Słysząc odpowiedź kocura, Pająk się nie zdziwiło jakoś specjalnie. W sumie miało to nawet trochę sensu, zrobisz coś nudnego i dostajesz nagrodę w formie czegoś ciekawszego... Tak, trochę sensu w tym było, więc Pająk przytaknęło jedynie i nie drążyło więcej tematu.
Co do imion, to w zasadzie też mogło domyślić się odpowiedzi, chociaż kot z rogami byłby super i jakby kiedyś takiego Pająk spotkało, to pewnie nikt by nie uwierzył, ale opowiadałoby tę historię do końca swojego życia.
- No plawda, Pająk ma tylko ctery łapy - stwierdziło i przyjrzało się im dokładnie, jakby upewniając, czy na pewno są cztery.
- A twoje imie pasuje, chyba, mas, yyyyy... cerwoneee tlochee futro i ogień jest cerwony - zauważyło, dumne z siebie i uśmiechnęło się do kota.

To, jak opisał siebie Ognista Łapa, było dla Pająk ciekawe. "Ciepły i energiczny", to drugie rozumiało, tego pierwszego nie za bardzo. Każdy przecież był mniej lub bardziej ciepły, to żyjące koty odróżniało od tych martwych. Skrzywiło nieco pyszczek, starając się zrozumieć sens tego, ale szybko się poddało.
- Jesteś gloźny - przyznało Pająk i przytaknęło sobie na potwierdzenie swojego spostrzeżenia.
- Dobla lobota! - dopowiedziało zaraz, żeby pochwalić kocura za wykonaną pracę terminatora, uważało, że chyba wypadałoby ciepłego i energicznego kota pochwalić. Zaraz po tym kocię ziewnęło przeciągle, to nie tak, że Ognista Łapa nudził Pająka, ale zrobiło się senne, powinno wracać do rodziców, żeby trochę odpocząć, jednak było ciekawe czy może Ignis opowie coś jeszcze ciekawego.

Kocurek zaśmiał się lekko, po czym mruknął krótkie "aha" na spostrzeżenie Pająka. Dopiero co się poznali, a już go bardzo lubił!
– Także ten, uważaj, bo nie warto ze mną zadzierać! – dodał po chwili żartobliwie, oczywiście nie mając na celu zastraszenia młodego kolegi. W końcu życie bez przyjaciół byłoby okropne, dlatego chciał ich zachować jak najwięcej. No ale na wszelki wypadek niech Pająk o tym pamięta, bo żarty żartami, a jeśli ktoś rozzłości Ignisa, to wszelkie zabawy z nim mogą się skończyć naprawdę źle!
I w takim pogodnym nastroju, sam tego nie zauważając, szybko skończył wymienianie mchu w całej kociarni. Ależ czas szybko leci, kiedy spędza się go przyjemnie!
– Heh, dzięki! – zamruczał pogodnie, uśmiechając się nieco niezręcznie, aby udać, że jest taki skromny i w ogóle. Nieraz widział, że inni bardziej cenili takie koty, co obniżały wartość swojej pracy, niż te, co za bardzo napawały dumą. W głębi duszy jednak czuł się bardzo szczęśliwy z tego, że ktoś go pochwalił za całą tą nudną robotę, którą musiał regularnie wykonywać. Był to mały, ale zawsze przyjemny gest, motywujący do dalszego wykonywania tych nudnych obowiązków, od których czasami chce się już jęczeć i rzucić to wszystko na rzecz przyjemności.
– Oho! Widzę, że komuś przydałaby się mała drzemka! – zauważył, kiedy Pająk rozwarł swój pyszczek, by wydać z siebie przeciągły ziew. Dobrze się złożyło, bo akurat mógł się teraz ułożyć na dowolnym posłanku i sobie wygodnie spać w świeżym i mięciutkim mchu. – Cóż, w takim razie nie będę ci już więcej przeszkadzać. Masz teraz pełno wygodnych miejsc do odpoczynku, a ja mam jeszcze przed sobą trochę roboty poza kociarnią. Słodkich snów! – dodał na pożegnanie, a potem zabrał ze sobą cały zużyty mech i z lekkim krokiem opuścił kociarnię.

//zt?

Pająk zaśmiało się na słowa kocura. Jakoś nie widziało mu się zadzierać z Ignisem, nie żeby wiedziało, co będzie się działo w przyszłości. Kocię po prostu nie miało w zwyczaju robić sobie z innych wrogów, bardziej miało w nosie tego, kto się dobrze wobec jeno nie zachowywał. Nie widziało sensu, by poświęcać uwagę i energię kotom, które były do jeno wrogo nastawione, bo i tak miało jej niewiele. Plus Ognista Łapa wydawał się do tej pory być wyrozumiałym kotem i miłym, więc tym bardziej Pająk odebrało to jako żart.
Niestety Pająk potrzebowało więcej snu, niż wcześniej myślało. Miało nadzieję, że jednak wytrwa dłużej w rozmowie z Ignisem, jednak niestety zmęczenie wygrywało, poza tym, jak kot sam mówił - miał sporo roboty.
- Do zobacenia- pomachało za nim z uśmiechem i samo poszło położyć się na dopiero co wymienionym mchu.

