Nora za Kamieniem

Stokrotka podjęła decyzję by w końcu ponownie skonfrontować się z matką. Po prostu chciała ze Żmijowym Sykiem porozmawiać... czy dalej jest na nią wściekła. Czy nie ma szansy na to, by wszystko było między nimi spokojnie. Na pewno to, że dalej ukrywała się udając kocura do tej pory mogło trochę uspokoić kocicę. Ale to był raczej fatalny błąd ze strony Stokrotki, że w ogóle to zrobiła. W końcu... dalej z powrotem wszystkich okłamywała w tym okresie. Nie uczyła się na błędach.
Czując burą matkę w obozie postanowiła do niej podejść. Stanęła blisko wojowniczki i mimo bycia całym spiętym, odezwała się.
- Dalej jesteś na mnie zła? - spytała krótko.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Dla Żmijowego Syku ostatnie księżyce są niczym… sen, czy raczej: koszmar. Nie rozmawiała ze Stokrotkową Łapą, unikała tematu również w rozmowach z innymi, partnera traktowała z dystansem i chłodem… i nawet nie wiedziała, czy to przez wyznanie Stokrotki, czy raczej to, co nastąpiło po nim. Bura w swoim własnym odczuciu została po prostu odrzucona i porzucona przez Stokrotkę, kiedy sama wyciągnęła łapę na zgodę, jej przeprosiny, chociaż wypowiedziane nie do końca z dobrymi intencjami, zostały odrzucone, i tak naprawdę to chyba bardziej to, i udawanie, że się nie znają, bolały ją teraz najbardziej i nie pozwalały funkcjonować tak, jak kiedyś.
I choć czuła się źle, czekała na pierwszy ruch ze strony Stokrotki. Nie zamierzała dopuszczać do tego, że znowu wyciągnie łapę i zostanie potraktowana w ten sam sposób. Jej uwadze jednak nie umknął fakt, że – według relacji jej partnera, bo przecież sama nie rozmawiała z dzieckiem – Stokrotka znowu mówił o sobie w męskiej formie, i… dziwnie się z tym czuła. Zwłaszcza kiedy kocię do niej podeszło, bo… gdzieś w głębi chciała się pogodzić ze Stokrotką, a nie jeszcze bardziej pogorszyć ich stosunki, i nie była pewna, czy powinna się z tego cieszyć, albo w jakiej formie w takim razie ma się zwracać.
– …nie wiem – odpowiedziała nienaturalnie cicho, jak na siebie. W ogóle cała była sztywna i niepewna. – Jeżeli, to tylko z powodu… ostatniej rozmowy i jej efektów. A ty?

_________________

Żmija... nie wiedziała czy jest zła. Wiązała też to ewentualnie z ostatnią rozmową. Ale nie brzmiała na rozwścieczoną. Była dziwnie cicha. Niby pozostawiało to duże pole do zwyczajnej rozmowy, ale Stokrotka czuła się skrępowana. Nie wiedziała jak rozmawiać z matką po tym wszystkim. Nie wiedziała też jak się czuć. Bo na początku była wściekła, potem zwyczajnie zła, wystraszona, a teraz... to było już mimo wszystko odległe.
- Nie mam pewności czy już nie odczuwam zupełnie do ciebie złości... ale na pewno nie chce żeby to dalej tak wyglądało. Jesteś moją mamą i kocham cię. Nawet jeśli doszło do takiego spięcia między nami. I ja... przepraszam. Za moje zachowanie tamtego dnia. Ale też moje zdanie się nie zmieniło. Nie chce już... udawać. Chce być sobą. Ale nie zrobię tego jeśli sytuacja między nami ma tak wyglądać przez to...
Schowała swój ogon między nogami, gdy przekazywała praktycznie wszystko co chciała.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Bura wojowniczka zadrżała lekko, chociaż Stokrotkowa Łapa nie może o tym wiedzieć; czuła, jak wypełniające ją emocje, które zbierały się w niej od jakiegoś czasu, grożą wybuchem – ale nie takim wybuchem, z jakimi można było ją kojarzyć zazwyczaj. Jakoś w połowie wypowiedzi Stokrotki, Żmijowy Syk pociągnęła bowiem nosem, a do uszu terminatorki dotarły odgłosy spadających na śnieg pomiędzy nimi… łez jej matki.
Nie wiedziała, co powiedzieć, a z tyłu głowy wciąż miała złość i nie do końca jeszcze akceptowała tożsamość swojego dziecka… więc po prostu impulsywnie przytuliła Stokrotkę. Bo nic nie było ważniejsze niż to, że to wciąż było jej kocię.

