Dawno już nie widziałam Świetlik. I trochę mi było smutno, bo myślałam, że ich bliżej poznam, to, że w ogóle się uda z tą kolonią, ale Cienia też dawno nie widziałam, i w ogóle jakoś tak fujka. Może jednak kolonie i grupki kotów były spisane na straty? I nawet ten pomysł nie mógł jakoś urosnąć i powstać, eh no i trudno! Miałam Wawrzyn, i to się liczyło najbardziej na świecie! Jak byłyśmy we dwie to kurde cały ten głupi klan bromu, znaczy się tylko tego głupiego czarnego kocura, PODBIJEMY!! Hehe.
— Eo? — wytrąciła mnie z zamyślenia Wawrzyn. Spoglądnęłam na nią, mrugając kilka razy, po czym szybko pokiwałam głową. — No ta. Spotkałam jednego, to miał na imię Motyli Blask. Śmieszny gostek, chciałam ci u niego załatwić naukę ziół, bo też ziołami śmierdział! ale coś tam coś tam, za mało czasu to on ma, i w ogóle coś tam pitolił o tradycjach. No i spotkałam też drugiego, jakiś tam gnój. Chciał mnie pobić, bo przez przypadek kurde na granicę ich nadepnęłam! Już wiem, że go tam nie lubią w tym klanie. I jest jeszcze jakiś, ale tam nikogo nie spotkałam — zaczęłam mówić, rozglądając się to dookoła, to na Wawrzyn, to przed siebie.

Zarechotałam na dźwięk, który wyszedł z pyska Wawrzyn, rozpoznając, że kuzynka za mną po prostu powtarza. Wiedziałam, że Wawrzyn tak lubi, no i jaka była, i nie miałam z tym nic takiego. A po za tym ja też lubiłam Wawrzyn!
— E no to tak jak ty sie nazywasz Wawrzyn, a ja Rdza, nie? Takie śmieszne imiona, tylko jakby z utrudnieniami hehe. Może ty byś się nazywała nie wiem. Wawrzynowy Nos, a ja Rdz... rrrr. Rdzawe Futro — mruknęłam w odpowiedzi, mrużąc oczy. Musiałam na szybko wymyślić jakieś imiona, na podstawie zaledwie jednego imienia, no i jakoś tak wyszło, hehe.
— Nie no fajny był Motylek. Dużo mówił i miał ładne futro i oczy — odparłam jeszcze, trochę na obronę kocura. Fajny był i miły. No i mnie nie pobił. Zaśmiałam się ciepło na wykrzyknięte słowa Wawrzyn. Kuzynka wyskoczyła przede mnie, gotowa już teraz.
— TAAK HAHAHA oczywiście! Już tam idziemy! — wykrzyknęłam z radością i śmiechem na pysku.

— Ja kiedyś tam wrócę i tego gnojowi wpieprze — nadumałam policzki, mając dalej w pamięci, tego czarnego szczura gromowego. Otrzepałam futro, aby już go tam nie pamiętać. Pf. Mam go w dupie, i tyle!
— Kolejnego? Eh!! A w ogóle, jak u Pyłusia? Ty tam z nim później rozmawiałaś — zapytałam się, wbijając ślepia w Wawrzyn będąc ciekawa. Na jej słowa uśmiechnęłam się i zaśmiałam.
— OKEJ, hehe.

zt


Wawrzyn na razie nic nie znalazła. Znalazła jedynie... hm. Piórka wron. Dużo piór wron, może jakiś lis albo inny drapieżnik miał śniadanie, albo obiad? Być może! Teraz pozostały jednak tylko pióra, które Wawrzyn może zabrać, jeśli tylko chce.

Wawrzyn:
• MP: 2 | P: 2 | S: 10 | Z: 12 | Sz: 19 | O: 15 | HP: 140 | W: 80
• Cichy krok, ostre kły, kulawa noga
• Umiejętności: skradanie się: poziom 1; tropienie: poziom 1; zielarstwo: poziom 1
• Zdobyte PD:
• Rozwinięte umiejętności:
• Zdobyte zioła:

Dobra, na razie koniec. Zawinęło bodziszek w pierwszy lepszy liść i, no, teraz jakoś musiało te wszystkie toboły ze sobą wziąć. Truchtem spokojnym na tyle, ile pozwalały nu na powrót buzujące emocje, szło do Rdzy. Ale, że tak dała się krukowi zrobić, jej Rdza? Teraz nie pójdą złoić tyłka tej klanowej gnidzie, cholera, to przez niego teraz Rdza była ranna. Chociaż, to przez nie, bo powiedziało, żeby zrobić polowanie przed wyprawą. A co jeśli Rdzę dopadłoby coś gorszego? Uch. Niebotycznie znienawidziło tę całą klanową bandę.