z/t

Po zjedzeniu trochę myszki Rosa poczuła się niczym balonik i choć miała ochotę do zabawy, to chodzenie i zwiedzanie po obozie nie uśmiechało się jej zbytnio. Poruszyła parę razy wąsami, aby przemyśleć, co by mogła zrobić, takie naprawdę fajnego, po czym jej oczy spoczęły na lśniące kamyczki przy wyjściu z legowiska. To było to! Jak najszybciej wyskoczyła z kociarni, aby przystanąć przy kilku kamyczkach, które były położone jeden na drugim. Stwierdziła, że mogła do tego sporo dodać, tak więc odwróciła się i włożyła do pyszczka największy i najładniejszy kamyczek, jaki zdołała uchwycić i starannie położyła go na reszcie.

// Popieliczka

Podobnie do siostry Popieliczka również raczyła się już swoim posiłkiem, co lekko mówiąc ją... zmuliło. Sprawiło, że ślepia powoli stawały się senne, powieki coraz to cięższe... O! Kiedy to nagle zauważyła białą sierść Rosy przemykającej zaraz obok prosto do kamyczków? Dziwnoucha szybko się podniosła, pośpiesznie otrzepała z kurzu i podeszła powoli obok dokładnie przyglądając się temu, co Rosa wyprawiała.
- Po co je uklatasz? - zapytała po chwili, doszukując się sensu w tworzeniu tej przedziwnej budowli i jeszcze zanim ta odpowiedziała, to srebrnowłosa zaczęła szukać kolejnego kamyczka, dość ładnego, obłego i błyszczącego, aby mógł posłużyć siostrzyczce w dalszym... no właśnie czym? Zabawie?

Odeszła parę kroczków, po czym uśmiechnęła się sama do siebie, patrząc na kupkę z aż trzech kamyczków, powoli pewnie zrobi największą w całym obozie! Pstrokata odwróciła główkę w kierunku srebrzystej siostry i powitała ją dumnym uśmiechem, no, w końcu miała super projekt, nad którym pracowała.
— Bo faineee — mruknęła radośnie. Po czym wróciła w poszukiwaniu kolejnego kamyczka godny, aby znaleźć się w Największym Zbiorowisku Kamyczków w Klanie. Dumnie podniosła główkę z kolejnym kamyczkiem w pyszczku i szybko postawiła go na kolejnych, lecz tym razem, kamyczek się lekko zsuną ze swojego wyznaczonego miejsca. — Oo, niedobry kamycek — powiedziała, szturchając go lekko łapką. — Popie ten kamycek jest fuuu — naskarżyła.

- Supel to wygląta - powiedziała posyłając ciepły uśmiech siostrze, gdy tylko zauważyła z jaką dumną kremowawa koteczka patrzy na swoje dzieło, które... w opinii Popielniczki nie było za specjalne, nie było widowiskowe, ale radość z pyszczka siostry wystarczyła aby dziwnoucha to zaakceptowała i czerpała przyjemność z możliwości pomocy podsuwając kolejne kamyczki.
- Och... niedobly - powtórzyła i w lekkiej panice zaczęła się rozglądać co można by zrobić, aby okropny kamyczek im już nie przeszkadzał... doszła do jednego wniosku. Przystanęła obok niegodziwca i zaczęła kopać dołek, aby go zakopać.
- Zalas go nie bedzie! - zawołała w momencie akurat, gdy wepchnęła skałkę do dziury. Zaraz po tym zsunęła na niego ziemię i dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo ucierpiało na tym jej białe futro. Popielniczce aż głupio się zrobiło, na myśl o matce próbującej pozbyć się wszystkich grudek piachu i żwiru spomiędzy jej włosków...

Na słowa Popieliczki, pstrokata uśmiechnęła się z ucha do ucha, widocznie szczęśliwa z tego, że siostrze też się podobał jej mały projekt układania kamyczków. Była jej też bardzo wdzięczna, że srebrzysta pomagała jej w budowaniu tego wszystkiego, bo cztery łapy szybciej zbudują kupkę kamieni niż dwie! Szczególnie, dwie głowy o nie jedna, bo Rosa przy nieposłusznym kamyczku nie do końca wiedziała, co z nim zrobić, bo co jak go gdzieś zostawi i znowu go położy wraz z resztą? No właśnie! Źle by było, bardzo źle, ale na całe szczęście Popielica doskonale sobie poradziła z tą małą przeszkodą.
Na widok jak siostra zakopuje kamyczek, pstrokata otworzyła lekko pyszczek, zaskoczona i zafascynowana, jaka ona była mądra. — Oooo, siuper jesteś! — Mruknęła, ocierając się o pyszczek dziwnouchej. Poruszyła radośnie końcówką ogona. — Ooo, wies, wczoraj znalazłam super kamyczka, chcesz go później zobacyć? — Spytała, widocznie podekscytowana tym, że mogła się nim pochwalić. — No, tata mi psyniósł, z polowania — przyznała się, szczerząc ząbki, to była jej najlepszą sztuka! Bo z poza obozu!