_________________

Terminatorka zadrżała zaskoczona tym co usłyszała. Matka pociągnęła nosem, a później słyszeć można było jak kropla upada na śnieg. No właśnie. Ale przecież nie kropla deszczu. To były łzy. Łzy Żmijowego Syku jak Stokrotka przypuszczała. Niewidoma kotka w życiu nie spodziewała by się takiego zachowania ze strony mamy. Przynajmniej... nie czystych łez bez otaczającej ich furii. A jednak tak się stało. Dodatkowo Stokrotkowa Łapa została impulsywnie przytulona przez Żmijowy Syk. O ile na początku zadrżała zaskoczona ruchem że strony mamy, tak wtuliła się w nią i schowała pyszczek w jej szyi. Przytulenie się ze Żmijowym Sykiem było takie... nowe. Tyle czasu unikały się w obozie. Całe życie też zresztą lepszy kontakt miała z ojcem, przynajmniej w takiej swerze emocjonalnej, bo matka miała swoje limity nerwów. Cieszyło ją więc to, że po prostu została przytulona przez Żmijowy Syk. Nawet jeśli nie było to werbalną odpowiedzią na jakiekolwiek jej problemy. Ważne, że znowu się nie zaczęły kłócić. A ta cisza między nimi nie była w całe jakoś bardzo spięta. Stokrotka nie przerywała więc jej. Ani też nie odstąpi od matki, zanim ta nie postanowi tego zrobić.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Żmijowy Syk łkała bezgłośnie w futro Stokrotkowej Łapy; czuła wstyd, że tak pękła, i to nie pierwszy raz w obecności córki, ale pierwszy raz… w taki sposób. Pierwszy raz czuła się tak… wrażliwa, odsłonięta, słaba – pierwszy raz od dawna. Może nawet od zawsze.
– …co mogę… zrobić? – spytała chrapliwym głosem po chwili.

_________________

Terminatorka milczała i nie ruszała się. Po prostu trwała przytulona w Żmijowy Syk, skoro matka tego potrzebowała. Dopiero gdy starsza kocica się odezwała to Stokrotka drgnęła uchem. Co może zrobić? Niewidoma kotka nie miała nawet pojęcia jak ubrać w słowa to, czego by chciała, tak by wojowniczka znów nie wybuchła gniewem jak księżyce temu miało miejsce. Po prostu... bała być się szczerym wobec mamy. Bo o ile ceniła sobie wartość jaką jest szczerość, to przez nią została już parę razy skrzywdzona. I to nie przez Żmijowy Syk.
- Możesz... spróbować zaakceptować to kim jestem. Nie chodzi mi nawet o to, żebyś to zrozumiała, bo wiem że cię to oburza. Ale po prostu nie chce by to stało na drodze naszej relacji. Nie chce już dłużej uciekać pod ciebie. Jesteś moją mamą, potrzebuję cię. A jednocześnie nie mogę już dłużej tak funkcjonować., udając kocura Bo to kłóci się z tym kim jestem. Oszukuje wszystkich i samą siebie. Nie chce tego.

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

– Ja… ja, tak, zamierzam. Spróbuję – odparła nieco drżącym głosem. – Chcę, żebyś był… była. Była moją córką, a nie… obcym kotem – dodała po chwili nieco pewniej. Z pewnością będzie to dla niej długi proces, żeby całkowicie zmienić w swojej głowie obraz Stokrotkowej Łapy, żeby zacząć o niej inaczej mówić, ale… nie chciała tracić swojego kocięcia. Nie w taki sposób.

