Słonecznik nie był taki pewny, czy Słodka Gwiazda nie miałaby nic przeciwko. To znaczy, nie wydawała mu się kocicą tak sztywną, ale kto wie? Może siedzenie tam było okazaniem jakiegoś braku szacunku albo coś w tym guście? I nawet jeśli samej przywódczyni to nie przeszkadzało, to może jakiś inny kot zwróci im uwagę?
- Y yhm - pokręcił głową na jego propozycję. Nie chciał mieć problemów, zwłaszcza, że istniała szansa, że w przypadku takowych będą mieć do czynienia z Ropuszym Skrzekiem, a tego Słonecznik wolałby uniknąć.

- Jak tam chcesz. - pokręcił tylko głową i wyciągnął się zadowolony, kiedy słońce znów wyszło zza chmur i zaczęło ogrzewać jego czekoladowe futerko. Wyglądało na to, że będzie się teraz robić coraz cieplej i cieplej, co cieszyło kocurka. Szczególnie że ostatnio obudziły się do życia ptaki i robaczki! Generalnie zrobiło się jakoś tak... Żywiej. I siedzenie w obozie było bardziej znośne!
- Niedługo mamy zostać terminatorami, hm? - spojrzał na niego - Mama ciągle o tym gada, mam wrażenie, że sama ma dość siedzenia w kociarni. - zamachał ogonem - Jak myślisz, kogo dostaniemy na mistrzów? Masz kogoś na oku?

Spojrzał w górę, na brata, niespokojnie. Strzepnął ogonem. Czy Siwek naprawdę się nie bał, że ktoś ich okrzyczy? Taka ich mama na przykład? Jego myśli jednak szybko powędrowały ku nowemu tematu, jaki podjął jego brat. Eh, ceremonia. Słonecznik wolałby chyba o tym jednak nie myśleć. Ale może to była okazja, by zwierzyć się komuś ze swoich wątpliwości?
Siedział przez chwilę w ciszy, nie odpowiadając Siwkowi, aż w końcu zdecydował się dołączyć do niego na skale, wskakując trochę niezdarnie i po drodze prawie spadając. Co prawda bał się ochrzanu, ale przecież nie będzie krzyczał tam z dołu. To miała być cicha rozmowa.
- Ja tam się jakoś nie cieszę z tej ceremonii... - wyznał, spłaszczając uszy, gdy przysiadł obok niego.

Postawił uszka, kiedy Słonecznik zaczął się do niego wdrapywać. Cóż, razem to zawsze raźniej, hm? Chociaż przeszedł mini zawał, kiedy kocurek o mało nie spadł z tej skałki i Siwek już podnosił się, żeby go łapać... Ale na całe szczęście to nie było konieczne. Odetchnął tylko z ulgą i położył się z powrotem.
Jednak słysząc obawy Słonecznika, położył uszka po sobie.
- Czemu? Coś się stało? - spytał obejmując brata ogonem i przysuwając się do niego tak, żeby ich boki się ze sobą stykały - Wiesz... Mak też nie jest z tego za bardzo zadowolony... Czy raczej po prostu się tego boi... - westchnął - Mmm... Ale jeśli czegoś się boisz, to chętnie cię wysłucham! W końcu... Jesteśmy braćmi, nie? - otarł się swoim łebkiem o niego i zamruczał.

Mak też się bał? Czyli też rozmawiał o tym z Siwkiem? Może Słonecznik też powinien pogadać z czarnobiałym? Mogli by razem pogadać o swoich obawach. Ale za razem nie zamierzał pogardzić rozmową z Siwkiem. W końcu sam tę rozmowę zaczął. Właściwie to liczył na to, że brat postanowi go wysłuchać.
- Ja... no nie wiem - zawahał się, nie do końca wiedząc od czego zacząć. Jego obaw nie było dużo, ale wydawały się mu na tyle ciężkie, że wizja bycia terminatorem go przerażała. - Nowe obowiązki, mniej wolnego czasu... A co jak trafi mi się jakiś niemiły? Albo... albo mama? - przy ostatnim słowie ściszył głos. Nie chciał, by ktoś słyszał ich rozmowę, ale najbardziej nie chciał, by ktoś słyszał, że nie chce by szkoliła go własna matka.

