Mała kotka patrzyła na matkę, wysłuchując pytania, po czym rozejrzała się dookoła. To było dość ciężkie pytanie. Pierwszym, co przyszło jej na myśl było: mama! Albo tata!
Lecz wtedy od razu pozbyła się tego pomysłu. Choć bardzo chciałaby jak najdłużej być blisko swoich rodziców, była świadoma, że bycie uczniem a później wojownikiem niesie ze sobą potrzebę usamodzielnienia się.
Rozejrzała się więc dookoła aby zobaczyć klan w życiu, koty przechadzające się tu i tam, rozmawiające, wracające z polowań i patroli.
Po długim namyśle westchnęła i spojrzała na Tęczową Chmurę.
- Ojjjj, sama nie wiem! - odparła, poprawiając się i owijając puchaty ogon wokół łap. - Jest tyle super kotów w naszym klanie!
Nie była pewna, czy aby na pewno WSZYSTKIE koty w klanie są takie super, nie znała jeszcze wszystkich. Co prawda wychodziła często z kociarni aby obserwować życie klanowe, ale jeśli chodzi o kontakty z innymi kotami to raczej trzymała się na boku. Przez to nie znała jeszcze wielu kotów w jej klanie.
Miała jednak nadzieję, że gdy zostanie uczniem to pozna więcej członków jej klanu, albo... nawet koty z innych klanów! Przypomniała sobie opowiadania o zgromadzeniach klanów i spotykaniu z innymi i od razu zaczęła rozmarzać, jak by to było...
Potrząsnęła głową aby przywrócić się do chwili obecnej. Jeśli będzie cierpliwa, niedługo zostanie uczniem i pozna to wszystko.
- A ty jak myślisz?- spytała matkę. - kto z klanu byłby fajny?

No, nie do końca mogła się zgodzić ze stwierdzeniem córki. Oczywiście, wiele kotów w ich klanie było utalentowane i byli dobrymi wojownikami, ale nie o wszystkich powiedziałaby, że są "super". Choć wiele z nich mogło być potencjalnie dobrymi mistrzami. Cieszyłaby się na przykład gdyby jedno z jej kociąt mogło być szkolone przez Barwne Niebo, o ile kocur zechce się pojawić na ceremonię na co miała szczerą nadzieję. Na pewno ciekawe byłoby też, gdyby jedno z jej miotu szkolił Konwaliowy Sen, którego w końcu sama wiele księżyców temu wyszkoliła.
- Oh, nie wiem, to dość skomplikowana sprawa. Dużo zależy od charakteru twojego i potencjalnego mistrza. Musicie być tak dobrani byście zarówno się dogadali jak i byś nauczyła się od mistrza czegoś wartościowego a może i on od ciebie również - wyjaśniła koteczce. - A poznałaś już może bliżej jakiegoś wojownika?

Dzięcioł w zamyśleniu słuchała słów matki. Jej lekki uśmieszek zniknął z białego pyszczka, zmieniając się w skupienie.
Kiedy Tęczowa Chmura zadała jej pytanie, kotka lekko zaczęła wiercić łapką w ziemi.
- No, właśnie o to chodzi, że nie - odparła cicho. Zazwyczaj przesiadywała gdzieś w obozie i obserwowała otoczenie. Był to jej główny sposób uczenia się rzeczy - grzecznie siedzieć i patrzeć, może czasem zapytać o coś innego kota. Rzadko kiedy zdarzało jej się jednak prowadzić konwersacje z kotami innymi niż z jej rodziny, przez co nie znała kotów klanowych tak, jak powinna.
Jak się teraz okazało, taki sposób nie był zbyt dobry. Kotka zaczęła zastanawiać się, jak to wygląda u jej rodzeństwa. Czy Wilk, Sroka, albo Jeż więcej wychodzą do obozu? Mają już wybrane jakieś swoje ulubione koty?
Koteczka wtuliła się w długie futro matki, dalej zamyślona.
- Nie rozmawiam z wieloma kotami...Teraz widzę, że chyba muszę zacząć- rzekła starając się wymusić mały uśmieszek.
Przez chwilę siedziała w ciszy, po czym powiedziała:
- Tata to musi mieć ciężko. Musi decydować o wszystkich tych rzeczach. Jak on to wszystko robi?- mówiła bardziej do siebie z lekkim podziwem w głosie.

