Ocho! Chyba zadziałało! Ahaha, najwyraźniej ja ze Skowronkiem byliśmy podobni pod względem tego, że na nas najlepiej działała cierpliwa rozmowa! Ale to nieważna już, bo och, Skowron się zgodził, zgodził, zgodził! Praca w grupie się jednak opłaca! Mokry Mech niedługo stanie się Zwykłym Mchem i to dzięki nam!
 — Jakie gałęzie chcę zbierać... — Trzepnąłem lekko ogonem kilka razy, by się lepiej skupić. Skowron miał rację, musimy zrobić wszystko naprawdę dobrze i porządnie! W końcu toczyła się tutaj bardzo ważna sprawa, ach, wręcz klanowa! Musiałem wszystko naprawdę dokładnie przemyśleć! Skowronek zadawał naprawdę ważne pytania, och, on jednak czasem ma łeb! — Możemy... Możemy najpierw poszukać w Środ– Oku Lasu! Tam nie ma legowisk, więc, hm, nikomu nie będzie... Nie powinno przeszkadzać, że zabieramy stąd gałęzie, prawda? — Ach, plan tworzył mi się w głowie coraz lepszy i lepszy! Jesteśmy coraz bliżej rozpoczęcia naszej misjj, haha! No i, poza obozem było, ach, tak zimno i ponuro, więc lepiej chyba było zacząć szukać jak najbliżej się da, prawda? A, właśnie! — W Porę Gołych Drzew nie ma zbyt dużo... Przyjemnych liści, prawda? Możemy wziąć takie... Takie gładkie gałązki, a czy z drzew czy krzewów to się... Sprawdzimy na miejscu, okej?! — Ach, nie mogłem ukryć tej ekscytacji, no, nie mogłem! — A resztę... Wyłożymy mchem! Znaczy, przerwy między gałęziami! W ścianie! — Uch, mój ogon się trochę zmęczył... Haha, chyba aż tak się podekscytowałem, że aż zbyt mocno nim machałem!
 — To jak? Idziemy!? — Uśmiechałem się jak, ach, nigdy dotąd chyba! Jeżeli Skowronek mnie nie zatrzymał, ruszyłem do wyjścia, bo... Hmm... Miałem jedno miejsce w obozie na myśli!

zt

Irytacja aż buzowała w Orzechowym Cieniu, dlatego nim rozpoczął poszukiwania Szałwiowego Życzenia zrobił rundkę po obozie na uspokojenie i zebranie myśli. W ten sposób narazić życie innych kotów! Po pierwsze ktoś tego krogulca musiał sprowokować do ataku, bo z jakiej paki miałby on podejmować się próby polowania na trzy koty, jak rzadko kiedy próbował atakować te poruszające się samotnie… po drugie, Iskrzący Pył był jedynym wojownikiem w towarzystwie. Niezależnie od tego, kto zaczął i kto ściągnął uwagę krogulca, to wszystko było jego odpowiedzialnością. Jego winą. Mieli szczęście, że Truflowa Łapa przeżyła, albo że nie poniosła o wiele bardziej poważnego uszczerbku na zdrowiu, na przykład utraty oka. Parsknął jeszcze z irytacją, po czym skierował swoje kroki do legowiska wojowników, licząc na znalezienie tam zastępczyni.

Akurat odpoczywałam. Legowisko wojowników było duże, a ja miałam chwilę wolnego, którą mogłam przeznaczyć na Gwiezdni wiedzą co. Akurat pielęgnowałam futro, gdy do środka wpadł Orzechowy Cień. Usłyszałam parsknięcie, na które podniosłam głowę, wpatrując się prosto w pyszczek syna Niedźwiedziej Gwiazdy. Aż głupio było pamiętać moment, kiedy to kociak zwołał "ceremonię" z Zarośniętego Głazu. Przynajmniej to było... przyjemne rozchmurzenie humoru Klanu po przeprowadzce na nowe terenu.
— Coś się stało, Orzechowy Cieniu?