Cóż... Siwek chyba rozumiał obawy brata. A szczególnie te dotyczące mamy. Szczerze mówiąc chyba nawet ulżyło mu lekko przez fakt tego, że nie był jedynym, który się jej trochę bał. Ale... Nie chciał niepotrzebnie zaprzątać sobie tym łebka! Trącił Słonecznika mocniej noskiem i zaśmiał się cicho - oczywiście nie po to, żeby go wyśmiać, a bardziej po to, by spróbować rozluźnić atmosferę.
- Słodka Gwiazda raczej zna mamę i wątpię, żeby nam ją dała! A nawet jeśli... To zawsze można poprosić ją o zmianę. Kto wie, może się zgodzi? - wyszczerzył ząbki - A co do mniejszej ilości wolnego czasu... Mnie to chyba nawet cieszy, wiesz? Obóz jest mały, jak już się do niego przyzwyczaisz... Chciałbym już wyjść za jego granice i zobaczyć, co jest za tymi krzewami! - spojrzał w stronę zarośli - Tak długo, jak nie będziesz na to patrzył jak na obowiązki, a bardziej jak na zabawę... To trening może być naprawdę fajny!

Słowa Siwka niezbyt do niego przemawiały. No bo skąd pewność, że Słodka Gwiazda widziała jaka jest ich mama? A może uważała, że Ropuszy Skrzek zachowuje się odpowiednio? A może rzeczywiście tak było, tylko z nimi było coś nie tak i byli słabi, bo nie potrafili sprostać takiemu wychowaniu? No i czy aby na pewno Słodka Gwiazda zgodziłaby się na zmianę mistrza?
- Ja też bym chciał zobaczyć... - przyznał, na kilka chwil uciekając wzrokiem w stronę wyjścia z obozu. Tutaj akurat nie miał wątpliwości. Był ciekaw, co jest za tą ścianą roślinności stanowiącą granicę ich obozu. A słyszał, że ich tereny są naprawdę ładne.
- Nie wiem, czy spodoba mi się trening... - wymamrotał. Nigdy jakoś specjalnie nie interesowało go polowanie, czy walka, czy nawet wspinaczka. Szkoda tylko, że to wszystko wiązało się z byciem wojownikiem. W sumie, to nie wiedział co chciałby robić w dorosłym życiu. Nic nie wydawało mu się wystarczająco ciekawe.

- Oj zobaczymy! Już za cały księżyc! - wyszczerzył kiełki w uśmiechu - Na pewno mamy jeszcze duuużo do zwiedzenia i odkrycia! Więc... Może chociaż czekaj na to, hm? - przekrzywił łebek nie zdejmując uśmiechu z pyszczka, choć widział, że do Słonecznika niekoniecznie to przemiawało...
- Cóż, nie dowiesz się, póki nie spróbujesz, nie? Może akurat w czymś będziesz dobry, albo coś ci się spodoba! Ewentualnie... Może wyznacz sobie jakiś cel, hm? - cele w końcu były tym, co pomagało przebrnąć przez życie! A przynajmniej według Siwka - Ja na przykład chcę nauczyć się walczyć i być silny, żeby was bronić! - polizał brata w ucho.

- Mmhh - zamruczał niezrozumiale. Niby rzeczywiście ciekawiło go, co było za granicami obozu, ale mimo wszystko w zostaniu terminatorem widział w związku z tym więcej negatywów, niż pozytywów. Nadal miał w głowie strach przed potencjalnym mistrzem z którym mógłby się nie dogadać.
- Ale ja właśnie nie wiem, czego chcę - stwierdził, krzywiąc się delikatnie przez łaskotki spowodowane liźnięciem w ucho. - To znaczy no... Chcę skończyć trening i być wojownikiem, ale walka i polowanie jakoś mnie... nie interesują... - stwierdził, spłaszczając uszy lekko zażenowany. Chciał być wojownikiem, ale przecież co to za wojownik, którego nie interesuje ani walka ani polowanie? Pozostawała mu jedynie nadzieja, że Siwek miał rację i rzeczywiście w czasie treningu coś mu się spodoba.