zt

  Opuścili jałowe okolice, minęli tak zwaną Suchą Wodę, a zza wzgórz wyłoniły się pierwsze dachy budynków dwunogów. Po drodze Piórko opowiadał Świetlikowi o różnych rodzajach zdobyczy, o tym, jak je najłatwiej podejść i czego można się spodziewać po ataku, teraz jednak milczał już od pewnej chwili. Wydawał się trochę nieobecny, aż wreszcie przystanął na szczycie trawiastego wzgórza i spojrzał na wioskę w dole. To wydawał się dobry pomysł, bardzo... pragmatyczny, ale im bliżej byli, tym większą czuł niepewność. Co zastanie na miejscu? Czy tamte koty nadal tu są, nadal żyją? Co powie mu matka, gdy ją spotka? A może raczej, co on chciałby powiedzieć.
  Nie miał pojęcia. Co więcej, nie był tu sam, więc w końcu zerknął na Świetlika.
  — To jest właśnie Gniazdo Dwunogów. Te duże konstrukcje, to ich nory, w środku jest pełno dziwnych rzeczy — zapowiedział i ruszył przez łąkę ku obrzeżom wioski.

  Dąb był jedną z rzeczy, które się nie zmieniły i miło przywitały go swoim znajomym widokiem. Oczywiście, wszystkie domy również wyglądały prawie tak samo, ale dąb był jednak lepszy, bardziej przyjazny. Bardziej swojski po tym czasie, jaki spędził w dziczy.
  Czarny najpierw rozejrzał się uważnie wokół w poszukiwaniu wszystkiego, co mogłoby sprawić, że ta okolica zrobiłaby się bardzo nie taka.
  — Dwunożni czasem tu przychodzą pobawić się na trawie albo poleżeć — rzucił do Świetlika i ruszył w stronę drzewa. Teren czysty, można było zająć się rzeczami ciekawszymi. Kocur przycupnął na moment, po czym w dwóch zgrabnych skokach przemknął po pniu na pierwszą gałąź, by rozejrzeć się po drzewie.

Gniazdo dwunogów, co? To tutaj? To tak wygląda? Czułem sam nie wiem jakie emocje. Nie wiedziałem czego się spodziewać. Niewiele o dwunogach słyszałem, byli tajemniczy i niebezpieczni, ale jednocześnie miałem w głowie obraz ich głupot i tego, że na pewno nic mi nie zrobią i z nimi wygram. Trudno się dziwić, jak największe zwierzę jakie widziałem to może sarenka? A one nie są agresywne w stosunku do kotów. Oh... Gdybym tylko wiedział wcześniej... Może się dowiem od kocura, jak nie, to czeka mnie niezły zawał.

Podążałem za nim, dając mu milczeć i skupiając się na trasie i pojawiających się co chwila nowych zapachach, część już znałem, wiedziałem, że to myszy lub szczury, coś smacznego, ale sporo było woni dopiero do rozszyfrowania.
-Hmm... Brzmi to jak koty.-ale w sumie to było błędne myślenie, bo nie tylko koty odpoczywały sobie na trawie. Wytrzepałem się porządnie, a gdy skończyłem czarnego nie było już przy mnie, był na drzewie... Wysoko na drzewie... Nie wchodziłem jeszcze tak wysoko, wspinałem się trochę, ale nie jakoś super. Przydreptałem do drzewa, oceniłem, zaczaiłem się i wskoczyłem na nie sprężyście, wbijając się pazurami w korę. Dobra, łapa tu, łapa tam, cyk pyk, jeszcze raz i ponownie, łapa, łapa, łapa.
Sapiąc głośno, znalazłem się w końcu na gałęzi. Siedziałem nisko na nogach, trzymając się konara, nie będąc pewnym na ile poradzę sobie z utrzymaniem równowagi mając pod sobą taką wysokość. Jednak strach i niepewność odgonił widok.
-Łał, tu... Tu widać wszystko i wszędzie.-lampiłem się wielkimi ślepiami na otoczenie. Widać było, że tu się coś w krzaku rusza, tam siedzi sobie ptak, a jego kolega drepta po ziemi i wydłubuje coś z niej. Zaśmiałem się krótko, zapominając, że jak się wlazło na drzewo, to trzeba będzie zejść w jakiś sposób, ale to potem.
-To co teraz? Po co tu weszliśmy? Czegoś szukasz?-rzuciłem pytaniami, nabierając odwagi i ufając bardziej nogom oraz ogonowi.

