Zwrócenie na siebie spojrzenia, a więc i uwagi Szpaka uznałam za dobry znak; to, co powiedział potem, jednak trochę ostudziło mój zapał. Natomiast nie na tyle, żebym przestała się wpatrywać w niego z nadzieją. Zresztą wyglądało na to, że wciąż się zastanawiał, więc ewidentnie go zaciekawiłam – w przeciwnym razie pewnie odwróciłby się i zupełnie mnie zignorował. Końcówka mojego ogona zaczęła lekko drżeć w ekscytacji, a moje łapki były gotowe do biegu i ucieczki z tej nieco dziwnej sytuacji.
Ale zgodził się! Chciałam wydać z siebie zadowolony pomruk, ale właśnie wtedy dodał, że mam nie piszczeć mu nad uchem, więc... To w sumie dobrze. Przecież i tak nie garnę się do rozmowy... tak?
Wyprzedziłam Szpaka, czując się w obowiązku poprowadzić go na drugi brzeg – czułam się już w obozie dość pewnie i może chciałam trochę pokazać, jakim dobrym przewodnikiem jestem (nawet regularnie się za siebie oglądałam i dostosowywałam pod niego tempo, a to nie zdarzało mi się zbyt często, bo zazwyczaj sama wypuszczałam się do przodu).
— Przejdziemy na drugą stronę strumienia i ruszymy do Korzennej Nory — zwróciłam się do Szpaka, wypatrując w nim jakiejś reakcji (najlepiej nie negatywnej, bo co jak dojdzie do wniosku, że to wszystko jest niewarte zachodu?).

Skierował kroki za siostrą, która rwała się już w kierunku Korzennej Nory. On sam nie zwiedzał zbytnio obozu, więc to było dla niego dość nowe doświadczenie. Miejsce, do którego jednak zmierzali jak najbardziej było mu znane, bowiem tam mieściła się lecznica, w której spędził pierwsze dwa księżyce życia, gdy złapało go jakieś choróbsko. Wspominał to o dziwo dość pozytywnie, ponieważ mógł sobie leżeć, odpoczywać i mało kto zawracał mu głowę tym, że nic nie robił. Teraz wracał w stare rejony, tym razem w towarzystwie Zamieci.
Szedł wolno i niezbyt zdawał się chętny, aby przyśpieszyć kroku. Nie chciał przecież się wywalić o jakieś lśniące kamyczki. Wciąż mieli daleką drogę do przebycia, przez fakt, że mieli małe, kluskowate łapki. Wychodzenie do świata było dziwne, dlatego też obserwował z zaciekawieniem to, jak siostra dobrze czuła się w roli przewodnika. Korzystał z tego, bo pewnie sam by się zgubił, a potem jeszcze zirytował, że nie udało mu się dojść do celu, a stracił tylko niepotrzebnie siły i czas.
— Jasne — mruknął do siostry, patrząc gdzie stawia łapy. — Prowadź, prowadź. Ale tylko nie pędź! Jeszcze nie trenujemy, abym musiał zmuszać się do biegania. — Na razie nie zawracał sobie głowy tym, że za niedługo jego sielanka się skończy i zacznie się nauka. Jednak w takich sytuacjach jak te, czasem te myśli nasuwały mu się przez myśl. Eh... Podróże były takie irytujące.

Znów chciałam mu entuzjastycznie odpowiedzieć, ale ponieważ miałam nie piszczeć mu nad uchem, to tylko skinęłam łepkiem na znak, że usłyszałam i przyjęłam do wiadomości. Nie mogłam jednak powstrzymać się od machnięcia ogonkiem w rozbawieniu na uwagę o zakazie biegania, bo “jeszcze nie trenujemy”. Do tej pory nie miałam okazji spędzić czasu sam na sam z bratem, ale okazuje się, że jest całkiem zabawny w całej tej swojej gburowatości.
Zanim znaleźliśmy się pod Korzenną Norą, prawdopodobnie zdążyłabym obiec kociarnię dookoła osiem razy. Ale to nic. Nawet nie wyprowadziło mnie to mocno z równowagi, tak jak zazwyczaj mi się zdarzało w towarzystwie rówieśników.
— Od czego powinniśmy zacząć? Chcemy zapytać go o coś konkretnego? — zwróciłam się do Szpaka, patrząc na niego z wyczekiwaniem. Ekscytacja wypełniała mnie od pazurków po same wąsiki.

