Kryjówka za Skałami

Zdziwił się, kiedy poczuł pod zębami futro brata. Nie, żeby nie wierzył w swoje możliwości, ale raczej spodziewał się, że Wichura w ostatniej chwili się przesunie i złapie tylko powietrze.
Zwycięstwo Lisa nie trwało jednak długo, bo już po chwili mógł zobaczyć, jak niebieski zamachuje się na jego pysk. Chciał odskoczyć, ale zanim mu się to udało, poczuł lekkie uderzenie. Potrząsnął więc głową, stanął na czterech łapach i wygiął plecy w łuk, strosząc futro. Czekał, gdzie Wichura wyceluje tym razem.

Plan się powiódł, więc Wichura wydaje z siebie triumfalne "ha!", a kiedy ląduje na ziemi, postanawia wykazać się sprytem: legowisko, w którym się znajdują, jest co prawda posłane mchem, prawda... ale mech ten jest dość stary, jakby dawno niewymieniony, więc na pewno znajduje się na nim trochę piasku i kurzu. Wichura uderza więc w niego łapą i przesuwa ją w stronę Lisa, licząc na to, że w ten sposób wznieci tuman brudu i trochę zdezorientuje brata, sam natomiast nie czeka, żeby zobaczyć rezultat swojej akcji i wyskakuje do przodu, chcąc wskoczyć prosto na lisi najeżony grzbiet!
Co prawda czuje, że jest już trochę zmęczony całym tym skakaniem, serce okropnie mu bije, a oddychanie robi się jakby trudniejsze z każdym susem... ale nie zamierza się poddawać, co to, to nie! Póki Lis stoi, on też zamierza, ha!

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Ugh. Jak mógł nie wpaść na to, żeby wykorzystać ten mech? Idiotyczne niedopatrzenie, którego teraz ponosił konsekwencje, bo pył dostał mu się do oczu. Zamrugał kilka razy, chcąc pozbyć się kurzu, ale niewiele mu to dało. Zaraz zresztą Wichura wykorzystał sytuację, skacząc na jego grzbiet!
Lis nie miał czasu na zastanawianie się nad kolejnym ruchem, więc zaczął szamotać się pod bratem, mając nadzieję, że da radę go zrzucić. Musiał wykrzesać z siebie jeszcze trochę energii, przecież nie mógł dać niebieskiemu wygrać!

Gdyby Wichura mógł, to chyba by samego siebie poklepał po ramieniu za ten genialny plan i jego egzekucję. Gorzej, że Lisowi nie brakuje sił i/lub determinacji, więc mimo tego, że walczą już od całkiem długiego czasu, ten dalej zbiera się na to, żeby się tak wierzgać...!
Kocurek ledwo ląduje na grzbiecie brata, a już czuje, że z niego spada, ale ostatkami sił próbuje objąć Lisa przednimi łapami w taki sposób, żeby on też padł. Nie wie, czy ma na to jeszcze siłę w łapach, ale jak już ma zostać powalony na ten zakurzony mech, to niech chociaż Lis pójdzie w jego ślady!

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Wichura najwyraźniej nie spodziewał się, że Lis zacznie się szarpać. I dobrze, bo dzięki temu kremowy miał trochę więcej czasu na reakcję. Był więc przygotowany, że brat uczepi się go mocniej, dlatego, gdy tylko poczuł, że chwyt Wichury jest w miarę stabilny, postanowił rzucić się na ziemię. Skoro i tak oboje będą leżeć, to może chociaż uda mu się przygnieść "wroga".

Zmęczenie musi mu się naprawdę dawać we znaki, bo w ogóle jakby przestaje się spodziewać tego, co zrobi zaraz Lis i kiedy ten nieoczekiwanie przekręca się, żeby wylądować na nim, Wichura wydaje z siebie głośne sapnięcie, czując, jak powietrze ulatuje mu z płuc pod wpływem nagłej masy. Nie za dobrze to sobie rozegrał, nie ma co.
Nie zamierza się jednak poddawać tak łatwo i ostatkami sił zdecyduje się zrobić dokładnie to, co wcześniej robił Lis, kiedy to on przygniatał go do ziemi: kopnąć go tylnymi łapami i w ten sposób spróbować go z siebie strącić. Albo chociaż przesunąć. Cokolwiek!

