Kotka przesiadywała w okolicy Zarośniętego Głazu, a dokładniej w pobliżu stosu zwierzyny pod nim. Przysiadła tam aby zerknąć w stronę zwierzyny, sprawdzając czy jest głodna, ale nie miała ochoty na nic co tam leżało. Odwróciła więc wzrok w drugą stronę, patrząc co działo się w obozie.
Delikatnie poruszyła uchem kiedy w pewnym momencie usłyszała w oddali grzmot. Oho, kolejna burza.
Postanowiła zostać tutaj póki mogła, bo spodziewała się, że zaraz pewnie zacznie padać. Dopiero wtedy będzie musiała się schować.

//Mrówka!

Mrówcia jak to miała w zwyczaju, spoglądała na wszystko z oddali. Tu jakieś koty rozmawiały, tu terminatorzy rozrabiali i bawili się w najlepsze. Kocię chciało przypatrzeć się bliżej temu wieeelkieemu głazowi pokrytemu niebieskim futerkiem! Zaczęła więc swą podróż, ze żłobka do zarośniętego głazu, potykając się o włąsne łapki i chwiejąc, nie łatwo było opanować aż cztery łapcie i ogon!!

Usiadła przy jednym, dorosłym ( zghadywała tak, przez wielkość osobnika) kocie i podniosła łapke wskazując na zielone futro.
- Psieplasiam wie Pani mozie co to za zielone futelko i ciemu losnie na kamycku? Kamyckom tes zimno? - zapytała się nieśmiało, ciekawośc jednak zwyciężyła nad lękiem. Mrówcia MUSIAŁA dowiedzieć się co to jest, i czy kamienie odczuwają chłód!

Kasztan patrzyła bardziej w górę, więc nie zauważyła, że podchodzi do niej coś od dołu. Coś malutkiego, co odezwało się do niej nagle.
Nie wystraszyła się, jednak jej głowa energicznie odwróciła się w stronę dźwięku i Kasztan ujrzała malutką koteczkę zaraz przy sobie.
Zmrużyła oczy i przez chwilę próbowała przeanalizować jej pytanie, równocześnie patrząc na głaz obok.
- Mech? Chodzi ci o mech?- spytała i domyśliła się, że zapewne tak. Ona sama w życiu nie wpadłaby na to, żeby nazwać mech zielonym futerkiem. Spojrzała niebieskimi ślepiami na oczy młodszej, które różniły się jedno od drugiego delikatnie.
- To mech, rośnie na wielu skałach, drzewach i ziemi- odpowiedziała dość obojętnie choć była delikatnie rozbawiona słowami tamtej. - Rośnie tu bo...- i wtedy się zacięła.
No właśnie, dlaczego mech rośnie na skałach?
Kotka popatrzyła na głaz obok jak gdyby z wyrzutem. No właśnie, dlaczego??
Czemu małe kociaki muszą zadawać takie ciężkie pytania?
Chwilę zastanowiła się, nie wiedząc co odpowiedzieć.
No dobra, zostańmy przy wersji młodej, niech się ucieszy.
- Nie wiem, może i jest im zimno- odparła, owijając ogon wokół łap.

Zielone futerko miało nazwę!!
- Mech... - powtórzyła cichutko, tak żeby upewnic się, że zapamięta. Rośnie na skałach, drzewach i ziemii oh! Mrówcia nie miała pojęcia, że ten cały mech jest tak popularny w lesie.
Rośnie bo... JEST IM ZIMNO!!
- OH OJEJCIU! - pisnęła, opamiętała się jednak i wzięła duży wdech, aby nie krzyczeć z wrażenia.
- Cyli my mamy futelka, a.. ziemia ma swoje, zielone futelka tiak? - zapytała, musiała się upewnić, że rozumie wszystko tak, jak to starsza kotka wytłumaczyła. Spojrzała na zwierzęta na stosie i teraz to na nie wskazała swą łapką
- Cyli im tes jest zimno? - zapytała