– Tak – odparł prosto, a w jego głosie pobrzmiewała irytacja. – Truflowa Łapa w ciężkim stanie, z dużą raną na grzbiecie, wylądowała w lecznicy – zaczął od tego, co było najważniejsze do przekazania, a przy okazji… mimo wszystko: najmniej problematyczne. – Motyli Blask dowiedział się od jej braci, co się stało, ale chciał na nich naciskać ze względu na to, jak świeża i stresująca jest to sprawa. W każdym razie Iskrzący Pył zabrał ją i Trującą Łapę na polowanie, chociaż ich mistrzowie jeszcze ich tego nie nauczyli. Podobno się nie rozdzielali, tylko byli blisko siebie, gdy zaatakował ich krogulec. Iskrzący Pył i Trująca Łapa zdążyli się schować w norze, a Truflowa Łapa nie – zrelacjonował to, co przekazał mu Motyl. – Szałwiowe Życzenie, na pewno wiesz lepiej, niż ja, że krogulce rzadko atakują dorosłe koty, nawet podróżujące w pojedynkę – dodał poważnie, ale i z nutką złości.

Odpowiedź wojownika była szybka, prosta, z delikatną irytacją w głosie. Strzeliłam uchem, po czym wstałam do siadu, szczelnie owijając ogonem swoje łapy. Słuchałam uważnie wszystkiego, co mówił Orzechowy Cień, a była to... poważna sprawa. Ciężki stan jednej z terminatorek, za co odpowiedzialność ponosił nie kto inny, jak Iskrzący Pył. Dodatkowo sam fakt, że był to krogulec. Ptak raczej spokojny, także któreś z tej cudownej trójki musiało sprowokować ptaka do ataku.
A wszystko to by się nie stało, gdyby Golcowa Gwiazda byłaby... chociażby minimalnie twardsza wobec swoich klanowiczów. Gdyby zaznaczała granice, a teraz... ta trójka była idealnym przykładem wojownika i dorosłych terminatorów, którzy dalej zachowują się jak kocięta przez brak jakiejkolwiek dyscypliny, granic, ciężko wyrytych zasad! Wątpię, aby mistrzowie Trującej Łapy oraz Truflowej Łapy pozwolili swoim niedoświadczonym terminatorom na ot takie, polowanie. Ja bym nawet nie pozwoliła swoim terminatorom na wyjście dalsze od obozu, jeśli by nie potrafili, chociażby, walczyć! Nawet jeśli to bym była sceptycznie nastawiona i poprosiłabym, aby jakikolwiek wojownik z danym terminatorem poszedł. Iskrzący Pył wykazał się nie dość, że nieodpowiedzialnością, to również po prostu... głupstwem. Dwójka niedoświadczonych terminatorów oraz równie niedoświadczony, jak mogłam teraz po tym co usłyszałam wywnioskować, wojownik.
Przymknęłam powoli oczy, zastanawiając się, co zrobić. Po pierwsze, muszę uzyskać szczegółowy plan zdarzeń. Mogę się udać do lecznicy, porozmawiać o stanie Trufli z Motylem, aby potem, kiedy będę mogła, z rudą terminatorką porozmawiać. Musiałam odbyć rozmowę z Iskrzącym Pyłem oraz Trującą Łapą. Możliwym może być, że również ta dwójka mi coś ciekawszego zrelacjonuje, coś, z czym będę mogła pracować. No i finalnie, będę się musiała udać do Golcowej Gwiazdy, omówić temat z przywódczynią Klanu, omówić jakąkolwiek karę dla Iskrzącego Pyłu. Dwójka terminatorów również nie wykazała się wielką inteligencją i odpowiedzialnością, jednak to Iskrzący Pył był za nich odpowiedzialny. Dwójkę terminatorów miałam nadzieję, że kara również nie ominie. A przynajmniej o to zadbam.
Powiadomienie Tanecznego Kroku o stanie jego terminatorki... to pozostawię Motylowi. A może najpierw powinnam powiadomić Golcową Gwiazdę? Musi mieć świadomość o zaistniałej sytuacji. Nie mogę wszystkiego sama załatwić. Głęboki wdech. Skinęłam łbem do wojownika przede mną.
— Dziękuję za powiadomienie mnie. Zajmę się tym od razu — odparłam, wstałam z mojego legowiska i skierowałam łapy w stronę wyjścia z legowiska wojowników. Po chwili zatrzymałam się, aby spojrzeć na Orzecha z delikatnie przymrużonych oczu. — Czy coś jeszcze?

