- Nie przywykłem do rozmowy z kimś, kto ma w pysku łajno... nie chciałbym go poczuć - odpowiedział sucho, nadal się nie przejmując niczym. Mógł mówić co chciał i o kim chciał - nadal był bezmyślnym kociakiem. Nie był nawet w połowie tak irytujący, jak chyba chciał być. Niemniej Wilk nie miał zamiaru ignorować głupich odzywek - jeśli jemu było wolno, on także mógł to robić. Niewiele ich dzieliło, oboje byli głupimi kociakami, jakoby nie było. Biały był po prostu... rozważniejszy.
- Twoja mama mnie zaprosiła. Tego chciałeś wiedzieć, mały? - uśmiechnął się cwanie. Głupota na głupotę. - Najwidoczniej Klan miał dobry powód mnie brać. Golcowa Gwiazda nie była tam sama, inni Wojownicy popierali moje przyjęcie. Dziękuję za troskę w tej sprawie, nie potrzebuję twojej aprobaty co do mojego przyjęcia.

- Czyżby? To ja nie chcę się odwrócić do ciebie... A skoro pierwszy poczułeś smród, jak otworzyłeś pysk... rozumiesz, że sam sobie nachuchałeś i teraz ci śmierdziało? - nadal ni drgnął. Nie było opcji, żeby go sprowokował. Wręcz... bawiło go to, jak bardzo Szerszeń się starał i próbował, a on nie robił sobie z tego nic a nic.
- Wstydziła? To ja uciekłem - parsknął cichym śmiechem. I tutaj był problem, i tu się nie dał sprowokować! Pal licho, że ucieczka była tak udana, że się zgubił. To on odszedł, nie że mama go porzuciła. - Ale ponownie, dziękuję za troskę i w tej sprawie. Gdyby w Klanie było więcej takich kotów, które interesują się dobrem innych... Poćwiczyłbyś dobór słów i może nawet byłbyś dobrym znajomym.
Nawet. Bo póki co był... po prostu, nikim.
- A tak na poważnie, skoro tak bardzo ci przeszkadzam, czemu sam nie powiesz Golcowej Gwieździe że jest stara i ślepa, jak powiedziałeś mi? Boisz się jej?... - dmuchnął pod nosem. Ponownie, bardziej w rozbawieniu, niż w przejęciu.

- Widzę że masz doświadczenie w byciu wykopywanym na pysk? - rzucił luźno. Nie, nadal nie miał ochoty się dawać mu sprowokować. Czegokolwiek Szerszeń nie mówił, Wilk po prostu wpuszczał jednym uchem, drugim wypuszczał. Ot, bachorek. Niezbyt mądry, ale najwidoczniej każdy zbyt często zwraca na niego uwagę i się mu daje, stąd ten się zaczął bawić tymi reakcjami... czy coś? - Mamy w takim razie coś wspólnego, dwóch podrzutków, ty i ja... początek wspaniałej przyjaźni.
Ciągnął dalej - szczególnie, że chyba teraz ten zaczął się irytować. Słodkie.
- To czemu jej nie pójdziesz tego powiedzieć teraz? Widzisz, boisz się. Nie wiem czemu sobie to udowadniasz, ale troszkę smutno się na to patrzy jak się upokarzasz i nie jesteś w stanie zrobić nic, poza oraniem samego siebie z każdym słowem. Nikt cię nie lubi, że tak się zachowujesz? Mówiłem ci, poćwicz jak się zachowujesz i może ktoś cię zaakceptuje - wzruszył barkami. Nadal, przejęcia brak. Luźny uśmiech na pysku, bacznie obserwujący jego reakcję. - A co do lisich łajn, masz ponownie doświadczenie, bo żeby zachowywać się tak jak ty, trzeba tylko to żreć. Dorósłbyś, porobił coś ciekawego, faktycznie popracowałbyś nad sobą. Nie wiem po kiego się zachowujesz tak, co chcesz tym osiągnąć. Nie dziwię się, że ty też jesteś podrzutkiem, kto by chciał mieć coś takiego - bo kotem to cię nawet nie nazwę - za syna? Nikt. Przynajmniej możesz się cieszyć, bo może nie zeżre cię żaden lis, takiego czegoś to się nie chce dotykać. Śmierdzi i pewnie truje.
Uśmiech, nic więcej.
- I co teraz? Nadal chcesz się wyzywać? A może podkulisz ogon i powiesz mamusi? Jak duży, silny i dzielny kot jakim oczywiście jesteś? A może jesteś słabym nikim, dlatego się tak zachowujesz? - mruknął ciszej. Niemniej, na tym się rozmowa z jego strony zakończyła. Wilk podniósł się - w zależności od reakcji młodego lub jej braku - i odszedł w swoją stronę. Nie, żeby był sprowokowany, po prostu szkoda tracić czasu na coś takiego.

[zt?]