Sunął za siostrą w swoim tempie, ciesząc się, że ta posłuchała i nie zamierzała lecieć tam na złamanie karku. Cenił sobie spokojny spacer, a nie zamierzał za nią biec. No i dochodziło jeszcze to, że na pewno by się zgubił i Zamieć miałaby na sumieniu jego zagubienie się w tym wielkim obozie.
Spojrzał na kocię, przekrzywiając łeb, gdy ta zadała mu pytanie. W zasadzie... To nie wiedział o co mogli go zapytać. Szedł tam z uwagi na historię, o której trajkotała mu siostra.
— Hm... — mruknął pod nosem, zastanawiając się nad tą kwestią poważniej. — Jest już staruszkiem — zauważył. — Ale kiedyś na pewno był młody i przeżył masę przygód! Ja chętnie go zapytam właśnie o to — podzielił się z siostrą swoim małym pragnieniem. — A ty? — Przekrzywił łeb.
Miał nadzieję, że Zamieć celowała nieco wyżej w swoich poszukiwaniach wiedzy niż zwykła bajka na dobranoc. Byli już przecież za duzi na takie rzeczy! Chciał, aby dorośli zaczęli traktować go już poważnie. Może i był jeszcze mały i zdawał się nieporadny, ale to były tylko pozory!

Wydałam z siebie ciche, krótkie mruknięcie aprobaty.
— No i był Zastępcą Przywódcy. To właściwie oznacza, że zawsze był w samym środku wydarzeń. I-i-i również to, że był już na wielu zgromadzeniach. Byłoby fajnie, gdyby coś o nich opowiedział — zakończyłam niepewnie, próbując trochę wybadać, jak przymierza się do tego Szpak. — Ale oczywiście nie musimy o to pytać! Zapytamy o to, o co ty będziesz chciał. Tak.
Jakkolwiek głupie by to nie było, czułam się trochę tak, jakbym zabierała bratu cenny czas i była tylko obciążeniem – a przecież nie chcę nim być! Dlatego zamierzam przytakiwać mu na wszystko na czas tej wycieczki.
— Może sprawdźmy najpierw, czy jest na Mechowisku. A-ale jeśli wolisz tu postać i zaczekać, aż go znajdę, to nie ma problemu! Przyjdę wtedy po ciebie.

Tak! Właśnie o tym mówił! Chciał historii z prawdziwego zdarzenia! A skoro kocur był taki stary i mógł poszczycić się takimi znajomościami, to na pewno miał ich od groma!
— Tak! — zgodził się z siostrą. — Właśnie o to chcę pytać! — powiedział do niej widząc jak ta zaczyna mu tu mącić. Przecież Zamieć go znała! Musiała być świadoma, że takie tematy rzeczywiste bardziej go ciekawią od innych bajeczek.
Na jej kolejne słowa, aż zatrzymał się posyłając jej oburzoną minę. Jak to zostać?! To po co ona go ciągnęła do legowiska starszyzny, skoro miał na nią poczekać? Przecież już prawie doszli do wyjścia! No tego to się po niej nie spodziewał.
— Nie! — Tupnął łapką, pokazując jej, że skoro już raczył wstać tyłkiem z miejsca, to już z nią pójdzie. — Idę z tobą i już! — Nie zamierzał stać i obrastać mchem, czekając na siostrę.
Wziął głębszy oddech, uniósł swój ogonek wyżej, po czym minął ją i udał się do Korzennej Nory.