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Udało się..? Udało! Przewrócił ich! Przez jedno, może dwa uderzenia serca leżeli na mchu, ale szybko poczuł kopnięcie Wichury. Nie było ono jednak tak silne, jak wcześniej. Musiał być zmęczony. Lis zresztą też był, coraz ciężej mu się oddychało, zaczęło mu się kręcić w głowie, a jego oczy wciąż piekły i łzawiły. Odskoczył więc, chcąc oszczędzić sobie zadrapań do pazurów niebieskiego, a potem uderzył w niego na oślep. Miał nadzieję, że uda mu się trafić w brata, a nie w podłoże.

Udaje się i Lis z niego schodzi, ale Wichura średnio ma już nawet siłę, żeby wstać i za nim skakać. Bierze nieco głębszy wdech i wydech, korzystając z paru uderzeń serca wytchnienia, ale wie, że te nie będą długie, bo już widzi, jak łapa jego brata leci w jego stronę... i zamiast odsunąć się albo zaatakować z powrotem, po prostu wyciąga własne przednie łapy, żeby zablokować atak rudego kocura w powietrzu.
– Co ty.. na... lemis? – sapie między kolejnymi oddechami. Nie chce się poddawać, ale dłużej nie da rady, no i Lis też wydaje się coraz bardziej zmęczony!

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Początkowo zdziwił się, kiedy Wichura zablokował jego kolejny cios, ale zaraz zobaczył, że wygląda na naprawdę zmęczonego. Do niego też coraz bardziej dochodziło, jak bardzo nie ma siły, dlatego potrząsnął głową, chcąc pozbyć się zawrotów i usiadł koło brata z głuchym kłapnięciem. Jeszcze kilka uderzeń serca temu wydawało mu się, że może walczyć dłużej, ale teraz zdał sobie sprawę, że gdyby nie przerwali to serce chyba wyskoczyłoby mu z piersi.
— Ta, remis — odpowiedział sapnięciem i przełknął ślinę, która zbierała mu się w pysku od wysiłku. Jeszcze by opluł siebie albo brata. — Miałeś dobry pomysł z tym kurzem. — Machnął ogonem na mech.
Może i nie wygrał, ale remis też był fajny. No, i może wykorzysta jakieś techniki w przyszłości!

Nie przyznałby się do tego głośno, rzecz jasna, ale wewnętrznie oddycha z niemałą ulgą, kiedy Lis przystaje na jego propozycję. Nie chciałby w końcu kapitulować i przyznawać się do porażki, ale – stety bądź niestety – ma też świadomość własnych limitów i tego, że te są już prawie wyczerpane. Kiwa bratu lekko głową, ale nic nie mówi, żeby dać sobie chwilę czasu na porządne złapanie oddechu i podniesienie się do pozycji siedzącej, a kiedy rudy chwali jego pomysł, uśmiecha się wesoło.
– Dzięki. A ty z tym spadnięciem na mnie na końcu. Asz pszez chwilę nie mogłem oddychać – odpowiada zgodnie z prawdą. – Fajnie było. Musimy tak lobić częściej. Z ojcem to tlochę bez sensu się walczy, bo nie mam szans – dzieli się swoimi przemyśleniami i przerywa na chwilę, żeby otrzepać się z kurzu i brudu po walce, a potem zaczyna poprawiać swoje futerko.
– Tesz chcesz być stlaznikiem w pszyszłości? – pyta w przerwie między kolejnymi liźnięciami swojej łapy. Jest ciekawy, a poza tym obiecałkiedyś Nawałnicy, że spyta.

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Poczekał, aż jego oddech choć minimalnie się uspokoi, nim podziękował bratu za komplement.
— Zdecydowanie! Już się nie mogę doczekać — powiedział, a w jego oczach znów pojawiły się chochliki, jednak tym razem przytłumione zmęczeniem. — Poczekaj tylko jak urośniemy, wtedy tata nie będzie miał z nami szans!
Patrzył, jak Wichura zaczyna doprowadzać swoje futro do porządku. On prawdopodobnie też powinien, zwłaszcza jeśli chciał sobie oszczędzić mycia przez Niedźwiedź. Aleeee, tym to mógł zająć się później. Zwłaszcza, że niebieski zapytał go, kim by chciał zostać!
— Mhm! Po tym jak walczyłeś, to obstawiam, że ty też. — Uśmiechnął się. Może nawet udałoby im się mieć kiedyś wspólny trening. O ile to było w ogóle możliwe. Będzie musiał pamiętać, żeby zapytać o to swojego mistrza. — A Nawałnica? Wiesz kim chce być?
Niby mógł zapytać o to siostrę osobiście, ale po co, skoro i tak gadał teraz z Wichurą, a z nią to nie wiadomo kiedy by się zobaczył. Może akurat coś mu mówiła.