_________________

Stokrotkowa Łapa cieszyła się z tego, że w końcu mogły się pogodzić. Że mama serio okazuje chęć próby akceptacji tego kim jest. Że chce by niewidoma kotka była jej córką, a nie kimś obcym. Ona też nią chciała być. A, żeby Żmijowy Syk była jej mamą. Nawet jeśli jakiś uraz na jej psychice może zostać po wydarzeniach z tych wielu księżycy. Nie ma za złe tego matce.
- Może coś zjemy i posiedzimy trochę razem? - zaproponowała unosząc kąciki pyska, żeby mama zobaczyła, że się uśmiecha i jest szczęśliwa.
Gdy Żmijowy Syk się zgodziła to kotki ruszyły w stronę stosu zwierzyny by sobie wybrać coś do wspólnego posiłku.
//Ztx2

_________________

doo bi doo bi doo da da
doo bi doo bi doo da da
sweet little bumblebee
more than just a fantasy

Nora za kamieniem - niby za mała by pomieścić choćby dwa koty, a wystarczająco duża, by pomieścić przed zimnem lepsze kąski i rośliny, które bury wojownik przygotował sobie wcześniej, a co musiał zostawić w obozie, gdy wyruszał jak prawilny wojownik na patrol wyznaczony przez zastępczynie.

Rośliny - Bury nazwał tak swe znaleziska, choć daleko im było do roślin, jakie zbierał podczas pory słonecznej i ciepłej. Tymi dniami musiał się zadowolić czymkolwiek zielonym, a o kolorowym mógł zapomnieć.
Gałązki drzew iglastych, rokitnika i bluszczowych pnączy mieszały się w łapach kocura, który od razu po powrocie zabrał się za swą wcześniej wyznaczoną robotę - dekoracje na czas białego śniegu. Jakikolwiek kolor mógł być mile widziany, niżeli sama biel i szarość, czyż nie?
Kocur plątał się w własnych łapach, tworząc łańcuch z plantacji znalezionej przed porankiem, przy czym delikatnie nucił pod swoim wąsem na mlecznej mordce.
Nie ukrywał się w norze - z niej pobierał tylko łapą istotne składniki do swego wymysłu. To będzie spokojne popołudnie - takie, jakie uwielbiał.

/mali cmok

_________________

Ostatnie księżyce Malinie mijały strasznie powoli. Wątła odporność koteczki sprawiła, że większość pory nagich drzew spędziła w lecznicy. Dziś poczuła się nieco lepiej, więc nadal z cieknącym nosem postanowiła się wybrać na krótki "spacer" po obozie.
Szybko w jej oczy rzuciła się buro-biała kita wystająca z Nory. W gradzieli wojowniczki pojawił się rozbawiony pomruk. Oczywiście był to Sosnowy Zagajnik, jej...terminator. Były znaczy się. W sumie to teraz jej...przyjaciel? Cóż, cięzko było określić ich relacje inaczej niż "to skomplikowane". Z jednej strony byli zbyt bliscy na parę przyjaciół, a z drugiej nie byli przecież partnerami.
Potruchtała do buro-białego futra i z rozbawieniem zapytała: – Układamy kolekcje, eh? W sumie nie ma co zbierać podczas Pory Nagich Drzew – odparła poruszając wąsikami z rozbawienia. Nadal jednak w jej głosie można było słyszeć lekką chrypkę.

_________________

Odwiedzał swą byłą mistrzynie, gdy ta polegiwała z gilem w nosie, lecz bury zawsze zatracał się w patrolach, szczególnie po dość niepokojących wieściach, czy też dziwnemu strachu, że ktoś na granice po prostu wejdzie i nie będzie chciał wyjść. Na całe szczęście jego patrole nie miały takich jazd.
Widok mordki mistrzyni go nie zdziwił - nie była już w stanie, lecz ucieszył się kocur z ciepłym tonem.
-Malinowa Rrradościi ty moja! - Mruknął, odkładając swe przygotowywane dekoracje, by polikiem otrzeć się o ten kremowej koteczki. -Glut już nie doskwierrra? Jak się czujesz? - zaintrygowany dodał, jak matka kocięcia zainteresowana jego stanem. No, tylko, że Malinowa Mordka nie była ani kocięciem, a wojownikiem została przed nim. Ale cicho, to co miał po drodze z mistrzami się nie liczyło! Wężowa Łuska się spełnił, ot co.
Na słowa koteczki zamrugał.
-Nawet w najzimniejszych czeluściach skrywa się piękno moja drroga. - Zaśmiał się ciepło. -Nawet jeśli owe piękno jest skryte głęęęęboko. Pora zasp białych to taki urokliwy czas, poniekąd...No, jak nie patrzysz na to błoto, czy roztopy, gdy nadchodzą. - Uśmiech nie schodził kocurowi z mordki. Tak o.
-Tworze pnącze z tego co znalazłem, powiesze sobiie....Nie wiem gdzie. Ale może znajdzie się chętny kot na taká ozdóbkę? Moi rodzice mają już ich dużo, rodzeństwo również. Może ty byś chciała takie pnącze? - machnął uchem.