Kocica skinęła lekko głową ze zrozumieniem.
- Trzeba znać koty ze swojego klanu, powinniśmy być jak jedna rodzina. Ale nie martw się, ja zaczęłam poznawać resztę klanu jeszcze później niż ty. Gdzieś do 9 księżyca życia gniłam w lecznicy - wyznała, chcąc pocieszyć rudą koteczkę.
Ona w wieku Dzięcioł również nie znała wielu kotów, nie tylko dorosłych wojowników. Gniła w lecznicy i znała tylko Lodowy Potok, Owcze Runo, swoje rodzeństwo i rodziców. Też nie wiedziała, jakiego mistrza się spodziewać.
- O doborze mistrzów i terminatorów decyduje głównie on, ale przy reszcie spraw ma pomoc innych. Ma Konwaliowy Sen, Owcze Runo, od czasu do czasu ja też mu pomagam, choć głównie słowem - wyjaśniła, choć gdzieś w głębi miała wrażenie, że ten stan rzeczy się kończy. Rozżarzona Gwiazda, zdawało się, coraz bardziej podupadał na zdrowiu i coraz więcej jego obowiązków przejmował Konwaliowy Sen.

Koteczka słuchała, patrząc z dołu na matkę cały czas. Zdziwiła się słysząc tą historię.
- Naprawdę? W lecznicy? A co się stało?- dopytywała, znów pełna ciekawości i z powracającą radością. - Byłaś chora?
Przez chwilę Dzięcioł próbowała sobie wyobrazić swoją mamę w tak młodym wieku. Jak wyglądało jej dzieciństwo? A później treningi? Kto był jej mistrzem?
Do jej głowy zaczęło napływać wiele pytań, jednak siedziała cierpliwie, wyczekując odpowiedzi.
Skinęła głową, kiedy ta wspomniała, że Rozżarzonej Gwieździe pomagają także inni. Czasem widziała ze swojego miejsca na polance jak jej ojciec rozmawia z Konwaliowym Snem. Czasem widywała także medyczkę. Jak jednak wspomniała, nie rozmawiała z nimi.
Mimo wszystko dalej czuła największy podziw do swojego ojca. Możliwe, że to przez to, że jest jego córką. Podziwiała jednak wszystkie historie jakie słyszała dotychczas o tajemniczym porozumieniu przywódców klanów z Gwiezdnym Klanem, ceremonia dawania żyć, prorocze sny, przepowiednie...
Koteczka zamyśliła się, lecz po chwili wróciła do rzeczywistości z nadzieją, że Tęczowa Chmura opowie jej swoje historie z dzieciństwa.

- Tak - odparła, ponownie kiwając głową w celu potwierdzenia. - Bardzo szybko zachorowałam. Mam w sumie wycięte większość dzieciństwa. Kilka dobrych księżyców smarkania w mech. Tak samo było z moim rodzeństwem. Większość z nas została terminatorami, gdy już praktycznie była dorosła - wyjaśniła, kręcąc lekko głową gdy przypominała sobie te niezbyt przyjemne i ciekawe dla niej czasy. Miała nadzieję, że żadne z jej kociąt nie trafi teraz do lecznicy chwilę przed ceremonią i nie będą musieli czekać na mianowanie na terminatorów tyle, co ona musiała.

- Współczuję, mamo- przyznała Dzięcioł, słuchając słów kotki.
Potrafiła sobie wyobrazić jak okropne musiało być to uczucie- bycie odciętym od reszty klanu i jedynie patrzenie ze smutkiem jak twoi rówieśnicy dorastają bez ciebie. Spojrzała jednak na Tęczową Chmurę i pomyślała: ,,Ale jednak mama tu jest. Jest wojowniczką, jest dzielna i dała radę!". Poczuła dumę i w głębi duszy pragnęła być taka jak jej matka. Będzie musiała bardzo postarać się, aby taką być.
Jej myśli powróciły jednak do poprzedniego tematu.
- Zostaliście terminatorami gdy byliście dorośli... Jak to było być uczonym przez kota który ma prawie tyle samo księżycy co ty?- spytała zaciekawiona.- Chyba, że twój mistrz był starszy... Kto cię uczył, był to ktoś miły czy raczej nie? I jak ci szło?- zapytała cicho, mając nadzieję, że nie zadaje zbyt wielu pytań na raz. Była jednak bardzo zaciekawiona takimi historiami i wiedziała, że wiele może się z nich nauczyć.
Rozejrzała się raz jeszcze dookoła, obserwując koty z klanu wykonujące swoje obowiązki w obozie.

