Nora za Kamieniem

Zamrugała kilka razy, mieląc w głowie krótką odpowiedź kocura. Aha, w ten sposób! Bąknęła krótkie "Hm, pomyślmy...", wiercąc się w miejscu, próbując znaleźć wygodną dla siebie pozycję. W odruchu, po kilku uderzeniach serca zaczęła drapać się za swoim uszkiem, jedną ze swoich tylnych łap, zupełnie nie przejmując się milczeniem kocura.
– Okej, więc! – zaczęła, nie przerywając czynności drapania się za trójkątnym uszkiem. – W kociarni...raczej, cię nie widziałam. No, nie żebym DŁUGO tam siedziała, nie, ale raczej nie widziałam. W sumie z drugiej strony mogłabym już tego nie pamiętać, bo, no, to było już daaaawno temu. Więc, co, no, z drzewa cię wtedy chyba też nie widziałam, jak żem z niego spadła to tym bardziej nie, bo byłam zajęta płakaniem, hehe, bolało to nieźle! Więc...musiałeś być często w lecznicy. Nie jesteś Owczym Runem, bo to bym wiedziała, ba, ja i Owca to teraz dobre ziomki jesteśmy, nie, tyle ja tam siedziałam chora, że z daleka widzę Owcę! Kto dalej...o, raz była w kociarni taka łaaaadna koteczka, uhuh, sierść miała fajną bardzo, no piękną, ale nie jesteś kotką niestety, więc to nie to. O! Był jakiś Bocian chyba w lecznicy! To ty? – spytała, po tym jak cały swój tok myślowy przedstawiła mu na głos. W końcu przestała się również drapać, ponownie zerkając ku Konwalii, czekając na jego odpowiedź.

_________________

but look around
the world is now
just feel it pound

dance up a n d down
still going ‘ r o u n d
we’re skyward bound

move at the-. top speed of sound ★

Jednym z ulubionych zajęć Rwącego Strumienia było robienie psikusów innym kotom. Nic więc dziwnego, że czasami wchodziła w jakieś dziwne miejsca, a potem czaiła się na takiego kota i robiła mu mały, niewinny (a przynajmniej dla niej) żarcik. Zrzucała coś z drzewa na biedaka, wyskakiwała zza kamienia, gdzie nie było jej widać, by kogoś przestraszyć, rzucała małym kamyczkiem i uciekała, jak mały kociak, tego typu rzeczy.
I dziś było podobnie. Akurat wstała niedawno, no i tak sobie pomyślała, że mały psikus od rana nikogo nie zabije, toteż skitrała się za jakimś kamieniem, a następnie uważnie rozglądała za kimś, na kogo możnaby wskoczyć i go zwyczajnie wystraszyć, o!

[Łapcia]

_________________

Treningi z Grzmiącym Gardłem są męczące psychicznie, i to bardzo. Wiem że nie powinnam mówić czegokolwiek złego na niego ani nawet myśleć, wszak jest ode mnie rangą wyżej... ale ughh!! Co to jest za kocur. Widząc kontrast pomiędzy nim a Konwaliowym Snem aż dziwi mnie że ich trening się zakończył pomyślnie... ale mój też się szybko zleci! Musi... bo po powiedzą inni?
Dzisiejsze wspólne wyjście poza obóz miało się odbyć później, mój mentor lubił zaczynać trening gdy słońce już górowało, nie przeszkadzało mi to jakoś bardzo.
Dlatego wzięłam jakąś chudszą piszczke ze stosu i usiadłam gdzieś na uboczu chcąc się posilić zanim niebieski zjawi się w wyjściu z obozu.

No i proszę, ofiara się pojawiła! Co prawda mogło być to niebezpieczne, żeby wystraszyć kogoś, kto je, bo mógłby się łatwo udusić, ale czy to przeszkadzało Rwącemu Strumieniowi? Ha, niekoniecznie. Prędzej by została w tych krzakach do końca życia, by nikt nigdy nie powiązał jej udziału z tym malutkim morderstwem, do którego mogłoby dojść. No, ale w każdym razie; Łapcia miała niebywałe, hm, szczęście, przysiąść niedaleko kamienia, przy którym siedziała Rwąca. A ta, żeby nie zaczynać od razu z grubej rury, poruszyła delikatnie łbem to w prawo, to w lewo, chcąc znaleźć coś, czym mogłaby zacząć tę radosną zabawę. Ostatecznie zauważyła obok siebie nieco mniejszy kamień, który poturlała w stronę kotki, tak by go możliwie zobaczyła, a następnie... cóż, czekała.