Po lekkim zawahaniu kiwnął głową.
– To… nie jest pierwsza sytuacja, kiedy Iskrzący Pył i Trująca Łapa wykazują się brakiem odpowiedzialności i rozsądku – zaczął.– Aczkolwiek myślałem, że już wyrośli – i że nie narażą życia tak swojego, jak i własnej siostry – dodał, ściągając nieco brwi. Zastanawiał się tylko, co poszło nie tak. Czy Taneczny Krok i Kiełek zignorowali jego słowa na temat swoich terminatorów? Czy w ogóle z nimi rozmawiali na temat tej sytuacji? A jeśli rozmawiali, to czy cokolwiek dotarło do tych pustych łebków?
– Dobre kilka księżyców temu przekazałem Tanecznemu Krokowi i Kiełkującemu Ziarnu informacje na temat Iskrzącej wtedy Łapy i Trującej Łapy. Sądziłem, że zwrócenie uwagi ich mistrzom wystarczy, ale teraz widzę, że powinienem takie sytuacje zgłaszać od razu tobie. – Nawet nie zamierzał się ukrywać z tym, że wolał rozmawiać na takie tematy z Szałwiowym Życzeniem. No, ale wtedy zastępcą był Tonące Słońce, a jego Orzech oceniał tylko niewiele wyżej, niż samą Golcową Gwiazdę, więc nie spodziewał się, że bury kocur zrobiłby więcej, niż mistrzowie mysich móżdżków. No, ale teraz złocisty podejrzewał, że Szałwiowe Życzenie będzie miała teraz dużo na głowie w związku z całą tą sytuacją, więc powinien się sprężać. – Mieli wówczas plan, żeby iść „ratować Klan Cienia”. Nie wiedzieli, gdzie iść, jaki jest zapach Cienistych, kogo szukać, co zrobić, jak już kogoś znajdą; zdaje się, że całkowicie zapomnieli o tym, że koty, które były w pożarze, albo zginęły kilkanaście księżyców wcześniej, albo były od nich starsze, bardziej doświadczone i zdecydowanie samodzielne. Trująca Łapa twierdził wówczas, że Klan Rzeki „ledwo” dotarł na te tereny – mimo iż było to już dwa księżyce po Zgromadzeniu, na którym pojawiła się Poranna Zorza ze swoimi klanowiczami – i pytał, co jeśli Klan Cienia „tam” umiera. W sensie, że chyba w tym pożarze, co miał miejsce ponad obieg pór wcześniej, albo z głodu, albo od drapieżników. Na dodatek chcieli ratować Cienistych od głodu, mimo iż przynajmniej Trująca Łapa polować wówczas nie potrafił. Już byli gotowi wychodzić z obozu i iść ich szukać, Gwiezdny Klan wie gdzie. Może to głupota, może tylko drobne potknięcie, na dodatek miało to miejsce jakiś czas temu, ale i tak powinnaś o tym wiedzieć. Teraz są dorośli, a ich pomysły wcale nie są mądrzejsze. Na dodatek niepokoi mnie, że w takim wieku Trująca Łapa i Truflowa Łapa wciąż nie zostali nauczeni polowania przez kogoś bardziej odpowiedzialnego, niż ich brat.

Odwróciłam się w stronę wojownika, gdy skinął delikatnie łbem, na co z ciekawością słuchałam dalej. Posłałam słaby uśmiech w stronę syna Niedźwiedziej Gwiazdy, na delikatny komplement dotyczący mnie. Cóż, było to miłe, ale w tamtym okresie nie byłam zastępcą. Stety czy niestety.
Podniosłam delikatnie jedną z brwi słysząc frazę "ratować Klan Cienia". Czy na prawdę dwójka wtedy terminatorów chciała wybyć w świat, aby ratować Klan, które ostatki znajdują się w Klanie Gromu, a reszta tylko Gwiezdni widzą gdzie?
— Ratować Klan Cienia... — znaleźli się, zbawiciele, dodałam w głowie, marszcząc słabo czoło. Po chwili namysłu skinęłam delikatnie głową, wzdychając. Ta dwójka naraża życie swoje, swoimi tępymi pomysłami, ale również naraziła życie swojej siostry! Żaden z tych kotów nie zasługuje, aby być jeszcze wojownikiem. Mogliby wrócić do kociarni i nie byłoby różnicy.
— Dziękuję ci jeszcze raz za te wszystkie informacje, które mi przekazałeś. Będą mi przydatne w rozmowie z przywódczynią, a i od razu się wszystkim zajmę. Teraz przeproszę cię, ale muszę iść, jeśli chcę to wszystko uporządkować w najbliższych dniach — odparłam z delikatnym uśmiechem na pysku, po czym wyszłam z legowiska wojowników. Podziało się... teraz to ogarnę.