Jak koty? Może trochę brzmiało, ale to nie było jego pierwsze skojarzenie z żadnej strony. Większość ludzi teraz pracowała w norach albo na polach, może dlatego Świetlik jeszcze nie zreformował swoich poglądów, ale to była kwestia czasu.
  Stanął na konarze i zaczął przyglądać się staraniom rudego, który wpełzał powoli na górę. Zdecydowanie powinien schudnąć, ale teraz to raczej kwestia czasu, niż szczególnego wysiłku. Piórko uśmiechnął się lekko, kiedy jego towarzysz znalazł się na górze, a zaraz sam przeniósł wzrok na łąkę i domy przed nimi.
  — Prawda? A gdy spadną liście jeszcze lepiej, nie zasłaniają — dodał i ruszył nieco w górę konara, by rozłożyć się na jego rozwidleniu niczym dobrze stężałe, rozlane jajko. Chłodne drzewo było miłą odmianą po palącym słońcu. — Jeszcze nie... — wymruczał bez wielkiego namysłu, bo poniekąd szukał, ale to inna sprawa. Bardzo inna. — W drzewie jest dziupla, można się w niej schować. Ale chciałem ci pokazać Gniazdo... o zobacz. — Machnął łapą w stronę pastwiska, gdzie między białymi obłoczkami owiec spacerowały chude istoty. — To są właśnie dwunogi. Przeganiają owce na inną łąkę. — Umilkł na chwilę i obrócił łeb w stronę jakiegoś dźwięku, ale nie okazał się na tyle wyjątkowy, by go podnieść z miejsca. Czarny spojrzał zaś w górę, ku cieńszym gałązkom. — Czasem, jeśli leżysz długo bez ruchu, ptaki siadają na drzewie... ale i tak najłatwiej je łapać w gniazdach, kiedy jeszcze nie umieją latać — dodał, wodząc wzrokiem po zielonych listkach.

Oh, gdybym tylko usłyszał, że jestem gruby i muszę schudnąć, to bym się obraził. Nie moja wina, że tak urosłem, no może i jestem trochę przy kości, ale nie aż tak, to raczej chyba kwestia tego, że właśnie urosłem, ale nie ćwiczyłem i jestem za słaby w stosunku do mojej masy. Ale się wyćwiczę! Obiecuję! Proszę mnie nie porzucać, ja sobie jeszcze poradzę! Wyrobię się!
O tak, nie pomyślałem o tym, że jak liście spadną, to będzie lepiej widać, chociaż wtedy też jest dużo mniej miejsc do chowania się. Krzaki nie zasłonią polującego kota, wiatr nie poruszy trawą kryjąc skradającego się drapieżnika.
-A to kiedy liście spadną?-popatrzyłem na kocura, żądny odpowiedzi.
Ruszyłem za nim, gdy odszedł kawałek i zachlebkowałem razem z nim gdy i on się ułożył. Bliziutko niego, żeby futerko futerka dotykało. Zadarłem łepek w górę gdy zaczął mówić o gnieździe, ale zapomniałem, że jest też inne gniazdo, to dwunożne. Spojrzałem na chmurkę która wędrowała po ziemi, ale były tam też inne istoty. Wysokie wiewiórki, stojące na tylnych nogach sarny. Z daleka nie widziałem wszystkiego tak wyraźnie, ale widok słupiastych sworzeń był na tyle niepokojący, że podniosłem się do siadu. To wyglądało bardzo nienaturalnie z daleka, a z bliska pewnie będzie wyglądać jeszcze gorzej, bo dwunogi duże były chyba, widziałem ich nory, one też były wielkie. Nagle pewność tego, że wygrałbym z nimi walkę odeszła i nie miała zamiaru wracać.
Ze poczucia dziwności nowego przeciwnika wyrwała mnie przemowa o gniazdach. Popatrzyłem po gałązkach uważnie, aż naszedł mnie pewien dylemat moralny, mnie, dylemat moralny.
-Czyli... zjadamy ptasie dzieci?-rzuciłem pytająco obserwując listki.-Czemu nikt ich nie pilnuje, jak w klanie? I czy kociaki samotników też są przez coś zjadane, jak się je zostawi same gdzieś?-spojrzałem na niego, faktycznie zmieszany informacjami i tym co może i nie może być i jak do tego podejść. Z drugiej strony nie miałem problemu z zabiciem susła, w końcu coś muszę jeść.