Cóż za rozwydrzony dzieciak. Gołębia kusiło, aby go zganić, ale ugryzł się w język. Powinien przynajmniej próbwać być delikatnym. Poza tym mimo nieco... niecodziennego charakteru, chciał poznać tego kociaka. Który to był? Szerszeń? Tak, brat Mrówki.
- Nie każde imię ma sens. A to ma go wyjątkowo mało - powiedział, w formie wytłumaczenia. Nie dało się ukryć, że duża część imion była nadawana często ze względu na brzmienie. Aczkolwiek, jeśli kogoś interesowałaby opinia Gołębia, to Szerszeniowy Szpon był wyjątkowo słaby. Ale on nigdy nie należał do kotów przykładających wagę do estetyki. Uśmiechnął się delikatnie, słysząc jak (prawdopodobnie) Orzechowy Cień zostaje nazwany "jak mu tam". A i tyle mu się należało za akcję na ceremonii. Biały nie chciał długo trzymać urazy, ale cała ta przemowa starszego wojownika zdecydowanie poplamiła jego, jak dotąd czysty, obraz jego osoby w mniemaniu Gołębiego Serca. Jego ogon ponownie został zaatakowany, więc strzepnął nim i delikatnie zdzielił kociaka w łeb. Cóż, "zdzielił" to silne słowo, bardziej posmyrał długim futrem.
- Może i do tęgich nie należy, ale zapewniam cię, że umie dobrze zaatakować i bez żadnego tłuszczu - stwierdził z rozbawieniem. Czy ten kocurek był dumny ze swojej tuszy? Gołąb nie zamierzał odmawiać kociakom jedzenia, chociaż on pewnie mógłby na tym zyskać. Na następne słowa małego zesztywniał odrobinę.
- Nie, nie, my... - próbował bronić się słabo, ale Szerszeń nie wydawał się przykładać do tego wagi. Na Gwiezdych jaki ten kociak dziwny! Chociaż, chyba każdy mu się taki wydawał.
- Podpadłem? Ależ czym mogłem drogiego pana urazić? - spytał z udawaną urazą - Ja przyniosłem tylko trochę mchu. Myślałem, że przyda się do zabawy - łapą trącił mech, który leżał i jego stóp - Ale skoro szanowny pan został urażony, to może go zabiorę...

Zmrużył lekko oczy, ale uśmiechnął się delikatnie. Czyli mały lubił dyskutować. O ile dla niektórych mogłoby to być denerwujące, dla Gołębia było raczej intrygujące. Dobrze, kwestionuje co mu się powie. To znaczy, że ma jakiś mózg, jakieś przemyślenia. Czy wysokolotne to już inna sprawa, ale to dobry start.
- Zazwyczaj imiona nadawane są ze względu na ich estetykę. Ale kłóciłbym się, że sarna może przebiec przez przesmyk, a szerszeń może sobie o szponie tylko pomarzyć - nie zamierzał odpuścić. Nie dlatego, że sprawa imion tak go fascynowała. Po prostu lubił dyskutować. Co prawda zazwyczaj wybrałby kogoś w swoim wieku na takie rzeczy, ale tak się nadarzyła okazja. Na jego komentarz odnośnie Małego, cóż. Musiał się zgodzić.
- Może trochę - potwierdził ze śmiechem. Może miał trochę lepszą opinię na temat Małego Płomienia, bo już go dobrze poznał. Ale niech tylko klan poczeka, był pewien, że jeszcze się do czarnego przekonają. Zawstydzony dopytywaniami o jego relację ze Skowronkiem polizał się kilka razy po piersi, nie chcąc palnąć nic głupiego i na chwilę odwrócić wzrok.
- Ja, hm. Jeszcze oficjalnie, nie... Nie gadaliśmy o niczym oficjalnym. To trochę skomlikowane - zaśmiał się niezręcznie - Nie spieszymy się, ot co - w końcu mieli czas. Mieli czas chodzić na randki i kiedyś, jeśli wszystko pójdzie dobrze, to zostaną partnerami. Gołębie Serce myślał o tym od dłuższego czasu i kto wie, może przy przypływie odwagi, coś się zadzieje.
- Mówię tylko prawdę - obruszył się - Właśnie dlatego ją przyniosłem, mi ona niepotrzebna - łapą zgniótł trochę mech, aby ten bardziej przypominał kulkę i lekko popchnął ją w kierunku kocurka - My w legowisku wojowników rzadko bawimy się mchem.

