- Nie no... ja się czuje dziwnie juz od dwóch księżyców czy tam trzech więc myślę... myślę że ja tak mam normalnie - zakaszlałem gdy poczułem że wydzielina spływa mi do gardła - W sensie katar to nie... katar to mam teraz, ale to przez zmianę pogody. - zapewniłem. Nie chciałem słuchać o wchodzeniu do lecznicy, jak tam wejdę to znów nie wyjdę przez cały obieg pór... muszę się trochę uodpornić. Bo jeśli każde moje gorsze samopoczucie będzie się kończyło leżeniem w lecznicy to przeleże tam połowę życia... a ja chciałem z niego korzystać. W sensie w teorii. Bo jak myśli się o korzystaniu z życia to wszystko wydaje się takie cudowne, a jak dochodzi co do czego to mi się odechciewa.

Zmrużyłem oczy spoglądając w bok. - Rozumiem że znów mam wyjeść pół składzika zanim wyzdrowieje? - westchnąłem siadając i owijając łapy ogonem. Wszystkim jest łatwo powiedzieć że mogę zrobić to czy tamto. A nikt nie chce zaproponować mi innego rozwiązania problemu. Chciałbym poleżeć dzień czy dwa w swoim legowisku i byłoby dobrze. Lecznica jest miejscem gdzie jest najwięcej chorób. Nie chcę tam znów... poprostu.

Już żałowałem tego co zrobiłem. Nie przyznawałem tego głośno ale, bardzo nie lubiłem gdy ktoś wytykał mi brak logiki w tym co mówię. Tak wiem że nie wyzdrowieję z dnia na dzień... i co z tego? Dlaczego jako medyk ona musiała być taka wredna. Nie pomagała mi w tym że nazywa moje zachowanie, zachowaniem upartego kocięcia. Chciałbym być kocięciem, śmiać się i obserwować świat niemalże z perspektywy owada. A niestety jestem już trzydziestoksiężycowym grubym kocurem, który boi się lecznicy. Nie wiem... medycy nie zrobili mi nic złego. Ale czuję lęk do tych magicznych ziół. I tak że poprosiłem o coś przeciwbólowego to moja odwaga. I dodatkowo kotka zaczyna mi wypominać że zabije pół klanu. Cudownie.
Podciągnąłem tylko nosem patrząc na swoje łapy. Nie wiedziałem co powiedzieć bo byłem świadomy że po prostu nie mam żadnych argumentów na to żeby nie iść do lecznicy. A przyznanie medykowi tego że się boję było jak robienie z siebie myszy z jakąś dziurą w mózgu.

- To chodźmy. - odparłem wstając ociężale i kierując się w stronę lecznicy. Już mi się nic nie chciało, a prędzej czy później bym tam wylądował. 
/zt

Ukrywa ulgę, ale uśmiecha się do Deszczowej Łapy z pewną wdzięcznością. W lecznicy podaje mu jagódkę jałowca i prowadzi go do legowiska chorych, a także prosi, by mówił, jeśli czegoś będzie potrzebował – szczególnie powtórnego leczenia.

zt

Obrzydliwie zimno i mokro. Jak zwykle nie miał nic przeciwko temu, tak dziś rano - jak na złość - wdepnął w kałużę i miał ciągle wrażenie, że ma wilgotną łapę. Nie ważne ile godzin już minęło, bo od tego czasu zdążyło się lekko ściemnić, Wilk wciąż był po prostu... niezadowolony. Tak po swojemu, gdzie po prostu chodził z poirytowaną miną, gdzie lepiej bez kija nie podchodzić.
Może miejsce w którym teraz był idealnym nie było. Od głazów zwykło ciągnąć chłodem, ale... cóż, tu akurat miał humor siedzieć. Szczególnie, że mógł zjeść przynajmniej niedaleko niego kolację, wszak tuż pod nim był stos zwierzyny. Jedyne, co Wilka w tej chwili interesowało i nie drażniło.
Jeszcze. Bo nigdy nie wiadomo co raz mu będzie przeszkadzało, skoro to zły dzień.