_________________

Zestrzygłam uszami w kierunku tajemniczego dźwięku, którym okazał się być kamień. Samotnie turlający się kamyk... okej. Spojrzałam na niego mrużąc ślepia. Wiatry był dziś zbyt słaby by poruszyć takie coś. Dlatego rozejrzałam się nieco nerwowo po okolicy chcąc upewnić się że nikogo tu nie ma... i pomimo tego że nikogo nie zauważyłam, jadłam dalej. Teraz już nieco w napięciu z położonymi uszami.

Efekt kamienia nie był wielki, ale i też nie o to chodziło, to po prostu miało przygotować kotkę na istną bombę, która miała na nią wpaść chwilę później, a którą była oczywiście Rwący Strumień, która gdy tylko zobaczyła, że Ukwiecona Łapa przestała zwracać tak uwagę na popchnięty w jej stronę kamyk wyskoczyła ze swojej kryjówki.
- AHA! - zakrzyknęła, gdy tylko podskoczyła do kamienia, a następnie zrobiła swoisty fikołek przez niego, by znaleźć się zaraz przed jedzącą, jeszcze chwilę temu spokojnie, kotką, zezując na nią z poziomu ziemi. - HEJO! Jak dobrze, że tu byłaś, ha! Wiesz co, Potok próbował mi uciec, ale na szczęście tu byłaś i trochę go wystraszyłaś! Wiesz, jak każdy inny kamyk, kiedy się na niego patrzy, to udaje, że tak naprawdę się nie rusza, ale ja odkryłam jego sekret, no i próbowałam go złapać, ale zamarł, jak cię zobaczył - poinformowała kotkę uśmiechając się głupkowato.

_________________

Odsunęłam się gwałtownie na bok jeżąc każdy włos na moim ciele. Syknęłam tylko na nieznane mi atakujące mnie coś... czym okazała się Rwący Strumień, słyszałam o jej naturze ale nigdy wcześniej nie doświadczyłam żadnego z jej wybryków na własnej skórze. - P - proszę nie rób mi tak więcej... - odpowiedziałam uspokajając swój oddech i próbując ukryć zirytowanie. Przez te całe emocje nie dotarło do mnie nawet co mówiła... coś o kamieniu, chyba. Spojrzałam tępo w kamyk by znów skierować swój wzrok na mój posiłek.
Odechciało mi się jeść.

- Ale że jak? - spytała niewinnie, po chwili przekręcając też głowę w pytającym geście. - Nic ci przecież nie zrobiłam, po prostu goniłam kamyk, który ode mnie uciekał! - dodała obronnym tonem. Nie spodziewała się takiej reakcji kotki, raczej rozbawienia, śmiechu, nawet takiego z politowaniem, żeby się po prostu odczepiła, czy coś, chociaż koty raczej tak na nią nie reagowały, ale nie tego, że ta tak się wystraszy! Bo nie umknęło jej, że trochę się zjeżyła, widocznie ze strachu. No... mogłaby ją teraz przeprosić i być może ułaskawiłaby w ten sposób Ukwieconą Łapę, natomiast nie zamierzała tego robić, a głupkowato brnęła w swoją zabawę, którą przed chwilą wymyśliła. Nawet trzasnęła kamyk delikatnie łapą, żeby pokazać, że ten już się nie porusza, tak jakby wcześniej faktycznie próbował to robić bez jej pomocy.

_________________

Pokiwałam przecząco głową mrużąc oczy. Po dwóch uderzeniach serca podniosłam wzrok na kotkę zmuszając się do uśmiechu. Przecież nic się nie stało a ja podchodzę do wszystkiego tak emocjonalnie jakby działo się nie wiadomo co... przecież szylkretka jest miła, racja? Nie sprawia mi przykrości... chce się bawić, chyba.
- No... tak, kamyki są czasem problematyczne. - odpowiedziałam próbując iść w tą zabawę. Gdy nie wiedziałam jak się zachować to wmawiałam sobie że osobnik z którym rozmawiam jest kociakiem, i zazwyczaj działało. Do kociąt po prostu mam większą cierpliwość, umiem im więcej wybaczyć.
Spojrzałam na kamyk strzygąc uszami.

- Prawda? Wredny Potok, wredny - cmoknęła z niezadowoleniem, zerkając na kamyczek. Ale poza tym, cóż, jej uszy się znacząco postawiły, bo oto kotka, która przed chwilą była wystraszona, i widocznie przez to właśnie zła, już taka nie była, a co więcej, postanowiła dołączyć się do zabawy Rwącej. Cóż, ta tego specjalnie nie przewidziała, bowiem po prostu chciała zaliczyć wielkie wejście i po prostu zagadać, ale teraz czuła, że musi trochę poprawić terminatorce humor - bo może, kto wie, nie miała go przed chwilą i stąd wynikała ta reakcja? A teraz postanowiła spuścić trochę z tonu i poszukać pomocy, która sama do niej przyszła? - Wiesz, z tym dam sobie radę, już nie z takimi sobie radziłam, ale jakbyś kiedyś znalazła jakiś kamień, który potencjalnie się rusza, to wiesz, zawołaj Rwący Strumień, przybiegnę nie ważne gdzie jestem! - powiedziała, unosząc dumnie łeb, jakby naprawdę była jakimś przedstawicielem znanej na całym świecie firmy deratyzującej zajmującej się... kamieniami.

