Przyglądał się temu, co czekoladowa kotka robi, przekrzywił głowę i trzepnął uchem. Bacznie ją obserwował, a kiedy powiedziała coś o marnowaniu jedzenia, to znów zrobił zamyśloną minę.
- No chyba nie - powiedział kotce, bo nie powinien tak siedzieć bez słowa, jak powiedziała coś takiego. W zasadzie nie był do końca pewien, kiedy powinien, a kiedy nie powinien odpowiadać. Wciąż się uczył.
Zaskoczenie tym razem nie umknęło uwadze Brzózki, zachichotał pod nosem, ale nie robił tego w złym zamiarze, on nie wiedział czym są złe zamiary.
- Ciekawe cy moje ocy zmieniom kolol, mama mówiła ze jak koty dolastajom to im się kololy ocu zmieniajo - zagaił tak w nawiązaniu do koloru oczu, bo to że był puchaty - to doskonale wiedział. Był kulką, a nie kotkiem.
- Tak, jestem Wysoka Bzoza Losnąca Poslód Mchóf - jego imię było trudne, a przynajmniej on nie mógł nigdy tego powiedzieć tak, jak by chciał. To znaczy - dumnie i tak jak to inne koty robiły. Wymawiając wszystkie "r". - A ty jak mas na imie?

- Oczywiście, że zmieniają kolor! To znaczy... nie u wszystkich tak jest, bo niektórzy dalej mają niebieskie oczy. No ale popatrz na moje! Miałam niedawno niebieskie a teraz są pomarańczowo- brązowe. - wskazała łapą na swoje źrenice by pokazać maluchowi na własnym przykładzie.   - Chociaż nie wiem od czego to zależy. - skomentowała jeszcze i przypomniała sobie, że to właśnie jej kolej by się przedstawić.
- Jestem Koszatka Śniąca Pośród Liści Klonu! Miło poznać. - uśmiechnęła się serdecznie do Brzozy.

Kotka próbowała mu wyjaśnić kolory oczu, że się zmieniają i tak dalej, a Brzoza tylko się w nią wgapiał tymi swoimi wielkimi, niebieskimi oczami. Przyglądał się jej jeszcze intensywniej, kiedy powiedziała, że jej oczy są innego koloru i nawet powiedziała jakiego. Nie zostało to w jego pamięci.
- Ahaaaa - odezwał się, jakby zrozumiał wszystko, co powiedziała. Czy zrozumiał? Kto go tam wie, Brzoza nie należał do kotów, które się przejmowały pamiętaniem o wszystkim takim. Później się przedstawiła, zamrugał kilkukrotnie.
- Co to jes Kosatka? - przekrzywił łeb, bo nie wiedział. Nie był pewien czy kiedykolwiek widział coś takiego. Bo liście klonu to mógł się domyślić, że chodzi o jakieś drzewo, ale czym była koszatka i o czym śniła? Właśnie
- i o cym śniła?

Koszatka, słysząc pytanie prychła trochę rozbawiona. - Już kolejny kot mnie o to pyta haha! Najwidoczniej te małe gryzonie trudno upolować. - zaczęła. - Tak. Koszatka to taki gryzoń, podobny do myszy. Ma takie ciemne plamki na oczach i puchaty ogon. Wiem jak wygląda bo mój tata mi pokazał. - wytłumaczył Brzozie po czym została nazwana.
Drugie pytanie było ciut trudniejsze. Szczerze to nigdy się nie zastanawiała o czym śniła koszatka. Czy małe gryzonie mogły śnić? Musiała się spytać tatusiów.
- Hmm... Mam nadzieję, że o czymś miłym! - uśmiechnęła się pod koniec.

Bawiło ją pytanie Brzozy? Przekrzywił głowę na chwilę, nie bardzo rozumiejąc pierwsze intencje kotki. Przecież nie zrobił nic złego, po prostu zadał pytanie. Czasem nie rozumiał kotów... albo w zasadzie to często ich nie rozumiał.
Mimo to wysłuchał wyjaśnień kotki i podziękował za nie, chociaż wciąż ciężko mu było sobie wyobrazić to zwierzątko. Mysz z puszystym ogonkiem? Tak, chyba właśnie tak.
- Moze mi tes tata pokaze - powiedział rozmyślony. Wieszcz, w oczach Brzozy, często wychodził z obozu, równie często śmierdział jakimiś ziołami, których Brzoza zwyczajnie nie lubił. Nie komentował tego jednak, bo przecież miał też mamę, której większość czasu nie odstępował na krok.
- Ja myślę - zaczął, chociaż tak naprawdę to nie zastanawiał się jakoś nad tym specjalnie - ze jej sie śni góla zialen i pełno pienknych kfiatkóf