[rosa]

Jego wzrok leniwie podniósł się z ziemi, na którą patrzył się intensywnie podczas posiłku, skupiając się zaraz na kotce. Była mu... obca. Kojarzył ją z wyglądu, ale nic poza tym. Nie było to w każdym razie chyba jakąś wielką zbrodnią, w Klanie było kotów tak wiele, że trudnym było zapamiętać każdego jednego od razu.
- Czemu nie... Wieczorna Roso - powtórzył za nią, żeby sobie zakodować to imię w głowie. Proste, dość ładnie się łączące, luźne, lekkie. Przyjemne, ot co. Machnął głową na swój bok, dając jej tym samym znak żeby się dosiadła obok niego. - Jak ci dzień mija? Wszystko u ciebie dobrze?

Na ziołach... w taką pogodę, ugh.
- I jak, uzbierałaś jakieś konkretne zioła?... Ja bym chyba tak nie umiał. Nie jestem na tyle cierpliwy. Może źle do tej myśli podchodzę, ale mam wrażenie, że szukanie ziół zajmuje... więcej czasu? I jest o niebo mniej ekscytujące niż polowanie - mruknął zaraz. Nie, aby był zgorszony jej zajęciem. W pewien sposób, być może nawet podziwiał koty, którym się chciało czymś takim zajmować. Biały, mając w głowie taki scenariusz poszukiwania ziół, wolałby sobie wyrywać pazury niż się zajmować czymś takim. Nie chciałoby mu się. Po prostu. - Nie wiem, mam jakiś... gorszy dzień. Wszystko i wszyscy mnie drażnią. Wdepnąłem dziś w kałużę i od tego w sumie się zaczęło! Niby minęło już sporo czasu, ale i tak, ugh... Ale pomijając to dzisiaj, nie ma źle.
Mruknął, biorąc drobny kęs zwierzyny.
- Spotkałem się już z nazywaniem mnie jakimś gorszym, bo nie jestem stąd. To było interesujące przeżycie, ale jak mam być szczery - chyba nie umiem się tym przejąć zbyt bardzo... gdybym nie był stąd, ani troszeczkę, Golcowa Gwiazda by mnie przecież nie przyjęła. Prawda? - uniósł brew do góry, kotce posłał zaś krótkie spojrzenie. Aha, czyli może odrobinę się przejmował. Inaczej nie szukałby poparcia w swoim toku myślenia.

- Nie byłem chyba na takim prawdziwym patrolu łowieckim... jeszcze - przyznał. Może przez to też źle to oceniał? Owszem, uczył się jak polować, ale nie wychodził jeszcze nigdzie specjalnie. A jak wyszedł, to chyba nawet nie wiedział o wadze tego co robił. - Mm.. w każdym razie, zioła. Mówisz, że trzeba być czujnym, więc w sumie z ciekawości spytam, stało się kiedyś coś złego na takim zbieraniu? Czy Wicher ma szczęście w tej sprawie?
Oby miał, oby miał! Nie życzyłby nikomu, ale jak mówił - był ciekawy, czy coś złego się kiedykolwiek stało podczas ziołobrania. Lub czy może mogło stać, ale tego uniknęli? Cokolwiek by to nie było, po prostu był niewinnie ciekawy.
Zaraz odsunął uszy do tyłu. Teraz to on nie zrozumiał i z każdym słowem, jego brwi schodziły coraz to niżej, aż w końcu zatrzymały się gdy ta przyznała, raz jeszcze że nie rozumie i się pogubiła. Nie był na nią zły, oczywiście że nie, po prostu był drażliwy. I na boga, uważał że cokolwiek nie powie powinno być od razu rozumiane, a to też złe.
- Nie jestem stąd, ale zdecydowanie jestem częścią Klanu. Mam mistrza, znam się na zwyczajach, na Gwiezdnych, mam wojownicze imię! Oczywiście, że jestem częścią Klanu przez to, przez to przyjęcie, jestem symbolicznie chociaż odrobinę z Klanu, nic tego nie powinno zmieniać, ani nikt nie powinien oceniać mnie przez moje pochodzenie - wyjaśnił - być może - ciut dokładniej, teraz gryząc swój pokarm... dla odstresowania? Bo nie robił nic, poza zaciskaniem kłów, aż te raz nawet zgrzytnęły! - Szerszeń. Mówił, że jestem podrzutkiem, mama mnie wyrzuciła, a Golcowa Gwiazda przyjęła bo jest stara i ślepa. I że mnie przyjęła z żalu. Nawet jeśli, to chyba nie chciałem tego słuchać.
To ostanie burknął cicho.
- Nic mu nawet nie zrobiłem. Odpoczywałem, a on sam przyszedł i zaczął mnie wyzywać. To już nie takie malutkie kocię, a nawet jeśli, czy to znaczy że powinien mnie obrażać? Jego mama w ogóle wie, że tak się zachowuje? Najchętniej porozmawiałbym z samą Golec czy z Szałwią o tym, ale z drugiej strony, kogo to w ogóle by obchodziło? On jest z Klanu. I może faktycznie jedyne, co usłyszę, to to że mam się "nie przejmować kocięciem". Ale to mimo wszystko takie trochę trudne, wiesz? - tu dmuchnął nosem. Ciężej, szybciej. Bo było mu przykro, z każdym słowem coraz bardziej. - Nie chcę robić ani jemu, ani nikomu innemu problemów. Staram się być częścią tego Klanu, uczę się najszybciej jak mogę, uczyłem się już polować, uczę się kodeksu, znam granicę z Rzeką, mówiłem że znam jakieś tradycje. Nie mogę nic zrobić więcej, żeby być jednym z was.
Koleje dmuchnięcie. Uszy do tyłu, brwi ściągnięte, ogon uderza o ziemię co parę chwil, oczy zaszklone. Teraz ten deszcz mógłby sobie popadać, bo najlepiej płacze się w deszczu. Wtedy nikt nie może zarzucić tego, że ktoś faktycznie łzawi. Ale co poradzić, w końcu ten dzień miał być zły. Był od początku.