- Czasem estetyka wynika tylko z tego, co imię przynosi na myśl, nie jakie ma powierzchowne znaczenie... Chociaż ja jestem fanem imion raczej przyziemnych - miauknął po chwili zastanowienia. Ależ się ten kociak uwziął! Na jego komentarz odnośnie faworyzmu zmarszczył na chwilę brwi.
- Nie dlatego, że był moim terminatorem, a przynajmniej nie w takim sensie, w jakim to pojmujesz. Trening pozwolił mi go bliżej poznać i, co ważniejsze, zadbać o to, aby popracować nad jego charakterkiem - i może Szerszeniowi też by się przydało, bo mimo iż miło, że się wypowiadał, to należało się trochę szacunku. A z każdym słowem Gołąb odczuwał go coraz mniej w jego tonie. Nie żeby  na początku rozmowy było go dużo. Oh tak, gadał jakby pozjadał wszystkie rozumy. Ale z odrobiną pracy pewnie dałoby się z niego zrobić dorego kota, posłusznego kiedy trzeba.
Jego słowa o zabawie zastanowiły Gołębia. Czy naprawdę dorośli "mają inne zajęcia"? Gołębie Serce na pewno ma, ale on też nigdy nie należał do zabawowych. Skowronek natomiast wydawało mu się, że wcale mógłby go zastać bawiącego się mchem. No i wyśmianie. Pewnie mogłoby wziąć się z postrzegania zabawy jako czegoś dla kotów młodych i niedoświadczonych, ale czy to aby na pewno dobre stwierdzenie? Poświęcanie czasu przyjemnościom jest w końcu czymś, co okazuje dobrobyt klanu. Nie ma lepszego znaku dobrego powodzenia, niż marnowanie czasu.
Znowu za dużo myśli.
- Myślę, że mógłbyś się zdziwić, jak dużo osób by się do takiej zabawy dołączyło - stwierdził wyrywając się z zamyślenia. Zmierzył kulkę mchu wzrokiem. Nigdy nie bawił się za dużo za kociaka, ale komu to szkodzi? To nie może być trudne. Odrzucił kulkę, a ta poszybowała, może troszę za wysoko.
- Niech ci będzie, znaj mą łaskę - powiedział mało poważnym tonem - Ale tylko chwilę, bo mam obowiązki do wykonania!

Musiał zastanowić się chwilę. Był pewien, że wiele kotów by się dołączyło. A nie może teraz wyjść na ignoranta, lub gorzej, kłamcę.
- Słodki Nektar chociażby - stwierdził udając pewność. Nie znał jej za dobrze, ale wydawała się przemiłą osobą i taką, która nie odmówiłaby chwili zabawy.
- I na przykład Wierzbowy Puch - z nią również nie miał bliższych kontaktów, ale tak samo jak Słodka, wydawała mu się taką osobą. Dumny z jego dwóch wyborów nawet nie próbował wymyślać dalej. Już nie musi się bardziej pogrążać, bo zdradzi się jako masakryczny introwertyk. Przez chwilę bał się, że złamał jakieś niepisane zasady gry, kiedy Szerszeń zamarł po podaniu mu kulki. Jednak ten na całe szczęście odzyskał wigor w szybkim tempie. Odebrał podanie od kociaka. Ależ on ma tupet! Jakby jego czas miał jakąkolwiek wartość. Obecnie jest jedynie pasożytem na ciele klanu, dopóki nie zostanie terminatorem.
- A co, myślisz, że praca kończy się na patrolach? Że jak cię na żaden nie wyślą, to masz wolne? - spytał z rozbawieniem i odrzucił kulkę, teraz już lżej. Prawda, że czasem jak się nie jest do niczego wyznaczonym, to można sobie odpocząć. Ale przecież sprawdzanie granic i polowanie to nie wszystko, o nie!
- W obozie jest wiele do zrobienia. Trzeba zadbać o każdego kota w nim przebywającego, chociażby przez przynoszenie nowego mchu do kociarni. Niektórym trzeba przynieść jedzenie czy wodę, kiedy sami nie mogą się ruszyć, czasem ktoś potrzebuje specjalnej pomocy związanej z wyjątkową sytuacją... Wojownicy mają łapy pełne roboty! - mówił z pasją, bo tym właśnie była dla niego praca. Kochał to robić, uwielbiał pomagać klanowi i właśnie te małe zadania dla pojedynczych kotów cieszyły go najbardziej.