Kotka lekko odsunęła łeb kiedy koteczka pisknęła na głos. Przez chwilę myślała, że może coś jej się stało, może wbiła sobie w łapę kolec? Lub przygryzła język?
Jak się okazało, pisnęła bo dostała oświecenia. Powtórzyła to co wcześniej na głos i Kasztan chcąc nie chcąc skinęła głową ze zmrużonymi oczami.
- No, tak jakby- odpowiedziała. W sumie w logice małego kociaka miało to sens, mech to futro, niech już będzie.
Następne pytanie koteczki jednak zaskoczyło ją i ta musiała się mocno, naprawdę mocno powstrzymać żeby nie parsknąć śmiechem na głos. Oj, biedny mały kociak. Jeszcze tak mało wie, ale czy Kasztan musi być tą, która uświadomi jej surowe realia życia?
Odchrząknęła aby pozbyć się rozbawienia z głosu i odpowiedziała już neutralnie:
- Nie, im nie jest zimno.
Nie powiedziała nic więcej. Mimo wszystko nie będzie tłumaczyła młodej co to śmierć i dlaczego koty przynoszą śmierć innym zwierzętom. No, chyba, że ta zacznie dalej wypytywać, wtedy Kasztan nie będzie miała wyjścia.

Mrówka była uradowana odpowiedzią starszej kotki. Czyli nikomu nie jest zimno! Czy to nie idealne, ani słodko śpiące zwierzątka, ani głaz czy drzewa, no i koty. W sumie to gdyby było im zimno, to poczłapałaby do zwierzyny I glazu by się przytulić i ocieplić swym puszystym futerkiem.
-- To dobzie -- uśmiechnęła się, wzrokiem wróciła do dużej kotki.
--Jestem Mlufcia, jak lobacek! A ty.. hm.. Wygladas mi na kota o imieniu... Plamcia -- wyseplenila, oczywiście imię Plama wzięło się z maści szylktetowej kotki. No cóż, kreatywna I ciekawska Mrówka mimo nieśmiałości zawsze wepchnie swoją opinię tam gdzie tylko można.

Kasztan niesłyszalnie odetchnęła kiedy koteczka pozostawiła temat ,,śpiących zwierzątek" i nie kontynuowała go, a w zamian przedstawiła się jako Mrówcia, jak Kasztan wywnioskowała z jej niewyraźnych słów. Szylkretka zmierzyła małą, puchatą kulkę wzrokiem od dołu do góry i musiała przyznać, że na chwilę obecną rozmiar młodej rzeczywiście pasował do jej imienia.
Nie spodziewała się jednak być nazwana... Plamką. Plamka? Ona?
Ph, gdzie! Plamka brzmiało zbyt łagodnie. Ona była Kasztan, z futrem wystającym na boki niczym kolce, ostre i gotowe zaatakować każdego kto zbliży się zbyt bardzo.
A jednak młoda Mrówka postanowiła nazwać ją Plamka. No cóż, szylkretka nie mogła jej winić za młody wiek i brak wiedzy o kotach dookoła.
- Prawie...? Jestem Kasztanowa Łapa- przedstawiła się pełnym imieniem, patrząc na koteczkę z góry, lekko mrużąc oczy.

Kocię znacząco pomyliło się w imieniu swej rozmówczyni, nie Plamka a Kasztanowa Łapa.
- Oh Kastanowa Lapa... kto jest twoim mentolem? Jak Ci idzie skolenie? A wies ze ja niedlugo tes bede telminatolem! Za calluuutkie ctely ksiezyce, CTELY! - miałknęła Mrówka i usiadła obok szylkretki. Zapomniała już o zielonym futerku oraz śpiących zwierzątkach, lecz w wolnej chwili napewno przyprowadzi tu swoje rodzeństwo i pokaże im te niezwykłe zjawisko.
- Ja mam nadzieje na jakiegos milego mentola! Któly nie bedzie zly, jak zlobie jakis błąd... Ale siiillneego! Zieby mnie naucyl wsystkiego co wazne - dodała. Wiedziała, że jest drobna, nawet na swój młodziutki wiek, była po prostu tycia. Wielkiej siły raczej nie posiada, lecz może w przyszłości jej inne cechy zostaną atutami? Teraz jednak zbyt wcześnie jest, aby stwierdzić co i jak.

