— Hm, no masz racje. — przyznała, poruszając lekko końcówką puchatego ogona. Szałwiowe Życzenie nie była wszechwiedząca i bez jakiegoś znaku, bądź bardziej alarmujących sygnałów, które mogłyby wskazywać na to, że Słodki Nektar nie nadaje się na mistrzynię, nie bardzo jak miała zareagować. Ugryzła się delikatnie w wewnętrzną część policzka. Chyba trochę poniosły ją emocje przez zaangażowanie w to Deszczowej Łapy. Dopóki on sam nie będzie narzekać, niewiele może zdziałać, a teraz... zdawał się być znacznie bardziej zadowolony niż ten księżyc czy dwa, temu. Może Słodki Nektar nie była aż tak tragiczną mistrzynią, a po prostu roztrzepaną? Nie każdy przecież potrafił zorganizować sobie czas i uwagę na tyle, by dzielić je pomiędzy dwa treningi i jeszcze inne wojownicze obowiązki. Nie żeby ją teraz broniła, ale... Chyba też nie powinna być aż tak krytyczna.
— Jednak w każdym razie, dziwnym będzie, jak znowu otrzyma więcej niż jednego terminatora i problem powróci. — mruknęła. Osobiście nie chciałaby, by taki wojownik prowadził jej trening. Pewnie rozmawialiby jeszcze dłużej, może o nieco lżejszych tematach, gdyby nie to, że do Zielonych Zarośli wsunął się nikt inny jak Gęsi Tupot, który zawołał do siebie Puch. — Wybacz wujek, zapomniałam, że obiecałam iść z Gęsim Tupotem na wspólne polowanie. To do zobaczenia na następnym treningu! — miauknęła, ocierając się czule o policzek kocura w geście pożegnania, po czym podniosła się i paru susach doskoczyła do ojca, opuszczając u jego boku obóz.

zt

Akurat w tej kwestii trudno było winić Szałwiowe Życzenie – Wieczorna Rosa mogła po prostu liczyć na to, że jednak uda się jej ukończyć trening, i nie zgłaszać tego wcześniej. Nie rozumiał jednak decyzji Golcowej Gwiazdy, żeby zostawić jednego z terminatorów wojowniczce, której odebrała drugiego terminatora na jego prośbę. Dziwne, ale cóż.
Pożegnał się z siostrzenicą i zajął się swoimi sprawami.

zt

Stanął przy wejściu do legowiska terminatorów i wojowników, wydąwszy wargi. Jego spojrzenie jeździło po wnętrzu Zielonych Zarośli, próbując wyłapać znajomą sylwetkę. Miał wrażenie, że przetrząsnął już pół obozu w poszukiwaniach ojca, a ten jakby wsiąkł w ziemię. Przysiadł, niezbyt rozsądnie, w samym wejściu, wzdychając ciężko. Najwyraźniej pozostawało mu poczekać, ale nie należał do najbardziej cierpliwych osób w klanie. Już teraz był znudzony, a co dopiero jak będzie musiał czekać! Może Pokrzywowy Liść zaraz przyjdzie i go wybawi... taką miał nadzieję.

/grad

Wracałem z patrolu granicznego. Dalej nie czułem jakichkolwiek chęci do tego, aby... brnąć przez życie. Ale nie chciałem być obciążeniem dla Klanu. Więc pracowałem. Każdego dnia, tak samo jak wcześniej, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Swoje łapy skierowałem w stronę legowiska wojowników. Zauważyłem jak młody kot siedzi przed nim i... się nie rusza.
— Nie siedź na środku wejścia — mruknąłem, przechodząc obok terminatora. Miałem ruszyć dalej, ale zatrzymałem się w głębi Zielonych Zarośli, westchnąłem i odwróciłem w jego stronę. — Czego szukasz?

Westchnąłem tylko zrezygnowany na słowa Pchlej Łapy. Nie dość, że pyta o Pokrzywowego Liścia, no to zapomniałem, że to jego dziecko. Już poznałem jedno i nie było to przyjemne doświadczenie. Zmrużyłem oczy, zamyślając się na moment i próbując przypomnieć sobie, gdzie ten kocur mógł odejść czy na jaki patrol pójść. Jednak szczerze mówiąc, moja pamięć to była jedna wielka mgła od śmierci mamy. Jedynie kilka, nieuchwytnych momentów było wyraźnych, jak wspólne sypianie z Sójką czy... to jak Szałwiowa Gwiazda przywlekła ciało Golcowej Gwiazdy do obozu.
— Wybacz, nie mogę sobie przypomnieć — mruknąłem tylko, płaszcząc po sobie uszy. Zmrużyłem oczy. — A szukałeś Leśny Szept w kociarni? Ona chyba matką jest. W sensie... z rangi.