Bardzo często zwracałem uwagę na Lekki Powiew. Za każdym razem, gdy krzątała się po obozie, moje oczy mimowolnie znajdowały jej schludnie ułożoną, zadbaną sierść. Ach, niesamowicie zazdrościłem jej urody. Głupio przyznać, ale to jedna z niewielu klanowiczek na których pyszczek nie mogłem patrzeć i analizować  - zawsze miała taką minę, jakby miała kogoś zjeść! I gdybym był kocięciem, to pewnie uznałbym, że tak się stało - w końcu wkrótce brzuch uroczej kocicy zaczął przybierać na rozmiarze.
W każdym razie. Prędko zrozumiałem, że kocica spodziewała się kolejnego miotu. Czekałem w sumie z niecierpliwością, aż będę miał okazję poznać tych najmłodszych w klanie i akurat tego dnia, znalazłem luźny moment by zajrzeć do Wilczych Zębów. Przyniosłem ze sobą trochę mchu, z uśmiechem siadając nieopodal zielonych kulek. Nie przeszkadzając żadnemu z kociąt (ani, nie daj Gwiezdny Klanie, żadnej z matek!) zacząłem starannie zwijać mech w równie miłe i równie zielone kuleczki. Czekając i patrząc, aż jakiś mały ktoś będzie chciał się do mnie dosiąść.

// niezapominajjjka

Ulubionym miejscem Niezapominajki były Zielone Kulki. Był to zwykły kącik ze zbiorem kuleczek mchu, które wcześniej wykreowane zostały przez o wiele starsze od niej kociaki - nawet jej mama to robiła, aby zapewnić swoim pociechom nieco rozrywki, biorąc pod uwagę fakt, że nie mogły się one zbytnio oddalać od kociarni - a jako że kotka była bardzo ciekawskim smrodem, to starała się zagadywać do każdego obywatela Zielonych Kulek. Czasem nawet udało jej się zyskać kilka kuleczek - więc kiedy mała ujrzała trochę wyższego, burego kota, który prawdopodobnie był już terminatorem, podeszła do niego cicho i niepostrzeżenie. Na jej pyszczku malowało się zaciekawienie, a w szaroniebieskich oczach było widać charakterystyczny błysk. Uśmiechnęła się do nowego towarzysza i lekko popchnęła jedną z kuleczek, które wcześniej utworzył, w jego stronę
- Ceść!! Jestem Nezapominajka i jestem jesce baldzo mała, ale lubię inne koty!! Chces się razem pobawić kulkami?

Oczka kotki zabłyszczały z radością, kiedy usłyszała komplement na temat swojego imienia.
- Dziemkuje! Mama mówi, że niezapominajki to takie ładne niebieskie kwiatuszki, ale ja ich jesce nie widziałam, bo nie mogę wychodzić daleko poza kociarnie, żeby nie zmaltwić mamusi. A poza tym powiedziała, że jesce jest zbyt zimno, żeby rosły takie ładne kwiatuszki, więc muszę poczekać. A ty widziałeś kiedyś nezapominajki?? Jak wyglondajom??
Kotka dopiero teraz zorientowała się, że Ćma popchnął w jej stronę jedną ze stworzonych kuleczek. Pacnęła ją szybko łapką, co wyglądało dość niezdarnie patrząc na budowę jej kocięcego ciałka. Turlała ją od jednej do drugiej łapki, próbując ułożyć swój kłębek myśli w prostą linię, aby dać nowemu koledze jakąś odpowiedź.
- Dziemkuje! Ne mam często okazji pobawić się z innymi kociakami, bo one ciągle śpią i jedzom! Dlaczego ich nic ne ciekawi? A mamusie odpoczywają, bo się nimi zajmują, a terlminatorzy zazwyczaj są nieco stlasni, ale ty się taki ne wydajesz. I też masz baldzo ładne imię. Ćma to taki motyl ale troche inny, plawda? Mama o nich kiedyś opowiadała. I ponoć lubiom światło. Lubisz światło? - powiedziała kotka niemal na jednym wdechu, a następnie przeturlała kuleczkę spowrotem do Ćmy.
-Wies co? Cieszem się że w końcu ktoś ciekawy tu przyszedł, bo tak to czułam się tu baldzo samotna. A telaz ty tu jesteś i siem ze mną bawisz i lozmawiasz i już nie jestem!!

