- Rozumiem - rzekł zgodnie z prawdą. - Nie chcę oczywiście, byś musiała udawać, chciałbym jednak byś wiedziała, że to nie potencjalne możliwości zdobycia wiedzy sprawiły, że odpowiada mi towarzystwo Owczego Runa. Czułem się komfortowo w jej towarzystwie na długi czas przed tym, gdy się nią ze mną podzieliła, na długo przed tym pojawiły się również wspomniane przeze mnie emocje.
Zioła stanowiły zaledwie dodatek, który pojawił się podczas najnowszego etapu ich relacji.
- Zdaję sobie z tego sprawę. Dziękuję, matko; zastanowię się, zanim podejmę jakiekolwiek czyny - rzekł, obserwując toczące się poniżej jego legowiska klanowe życie. - Mógłbym w wolnych chwilach pomóc wam w opiece nad obecnym najmłodszym miotem? Rozmawiałem już z częścią kociąt, zdaje się, że powoli odnajdują się w Gromie.

- Oczywiście; nie chcę wkraczać w wasze kompetencje, a jedynie dzielić się z nimi informacjami o nowym dla nich klanowym życiu - odparł zgodnie z prawdą. - oraz uczynić cokolwiek, co mogłoby pomóc wam w wykonywaniu licznych nowych obowiązków związanych się z ich pojawieniem.
Tak liczna grupa kociaków z pewnością musiała być na swój sposób problematyczna.
- Zdaje się, że twój związek czyni większość klanu rodziną - kąciki pyska Konwalii zadrżały w wyrazie bliskim śmiechowi. - Tęczowa Chmura i Rozżarzona Gwiazda są zarówno partnerami i rodzeństwem. Konfundująca sytuacja - po kilku uderzeniach serca spoważniał. - Rad jestem, że znalazłaś szczęście.

- Wybacz, użyłem nieodpowiedniego słowa - kuzynostwem - rzekł, stając się ponownie bardziej oficjalny, tak, jak na początku ich rozmowy. - Wcześniej - odparł wiedząc jednak, że reszta jego wypowiedzi była błędna. - Uważam jedynie, że to interesująca sytuacja. Większość klanu stało się swym przybranym rodzeństwem lub kuzynostwem.
Nie rozumiał rozbawienia matki... i nie podzielał go, zachowując kamienne oblicze.
- Istnieje coś, o czym ty chciałabyś porozmawiać?

- Racja - odparł zgodnie z prawdą, by następnie wstać i oczyścić futro z powierzchownego pyłu i kurzu. Zdawało się, że ich rozmowa dobiegała końca. Zielonooki nie zamierzał zatrzymywać matki dłużej, zwłaszcza, że nie odpowiadała mu jej reakcja na jego niedawne słowa.
Nie odpowiadała mu, ponieważ, podobnie jak relacja Rozżarzonego i Tęczowej była konfundująca.
- Owszem - odparł na stwierdzenie kotki, obserwując ją uważnie. - Dziękuję za rady, matko.

[z/t]

Coś zabłyszczało, kocię przeniosło swoje leniwe spojrzenie w tamtym kierunku, jednak było za późno i światło zdążyło się przemieścić w nieco inne miejsce. Wymagało to od Pająka, żeby szybciej obracało łbem. Tak też zrobił, choć nie był pewien, za czym podąża wzrok. To coś uciekało i nie chciało, żeby kocię złapało to w swoje łapy. W mruku młodego było słychać niezadowolenie z uciekającego światła. Postanowiło, że może zapoluje na uciekiniera, zrobiło kilka susów i kiedy już miało wykonać ostatni, to jeno nogi odmówiły posłuszeństwa, a Pająk upadł na ziemię. Mlasnął niezadowolony, ale jak padł, tak się położył i jedynie wzrokiem wodził za światełkiem, było nawet wygodnie.