Na słowa malucha jedynie pokiwała głową. Nie zdziwiłaby się jakby tak było. Jak jeszcze go poprosi to tym bardziej! Chociaż nie za bardzo znała Wieszcza Promieni Słońca. Wydawał się być w porządku ale no… nie chciała mówić jakiekolwiek zdanie o nim. Jak go pozna lepiej to wtedy się wypowie o! Czy zdarzy się kiedyś okazja? Może. Chociaż wolała się nie nastawiać bo Wieszcz był bardzo zapracowanym kotem. Nie dość, że prowadzi plemię to jeszcze go leczy. Czasami czekoladowa się zastanawiała czy to dobre dawać tyle obowiązków tylko dwóm kotom. No ale… póki to działa to nie ma co narzekać prawda?
– Ooo! To byłby bardzo piękny sen dla takiej koszatki. Sama bym się ucieszyła jakbym została obrzucona kwiatkami. – miauknęła radośnie na słowa Brzozy.

Słowa kotki wywołały w nim emocje. Jakieś. Nie potrafił ich nazwać, ale sprawiły, że Brzozie coś się w brzuchu przelało - a może to tylko mięso? Zmarszczył na jedno uderzenie serca nos, myśląc nad tym co i dlaczego zaszło w jego ciele. Po chwili jednak na jego pyszczek wróciła naturalna mimika pyszczka.
- Da sie zlobić - powiedział pewnie, zastanawiał się tylko kiedy i jak to zrobić, by Koszatkę kwiatami obrzucić, skoro nawet nie powinien jeszcze za bardzo wychodzić z kociarni. No ale mógł wybrać jakiś specjalny termin, na przykład jak jej ceremonia. O. To byłby dobry pomysł.

Słowa Brzozy bardzo zaskoczyły czekoladową. Zwłaszcza, że tak pewnie odpowiedział. Przez krótką chwilę kocica poczuła lekkie zakłopotanie. Jeszcze nigdy od nikogo nie dostała kwiatów a Brzoza... Chciał ją nimi obsypać! Kiedyś. No ale już sam fakt, że się zadeklarował, sprawiał jakieś dziwne uczucie w jej brzuszku.
- Oh, nie musisz! Tak tylko eee... powiedziałam. - powiedziała pospiesznie. Nie chciała mu sprawiać kłopotu. Zwłaszcza dla takiego malca. - Poza tym, lepiej byś jeszcze nie maszerował poza oboz w poszukiwaniu kwiatków. - nie chciała również by wpadł na głupi pomysł, uciekania dla niej dla takiej głupotki.

Rozbawiła go reakcja Koszatki. Jego zdaniem kotka zasługiwała na kwiatki na ceremonii. O ile nie skończy treningu wcześniej niż Brzoza mógł wychodzić z obozu - to wtedy będzie problem większy, bo będzie się musiał prosić o kwiatki innych i mieć na uwadze za dużo rzeczy. Zdecydowanie za dużo. Na chwilę obecną wolał o tym nie myśleć.
- A telaz mas celemonie? No nie mas... znacy tą dlugą, jak juz bedzies tym kim chces - stwierdził i wyjaśnił swoje rozumowanie przy okazji.
Nagle trzepnął uchem, jakby usłyszał coś w oddali i westchnął pod nosem.
- Ide jus, chyba mama mnie woła - skinął kotce głową na pożegnanie, po czym odszedł w kierunku głosu Promyk. O ile nie pomylił jej głosu z czyimś innym i w ogóle szedł w dobrym kierunku... się okaże.