Widział jed się skrzywił... Dlatego lizał go dalej. Jak dobrze trafi, to może go połaskocze i rozbawi! A jak będzie trzeba, to użyje nosa. Ale na razie został przy języku. Może mu futro ułoży!
- Masz jeszcze na to dużo czasu! Zresztą... Może znajdzie się dla ciebie jakieś inne zajęcie, hm? Zawsze możesz po prostu umacniać obóz, albo oznaczać granice czy coś! A jakbyś miał już iść na polowanie, to zawsze możesz wziąć kogoś ze sobą, nie? - to już bardziej dotyczyło zadań wojowników, ale może chociaż tak jakoś złapie jego uwagę? - Albo mógłbyś wymieniać mech w legowisku starszyzny i w kociarni, o!

Od razu wyrwał się z pod języka Siwka. Bez przesady, jedno liźnięcie by jeszcze wytrzymał, ale nie pełną kąpiel. Wystarczyło, że Ropuszy Skrzek go do tego zmuszała codziennie rano i wieczorem. Nie lubił tego uczucia.
Słuchając kolejnych propozycji brata, spojrzał w niebo w wyrazie desatysfakcji. Jego propozycje były coraz gorsze. No przecież nie mógł całe życie naprawiać ścian obozu i sprzątać po starszych i kociakach. To była jeszcze gorsza wizja. Takim sposobem to nigdy by nie został dobrym wojownikiem.
- Tego tym bardziej nie chcę robić! - pokręcił głową z niezadowoleniem, zanim westchnął lekko. Ta rozmowa chyba prowadziła do nikąd. Chyba po prostu nie zmieni zdania na ten temat, póki serio nie zostanie terminatorem i nie zobaczy w pracy wojownika czegoś, co mogłoby go zainteresować.
- Nieważne - mruknął w końcu, woląc już zakończyć ten temat. Przez kilka chwil siedział cicho, kładąc głowę na przednich łapach, zanim otworzył pyszczek. - A ty masz na oku jakiegoś wojownika, którego chciałbyś na mistrza? - zapytał, podnosząc wzrok z trójki wojowników, która akurat weszła do obozu ze zwierzyną.

Nie miał nic przeciwko temu, żeby brat mu się wyrwał, nawet cicho się zaśmiał... Ale położył uszy po sobie wyczuwając w końcu jego niezadowolenie. Nie chciał go zdenerwować, ale... Nie wiedział też do końca jak mu pomóc...
- Mhh... To już nie wiem... - pokręcił łebkiem - Ale w razie czego tu jestem, gdybyś chciał się jeszcze wykazać! - xhyba chodziło mu o "wygadać". Chyba.
W każdym razie na pytanie o mistrza uniósł łebek zamyślony.
- Hmm... Dobre pytanie. Poznałem Słodką Gwiazdę i Wierzbowy Puch i obie są bardzo fajne, więc... Może jedna z nich? - zerknął na czarnego kocurka - Szkoda, że Kasztanowa Łapa nadal jest terminatorem... - burknął cicho. Ona też była fajna! Ale no... Wciąż nie ukończyła własnego treningu.