_________________

- Potok? Ładne imię. W sumie gdybym była kocurem to chcialabym mieć tak na imię. - palnęłam bez zastanowienia. Bycie kotką mi odpowiadało, mam nadzieję że Rwący Strumień nie stwierdzi że nie czuje się dobrze z samą sobą... w sensie w sumie to nie czułam się, ale nie z moją płcią tylko poprostu. Z moimi za grubymi łapami i jeszcze nieco za dużym brzuchem po leżeniu w lecznicy. I mój charakter nie był fajny, nie był pocieszny i ekstrawertyczny... albo może był ale nie umiałam nawet się nim posługiwać. Lubię rozmawiać z innymi ale często wpadałam w panikę. Ugh.
- Dobrze, zapamiętam. - odparłam spoglądając na ziemię.

- A czemu akurat kocurem? Moja mama miała na imię Potok, w sumie Płotkowy Potok, ale najpierw Potok, a więc co, nie pasowało jej? - spytała, lekko przekręcając głowę. Oczywiście nie odczuła żadnego przytyku w stronę tego, że nie było to kotkowe imię, bądź cokolwiek w tym stylu. Zresztą, nie obchodziłoby ją nawet, gdyby któregoś z rodziców jej faktycznie obrażono, bo oni niespecjalnie przepadali za swoją córką, a ona niespecjalnie przepadała za nimi, więc może nawet dołączyłaby się do obrażania ich, aczkolwiek o, chciała sobie zażartować.
- Wyglądasz, jakby Potok cię uderzył, wiesz? - dodała jeszcze, widząc jak ta spuszcza wzrok. - Potok, mam nadzieję, że jej nie uderzyłeś, jak uciekałeś, co? - mruknęła jeszcze w stronę kamienia, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie.

_________________

- O - oj przepraszam... w sensie jako kotka wolę moje imię, a Potok wydaje mi się taki dość silny... byłabym za słaba żeby nosić takie imię chyba... - zaczęłam się tłumaczyć nieco łamiącym się głosem. Co ja właśnie palnęłam, akurat z wszystkich imion obraziłam matkę rozmówczyni, lepiej nie mogłam zrobić.
- Cz - czyli kamyk ma takie samo imię co twoja mama...? - spytałam niepewnie. Szczerze mówiąc nawet nie pamiętam już jak nazywała się moja. Jakoś chyba dziwnie, po dwunogowemu, dlatego zupełnie wypadło mi z głowy.

Może normalnemu kotu, który rozmawiałby z Ukwieconą Łapą i zobaczył taką reakcję zrobiłoby się głupio, że zrobił sobie z niej taki mały żarcik, ale Rwąca była zwyczajnie głupia i tępa i nie pomyślała, że biedna terminatorka mogłaby się przejąć, że przypadkiem obraziła jej matkę. Ta wojowniczce powiewała szczerze i nawet by komuś zawtórowała, jakby specjalnie ją obrażał, bo nigdy nie darzyła jej specjalnymi uczuciami. A jakby ojca jej ktoś obrażał! O RANY, to chyba by sama mu podsuwała wyzwiska!
- Raany, żartowałam! - rzuciła, machnąwszy olewająco łapą i delikatnie się szczerząc. - Zresztą, moja matka za silna też nie była, ale jakby się jakoś nazywała Porywcza, czy coś, to już by jej bardziej pasowało - dodała.
- Och, jakoś tak wyszło, nie przemyślałam tego dokładnie, po prostu chciałam go nazwać wodniście, bo wiesz, jak ja jestem Strumień, to on mógł się nazywać podobnie, nawet mi w sumie do głowy nie wpadło, by go nazwać po matce - przyznała, wzruszając barkami.

_________________

Zastrzygłam uchem próbując się zaśmiać. Żartowała. Heh! Głupia ja. Czemu tego nie zrozumiałam? Rwący Strumień jest taka wyluzowana w przeciwieństwie do mnie... ale pewnie to by się zmieniło w uderzeniu serca gdybym palnęła coś głupiego! A ja naprawdę potrafię.
- Oh... wodniście. Znalazłaś go nad Wzburzoną Wodą? - spytałam próbując podtrzymać temat wody. Rozmawianie jest trudne. Pomocy.