Z zaciekawieniem słuchał, nie pokazywał tego jednak po pysku. Ten nadal miał dość obojętny i zdawało się, że skupiony na niej jedynie w połowie... ale z drugiej strony, zbyt często ruszał uszami, spoglądał na nią i ogólnie, pokazywał że słucha, żeby mogła w ogóle pomyśleć, że ma ją gdzieś.
- Jak już ukończę trening, będę mógł się przejść z tobą... o ile byś chciała - dla walorów polowania i pilnowania okolicy, a nie dla szukania ziół. Ze swoim podejściem, znalazłby każdą trutkę, a nie żadne zioło... co w sumie byłoby ciekawe, ale chyba nie chciałby maczać łap w ewentualnym zielsku, co może go zabić.
Później - cisza. Dał jej mówić, samemu dbając tylko o to, żeby wyrównał oddech. Cieknące łzy to jedno, ale wszystkie inne oznaki płaczu byłyby drażniące - dla niego. Teraz mógłby mówić, że nie płacze ze smutku, a z irytacji czy bezsilności. I taka opcja podobała mu się bardziej. Gdy medyczka go tknęła, Wilk jedynie przygryzł ciut mocniej policzek. Nie miał nic przeciwko dotykowi, on uspokajał... ale gdyby teraz miał go zbyt wiele, cały plan zgrywania twardziela chyba poszedłby się walić!
- Co jak mnie nie posłucha albo spławi? - mruknął w stronę Rosy. To ważne pytanie, co wtedy? - Albo jak to ja dostanę karę?...
Bo tak też mogło być, oczywiście że mogło. Nie zrobił praktycznie nic wielkiego - nawet jeśli parę razy odszczeknął coś, nie podniósł na niego ręki, a jedynie powiedział mu wprost, że zachowuje się okropnie. Dobitnie i dosadnie. Pociągnął nosem, drżąco nabrał powietrza.
- ...Jak coś pójdziesz ze mną? Nie musisz nic mówić, nawet wchodzić do legowiska, możesz czekać przed. Po prostu nie chcę... sam. Raz, nie chcę sam - jedyny raz, w całym swoim życiu, potrzebował jakiegoś wsparcia. Niewiele, nie chciał żeby ktoś za niego mówił, żeby trzymał go za łapę. Po prostu świadomość, że nie jest sam w jakimkolwiek stopniu uspokajała. Czego też wprost nie powie, ale chyba dało się dojść do tego, że się stresował.