— Rozumiem — odparłem tylko na jego słowa, jeszcze zanim Pchla Łapa sobie klapnął wesoło o podłoże przed Zielonymi Zaroślami. Drgnąłem delikatnie końcówką ogona, a na jego pytanie w moją stronę skinąłem tylko łbem.
— Owszem. Gradowy Chłód. Nigdy ze mną nie rozmawiałeś, nie miałeś jak je poznać — wzruszyłem barkami na jego niezręczny śmiech. Nie byłem zły na terminatora, że nie znał jakiegoś losowego wojownika. Nie byłem nikim ważnym w tym Klanie, to nie musiał wiedzieć.

Rumianek podobno rosła, jak na drożdżach — to znaczy, szybko, intensywnie i zauwazalnie; tak przynajmniej tłumaczyła to mama Gęś. Po tym, jak jej córka wlepiła w nią pusty, zamglony smutkiem nad stanem swojej niewiedzy wzrok, ta musiała się zreflektować i wyjaśnić, że to nagła, językowa omyłka, wplecenie dwunożnej gadaniny w mowę pośród współklanowiczów. Drożdże miały być grzybami, na których podstawie dwunożni hodowli szczególny rodzaj ich pożywienia. Tylko, że pojedynczych grzybów miało nie być widać — jedynie ich całe kolonie wyhodowane na specjalnym podłożu. Huh!
Wpatrując się nieruchomo w martwe pędy poprzetykane umierającymi nowalijkami Rumianek zastanawiała się, czy coś mogło wyrosnąć bez gleby. Zmarszczyła czoło, jakby ściągając skórę mogła sprawić, że nowopowstałe bruzdy i zmarszczki staną się rynienkami, przez które wiedza będzie w stanie przepłynąć, koryta dla strumienia świadomości. Jeżeli nawet gleba okazała się być niewystarczająca w niewłaściwych warunkach, to czy jej brak tym bardziej…? A co jeśli jednak?
Westchnęła cicho, lecz ciężko. Wysiłek umysłowy dał się jej we znaki i musiała przysiaść, osuwając się z lekka bezwładnie n ziemię.

Kwiczoł nie myśli dwa razy, zanim coś zrobi.
Już raz, to za dużo jak na ich głowę.
Tu trzeba działać!

Wybiega jak na energetyczne kocie przystało z legowiska, gdzie warczy na przechodzące obok koty klanowe.

Widząc Rumianek, Kwiczoł zatrzymuje się z komicznym pyłem pod zadkiem, łapkami łupie w ziemi.
Skacze na siostrę, gryzie ją w ucho.
-MANIEK!! - burczy.
-Gdzie Maniek iść? Bez kwiczoł? -

Najwyraźniej wyszło jej na dobre, że przestała rozmyślać nad naturą wzrostu i życia, bo to by jej nie uratowało przed dudniącymi krokami, które wyczuła najpierw na łapach, a potem doleciały do jej ucha, wraz z przerażeniem ścinającym krew w jej żyłach. Zdążyła jedynie przytulić uszy do czaszki, przylgnąć do ziemii w napięciu i obrócić łeb w stronę, z której gnała Kwiczoł, nim nie odskoczyła jak sprężyna w drugą stronę.
– NIE – wrzasnęła, bezlitośnie potykając się o własne łapy, żeby tylko odejść jak najdalej od siostry. Dreszcz, który przeszedł jej ciało na widok zębów Kwiczoł chwytających powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą znajdowało się jej ucho nie pomógł. – ZOSAW MIE.
Rumianek… albo Maniek, jak zwał tak zwał… naprawdę chciała polubić Kwiczoł. Kochała ją, to było oczywiste, ale miała nieodparte wrażenie, że jej jeszcze długo, długo nie polubi. Nie potrafiła jej zrozumieć, ba, czy Kwiczoł w ogóle rozumiała samą siebie? Czy rozumiała, dlaczego mamy się kocha, a z rodzeństwem lubi? Rumianek nie przeszkadzałoby, gdyby Kwiczoł odpowiedziała na to wszystko przecząco — zdecydowanie już przeszkadzała jej niezasłużona agresja, którą jej siostra używała do przekazu jej innych odczuć. Gdzieś w jej klatce piersiowej, za kołaczącym sercem, obudził się i zaczął ruszać się w rytm strachu palący gniew.
– Tam, zie cię nie ma – odpowiedziała na granicy warknięcia, lecz wciąż skulona i nieporadna. – Nie bij mie, proszę, proszę.

Kwiczoł śmieje się - nie rozumie, że rodzeństwo może nie być zadowolone z ich obecności.
Protest uznaje za zaproszenie do zabawy, kocięcej i beztroskiej.
-MIANEK! - Burczy, skacze tuż za siostrą. Kładzie uszy na czaszce gdy widzi, że siostra też chce się bawić.
Kwiczoł kładzie przednią część ciała na ziemi, zadek do góry i macha ogonem.

-Co mianek pierdzieli? Kwiczoł idzie z Miankiem! - nie rozumie swojej agresji, ciało o dymno-rudych łatach. Ba, nie wie, że to coś złego.

-kwiczoł i maniek iść! Na polowanie! -