Kocica machnęła łapą.
- To nic. Już od dawna nie czuję żadnych skutków tego opóźnienia - zapewniła córkę zgodnie z prawdą. W zasadzie jakiekolwiek skutki swojej choroby z młodości i opóźnienia w treningu odczuwała tylko na samym jego początku. Trening poszedł jej sprawnie, szybko nadrobiła zaległości i była mianowana w tym samym czasie co większość terminatorów zbliżonych do niej wiekiem.
- Nigdy wam o tym nie wspominałam? To tata mnie trenował - odparła z lekkim rozbawieniem. Myślała, że już wcześniej albo ona albo Rozżarzona Gwiazda wspominali swoim kociętom o ich niegdysiejszej relacji. - Trening poszedł nam dość szybko. Wiesz, byłam zdeterminowana, żeby nadrobić zaległości bo bałam się, że będę uznana za gorszą od innych terminatorów - wyznała, decydując się na szczerość z córką.

Koteczka spoglądała dookoła siebie, jednak uważnie słuchała matki. Lekko zmrużyła oczy, kiedy ta wspomniała, że to tata ją trenował. Coś obiło jej się o uszy, rzeczywiście! Musiała o tym zapomnieć.
- No tak, zapomniałam. Chyba kiedyś mówiłaś o tym- przyznała. Słuchała jednak dalej.
Kiedy Tęczowa Chmura wyznała jej swoje obawy w młodszym wieku, koteczka poczuła współczucie wobec matki. Pomimo, że teraz już była dorosła i jak sama wspomniała, wszystko było w porządku, Dzięcioł przytuliła się do niej.
- Na pewno byłaś taka dobra jak inni! W końcu teraz jesteś dobrą mamą!- powiedziała z uśmiechem. Wtedy znów rozejrzała się, myśląc, o czym mówić dalej.
- I to właśnie wtedy zakochaliście się z tatą? Skąd wiedziałaś, że tata to... ten jedyny?- zapytała, lekko śmiejąc się.


/wygaszone

Chowania się przed własną rodziną ciąg dalszy, ale dziś pokusiła się o zjedzenie posiłku na zewnątrz zamiast w legowisku terminatorów. W klanie było wiele nowych twarzy - czuła się z tym nieco obco, fakt, ale przede wszystkim uświadamiało jej to, że… czas mija, a rzeczy dzieją się bez jej obecności. Proste i logiczne, ale jednak trudne do pojęcia - takie dziwne, gdy wcześniej było się świadkiem wszystkiego, członkiem wszystkiego, biernym czy nie.
Leżała na Wydeptanym Krągu jedząc sikorkę powolnymi kęsami. Przynajmniej zwierzyna się nie zmieniała - czy w Klanie Gromu, czy u Zając, smakowała dokładnie tak samo.

Dzięciola Łapa przechadzając się po obozie dostrzegła białą kotkę, której nie rozpoznawała zbyt dobrze. Przystanęła na boku, starając się nie gapić zbyt bardzo, tym samym zastanawiając się kim ona jest.
Wtedy przypomniało jej się, że słyszała ostatnio jakieś plotki o terminatorce, która po długim czasie wróciła do klanu. Co prawda ruda nie kojarzyła tamtej ani trochę, jednak ciekawość i chęć poznania mówiły jej, żeby zagadała do nieznanej.
A co jeśli to niebezpieczne? Tata podczas treningu mówił jej o włóczęgach i samotnikach oraz o kotach spoza Klanu Gromu, którym nie można ufać.
Jednak jeśli ta kotka byłaby niebezpieczna, nie byłoby jej w obozie, prawda?
Dzięcioł w końcu przełamała się i ruszyła w stronę tamtej- białe futro starszej zmywało się ze śniegiem dookoła, a pod nią leżała ugryziona już sikorka. Ruda odczekała jeszcze chwilę aby upewnić się, że nie przeszkadza, po czym zbliżyła się do niebieskookiej.
- Cześć- powiedziała, starając się uśmiechać i być miła, jednak w głębi serca czuła stres, może nawet lekki strach.
- Jestem Dzięciola Łapa, a ty? Słyszałam, że dawno nie było cię w klanie, więc przepraszam, ale nie wiem kim jesteś- powiedziała tłumacząc swoje stanowisko. Usiadła i z uśmiechem patrzyła na kotkę wyczekując jej reakcji.