[zt]

Wydał z siebie krótki pomruk na powtórzone przez zastępczynię słowa. Sam fakt, że wtedy mieli ten pomysł, jeszcze niewiele o nich świadczył, biorąc pod uwagę, że byli młodsi, a jemu udało się przeszkodzić w realizacji tego planu… ale teraz jakby nabierało to na znaczeniu, zwłaszcza że chyba jednak ich mistrzowie nie wbili im rozumu do głowy, i składało się w jakąś całość. A całość była taka, że może były to w teorii dorosłe koty, ale w praktyce niekoniecznie. Skinął głową na pożegnanie kocicy, a sam się udał na spacer poza obóz.

zt

Troszeczkę jej to zajęło, ale nauczyła się w końcu, że śpi w ZIELONYCH ZAROŚLACH, a nie – tak jak wcześniej – w Wilczych Zębach. Słaba sprawa, bo jednak Wilcze Zęby były jakieś fajniejsze, takie, um, twarde, i miały fajniejszą nazwę, ale w końcu Traszka przekonała się do Zielonych Zarośli, i okazało się, ze one w sumie też są bardzo ciekawe, tylko mają mniej fajną nazwę. Ale miały, na przykład, ostrą i kolczastą ścianę, gdzie mało kto spał! A takich kwiatków było tylko więcej. Było tutaj jedynie o wiele więcej kotów, niż w kociarni, i to takich obcych, a ona ledwo kogokolwiek znała poza rodzeństwem! Kurczę.
Dzisiejszym obiektem zainteresowania Traszkowej Łapy było legowisko… na którym nikt nigdy nie sypiał! Huh! Czarnobiałą zaciekawił ten fakt, bo co takiego może być złego z tym legowiskiem, że n i k t go nie chce? Przecież to przyjście na gotowe, mniej pracy! Podeszła tam więc, dotykając je lekko łapą… o, zimne, i to takie bardziej zimne, niż normalnie zimne były rzeczy. To znaczy – teraz wszystko było zimne, bo była ta głupia Pora Nagich Drzew. Biedna Trachulka regularnie dygotała z zimna, ale jej futro zdawało się jakieś bardziej puchate, niż było wcześniej, więc to pomagało. Wracając do tematu legowiska – ku dalszej inspekcji Traszka odkryła, że owe legowisko było mokre. Ale heca, nigdy nie spała na mokrym! Czas to zmienić, pomyślała sobie, i wesoło wparadowała na mokre łoże. Było zimne, fakt. Ale to było nawet trochę… odświeżające? Nie wiedziała, jak to opisać. Gdyby dać tu jeszcze trochę suchej trawy, piórek i minimalną ilość suchego mchu dla balansu, to naprawdę mogłaby się tu nieźle wyspać. Zaczęła rozglądać się po okolicy; może znajdzie inne opuszczone legowisko, z którego pobrałaby materiały?

/roska

Rosce – czy też raczej Wieczornej Łapie – przyzwyczajenie się do Zielonych Zarośli przyszło o wiele szybciej, a było to o tyle proste, że razem z całym miotem do legowiska wojowników i terminatorów sprowadziła się również Łania Skórka, więc tak naprawdę… wiele się nie zmieniało, chociaż w ocenie szylkretki nowe legowisko było o wiele mniej wygodne. Z jednej strony było tu zimniej, niż w Wilczych Zębach, z drugiej… było tu bardzo dużo kotów i czasami trzeba było uważać, żeby na kogoś nie wpaść, na przykład jak w środku nocy szło się na siku. W każdym razie tego dnia Roska ucięła sobie drzemkę gdzieś w kącie Zielonych Zarośli, wcześniej trochę zakopawszy się w mchu dla maksymalnej ochrony przed chłodem, a kiedy się obudziła, umyła szybko futerko i wstała… zauważyła robiącą coś Traszkę.
– Co robisz? – spytała bez namysłu, i dopiero wtedy ruszyła w stronę siostry, żeby się lepiej jej przyjrzeć.