z/t

Wstyd się przyznać, ale Wichura nie wychodził do tej pory często z Miękkich Półek. Obóz był dla niego wielki, przytłaczający i pełny nieznanych kotów, a to znaczy: hałasów, zamieszania i stresujących sytuacji. Powoli robił się jednak za duży, żeby ciągle siedzieć w kociarni, a poza tym zaczynał mieć wrażenie, że Niedźwiedź za bardzo siedzi mu na ogonie. To znaczy, kocha je całym sercem, ale potrzebuje też czasem czasu dla siebie, a kiedy siedzi w Miękkich Półkach, matka ciągle skacze nad nim i jego rodzeństwem, jakby nie znała świata poza nimi, a przynajmniej takie czasami ma wrażenie. Potrzebuje pooddychać!
Stopniowo zaczyna więc wychodzić coraz głębiej i dalej w obóz, odkrywać coraz to nowsze zakamarki... i tym razem jego eksploracje zaprowadziły go do Kryjówki za Skałami, która od razu wydaje mu się genialnym miejscem. Nie dość, że nikogo w niej nie ma i jest taka odosobniona, to jeszcze jest w niej nawet mech, co z tego, że nieświeży. Może powinien sobie zarekwirować to miejsce jako własne legowisko?

lis

Na nieszczęście dla Wichury, Lis też postanowił zajrzeć do Kryjówki za Skałami, czy też raczej Wnęki W Której Na Pewno Jest Coś Ciekawego. Nie zdążył jednak zajść specjalnie daleko, kiedy zobaczył niedaleko przed sobą innego kociaka. I to nie byle jakiego, bo jego własnego brata!
W małej, pustej główce Lisa narodziła się myśl, którą prawie natychmiast przerodził w czyn. Wziął rozbieg i praktycznie całą siłą swojego cielska wpakował się w Wichurę, po czym odskoczył trochę w bok, otrzepał się i uśmiechnięty spojrzał na szarego. Może nawet nie zrobił mu krzywdy.
— Siema. Co robisz?

Prawie udało mu się uniknąć ataku brata. Prawie, bo zatoczył się, na moment tracąc równowagę. Szybko ją jednak odzyskał i, nie chcąc tracić więcej czasu, bo Wichura mógł na niego znowu skoczyć, uderzył brata kilka razy przednią łapą w głowę, po czym wydał z siebie gardłowy pomruk, próbując brzmieć najgroźniej jak tylko się dało. W oczach jednak pojawiły mu się zadziorne błyski. Wreszcie mogli walczyć nie obawiając się że Niedźwiedź przybiegnie i zacznie ich oglądać w obawie że coś sobie zrobili.
— Może! Ale na razie się zapowiada, że to ty skończysz z guzem!

Lis zauważył, co ma zamiar zrobić jego brat, jednak było już za późno na reakcję. Upadł na plecy z Wichurą nad sobą. Jeśli jednak ten myślał, że wygrał walkę, to grubo się mylił, bo kremowy natychmiast zaczął kopać tylnymi nogami, celując w brzuch brata. Trochę nie wiedział, co chce tym osiągnąć, ale wydało mu się to naturalne, więc czemu nie. Może akurat go tym odsunie i sam znajdzie się na górze!
Bawił się naprawdę cudownie. Chyba będzie musiał poprosić ojca, żeby nauczył go coś więcej o walce.

Podniósł się natychmiast po tym, jak brat od niego odskoczył. Tak szczerze to nie sądził, że wycelowanie w brzuch naprawdę coś mu da, ale chyba w takim razie warto było to zapamiętać. W każdym razie, nie mógł pozwolić sobie na zbyt długie napawanie się dumą, w końcu bijatyka nadal trwała.
Tym razem to on próbuje objąć szyję Wichury i tym samym przewrócić go na mech, dokładnie tak samo jak przed chwilą sam wylądował. Oczywiście, jest ryzyko, że jeśli się uda, to wtedy brat spróbuje tego samego chwytu co on, ale tym to się będzie martwić później.

Warknął na brata z udawaną złością, kiedy ten też stanął na tylnych łapach i zaczął się z nim przepychać.
— Sprawdzam tylko czy umiesz się bronić!
Nie wiedział, jak długo wytrzyma w tej pozycji, ale trudno, najwyżej oboje skończą na mchu. Nie miał jednak zamiaru marnować czasu, o nie. Wyciągnął szyję i spróbował złapać zębami Wichurę. Oczywiście, nie tak mocno, żeby zrobić mu krzywdę. A przynajmniej nie poważną. Celował co prawda w szyję, ale to, gdzie trafi nie będzie miało dużego znaczenia, jeśli faktycznie uda mu się coś chwycić.