No i to nastawienie mu się podoba! Wichura też chce urosnąć, żeby kiedyś pokonać Łosia. Wie, że na razie to jeszcze niemożliwe, ale to jeden z jego największych celów i prędzej czy później zamierza go osiągnąć. A z Lisem...
– Jak zaatakujemy go lazem, to pokonamy go łatwiej – dorzuca z zadziornym uśmiechem. Nie żeby go podpuszczał, ale ojciec chyba by się nie obraził, jakby chcieli tak poćwiczyć na nim taką strategię.
– Mn – potwierdza słowa Lisa krótko, ale pewnie i odwzajemnia jego uśmiech. Podoba mu się, że jego rodzeństwo też chce podążać w ślady ich rodziny. W końcu razem raźniej. – Ostatnio tez mówiła, ze chce być stlaznikiem. Jeszcze tylko Wiatlu nie pytałem – mówi. Może Lis będzie coś akurat wiedział na temat ich brata?

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Zmrużył oczy, już obmyślając plan, jak zaczają się razem na Łosia. Gdyby jeden z nich zaszedł go od tyłu... Wtedy chyba mieliby większe szanse. A ojciec przecież by się na nich nie zezłościł, sam na pewno tak samo ćwiczył, kiedy był w ich wieku, no bo co innego mógłby robić?
Pyszczek Lisa rozpromienił się, kiedy usłyszał, że ich siostra też chce zostać strażnikiem.
— Będziemy mogli razem trenować! Żaden wróg nie odważy się podejść do obozu, kiedy my będziemy go pilnować! — powiedział, już sobie wyobrażając, co będą robić we trójkę.
Wiatr. Kim chce być Wiatr? Kremowy usiłował sobie przypomnieć, czy brat coś mu mówił o swoich planach, ale w głowie miał pustkę.
— Rozmawiałem z nim ostatnio, ale zapomniałem zapytać. Następnym razem to zrobię. Mam nadzieję że też będzie chciał być strażnikiem.

I takie nastawienie mu się podoba! O ile Nawałnica, owszem, mówiła, że chce być strażniczką, to nie zdawała się do tego ani w połowie tak przekonana, jak Lis; energia brata bardziej odpowiada Wichurze i jego własnym odczuciom, toteż kiwa mu gorliwie głową.
– Dokładnie! Wiesz... planowaliśmy tesz z Nawałnicą, zeby iść lazem poza obóz, jak jusz będziemy mogli. W czwólkę, z tobą i Wiatlem tesz – dzieli się planami, które niedawno wymyślili z siostrą.
– Mm, moglibyśmy lazem chodzić na patlole i walty, i w ogóle! – odpowiada, choć gdzieś z tyłu jego głowy pojawia się myśl, której nie chce nawet wyrażać na głos: co jak Wieszczowie uznają, że gdyby tak zrobili, to za dużo kotów byłoby strażnikami i przydzielą kogoś z nich na rangę, która nie będzie im odpowiadać? Niby można to zmienić, ale Wichura wolałby, żeby ceremonia jego i jego rodzeństwa przebiegła dokładnie tak, jak oni wszyscy sobie wymarzyli. No chyba, że Wiatr będzie chciał być łowcą? Po chwili wpada na pomysł, ale nim dzieli się nim z bratem, wstaje i się przeciąga.
– Jestem tlochę zmęczony, pójdę do Miękkich Półek. Chcesz tesz? Mozemy poszukać Wiatlu i spytać go telaz, moze akulat tam będzie? – pyta, a potem w zależności od tego, jakie rudzielec ma plany, albo się z nim żegna, albo wspólnie udają się do kociarni.

zt, dzięki za sesję :3

_________________

lo and behold, my doubt
ball away like cold
under graceless light
now and before I pass
like some old returning ghost

Starlight