Pająk leżał tak i obserwował światełka, nie zwracając uwagi tak naprawdę na nic. Kiedy światełko pojawiło się bliżej, to jasne, próbował łapą coś tam złapać, ale z marnym skutkiem i coraz bardziej zaczynało go to zwyczajnie frustrować. Nawet jeśli przykrył światełko łapą, to jakimś cudem uciekało! Jakim cudem?! Fuknął pod nosem. Wtem usłyszał jakieś majaczenie, coś mruczało niedaleko niego, więc spojrzał w kierunku kota, który mówił w jakimś nieznanym mu języku. Zmarszczył brwi, starając się zrozumieć. Dopiero po chwili bursztynowy kot odezwał się normalnie, po kociemu, jak odłożył to, co wcześniej trzymał w pysku.
- Ceść... nie - odpowiedziało kocię - po co to? - zapytało, wskazując łapą na mech, który kot przynosił do kociarni.

Pająk widziało już wcześniej mech, gdzieś już leżało na nim chyba, ale podniosło się i tak, bo to chyba niegrzecznie leżeć, jak ktoś do ciebie mówi. Przyjrzało się mchu, który rudy kot położył tuż obok i zastanawiało się, czy na pewno się na niego położyć. W końcu to w ogóle nie było dobre miejsce. Stwierdziło jednak w myślach, że nie będzie kotu robiło na złość i siadło na mchu. Faktycznie, było zdecydowanie wygodniej.
- To jest lepse, totalnie - spojrzało na kota i posłało mu szeroki uśmiech - ale to chyba nie ma tu lezeć, nie? - zastanowiło się po chwili i zeszło z mchu.
- Pająk widział mijsce ze mchem - podekscytowało się trochę, bo przecież wiedziało, gdzie trzeba to zanieść!

Miejsce, w którym już jest mech, wydało mu się. Bardzo prostym zadaniem, w zasadzie tak prostym, że aż zbyt. Dlatego po krótkim przemyśleniu postanowił, że jednak zrobi coś innego.
- Nie - odpowiedział podekscytowany, bo co w takim momencie zrobi kocur? Niby mógł odejść i znaleźć to miejsce samemu, co dla Pająka byłoby nudne, ale nie wiedział przecież, co ten wybierze.
Cierpliwość kotka jednak nie była wystarczająca, by wyczekać na odpowiedź terminatora i zamiast tego Pająk podjął się zmiany tematu.
- Aaaa czemu to pszyniosłes? - doskonałe pytanie, bo po co w ogóle taki duży ktoś przynosił im więcej mchu. Było go chyba wystarczająco.

Powód był... zwyczajny. Pająk myślało, że może jednak coś więcej wiąże się z wymianą mchu. Czy tak będą wyglądały jeno zadania jak podrośnie? Zmarszczyło nos w niezadowoleniu, przecież to nie było nawet ciekawe. A później zatrzyma go jakiś kociak, taki jak ono samo i nie będzie mogło wykonywać swoich zadań. Bez sensu.
- A co jesce robis? - zapytał, bo przecież życie starszego kota na pewno nie opierało się wyłącznie na wymianie mchu. Co prawda rodzice mówili coś o zadaniach kotów w klanie, ale Pająk nie bardzo interesowało się takimi sprawami.
- Cy tylko mech wymienias? - dopytał dokładniej, żeby może cynamonowy dokładniej wiedział, o co tak w zasadzie chodzi Pająk.

Te wszystkie rzeczy, które wymienił kocur, wydawały się dla Pająka dość nudne, może poza zwiedzaniem terenów, które aktualnie wydawały się faktycznie ciekawsze niż spędzanie kolejnego dnia w kociarni, gdzie nic się nie zmieniało oprócz mchu. Kociak szedł za terminatorem mimowolnie, przyglądał się temu, jak wymienia mech.
- I ty to lubis? - skrzywił się widocznie. Nie mu było oceniać, dorośli wydawali się nudni i pogrążeni w swoich obowiązkach, Ognista Łapa ewidentnie był jednym z nich.
- To bzmi bardzo nudno - przyznał po chwili, co to w ogóle za Koźlorogi? W sensie, że jakiś miał rogi jak kozioł? - A cy koty mogą mieć takie rogi? - zapytał ewidentnie bardziej zainteresowany.
Na przedstawienie się terminatora Pająk przyjrzał się bardziej cynamonowemu i zaczęło do niego docierać, że chyba imiona aż tak bardzo nie opisują kotów. W końcu on sam nie był pająkiem, ale to mu jakoś umknęło...
- To jest Pająk - przedstawił się i przyłożył łapkę do piersi, jakby wskazując na siebie.