Kotka czekała cierpliwie aż ,,Mlufcia" zaleje ją masą pytań i lekko poruszyła końcówką ogona gdy zaczęła mówić.
- Moim mentorem jest Szerszeniowy Rój- powiedziała, wypowiadając imię kocura dość szybko, licząc na to, że koteczka nie zrozumie go ani tym bardziej nie zapamięta- nie miała po co skażać sobie mózgu. Niech jest wolna od świadomości o istnieniu takiego kota najdłużej jak może, przynajmniej do czasu zostania terminatorem. Nie wiadomo bowiem, czy jej również nie trafi się on jako mentor.
Co jak co, ale tego Kasztan nie życzyłaby nawet tej małej koteczce, ani w sumie żadnej małej koteczce ani nikomu. No, może paru kotom by się należało...
Potem spojrzała na nią kiedy powiedziała, że za niedługo zostanie terminatorką.
- Cztery księżcyce...- powtórzyła tamta. - Taaak, to... prawie za niedługo..- powiedziała niezbyt pewnie, nie chcąc zapeszać i zasmucić koteczki, która na śmierć była przekonana, że cztery księżyce miną jej niczym mrugnięcie.
Cztery księżyce. Kiedy Kasztan myślała o tym, że miałaby tyle (znowu) czekać, była pewna, że zwariowałaby już całkiem.
Ale to był tylko kociak. Ona jeszcze nie wiedziała.
- Ta, każdy takiego chce- powiedziała na wzmiankę o miłym mentorze. Nie powiedziała tego złośliwie, jedynie zaznaczyła, że każdy kociak o tym marzy. Oj, gdyby tylko każdemu kociakowi się udawało.
- Na pewno ci się jakiś taki trafi. Na przykład nasza przywódczyni. Ona by cię nauczyła wszystkiego, co ważne, i takie tam- powiedziała, zgadując że to właśnie o mentorce-przywódczyni marzą kociaki. W końcu to sama przywódczyni klanu, prawda?
Taka silna, i mądra, odpowiedzialna i zawsze rozsądna.
Prawda?

Szerszeniowy Rój... to imię brzmiało... poważnie, agresywnie, kąśliwie! Ale nazywał się od robaczka, tak jak Mrówka... aczkolwiek Szerszenie to niemiłe robaczki, z tego co mówiła Sikorcze Skrzydło.
Uśmiechnęła się gdy Kasztanowa Łapa zgodziła się z koteczką, cztery księżyce to szybciuuutko! Minie w oka mgnieniu, przynajmniej tak się kociakowi wydawało.
- A jaki jest Selseniowy Lój... jest mily, tlafil sie tobie mily mentol? Cy ty takiego nie chcialas? - zaczęła wypytywać. Owinęła swoje łapki ogonkiem i patrzyła na dużo większą od niej kotkę. Uwielbiała słuchać doświadczeń starszych terminatorów, zawsze mieli coś ciekawego do opowiedzenia! Mówili to też tak... inaczej, niż starszyzna. Nie gadali o tym czego to oni nie zrobili i jak wspaniali nie są. Terminatorzy po prostu... mówili jak jest, a przynajmniej takie wrażenie miała Mrówcia. Fakt faktem, to z wieloma terminatorami nie rozmawiała, lecz woli to, niż powieści starszyzny.

Kasztan zmrużyła oczy kiedy kotka jednak wyłapała imię jej mentora. Huh. Im bardziej będzie się starać usunąć je z mózgu koteczki, tym bardziej ona będzie ciekawsko o to wypytywać.
Musi więc mówić dalej.
- Nie, nie jest miły. Nie chciałam takiego- powiedziała wprost. Może i to zabrzmiało dość nieprzyjemnie i mogło wystraszyć koteczkę, ale... Kasztan wolała być szczera w takich kwestiach, nawet jeśli o kociaki chodzi. Nie życzyła by Mrówce aby miała takiego mentora.
- Niestety, ale nie wszystkie koty są miłe i fajne- dodała, patrząc gdzieś przed siebie i jedynie kątem oka zerkając na biało-szarą kotkę.