Kiwa łebkiem z uśmiechem na propozycję Wilczej Łapy. W końcu – czemu nie, prawda? Jeśli poznają się lepiej i będą się dogadywać, to już w ogóle!
– Cóż… to wtedy spróbujesz porozmawiać z Golcową Gwiazdą. Albo jednak rodzicami Szerszenia. Albo z którymś ze starszych wojowników… ale wątpię, by akurat w takiej sprawie ktoś u władzy cię spławił. – Szałwiowe Życzenie chyba nie powie na coś takiego, żeby kot poszedł do Golcowej Gwiazdy… no, chyba. Wieczorna Rosa nie powinna tego pamiętać, ale dalej ma jakieś takie dziwne uczucie w sobie w stronę Zastępczyni po tej rozmowie na temat treningów i zastępstw za chorych mistrzów.
– I, no cóż, jeżeli nie powiedziałeś mu nic… niewłaściwego, to nie dostaniesz kary. Nie powinieneś. Ale nawet jeśli powiedziałeś… to nie powinieneś tego ukrywać, w porządku? Nie wiem, jak było akurat tutaj, no bo też, wiesz, nie znam ciebie, ani Szerszenia zresztą, ale… mówię tak w razie czego. Nie mówię, że akurat tutaj tak było, ale po prostu uważam, że odpowiedzialność za swoje słowa czy czyny powinny ponosić oba koty, które zachowały się niewłaściwie – mówi poważnie i posyła uważne spojrzenie Wilczej Łapie. Nie zna go, nie wie, czy faktycznie by powiedział coś niemiłego Szerszeniowi, coś, co zasługiwałoby na karę czy chociaż zwrócenie uwagi – woli po prostu uprzedzić go, że nie powinien próbować tego ukrywać. I nawet już pomijając fakt, że powinna być sprawiedliwość i nie powinno się kłamać, by uniknąć kary, to… Rosa uważa, że prawda zawsze kiedyś wychodzi na jaw. Lepiej się do czegoś przyznać i ponieść konsekwencje, niż próbować to ukryć, bo kiedy potem ktoś się dowie, to niesmak jest o wiele większy i wychodzi się na kłamcę.
– Och – wzdycha nieco zaskoczona, ale zaraz posyła ciepły uśmiech terminatorowi. – Ja… tak, pewnie, nie mam nic przeciwko. Nie musisz być sam… już nigdy, wiesz, bo jednak jesteś członkiem Klanem Wichru i nie zmieni tego coś, co mówią inni, którzy nie znają ciebie i twojej historii. W każdym razie, chcesz, hm, iść do niej teraz? Czy jakiegoś innego dnia?

Nie mógł zrobić nic poza zaufaniem jej. Szczerze, gdybanie byłoby głupie - zawsze mógłby mówić "nie", "co jeśli" albo po prostu się z nią sprzeczać. Jedno słowo powątpienia wystarczało, aby Wilk po prostu w głowie przystał na myśl, że powinno być okej.
- Ugh... praktycznie całą rozmowę po prostu odbijałem to co on mówił - po krótce. Nie kłamał, robił to. Szerzeń mówił, że Wilk śmierdzi - Wilk mówił, że Szerzeń śmierdzi. Szerszeń nazywał Wilka podrzutkiem, Wilk mówił że mają w sobie coś wspólnego. - Na sam koniec powiedziałem mu, żeby przestał mnie obrażać, bo jest tak wredny, że nawet lisy by nie chciały mieć z nim nic wspólnego. I mu zasugerowałem, żeby przestał się tak zachowywać, bo nikt nie będzie go lubił. To jest niemiłe, ale... cały czas nie mówiłem mu nic. Jak przed pójściem po prostu mu powiedziałem, żeby się ogarnął, to chyba lepiej niż jakbym dał mu się sprowokować od razu i zaczął się z nim kłócić. To byłoby głupie, moim zdaniem.
Nie bał się tego. Akurat w tej sytuacji, nie ważne co, pilnował tego co mówi mniej lub bardziej. Po Szerszeniu, mając z nim kontakt jeden raz, mógł się spodziewać że powiedziałby historię zupełnie inną, żeby samego siebie zrobić biednym i poszkodowanym... ale na dobrą sprawę, czy mógłby coś z tym zrobić?
- Możemy pójść teraz... Im szybciej, tym chyba lepiej - mruknął ciszej. Oby zły dzień nie przeniósł się i na to, że rozmowa pójdzie mu źle. - Dziękuję, Wieczorna Roso. To naprawdę dużo znaczy.
Szepnął, o niebo ciszej. A tuż po tym wstał, gotowy by poszli naskarżyć na kociaka.

[zt? :o]