Na samym początku nie usłyszała siostry; być może jej uszy zarejestrowały dźwięk, ale móżdżek nie, zbyt zajęty przenoszeniem suchego mchu z różnych zakątków Zielonych Zarośli na wilgotne legowisko. Dopiero widok czegoś szarokremowego obok, i zapach znany od najmłodszych księżyców dał jej znać, że, hej – przyszła do niej Roska!
— Hejha — rzuciła niewyraźnie, bo w końcu miała mech w pysku. Rzuciła go do reszty i zaczęła wypluwać kawałki roślinki, jakie utkwiły jej na języku. — Widzisz to legowisko, tam, gdzie nikt nie śpi? Noo, to położyłam siętamżebysprawdzićocochodzi i ono jest mokre i chłodnawe, no i o ile na kompletnie mokrym legowisku śpi się źle, tak jakby je trochę wysuszyć ze świeżym mchem i trawami i wszystkim to byłoby bardzo wygodne, bo dawałoby chłodzik, wiesz o co chodzi? Więc je modyfikuję! Możesz mi pomóc, jak chcesz, wziąć trochę mchu z któregoś legowiska — wyjaśniła ochoczo, drgając ogonkiem. Traszka w swoim świetnym planie zapomniała, żeby brać mech i trawę z legowisk nieużywanych w tym momencie. Ale czy ktokolwiek skonfrontowałby ją o kilka porostów?

Przechyliła zainteresowana łebek, przyglądając się siostrzyczce z lekkim uśmiechem na pyszczku.
– Aha, widzę! – potwierdziła, podążając wzrokiem na miejsce wspomniane przez Traszkową Łapę. – Hm, no jasne, mogę pomóc, ale to wiesz, może nie bierzmy z legowisk mchu? Tylko z tych takich kulek mchu co czekają na użycie, bo wiesz, jeszcze komuś rozwalimy legowisko, a to byłoby przykre, no nie? W sensie no, wyobraź sobie sama, wracasz wieczorem i odkrywasz, że twoje legowisko jest podarte i w ogóle! Ale czemu w sumie chcesz chłodek w legowisku? Tu i tak jest chłodniej niż w kociarni, teraz szczególnie…

Był poranek. Większość może już była pobudzona, ale był jeszcze poranek. Powietrze było świeże, zimne. Przyjemne. Najwyraźniej w nocy musiał padać deszcz. Cóż, ziemia również była jeszcze delikatnie wilgotna, a na źdźbłach trawy znajdowały się krople wody.
Usiadłem przed legowiskiem wojowników, przez moment leniwie się rozglądając dookoła. Było miło, cicho. Wziąłem głęboki wdech, po czym zacząłem czyścić swoje futro, które po nocy było rozczochrane i w całe w mchu. Moment dla siebie nikogo nie skrzywdzi, a dzięki temu też będę się lepiej czuł podczas polowania oraz patroli.

Jastrzębia Łapa, jeśli chciała do kogoś podejść... to po prostu to robiła. Bez żadnego zastanawiania się, wątpliwości, myślenia, czy dany kot chciał z nią rozmawiać. Nawet jeśli był to kot, którego niezbyt dobrze zapamiętała, ale kto wie - może ten kot zapamiętał ją? Zamierzała się przekonać natychmiast, jak tylko ujrzała czarnobiałe futro. Nie zwlekając dłużej, z głową lekko uniesioną ku górze, podeszła do kocura, którego okrążyła. Nie miała złych zamiarów.
- Gradowy Chłód, dzień dobry! Pamiętasz mnie jeszcze? Bo ja średnio, jedyne, co mi przychodzi na myśl, to pewne humorki - wyszczerzyła się. Nie chciała go obrazić, czy coś, a po prostu jedynie się podroczyć, może i nawet poznać. Nie zamierzała kocura unikać tylko dlatego, że jak była kociakiem, to ten był dla niej niemiły, czy coś. Stare czasy.

Był spokój, do czasu, jak zobaczyłem trójkolorowe futro, z dużą ilością białego. Zaprzestałem aż czyszczenia swojego futra, a zacząłem obserwować siostrę Sójki, która zaczęła mnie nie okrążać, jak drapieżny ptak. Ciekawe czy tak samo robiła za kociaka, przez co została tak nazwana? Ciekawe przypuszczenia, jednak ja od nich nie byłem. Nie za specjalnie mnie to interesowało.
— Jakże mógłbym zapomnieć o tobie, Jastrzębia Łapo — mruknąłem w odpowiedzi na słowa terminatorki Pliszkowego Dziobu. Obserwowałem ją przez dłuższą chwilę, po czym wróciłem do czyszczenia futra, jak gdyby nigdy nic. Jak kotka będzie chciała, to zacznie jakąś bardziej sensowną rozmowę. Jak nie to sobie pójdzie i tyle.