Po usłyszeniu od Kasztanowej Łapy, że jej mentor nie jest miły, położyła po sobie uszka i podkuliła ogonek.
- Kastanowa Lapo jak tio... - zapytała chcąc usłyszeć coś więcej... następne słowa terminatorki zatrzęsły światem Mrówki. NIE KAŻDY JEST MIŁY I FAJNY? SŁUCHAM
- Cio ale jak to.. psecies kazdy kot klanofy musi byc mily fajny i takkkii siiillnny zieby klany byly bespiecne! - wydukała. Przecież tak miało być, od zawsze  tak powtarzała Sikorcze Skrzydło. Czy.. nie było to prawdą? Czy matula okłamała swą córeczkę, by nie sprawić jej przykrości? A może to Kasztanowa Łapa się po prostu myli?!

Z oddali usłyszała wołanie swej mamy, spojrzała błyskawicznie w stronę żłobka.
- Musie isc.. papa Kastanowa Lapo! - mruknęła po czym poczłapała do swej mamy.

z.t

Był wielce zaintrygowany zjawiskiem z samego rana. Nagle, podczas śniadania, zauważył, jak jakiś biały puch zaczął spadać z nieba. Z całego wrażenia, poszedł pierw do legowiska Słodkiej Gwiazdy, choć nikogo tam nie znalazł, nawet Burzy! Postanowił wtedy zaalarmować kociaków z kociarni. Na pewno któryś zechce zobaczyć ten dziwny puszek.
Tak więc popędził w kierunku kociarni, przy czym nabrał powietrze i wrzasnął.
— BIAŁY ZIMNY PUCH PADA Z NIEBA — no i czekał, czy ktoś przypadkiem nie pójdzie za nim. Klapnął sobie przy wyjściu, patrząc w górę i nasłuchując, czy ktoś tupta w jego kierunku.

// Klon i Len!

Klon spokojnie czyścił swoje nienaganne futerko kiedy w kociarni rozległ się krzyk jakiegoś młodszego dzieciaka. Leniwie wstał i podszedł do wejścia chcąc zaobserwować fenomen opisany przez Orzecha. Wyjrzał na zewnątrz zadzierając łeb. I o to tyle rabanu? O jakieś małe pypcie spadające z nieba? Już miał zawrócić, kiedy pojedynczy płatek spadł na jego pyszczek. Otrzepał się zaalarmowany czując zimno na czubku nosa, które minęło jak tylko płatek się rozpuścił. Spojrzał na Orzecha. Kociak wydawał się autentycznie podekscytowany. Sam nie widział nigdy czegoś takiego, ale też nie uznawał tego za coś niezwykłego. Nikt w obozie nie zdawał się panikować, a to znaczyło, że wszystko było w należytym porządku.
— Długo to tak pada? — zapytał jednocześnie nie oczekując odpowiedzi.

Siedziałem przy Sikorczym Skrzydle obserwując życie dookoła. Leniwie przyglądałem się rodzeństwu, które z wyczekiwaniem żyło czekając na ceremonię. Już miałem zaczepić jednego z moich braci aby poszli ze mną obejrzeć obóz, byle by zrobić cos … innego. Jednak moją uwagę przykuł Klon, którego uwagę przykuł krzyk spoza legowiska. Rudy kocurek ruszył sie z miejsca wychodząc z legowiska, a ja krok za nim. Wychyliłem łebek zza legowiska przyglądając sie czekoladowemu kociakowi, który był powodem tych wszystkich krzyków. Na początku nie mogłem zrozumieć o czym była mowa. Następnie spojrzałem na Klona, który wydawał się równie nie wzruszony tym (co prawda nowymi widokiem )co ja. Podniosłem wyżej uszy kiedy i na mój nos spadła zimna biała cząsteczka dziwnego opadu. — To sie chyba nazywa śnieg. Podobno gdy robi sie coraz zimniej to zaczyna padać, a wszystko pod nim zamiera, żeby obudzić sie na porę nowych liści. Przynajmniej tak słyszałem …. Dodałem szybko tłumacząc to rozmówcą. Przesiadywałem trochę z matkami i niekiedy co słyszałem ich rozmowy. Nie chciałem wyjść na jakiegoś podsłuchiwacza, po prostu byłem uważny i większość czasu…. znudzony.