Gdy przeżuwała swój kęs, zauważyła, jak przechodzi rudy kształt… i idzie w jej stronę? Uniosła uszy na sztorc i nawiązała z kotką niezręczny, krótki kontakt wzrokowy. Przynajmniej nie była to Ukwiecona Łapa czy Barwne Niebo, ale… no, tak - nie miała pojęcia, kim ona jest. Czuła tyle, że jest młoda, prawdopodobnie urodziła się podczas jej nieobecności w klanie.
— O. Cześć — odparła, nieco zdezorientowana, dlaczego kotka coś do niej mówi, ale próbowała przekonać siebie samą, że po prostu chce się przywitać i zaznajomić z kimś, kogo nie kojarzyła. I że nie miała o niej negatywnej opinii czy wrażenia… choć po reakcji Grzmiącego Gardła była już na to przygotowana, uch. Zamrugała, słysząc jej kolejne słowa, i nieco wyluzowała swoje napięte mięśnie wiedząc, że po prostu się jej przedstawia. — Rozgwieżdżona Łapa. I luzik, jesteśmy w tym razem, bo ja też nie mam pojęcia, kim jesteś — mruknęła z lekkim uśmiechem, mając nadzieję, że nie uzna tego za jakąś zniewagę jej osoby. Przypatrując się bliżej kotce, zmrużyła oczy, łącząc kropki - zapach, kolor i rysy kotki przypominały jej kogoś, ale nie mogła zrozumieć, kogo, i dlaczego zdawały się wywoływać w niej miłe uczucie.

Kotka uśmiechnęła się, kiedy tamta również się jej przedstawiła i odezwała się miło.
- Miło cię poznać- mruknęła miło.
Rozgwieżdżona Łapa. Hm.
Kotka próbowała sobie przypomnieć, czy coś kojarzy o jej imieniu. Coś gdzieś jej mignęło, jednak nie była pewna. Jednak skoro kotki nie było tyle czasu w klanie, może gdy Dzięcioł była mała to słyszała właśnie o jej zniknięciu. Zniknięciu? Ucieczce? Porwaniu? Ruda nie była pewna co wydarzyło się białej kotce a ciekawość aż zżerała ją od środka. Jednak... Czy wypada tak robić, wypytywać się o takie rzeczy?
Kotka zrobiła z siebie bochenek aby trochę odizolować się od chłodnego wiatru uderzającego w jej bok. Spojrzała na starszą terminatorkę.
- Czy mogę spytać, co się stało? I dlaczego nie było cię tak długo w klanie? Oczywiście, jeśli chcesz o tym mówić. Pewnie takie wspomnienia mogą być ciężkie... Zrozumiem, jeśli chcesz pozostawić je dla siebie - powiedziała, mając na myśli nie tylko długość nieobecności ale również kilka blizn, które kotka nosiła na sobie.
Z jednej strony była zadowolona, że pyta o zgodę i nie narzuca się za bardzo, z drugiej była trochę speszona tym, że jest nieśmiała jeśli chodzi o takie rozmowy.