- Jak wspaniale, tak o wszystkich w klanie myślisz. Dobrze o tobie świadczy - odparła i szeroko się uśmiechnęła. Usiadła po prostu obok, chwilę obserwując kocura. Liczyła, że może powie coś jeszcze, jednak niczego się nie doczekała. To nic. Sama mogła gadać, czy coś.
- Jak się żyje jako wojownik? Mógłbyś może powiedzieć mi coś na temat walki? W zamian mogę ci coś potem upolować i przynieść. Co ty na to? - zaproponowała. Krótka piłka, szybka umowa. Była trochę w tyle z treningiem, a jeśli dowiedziałaby się czegoś poza nim... Może Pliszkowy Dziób byłaby z niej zadowolona, jeśli by się wykazała.

Podniosłem delikatnie jedną brew ku górze, kiedy Jastrzębia Łapa zaczęła mówić, że jak to dobrze o mnie świadczy, że pamiętam kim w ogóle jest.
— Powiedzmy, że wyryłaś sobie miejsce w mojej pamięci. Czy to dobrze, czy źle, sama zadecyduj — odparłem pomrukiem, spoglądając kątem oka na terminatorkę. Zaraz jednak szylkreta zaczęła mówić więcej. Ah no tak. Czegoż innego mogła ode mnie chcieć. Na moim pyszczku pojawił się delikatny, kpiący uśmiech. Zaraz jednak znikł, a ja spojrzałem całym pyskiem na żółtooką. Zmrużyłem delikatnie oczy, wbijając je prosto w pysk terminatorki i nie ustępując.
— Niespecjalnie inaczej jak terminator. Obowiązków mniej, czasu wolnego jeszcze więcej — mruknąłem, wzruszając barkami. — A co do uczenia ciebie; co w tym dla mnie, prócz zwierzyny? Masz jakąś krytyczną sytuację, że Pliszkowy Dziób ciebie ignoruje i nie uczy? Jeśli nie, to muszę ci odmówić. Bądź cierpliwa, w końcu się nauczy — miauknąłem spokojnym tonem głosu, spoglądając prosto w ślepia córki Łaniej Skórki.

- Oczywiście, że dobrze! Źle czy nie, liczy się sam fakt zapamiętania. Bo z czasem... Cóż, opinia może się zmienić, czyż nie? - uśmiechnęła się i lekko przymknęła oczy. Nie, żeby szczególnie zależało jej na opinii... Gradowego Chłodu, ale i tak fajnie by było swoją reputację poprawić. I kocur może też miał na to szansę.
- Aha, no to całkiem fajnie - odparła na początek, jednak zaraz uniosła brwi do góry, podobnie jak swój pyszczek. - Ah tak? Oczywiście, że dla ciebie nic. Jednak otworzenie pyska i przekazanie paru rzeczy to żaden wysiłek. Po prostu jestem ambitna, więc poszerzam swoją wiedzę również poza treningiem. Czyżbyś ty tego kiedyś nie robił? - mruknęła zdziwiona, tak jakby to była oczywista rzecz do zrobienia.

— Oh, dobrze, że mamy ambitne koty w Klanie. To jest nas co najmniej dwójka — mruknąłem w odpowiedzi, dalej patrząc się w ślipia terminatorki. Drgnąłem delikatnie uchem, wziąłem głębszy wdech, zanim zacząłem dalej mówić. Mój ogon delikatnie drgnął.
— Nie robiłem tak, bo nie miałem takiej potrzeby. Moja mistrzyni zadbała o to, abym miał dostęp do jak największej wiedzy. Plus, bądźmy szczerzy, Jastrzębia Łapo. Nie jesteś mi bliska, czy cokolwiek, abym tobie indywidualnie pomagał. Jesteś siostrą kotki, którą darzę niemałymi uczuciami, i to tyle — dodałem zaraz, po czym spojrzałem na swoje łapy. Liznąłem jedną z łap kilka razy, po czym przejechałem sobie nimi za uchem.
— Chyba, że mnie jakoś przekonasz, to mogę pomyśleć.