Raczej starsi koledzy nie byli aż tak zafascynowani co on na widok pierwszych płatków śniegu. Dla niego to było coś niesamowitego, z chęcią by spróbował to zjeść, ale póki co, odwrócił jedno uszko w kierunku Klonu, który się o coś spytał.
— Um... E... No nie wiem, jak wyszedłem od ma, to już spadało, nie wiem kiedy. No... Może chwilę? Poszedłem po Burze, Nektarek i Łąkę, ale ich nie było i poszedłem po was — odpowiedział, przechylając lekko główkę. Zastanawianie się, czy długo sypie śnieg. Cynamonek nawet nie za bardzo co orientował się czasowo, więc powiedział tyle, ile mógł. Słowa Lnu zaś bardziej zafascynowały go.
— Śnieg? Ale jak wszystko to źle! No bo, nie będzie nic na stosie — miauknął, przejęty, że nie zapełni brzuch. Skoro wszystko wymierało to... Chyba pozostała jedna opcja. Kocurek otworzył pyszczek, po czym podniósł głowę do góry i postanowił, że od teraz będzie się żywił śniegiem jeżeli by brakło zwierzyny.

Kocur zaczął stąpać z łapy na łapę. Ziemia zaczynała robić się nieprzyjemnie zimna, a podobno miało być jeszcze gorzej. Przewrócił oczami i spojrzał na Orzecha.
- Jak wszystko to wszystko. Już trochę na ciebie napadało. Na twoim miejscu bym się schował, chyba że chcesz się rozpuścić.
Zażartował, jednak poważny ton jego słów absolutnie na to nie wskazywał. Klany przetrwały tak długo, że musiały sobie jakoś z tym radzić. Jeżeli zwierzyna na stosie leży za długo, to nie powinno się jej jeść. Musieli przecież na coś polować w porze nagich drzew.
- Wydaje mi się, że zamierają tylko liście, w końcu prawie wszystkie już opadły.

W wolnym czasie, między treningami wstawałem w miarę wcześnie. Aby nie wybić się z rytmu dnia. Dzisiaj było tak samo, szybko ułożyłem futro i potruchtałem w stronę zarośniętego głazu, gdzie znajdował się stos zwierzyny. Wybrałem małą mysz, nie chciałem się przejeść z samego rana. Usiadłem nieopodal aby ją skonsumować. Usiadłem wygodnie, przytrzymując łapami truchło i wgryzając się obserwowałem spokojne życie klanu. Nie mogłem doczekać się kolejnego treningu. Oblizałem się biorąc kolejny kęs.

Szary kocurek intensywnie gryzł mech rozrywając go na kawałki. To była zdobycz a on ją upolował. Tak naprawdę to ukradł że żłobka ale co tam. Najważniejsze że była jego. Szarek leżał w słoneczku więc był dosyć widoczny lecz nikt nie zwracał na niego uwagi. I dobrze. Był zajęty i nie chciał by mu przeszkadzano. Zadowolony że tak rozprawił się że zdobyczą zaczął szarpać nią przytrzymując łapką. Wtedy dobiegł go zapach zwierzyny i puścił zabawkę. Z brzuszka malucha zabrzmiało burczenie. Ale czy mógł wziąć kawałek zwierzyny? Był głodny a ona była dla wszystkich! A gdyby tak zaniósł ją mamusi? Tak to świetny plan! Mama byłaby szczęśliwa. Rodzeństwu też by zaniósł i byłby ulubionym bratem! Zadowolony z pomysłu zostawił mech i ruszył do sterty. A z zabawy zostało tylko pobojowisko. Porozrzucany mech i mały kosmyk szarej sierści wskazujący na to kto był łobuzem. Ale wracając do Wilczka. Kociak stał nad stertą zastanawiając się co wybrać Hmm trudny wybór.. Wymruczał pod noskiem. To był naprawdę trudny wybór!

Konsumując powoli swój posiłek spostrzegłem niebieskiego kocurka, który głośno zastanawiał się nad stosem zwierzyny. Podniosłem zaciekawiony wzrok spoglądając na młodziaka. Nie zauważyłem go wcześniej, od kiedy opuściłem kociarnie sam się nie zapuszczałem się w tamte okolice. Może kolejna matka się okociła? Z resztą, wszystko mi było jedno. Jedząc dalej przyglądałem się maluchowi. Nie chciałem sie póki co odzywać. Jeszcze bym go wystraszył. Jednak kocurek mógł się wkrótce zorientować, że co chwile skupiam na nim ciekawskie spojrzenie.