Miłe podejście rudej kocicy chyba faktycznie było szczerze - co za… miła odmiana. Po tym, jak zaczął się jej trening, zaczęła być naprawdę przerażona każdą rozmową, do jakiej mogłoby dojść między nią, a niespecjalnie znanym jej kotem. Biała uśmiechnęła się nieśmiało w stronę rozmówczyni.
… Ale spytała. Uszy Rozgwiazdki powędrowały szybko do tyłu, a ona sama delikatnie - prawie niezauważalnie - się spięła. To nie tak, że miała problem z tym pytaniem; ba, sama obrzuciłaby siebie takimi pytaniami, gdyby była na miejscu rudej. Po prostu… bała się; bała się, że znowu zostanie nazwana zdrajcą, że ta popatrzy na nią krzywo. Westchnęła, ale otworzyła pysk. Nie mogła przecież tego od niej kryć - to by było tylko bardziej podejrzane. Tyle dobrego, że ta zdawała się to rozumieć - trud, z jakim się to wiązało. Nie sprawiało to jednak, że stres białej znikał.
— Ja… uch, zgubiłam się. Chciałam zapolować, wykazać się, ale nie znałam dobrze terenów klanu i nie wiedziałam, jak wrócić — miała szczerą nadzieję, że jej słowa w jakiś sposób przestrogą Dzięcioł przed próbowaniem podobnych rzeczy. Przynajmniej na to mogły przydać się jej błędy! — I wtedy zaatakowała mnie sowa, jeśli o blizny pytasz. Nie było mnie w klanie, bo musiałam wyleczyć rany. Taka… jedna kocica mi pomogła — nie chciała mówić samotniczka. To słowo miało taki zły wydźwięk w klanach - gdy była jeszcze w Klanie Gromu, wtedy, wcześniej, była przekonana, że każdy włóczęga to pewnie zły kot, który chce wszystkiego, co najgorsze dla klanów i tylko ci, którzy urodzili się w nim, byli dobrymi kotami. Ale czym były złe i dobre koty? Czym się różniły? Gwiezdnym Klanem? Zając miała w sobie więcej empatii, niż niektórzy gromiacy. Nie była złym kotem - to Rozgwieżdżona Łapa wiedziała.
— Ale skoro pytasz o mnie, to pozwól, że ci oddam; czyim jesteś kocięciem? — spytała wręcz od razu, chcąc szybko kończyć temat jej nieobecności. Nachyliła się nieco w stronę Dzięcioł i zmrużyła oczy: nieświadomie. Czemu zna jej pysk?

Kotka słuchała tamtej, doskonale widząc, że tamtej jest ciężko odpowiedzieć na to pytanie. Oj... Przez chwilę Dzięcioł pożałowała, że spytała. Biała jednak zaczęła mówić i kotka ze zrozumieniem skinęła głową, słysząc jej słowa.
Zgubiła się... Dzięciola Łapa nie dziwiła jej się- ona sama pewnie też by się zgubiła, bo nie znała jeszcze tak dobrze terenów Klanu. Co prawda ruda już teraz planowała, że w przyszłości będzie wybierała się na samotne wycieczki i spacery poza obozem, jednak stwierdziła, że na to jeszcze poczeka. Musi najpierw zapoznać się ze wszystkim dookoła i umieć walczyć, i dopiero wtedy będzie mogła sobie pozwolić na samotne wędrówki.
Kiedy tamta wspomniała o sowie i bliznach, ta aż wzdrygnęła się.
- To musiało być straszne... Dobrze, że ktoś ci pomógł- powiedziała delikatnie na wspomnienie o nieznanej kotce. - Dobrze, że udało ci się przetrwać to wszystko. Chyba nie wielu się to udaje. Przejść taki kawał, i to samej w lesie...- powiedziała. Przypomniała sobie, że kiedyś słyszała od innych kotów, że w klanie było już kilka przypadków kotów, które nie wróciły lub zostały znalezione martwe gdzieś w lesie.
Już miała powiedzieć coś więcej o sowach, kiedy tamta zadała pytanie.
- uhm, em..- zająkała się zaskoczona tym pytaniem. Mrugnęła parę razy po czym uświadomiła sobie, że przecież Rozgwieżdżona Łapa ma pełne prawo nie wiedzieć takich rzeczy.
Dzięcioł zachichotała sama do siebie.
- Przepraszam. Zazwyczaj nie słyszę takiego pytania.- uśmiechnęła się.- Jestem córką Rozżarzonej Gwiazdy i Tęczowej Chmury- odpowiedziała tamtej. - podobnie jak moje rodzeństwo- Srocza Łapa, Zjeżona Łapa i Wilcza Łapa. Może ich już wcześniej spotkałaś. Lub słyszałaś, bo Wilk czasem bywa głośny...- powiedziała, znów chichocząc.