- Chyba chodzi ci o "wygadać" - zauważył od razu, słysząc tę małe przejęzyczenie brata. Nie wiedział, jak można było pomylić te dwa słowa, o zupełnie innych znaczeniach, ale nie wnikał.
Jego uszy zadrżały delikatnie, gdy usłyszał odpowiedź Siwka. Kasztanowa Łapa? Czemu chciał ją na mistrzynie? Słonecznik rozmawiał z nią raz, a już wiedział, że nie chciał z nią więcej kontaktu. Daj jej komplement, a ona była zimna. I to w taki chamski sposób.
- No nie wiem. Ja tam jej nie lubię - stwierdził bez ogródek. - Myślisz, że ktoś z nas naprawdę mógłby dostać na mistrzynię przywódczynię, albo zastępczynię? - zapytał, nie czekając na jego odpowiedź w temacie Kasztanowej Łapy.
- Ja nie wiem... Myślę, że dogadałbym się z Puszystą Chmurą, Gęsią Lotką, albo... albo Pokrzywowym Liściem. - Co prawda, z większością wymienionych kotów nigdy nie rozmawiał. Jedynie Puszystą Chmurę znał bliżej, bo kocur od czasu do czasu odwiedzał kociarnię i opowiadał im jakieś historię. Pozostałe koty z wymienionych znał tylko ze swoich codziennych obserwacji.

Ucho mu drgnęło, kiedy Słonecznik go poprawił... I zaraz położył je po sobie.
- ...przecież mówię. - burknął pod nosem bijąc ogonkiem o skałę i odwracając łebek zażenowany. Będą mu tu wytykać to, że mu się język plątał, a pfff!
Ale wzmianka o Kasztanowej Łapie sprawiła, że ten spojrzał na niego zaskoczony.
- ...nie lubisz? - przekrzywił łebek - Ale czemu? Przecież jest fajna. Bawiła się ze mną jak byłem mały, teraz raczej po prostu gadamy... - to wcale nie tak, że dalej był mały. W końcu wciąż był kociakiem, nawet jeśli już niedługo mieli zostać terminatorami!
- Jasne, a czemu nie? W końcu to wojownicy jak każdy inny! Co prawda mają dodatkowe obowiązki, ale no... Terminatorów raczej też szkolą! - a tak mu się przynajmniej wydawało.
- Hmm... A z tatą? - zamachał ogonem - W sumie szczerze jakoś... Za bardzo go nie znam. A ty? Gadałeś z nim może?

Słonecznik poruszył delikatnie brewkami, widząc niezadowolenie Siwka spowodowane poprawieniem jego błędu. No jasne, czarny wiedział, że nikt nie lubił być tak poprawiany, ale jakby nikt Siwka nie poprawił, to nigdy nie nauczyłby się mówić poprawnie!
- Ja ostatnio pochwaliłem jej ogon i była niemiła - stwierdził, patrząc na brata oczami rozszerzonymi z zaskoczenia. Jakoś ciężko było mu sobie wyobrazić Kasztanową Łapę bawiącą się z kimkolwiek. Może Siwek tylko myślał, że to zabawa i nie zauważył, że dla niego terminatorka też była niemiła?
Mruknął tylko niezrozumiale na słowa o przywódczyni i zastępczyni. Tu akurat Siwek miał rację, czemu miałyby nikogo nie szkolić? Ale może one szkoliły tylko jakieś wyjątkowe koty, te co wyglądały na najbardziej obiecujące? Ostatecznie jednak, zdecydował się już nic w tym temacie nie mówić. Okaże się, jak już przyjdzie dzień ich ceremonii.
- Kilka dni temu. Ale niedługo - odparł na pytanie o ich ojca. Owszem, Gawroni Dziób przychodził czasami do kociarni by ich odwiedzić, ale Słonecznik akurat za wiele z nim nie rozmawiał. Nawet jak Gawron sam zaczynał rozmowę to nie trwało to długo, bo nie mogli złapać kontaktu.

Niemiła? Siwek aż zmarszczył brwi. Na pewno mówili o tej samej Kasztanowej Łapie? Może po prostu... Słonecznik źle odczytał jej intencje, czy coś? Bo kocurek jakoś nie chciał wierzyć w to, że jego przyjaciółka była niemiła dla jego brata. Znaczy jasne, czasem mogła sprawiać takie wrażenie... Ale tak długo, jak nie narusza się jej granic, jest fajnie!
- Serio? Mi podziękowała - strzelnął uchem... I cicho się zaśmiał - Ale serio fajny ma ten ogon, nie? Taki... Inny od reszty futra! - kocurek chyba nie widział jeszcze kota z tak rozłożonymi łatami. A szkoda, bo wyglądały fajnie!
- Hmm... I co o nim myślisz? - spytał zerkając na brata. Sam.. Nie miał zbyt wielkiego zdania na jego temat. Chyba powinien któregoś dnia sam z nim pogadać, żeby poznać go bliżej...

