uważa je za jakiegoś wspaniałego Bożka wszelkich zabaw, nie było lepszego kota niż Błotko w całym obozie! Dało jej w końcu szansę, żeby pokazać wszystkim innym kociakom kto tu rządzi...no i może ojciec spojrzy na nią dumnie, gdy wszystkich już pokona...ach, brzmi jak sen.
Niebiesko-złota ledwo wyhamowała. Zdążyła tylko ostrzegawczo pisnąć i w mgnieniu oka leżała na ziemi tuż przed łapami Błotka.
- CEEEŚ! Jesem pierwsza?! To jus dziś!! Błotko jeseś supel! dzenkujemy?
za sysko! Ne mogę się doczekać- Piszczała skacząc z łapki na łapkę. Jej krótszy ogonek smyrał delikatnie ziemię, rozgarniając kurz we wszystkie strony. Córka Wodospadu skorzystała z okazji i skoczyła Błotku na szyję, wtulając się z całych sił.

Słuchy o zabawie doszły i mnie, co znaczyło, że wiadome było, kto zostanie zwycięzcą - ja!
Jak tylko nastała pora, wbiegłem na głowną kamienną polanę obozu, mając nadzieję, że byłem tu pierwszy ze wszystkich kociąt. Niestety, okazało się, że moja siostra mnie prześcignęła - na początku jej nie dostrzegłem, natomiast po krótkiej chwili rozglądania się po miejscu konkursu, ujrzałem charakterystyczne niebieskie futro w kryzie Błotka. Przewróciłem oczami, odwracając wzrok od tego widoku, i usiadłem przy osobie organizatorskiej tego wydarzenia, czekając z niecierpliwością na resztę.