Och! Kotka nawet nie skrzywiła się na fakt, że kocica o której była najprawdopodobniej była samotniczką. Rozgwieżdżona Łapa czuła się aż trochę dziwnie, gdy dostawała te słowa współczucia… to nie tak, że to, przez co przeszła, nie było okropne i bolesne i trudne. Po prostu, hm, chyba to wszystko sprawiło, że ta stała się skromna do bólu - zmniejszała wagę własnego cierpienia, woląc o tym zapomnieć lub po prostu żartować na ten temat.
Policzki Rozgwiazdy nieco ociepliły się w zawstydzeniu, gdy ruda zdziwiła się jej pytaniem. Ach… faktycznie, chyba nie było ono zbyt codzienne. W klanie raczej wszyscy wiedzieli, kto urodził danego kota; niekiedy tylko jeden miot wychowywał się w kociarni. Uśmiechnęła się niezręcznie, zakłopotana. A potem, otrzymawszy odpowiedź, zamrugała, przetwarzając to, co właśnie usłyszała.
Przywódcy? I… Tęczy? Tej Tęczy? Idea niebieskiej matki posiadającej własne kocięta z krwi i kości wydawała się aż nierealna, gdy ta zazwyczaj opiekowała się czyimiś. W tym kociętami Barwnego Nieba, czyli Rozgwieżdżoną Łapą. …Czy to robiłoby z Dzięcioł i Gwiazdki przybrane rodzeństwo? …Chyba wolała nie myśleć o tym w ten sposób. Z rodzeństwem się wychowało - nie miała pojęcia, kim była Dzięciola Łapa bliżej.
Cóż, w każdym bądź razie, tłumaczyło to, dlaczego jej pysk był tak znajomy!
— O. Ooooooo — mruknęła porozumiewawczo, — Ma sens. Nie spotkałam ich jeszcze, ale Tęczowa Chmura to… moja opiekunka, w sensie była opiekunka, heh — wytłumaczyła nieco pokracznie z lekkim uśmiechem.

Kotka z uśmiechem skinęła głową, kiedy biała przyznała, że jeszcze nie spotkała reszty rodzeństwa Dzięcioł. Zdziwiło ją jednak to, co powiedziała potem- Tęczowa Chmura się nią zajmowała!
Ruda słyszała kilkukrotnie, że jej mama była matką klanową i opiekowała się wieloma kociakami innych kotek, jednak nie spodziewała się, że Rozgwieżdżoną Łapą także!
- ooo, nie wiedziałam!- powiedziała tamta. Pomimo, że kompletnie nie znała kotki i dopiero co ją spotkała, przez jej miłe nastawienie i to, że teoretycznie były blisko przez Tęczową Chmurę, ruda czuła coraz to większą sympatię do starszej kotki.
Przez chwilę siedziała w ciszy, rozmyślając. Wyobraziła sobie, jak zawiedziona musiała być jej matka kiedy dowiedziała się, że biała kotka zaginęła. Musiała być zdruzgotana- w końcu opiekowała się nią niczym własnym kocięciem.
- Tęczowa Chmura tak się ucieszy, kiedy cię znowu zobaczy!- powiedziała, wnioskując ze swoich przemyśleń. Przez chwilę zastanowiła się- czy Rozgwieżdżona Łapa ma w klanie rodzeństwo? Lub poza klanem?
Była ciekawa, jednak postanowiła nie zadawać zbyt wiele pytań na raz.