Matkę dostrzegł w okolicy kociarni, w której to też spodziewał się ją spotkać. Zdawał sobie sprawę z faktu, że pręgowana kocica posiada teraz wiele zajęć, chciał jednak z nią porozmawiać, jego pobudki zaś nie były jedynie egoistyczne. Wiedział, że tylko ją mógł poprosić o radę - oprócz kotki za godną zaufania uważał jedynie Owcze Runo z którą jednak nie mógł poruszyć większości kwestii, z którymi kierował się do Roztrzaskanej tego popołudnia.
- Matko? - spytał się, by następnie przywitać się z kotką niemalże niezauważalnie trącając jej policzek swym nosem, jeśli, oczywiście, nie wyraziła ku temu sprzeciwu. - Zdaję sobie sprawę, że posiadasz teraz wiele obowiązków, czy mógłbym jednak z tobą porozmawiać, jeśli, oczywiście, pozwala ci na to czas?


Link do poprzedniej akcji: https://starlight.forumpolish.com/t112p60-orlowo#47467

Przez trzy uderzenia serca zmrużył oczy. Końcówka jego ogona drgnęła niemalże zauważalnie, jednakże Trzask, która jako jego matka znała go od momentu, w którym był kociakiem, zapewne byłaby to w stanie zauważyć. Kocur pozostawał boleśnie świadomy jego faktu.
- Dobrze... wybacz - odparł, próbując brzmieć na mniej oficjalnego, choć, oczywiście, nie mógł całkowicie wyzbyć się sposobu wypowiedzi, do którego się przyzwyczaił. - Spróbuję, jednak kwestie, które chcę poruszyć znacznie mi te próby utrudnią. Możemy udać się do mojego legowiska, gdy już zjesz? Wolałbym mieć pewność, że rozmawiamy w cztery oczy.
Biorąc pod uwagę, że to on był osobnikiem wymawiajacym te słowa, nie były one nader oficjalne.
- Zanim skończysz jednak posiłek... domyślam się, że jesteś szczęśliwa przy Dzikiej Róży?
Znał odpowiedź na to pytanie, tak mu się przynajmniej zdawało, jednakże pytanie to stanowiło idealny wstęp do tematów, o których chciał z nią porozmawiać.

Brak zawahania kotki przyjął z wyraźną ulgą, która jednak ustąpić musiała napięciu wynikającego z natury kolejnej jego wypowiedzi.
- Chciałem spytać, czy myślisz, że mógłbym mieć szansę na podobne szczęście, oczywiście z kimś innym niż Dzika Róża - zadawane kotce pytania wprawiały go w dyskomfort - oraz... w jaki sposób pozbyć się uczuć do nieodpowiedniego kota.
Końcówka puszystego ogona poruszyła się bardzo powoli raz w jedną, raz w drugą stronę. Jeśli matka chciała poznać szczegóły tej historii, musieli poczekać aż zakończy swój posiłek.

Postanowił przemilczeć fakt, że niepokój nie stanowił jego celu, miał wszak powstrzymywać się przed oficjalną postawą.
- Ponieważ moje uczucia dotyczą kotki, która nigdy ze mną takiej relacji nie stworzy. Sytuacja ta utrzymuje się już niemalże obieg pór, wątpię więc, że są one chwilowe - rzekł zgodnie z prawdą. - Stąd właśnie moje pytanie dotyczące uniknięcia uczuć. Zminimalizowanie kontaktu, obawiam się, będzie malo prawdopodobnym rozwiązaniem... istnieją inne? - prawdą było, że nie chciał ograniczać swej relacji z Owczym Runem. Wiedza, którą od niej otrzymywał i zwyczajne towarzystwo kotki pozostawały jednymi z ulubionych elementów jego klanowego życia.