Z każdym biciem serca mała Niezapominajka zaczynała uważać Ćmę za naprawdę interesującego towarzysza. Czuła, że przy nim może mówić, ile chcę, a kocur i tak z cierpliwością i uwagą słuchał jej słów, a następnie miło odpowiadał.
- Oooh... - westchnęła kotka, kiedy dowiedziała się, że jej nowy kolega nigdy nie widział niezapominajek. Po cichu liczyła, że coś więcej jej opowie. Było jej nieco smutno, ale ten smutek szybko zamienił się w promienny uśmiech, kiedy otrzymała propozycję zobaczenia ich na własne oczy. -Taak!! Chcem jusz być duża. I chcę, żeby jusz były nezapominajki, żebym mogła je zombaczyć!! To nesprawiedliwe, że muszę tyle czekać. Dlaczego ne mogę zrobić puff i być dusza jak inne kotki? Kociaarnia jest jusz nudna. Chcę zobaczyć nezapominajki!! - kotka tupnęła niezdarnie łapką, przypadkiem deptając kulkę mchu, z której zrobił się... mszany placek, albo coś w tym stylu. Na jej pyszczku uformowało się małe „o”, bo nie spodziewała się, że jej zabawka może się tak łatwo... zgnieść. Odruchowo zgarnęła nową kuleczkę do obracania w łapkach i kontynuowała rozmowę.
-Historie!!! Mamusia zawsze opowiada nam duszo historii przed snem. Może zapytam, czy ja tesz mogę opowiedzieć historię. I wtedy bende mogła powiedzieć Rószyczce i Blekotowi co widziałam!! A Ruszyczka też lubi chodzić, więc możemy sobie nawzajem opowiadać!!! - kotka aż podskoczyła z zachwytu, myśląc o tym, jak dużo będzie mogła opowiedzieć rodzeństwu. Pozostało tylko mieć nadzieję, że ci będą chcieli jej słuchać. -A dlaczego chces być postr.. postrzeagny jako miły i dobly? Ja lubię miłe i doble koty, ale myślę, że nie ma takich... niedoblych. Każdy jest dobly. - zamyśliła się Niezapominajka. Tak naprawdę, to jeszcze nie do końca rozumiała pojęcia „dobry” i „niedobry”, aczkolwiek nigdy nie spotkała się z kimś, kto chciałby zrobić jej krzywdę, więc światopogląd kotki zatrzymywał się na „dobrym".
-Jak szypko? Umiesz biegać tak szypko, jak ćmy? - zaciekawiła się kotka. -Myślisz, że kiedyś bende mogła biegać tak szypko, jak ćmy? Chciałabym umieć biegać szypko. Na razie ledwo umiem w ogóle biegać. Kiedyś siem nauczem!! - rozmarzyła się. Chciałaby kiedyś biegać szybko. Jak wiatr. Albo szybciej. Chciałaby po prostu biegać po całym obozie, dopóki jej łapki nie zaczęłyby odmawiać posłuszeństwa. Na razie była jednak tylko kocią ciamajdą. -Słońce jest fajne! Nigdy jeszcze się na nim nie wygrzewałam. Jakie to uczucie?
Odbiła kuleczkę w jego stronę, uśmiechając się szeroko. Chciał z nią tu zostać i się pobawić. Kotka czuła się przy nim komfortowo, a oprócz tego był miły i ciekawy — co było dla niej ważne. Zdecydowanie chciała jeszcze chwilę zostać przy kuleczkach i pociągnąć tę konwersację.

Jeżyk zdążyła już zwiedzić kawałek obozu. Teraz więc wróciła do kociarni, żeby trochę odpocząć. Przynajmniej miała odpocząć. Koteczka niestety była z tych, co ciągle są czymś zainteresowani. To było więc do przewidzenia, że gdy spostrzegła takie ładne kuleczki z mchu w kąciku żłobka, to aż ją łapki do zabawy świerzbiły. Czy ona kiedykolwiek odpoczywa?
Podeszła bliżej do kulek i pacnęła jedną z nich łapką. Poturlała się do przodu, a Jeżyk potruchtała za nią. Znów pacnęła ją łapką, i znowu za nią pobiegła. I tak przez dłuższą chwilę. Ten kociak ze wszystkiego zrobi dobrą zabawę.
// Lisiczka!