Fakt, że kotka nie wiedziała, obudził w Rozgwieżdżonej nieco niepotrzebnych myśli. Nie opowiadała swoim kociętom o mnie, ani o innych kociętach, w końcu po co, nie byliśmy w jej życiu tak ważni, jak jej własne kocięta. Czy to normalne? Że wiedząc, że Tęczowa Chmura miała własne kocięta, że jedno z nich siedziało teraz przed nią, ta czuła ukłucie żalu i zazdrości? Rozżarzona Gwiazda też na pewno był dobrym ojcem. Był na tyle miły, by przyjąć mnie z powrotem. Dla swoich kociąt musiał być jeszcze milszy. Dlaczego się tak czuła? Też miała ojca. Też miała opiekę Tęczowej Chmury. A jednak…
— … — zamilkła przez chwilę na stwierdzenie rudej. Tak sądziła? Rozgwieżdżona Łapa uśmiechnęła się w odpowiedzi, może nieco niepewnie i nieśmiało. Podobnie, jak z Łapcią i Barwnym Niebem, biała unikała Tęczowej Chmury, odkąd wróciła. Nie była gotowa znów stanąć przed kotami, które uważała, że zawiodła sobą i swoim zachowaniem. — W takim razie niedługo złożę jej wizytę — mruknęła, ale nie wiedziała, na ile mówiła prawdę.
Zmiana tematu.
— Jak to jest być dzieckiem przywódcy? Czuje się presję? — spytała szczerze, choć to pytanie było bardziej odwiedzeniem od tematu Tęczowej Chmury.

Kotka spoglądała na nią, choć ta przez chwilę trwała w ciszy. Czyżby.. Dzięcioł powiedziała coś nie tak? Czy coś ją uraziło?
Poczuła lekki spokój, kiedy biała w końcu się odezwała i uśmiechnęła, mówiąc o tym, że odwiedzi Tęczową Chmurę.
Następnie postawiła uszy słysząc pytanie starszej.
- presję? Hm, nie wiem... Chyba nie!- powiedziała po chwili zastanowienia. W sumie nie myślała wcześniej nad tym, że ma na sobie większą presję przez to, kogo jest kocięciem. A skoro nie myślała, to chyba znaczyło, że nie ma z tym problemu!
- Co prawda, przy moim mianowaniu bardzo się stresowałam. Wiedziałam, że muszę wypaść jak najlepiej i pokazać tacie, że dam sobie radę jako terminatorka. Ale myślę, że się do tego przyzwyczaiłam, Rozżarzona Gwiazda jest też moim mentorem, więc rzadko kiedy się stresuję tym, żeby dobrze wypaść- powiedziała. Nie wyobrażała sobie mieć innego mentora. To znaczy, w Klanie było sporo miłych i ciekawych kotów, jednak... Miała szczęście, że była tak blisko ojca. Nie chciałaby mieć nikogo innego jako mentora.
No chyba, że może Owcze Runo, może gdzieś, w jakiejś innej rzeczywistości... Eh. Koniec przemyśleń!
Zwróciła się do kotki z uśmiechem.
- A kto jest- był- em.. twoim mentorem? - spytała, nie chcąc brzmieć na zbyt ciekawską. - Byłaś już terminatorką kiedy się zagubiłaś?- powiedziała, nie chcąc mówić ,,uciekłaś". Wiedziała, że to mogłoby urazić białą, a to była ostatnia rzecz jaką Dzięcioł chciała teraz zrobić.

Nie? Uniosła lekko brwi. Ona chyba byłaby jeszcze bardziej denerwująca, niż już i tak była, przekonana, że czeka i musi ją czekać ten sam los, co ojca (i jeśli mu nie dorówna, to była porażką). Miała to szczęście, że jej ojciec był w sumie to nikim szczególnie ważnym czy takim, który osiągnąłby wiele. Miała z nim dziwną relację. Nie była pewna, co do niego czuje. Mógłby być lepszym ojcem, a ona mogłaby być lepszą córką. Hej, nawet poszła w jego ślady, znikając z klanu; tylko ona nie wróciła z brzuchem, huh.
— W sumie można się tego spodziewać po Rozżarzonym, to bardzo miły kot. Pewnie jest dobrym ojcem? — zasugerowała z uśmiechem, gasząc płomyczek zazdrości, jaki w niej zatlił wraz z tymi słowami.
— Jeżynowy Cierń. Ale słyszałam, że umarła, gdy mnie nie było — mruknęła nieco ciszej. — I tak, miałam z szesnaście księżyców. Teraz uczy mnie Grzmiące Gardło, ale troszeczkę trudno mi się z nim dogadać. A jestem od niego starsza — postanowiła wylać swoją gorycz tutaj niewinnym narzekaniem.