_________________

Kolejny dzień, a Pszczoła... nie zajmowała się niczym ciekawym. W tej chwili siedziała sobie w jakiejś jamie niedaleko Drzewnej Mordki, w łapach trzymając gałązkę jednej z sosen, którą znalazła na jednym ze swoich polowań. Na dole była częściowo obrana z igieł, żeby było łatwiej ją nieść. Wojowniczka patrzyła pustymi ślepiami na nią, nie wiedząc, czym się zająć.

//@Sosnowy Zagajnik

_________________

Nora za Kamieniem - Page 4 Pszczola-podpis

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

Los chciał, że Pszczoła była w tym momencie na drodze burego kocura. Albo on na jej. Jakkolwiek by to działało! Ale mniejsza z tym!

Bury kocur nie czuł się najlepiej ostatnimi czasy - gdy był w obozie przesiadywał u medyka, a gdy nie przesiadywał, nie mógł odnaleźć Maliny.

Nudziło mu się, a pogoda sprawiła, że nawet nie mógł się umalować sokiem z jagód, więc Pszczeli Pył widziała tylko, jak kocur przystrojony w kwiaty schyla jej łba na przywitanie. Kilka płatków spadło, na co kocur zamruczał niezadowolony.
-Witaj Pszczeli Pyle! - Jego ton, jak zawsze ciepły i radosny.
-Piękny, choć ognisty dzień dziś mamy, czyż nie? Ciekawe, jaka burza nas zaskoczy po takim parrowaniu. - Uśmiechnął się.
-Jak się czujesz? - Dobro współklanowiczów może nie leżało mu na sercu, lecz zawsze mógł o nie zadbać w wolnej chwili - a takich miał wiele.

_________________

Pszczoła drgnęła uchem, a później skierowała swe ślepia w stronę burego kocura, nie ruszając przy tym łbem. Jej uwagę szybko przykuły kwiaty na futrze yyy... Sosnowego Zagajnika? Tak, chyba tak on się nazywał... Mruknęła cicho na jego powitanie, zaś na pytanie o jej samopoczucie ponownie spojrzała na swoją sosnową gałązkę, przez chwilę zastanawiając się nad odpowiedzią.
– Nudzi mi się... – zamruczała znużona, bawiąc się tą nieszczęsną gałązką. Znowu zetknęła na kocura. Od razu przyszła jej myśl o zaproponowaniu mu walki (ale takiej prawdziwej, a nie tych żenujących sparingów), ale szybko zdała sobie sprawę, że w jej roku jego ozdoby zostałyby zrujnowane, a szkoda, bo śmiesznie w nich wyglądał. Musiała więc z tego zrezygnować. – Fajne kwiaty. Mogę ci wetknąć moją gałązkę? – dodała. Akurat była ona niewielka i idealnie pasowałaby do jego imienia. Jedyną przeszkodą mogły być te kłujące igły, ale cóż, czego się nie zrobi dla urody?

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

"Nudzi mi się" - Bury tylko zamrugał, lecz uśmiechnął się równie szybko. -Prrosto i na temat. - Odparł ciepłym tonem.

Ogon burego nie owinął się wokół jego łap, te już i tak były nagrzane, lecz kitka znalazła swe miejsce z boku, gdy kocur usiadł do rozmowy.
Na słowa złotofutrej, kocur schylił łba i zamruczał.
-Mmmm! Jak najbarrrdziej moja drroga! Byleby nie trafiła ta gałąź w me ucho lub nos! Wtedy to sie nie wytłumacze Owczemu Rrunie. - Uśmiechnął się.