Nie rozumiał, z jakiego powodu matka wydaje się być zaskoczona, postanowił jednakże nie pytać jej o to o ile ona sama nie zdecyduje się z nim swymi emocjami podzielić.
- Nie wiem - odparł zgodnie z prawdą, częściowo zirytowany, że nie zna odpowiedzi, częściowo zaś czując nieprzyjemne uczucie ucisku w gardle związane z koniecznością jej udzielenia. Na uczynienie tego czekał z resztą długość trwania trzech uderzeń serca. Zdawał sobie sprawę, że matka będzie dla niego wsparciem, nie zaś kotem, który wyśmieje omawiane przez niego kwestie, rozmowa na ich temat pozostawała dla niego jednak dość... nienaturalna. - Obie odpowiedzi zdają się być trafne.
Cierpliwie oczekiwał, aż Roztrzaskana zakończy swój posiłek.

Cierpliwie oczekiwał na zakończenie posiłku przez matkę, by następnie poprowadzić go ku opuszczone mu gniazdu, które stanowiło jego legowisko. Miejsce to było oczywistym wyborem - oddalone od innych, obrazujące jego opinię na temat obecnego przywódcy oraz znajdujące się wysoko, tak, by nie mogły dostać się do niego kocięta i tak, by on sam mógł obserwować z niego większość obozu.
Usiadł wygodnie wewnątrz gniazda, które oferowało wystarczająco dużo miejsca, by mogła się w nim znaleźć Roztrzaskana.
- Twoje wrażenie jest słuszne - odparł zgodnie z prawdą. - W klanie istnieje jednakże zaledwie jeden medyk i w razie konieczności zdrowotnych zmuszony jestem udać się do Owczego Runa. Ponad to wiedza dotycząca ziół, którą mi przekazuje jest interesująca i nie chciałbym utracić możliwości zdobycia większej jej ilości - uargumentować swoją wcześniejszą wypowiedź. - Kotka ta jest jedną z niewielu bliskich mi osób i doceniam jej towarzystwo. Jego utrata byłaby... niekomfortowa.

- Zdaję sobie sprawę z tych faktów i z tego, że najwyraźniej staram się udawać, że nie istnieją - odparł zgodnie z prawdą, przyznając się do popełnionego błędu. Uznawał się za kota kierującego się przede wszystkim umysłem i roztropnością - a jednak Owcze Runo pozostawała tematem, które mu to uniemożliwiało. -...rozumiem.
Część jego osoby chciała spytać matkę o spotkanie ze specyficzną kotką, która pomyliła go z Krukiem, ostatecznie jednak postanowił tego nie czynić. Od zniknięcia tamtego nie minęło jego zdaniem wystarczająco wiele czasu, zaś Roztrzaskana, jak sama twierdziła, pozostawała szczęśliwa. Pamiętając stan jego matki sprzed księżyców preferował nie niszczyć jej obecnego życia nawiązując do osoby żółtookiego kocura... choć zdziwił się, gdy jakiś czas później podczas ich rozmowy nawiązała do niego sama.
- Nie postrzegam - odparł po kilku uderzeniach spędzonych w milczeniu. To również był argument mający na celu odsunięcie uwagi ich obojga od źródła problemu. - Chciałbym w przyszłości odnaleźć kotkę, z którą mógłbym stworzyć zdrowy związek, z którą będziemy mogli wzajemnie obdarzyć się zaufaniem i wsparciem i z którą mógłbym założyć rodzinę biorąc czynny udział w odpowiedzialnym wychowaniu potomków. Nie postrzegam Owczego Runa przez pryzmat potencjalnych korzyści... i jestem zaskoczony, że mogłabyś tak uznać.
Pysk kocura niemalże skrzywił się z obrzydzeniem. Do samego Kruka natomiast w ogóle nie był podobny w kwestii charakteru. Był odpowiedzialny. Nigdy nie porzuciłby swej partnerki i kociąt. Nigdy nie porzuciłby klanu.
- Zniósłbym - rzekł zgodnie z prawdą. - Pozostaje jednak pytanie, czy przyznanie to nie byłoby to krzywdzące dla Owczego Runa? Wolałbym, by nie pomyślala, że spędzałem z nią czas jedynie z powodu kwestii romantycznych, tak bowiem nie było.