Spałam sobie smacznie, wtulona w ciepłe i gęste, rudobiałe futro matki, gdy wtem...coś dotknęło mnie w nos! Otwierając zaspane oczy, dostrzegłam przed sobą zabłąkaną kulkę mchu. Skąd ona się tu wzięła? Wyglądała jak jedna z tych składowanych na tyłach żłobka, w składziku nazywanym przez innych Zielonymi Kulkami. Wstałam i podniosłam ją, chcąc odnieść ją tam, gdzie jej miejsce. Podchodząc bliżej magazynku na mechowe kulki, zauważyłam mą siostrę Jeżyk, zajętą zabawą. Widocznie to spod jej łapek uciekła ta kulka mchu, którą trzymałam właśnie w swoim pysku. Wyplułam ją, gdy tylko znalazłam się przy szylkretowej sylwetce koteczki.
- Hyba cioś zgupilas, Jeszyk... - odparłam, wskazując łapkę na swoje znalezisko.

Jeżyk rozglądnęła się kilka razy, nie mogła bowiem znaleźć jednej z kulek. Jaka niegrzeczna, uciekła jej!
Przestała się lecz denerwować, gdy zobaczyła przed sobą koteczkę z wcześniej wspomnianą kulką w pyszczku. Ale! Nie była to jakaś nieznajoma koteczka. Tylko jej ukochaana siostra, Lisiczka.
- Dzienki, Lisicko! Ej, nije chces się może ze mnom pobiawić? - powiedziała energicznie. Uważała , że po prostu musi jej coś zaproponować. Przecież jej siostrzyczka tylko leży w kociarni, się musi jej straasznie nudzić! Jeżyk by tak nie wytrzymała!

Rozejrzałam się po bałaganie, który swą zabawą spowodowała Jeżyk. Miałam nadzieję, że zanim opuści ten kąt, to po sobie posprząta, jak to uczyła nas mama. Nie mogłam przecież zostawić po sobie takiego bajzlu, prawda? Moja rozmyślenia na ten temat przerwał jej głos, zwracający się bezpośrednio do mnie i proponujący wspólną zabawę. Spojrzałam na nią, nieco zaskoczona tym pytaniem, nie mogłam jednak odmówić, gdy ktoś wyciągnął do mnie przyjacielską łapę.
- Diopra, ale f cio? A, ale fpierf musjisz tiu srobic poszondek. - miauknęłam z nutką pewności siebie w głosie. Przy własnej rodzinie, mieszkającej wraz ze mną na posłaniu Świergoczącego Boru, nie musiałam się niczego obawiać...prawda?

Siwek czuł się już zdecydowanie lepiej. Wygląda na to, że miód którym kociak zakleił sobie pyszczek kilka dni temu w końcu zaczynał działać! Gardełko już nie drapało, ale nadal był trochę zachrypnięty i zdarzało mu się kasłać.
Za to udało mu się odzyskać większą część swojej energii! I to z nawiązką przez te wszystkie dni, które w większości przespał, kiedy na zewnątrz znów zrobiło się chłodno. Ale teraz mógł się już bawić! Dlatego poszedł po swoje ulubione zabawki - kulki z mchu!
Zaczaił się na jedną, jakby próbował polować... I skok! Ha! Trafił! Mruknął radośnie i zaczął ją trącać łapkami tylko po to, żeby zaraz na nią skoczyć... I wywrócić się na grzbiet. Oczywiście, że tylko się roześmiał i zaczął tylnymi łapami kopać tę kulkę, która została mu w przednich łapkach. Czy trochę nabałaganił? Może. Ale za to ile miał frajdy!

/Malina <3

Malina nie chciała być chora, więc raczej sceptycznie podchodziła do Siwka. Ale dzisiaj naszła ją nagła chęć dołączenia do zabawy mchem z bratem. Znaczy w sumie to nie powinna, to jest bardzo głupie zajęcia, a ona powinna zajmować się czymś dojrzalszym. Niedługo będą terminatorami! Nie powinna czuć ochoty do takich dziecinnych igraszek.
- Jesteś zdrowy? - podeszła na odległość do Siwka i spytała się dosadnym tonem.