Czego się nie robi, by być pięknym? Takie zbieranie drobnych rzeczy od klanowiczów - było buremu na łapę. Nie musiał sam szukać, a do tego miał po każdym klanowiczu coś na pamiątkę! Ciekawe, czy Malinowa Mordka polubi jego nowe dekoracje?

_________________

Kocica poruszyła ogonem z ciekawości na pozwolenie Sosny i ostrożnie wzięła w zęby sosnową gałązkę tak, aby samej się nie pokaleczyć. Pszczoła przez chwilę przyglądała się kocurowi, zastanawiając się, gdzie by mu wsunąć tą gałązkę. W końcu wstała i z delikatnością wstawiła ją w tylną część jego puszystej kryzy. Tam raczej nie powinna niczemu przeszkadzać. Wojowniczka cofnęła się lekko, aby podziwiać swoje dzieło sztuki z daleka.
– Akurat do imienia. – rzekła, połykając kocurowi łagodny uśmiech. Co prawda, wolała, żeby jego nowa ozdoba znalazła się gdzieś indziej, no ale wtedy on już nie miałby takiego dobrego humoru.

//wygasło

_________________

HOLD YOUR LIGHT
to the darkness in my head ༉‧₊˚.
put your ear to my heart or set your t e e t h
against my throat; give me something pretty
to wear beneath my blood-stained clothes

MY DARLING, THE DEVIL KNOWS MY NAME

***

On sam opuścił lecznicę, kończąc związaną z nią wegetację by następnie odkryć, że z letargu przebudzała się również natura wokół niego. Pora Nowych Liści - następna w jego przestającym już być młodym życiu - nadciągała nieubłaganie, on zaś wciąż pozbawiony był potomstwa. Poczynał zastanawiać się, czy właściwym nie byłoby poszukanie matki kociąt poza klanami, nawet, jeśli miałaby nie zostać jego partnerką.

_________________

Elegant maniac.

Budziła się natura, budziło się życie i słoneczko...jak również i Pyłek. Po lekkiej drzemce, wyruszyła szukać kłopotów i przygód w obrębie obozu, dostrzegając z dala kupkę ciemnej, długiej sierści, która wydała jej się znajoma. Być może Konwaliowy Sen mignął jej gdzieś w lecznicy, gdzie sama zresztą niedawno się jeszcze kurowała.
Nie minęła sekunda, a koteczka wpadła na wybitny pomysł - zdecydowała się zakraść! Nieco nieudolnie, podreptała w stronę wojownika, próbując pozostać cichutko. Nieco niezdarnie skróciła dystans, zaraz przed kocurem nie będąc w stanie powstrzymać radosnego chichotu.
- BU! - krzyknęła wkrótce, susem znajdując się obok niego, z psotnym wyrazem mordki. Zaśmiała się krótko, po czym mruknęła - Jestem Pyłek! I chyyba cię skądś kojarzę, co?
Usiadła po chwili, wlepiając iskrzące z ciekawości ślepia w pysk Konwalii.

_________________

but look around
the world is now
just feel it pound

dance up a n d down
still going ‘ r o u n d
we’re skyward bound

move at the-. top speed of sound ★

Naturalnie słyszał kocię i jego głośne zachowanie, zachowanie, którego pojąć nie był w stanie. W wieku jasnofutrej postaci on sam był już kotem dojrzałym, ba, posiadał imię wojownika, skradająca się zaś do niego osobniczka wciąż nie nosiła nawet miana terminatorki.
- Powinnaś - odparł, na zachowanie kotki reagując jedynie uniesieniem brwi. Ostatnie księżyce był częstym gościem Owczego Runa... ponownie jak i rozmawiająca z nim kotka. Ciekaw był, kiedy zostanie mianowana - być może Rozżarzona Gwiazda posiadać będzie stosowne informacje? W kompetencje Zaćmionego Słońca, naturalnie, wątpił.

_________________

Elegant maniac.

Starlight