Na szczęście wszelkie zmieszanie kotki i niepewność w tej rozmowie były skutecznie niewyłapywane przez szylkretową kotkę, ta bowiem niespecjalnie takie rzeczy zauważała, jeśli nie musiała. W wielu rozmowach po prostu fokusowała się na dobrej zabawie, albo na gadaniu, więc nie zwracała tak uwagi na rozmówcę jak powinna i nie wyłapywała subtelnych sygnałów, o ile nie zostały one w pewnym momencie powiedziane dosadnie.
- Hm? Och, nie, nawet już nie pamiętam, gdzie go znalazłam, wiesz, długo już jesteśmy ze sobą - powiedziała, gładząc delikatnie kamyk łapą, jakby właśnie jej powiedziała, że są parą i chciała mu okazać trochę uczucia, skoro już się przyznała. - Po prostu dopiero dziś się dowiedziałam, że skubany nie ginął z mojej winy, bo zapominałam, gdzie go zostawiłam, tylko uciekał! Dasz wiarę, opiekujesz się takim całe życie prawie, a on takie rzeczy - zacmokała z niezadowoleniem.

_________________

Cała ta rozmowa stawała się dla mnie coraz dziwniejsza. I bardziej niekomfortowa. Dlaczego kotka tak traktuje kamień... on nawet nie jest jakiś ładny, taki najzwyklejszy kamień których widziałam w życiu już dziesiątki! Ja jednak wolałam kwiaty. Tylko te niestety po czasie znikały, a takie kamienie były zawsze. Może dlatego Rwący Strumień preferowała właśnie je?
- Ojej... - odpowiedziałam nie wiedząc jak wybrnąć z tej sytuacji. Dlatego porozmawialiśmy jeszcze chwile o Potoku i powiedziałam że muszę wracać do obowiązków... w sensie raczej wymamrotałam i uciekłam w popłochu na drugi koniec obozu.
Brr.

/zt x2

Był zdrów. No... tak jakby. Na pewno uraz do wszelkiego rodzaju terminatorów pozostał. Być może popadał w paranoje, ale... teraz? Teraz każdy mógł być wrogiem. Skoro Ognista Łapa był w stanie go zabić, bez cienia skruchy, to każdy mógł. Trzeba było lepiej dobierać sobie znajomych, baczniej stawiać swoje kroki i co najważniejsze... Nie zbliżać się do podejrzanych osobników, którzy uciekają z ceremonii. O tak. Dostał nauczkę.
Aktualnie sobie siedział niedaleko nory za kamieniem, ponieważ dzień był upalny, aż tu nagle znów dojrzał ducha. Czy to jego brat? Ha... Niemożliwe.
— Szczur, to ty? — zapytał, chcąc zwrócić jego uwagę.

//Szczurza Łapa

Kocur przechodził przez obóz. Miał zamiar odpocząć, wygrzać się na słońcu, gdy nagle usłyszał głos, wypowiadający jego imię. Szczur . Momentalnie zastrzygł uszami, spoglądając się w stronę głosu. Jego dwukolorowe oczy stanęły na niebieskim futrze i lustrujących go zielonych ślepiach. Na początku bez słowa podszedł do niego. Delikatnie się uśmiechnął.
-A kto inny? Zjawa?- Zaśmiał się cicho. Zmrużył oczy. Rozpoznawał go.. jednak, czy to było możliwe? Oczywiście, że było. Szpak nie mógł przecież odejść, a jednak.. Szczur nie wierzył nieco własnym oczom.
-Chwila.. Szpak?- Zapytał, otwierając szerzej oczy. Rozerwane ucho zadrżało, a kocur wpatrywał się w drugiego wojownika bez słowa.

_________________

Could you stop for a sec asking your Dumb questions? Thank you.

— A kto inny? — prychnął, kopiując wypowiedź brata. — Chociaż teraz nazywają mnie Grzmiące Gardło. Nie dlatego, że mam je zepsute... — gdy to powiedział znów jego głos zaczął odwalać i zamiast zachować się normalnie, skakał z tonacji na tonację. Eh... Chyba nigdy się do tego nie przyzwyczai... Brzmiał jak zepsuta piszczka! — Imię dostałem prędzej niż tą ranę... — szybko sprostował, aby nie pomyślał, że imię oznaczało jego aktualny stan. Właśnie nie! To imię było jego dumą i chlubą. Pokazywało jego potęgę, gdy darł się na każdego z wielką mocą! — Ale nieważne... Gdzieś ty był? Myślałem, że cię coś zeżarło! — Gapił się na niego już nieco mniej nachalnie. Skoro się odezwał to oznaczało, że nie ześwirował i on naprawdę tu był.

Starlight