- Mi też podziękowała, ale zbyt miło nie brzmiała - odparł. Miał wrażenie, że Kasztanowa Łapa mu wtedy podziękowała, bo tak wypadało, a nie dlatego, że rzeczywiście ucieszyła się z komplementu. Ale może też spowodowane było to tym, że wcześniej się na nią patrzył? No ale co z tego, skoro patrzył się z dobrego powodu, dlatego, że podobał mu się jej ogon?
- Ciężko stwierdzić... - odparł z lekkim wahaniem na pytanie o ojca. Chyba rozmawiał z Gawronim Dziobem za mało, by wyciągnąć jakiś konkretny wniosek. Nawet z obserwacji ciężko mu było coś wywnioskować. Może fakt, że wojownik był jego ojcem, trochę wypaczał tę opinię? - Ale raczej nie chciałbym, by był moim mistrzem.

Huh... Dziwne. Może... Po prostu Słonecznik odebrał to w zły sposób?
- Wiesz... Ona już taka po prostu jest... - stwierdził krótko układając łebek na łapach - Ale gdyby miała cię dość czy coś, to powiedziałaby ci o tym wprost. Ale no cóż, nie ze wszystkimi się dogadasz... - przeciągnął się jeszcze i ziewnął. Nie był śpiący, ale... W tym słoneczku było wyjątkowo miło.
- Mówisz...? - mruknął tylko jakby zamyślony i zamachał powoli ogonkiem - No nic... Wszystko w łapach Słodkiej Gwiazdy. Pozostało nam tylko leżeć i czekać na ceremonię... - chciał przewrócić się na plecy... Ale zapomniał, że ten kamulec nie jest płaski. O mało by się nie sturlał na ziemię, gdyby nie zdążył złapać się pazurkami o mech, którym porośnięty był głaz.
- ......miau? - jego spanikowany wzrok i uszy położone po sobie chyba wystarczająco wyjaśniały sytuację, w jakiej się znajdował.

Słonecznik mruknął, już nic nie odpowiadając w temacie Kasztanowej Łapy. Tu akurat Siwek miał rację. Skoro taka już była to nie było co nad tym myśleć. Z niektórymi (większością) kotami Słonecznik po prostu się nie dogada. Nie było co się nad tym rozwodzić.
Już miał odpowiedzieć na słowa brata o ich ceremonii, gdy nagle Siwek przechylił się i zaczął się staczać z Zarośniętego Głazu. Słonecznik zjeżył się od razu i odruchowo wstał, by brata ratować. Serce zabiło mu szybciej. Już myślał, że Siwek spadnie! No wtedy, to na pewno by mieli problemy za wchodzenie tu.
- Żyjesz? - zapytał wystraszony z wybałuszonymi oczami. - Może lepiej już stąd zejdźmy...

Trzymał się kurczowo tego mchu, jakby jego życie od tego zależało. No... Dobra, może trochę zależało. Ale to bardziej zdrowie, aniżeli życie.
- ...może tak. - zgodził się i kiwnął łebkiem. Em... Teraz jeszcze jakoś wykombinować, jak stąd zejść. No dobra...

Jedna łapka... Druga... Jedna łapka... Druga...

...zaskoczył go fakt, że pacnął w końcu zadkiem o ziemię, przy czym nawet udało mu się nie spaść! Odetchnął jedynie z ulgą, podniósł się i otrzepał. To... Było dziwne przeżycie. Oby już więcej nie musiał zmagać się z czymś takim. Chociaż zapewne za 5 minut o tym zapomni.
- Idziemy coś zjeść? - spytał przeciągając się, jak gdyby nigdy nic.
I jak tylko Słonecznik się zgodził, to poszli wziąć sobie coś ze stosu i się najeść.

Z.t.