Ale się uruchomił! Niby taki opanowany, a ględził jak głupi. Bla, bla bla! Gadu, gadu stary dziadu. Jeszcze jakby obchodziło mnie co do mnie mówi jakiś śmierdzący podrzutek, pffff. Przekręciłem łebek na bok i ze złośliwym uśmieszkiem wysłuchałem Wilka do samego końca, nic sobie nie robiąc z jego przekombinowanych prób utarcia mi nosa. Miałem się tym przejść?
— Ojej, ale ja się teraz czuje be, be Szerszeń! — westchnąłem, udając przeprosinowy ton, po czym parsknąłem i podskakując na równe łapy, obrzucając przybłędę pogardliwym spojrzeniem. — Ja przynajmniej mam mamę, nie to co ty — szepnąłem złośliwie i wyszczerzyłem kiełki, po czym parsknąłem widząc jak zaczyna odchodzić.
— I kto tu podkula ogon! Pa, pa przybłędo! — zawołałem za nim słodko, chichocząc złośliwie pod nosem, samemu również opuszczając legowisko i pobiegłem prosto do Mrówki, aby podzielić się z nią nowymi informacjami odnośnie tego dziwaka co go Gwiazda przyniosła ze sobą. Musi koniecznie o tym usłyszeć jakim głupim mysim bobkiem jest, ha!

/zt

Słonecznik nie miał dziś nic do roboty. Puszysta Chmura wyszedł z rana na polowanie więc nie miał treningu. Nie dostał też od nikogo żadnego zadania związanego z dbaniem o obóz. Ale nie nudziło mu się. Leżał sobie w głębi legowisk terminatorów, kryjąc się przed słońcem i rozmyślając. W sumie to sam nie wiedział o czym. Leżał na boku, zahaczając pazurkiem o mech legowiska obok a jego myśli błądziły w różnych kierunkach. W Zielonych Zaroślach nie było nikogo innego, więc nie musiał się martwić, że ktoś go zaczepi. W sumie w porządku dzień.

//Mróz

Mroźna Łapa podobnie jak brat - tego dnia wrócił już z wykonywania swych obowiązków.
Dobrze. Ale mogło być lepiej.
Zawsze doglądał kocurek pomyłek, jakie popełniał - nawet najmniejsza skaza by o nim źle świadczyła.

Harmonia, spokój, porządek. To miało przewodzić duszy mroźnego panicza. Nie obłęd, nie byle pragnienie wielkości.
Wielkość bywała zgubna. To wspólnota, budowana na zaufaniu była Mroźnej Łapie znajomą, śpiewającą do snu.

Wrócił, to Mrozik, o oddechu lekko zabranym, przez pogode na zewnątrz.
Ciepło.
W legowiskach terminatorów było chłodniej, więc tu ukrył się po dniu treningu i obowiązków.
Zauważył brata, a przysiadł się obok niego, lekko uśmiechając się do leniwego kocura, o szacie ciemnego nieba.
-Bracie. - lodowy wzrok spadł na ten ognisty.
-Czy pogłoski są prawdziwe? Jakieś kocię oskarża cię o spoufalanie się z ciemnym lasem i jego bytem? - żartobliwie, od co.

-Nie mają co wymyślać młode mózgi....

Przez dłuższą chwilę czarny bawił się dalej mchem. Z jakiegoś powodu jednak nie sprawiało mu to już takiej przyjemności jak do niedawna, gdy jeszcze był kociakiem. Zaprzestał więc tego procederu i zdecydował się przymknąć oczy. Nawet, jeśli nigdy w ciągu dnia nie spał to stwierdził, że nie zaszkodzi dać odpocząć powiekom na kilka uderzeń serca.
Nie minęło jednak dużo czasu, nim je otworzył, gdy tylko usłyszał czyjeś kroki a do jego nosa dotarł znajomy zapach jednego z braci. Przywitał się z nim niemym mrugnięciem oczu, mając nadzieję, że ten nie zamierzał zaczynać jakiejś długiej rozmowy, ale niestety nadzieja matką głupich bo Mrozik zaczął temat i to jaki...
- C-co? Ja? - zająknął się, podnosząc głowę i wytrzeszczając złote ślepia. On? Spoufalał się z Ciemnym Lasem? Skąd niby ten pomysł? On nawet nigdy o mrocznych zaświatach nie myślał. Kto mógłby to wymyśleć? - Kto tak powiedział?

Był miły.
Wierzył mroźny książe, że młode pokolenie stanowi siłę klanu. Gorzej, że co młodsze pokolenie, to głupsze. Jednak zdarzały się wyjątki nawet w starszych pokoleniach, jak Świergoczący Bór, więc podsumowanie w umyśle Mroźnej Łapy było proste - nie zawracał sobie kociętami głowy.
To zadanie rodzica, a jeśli ten nie wychowa swojego potomstwa, to będzie kara.
Prędzej, czy później.

Kalkuluje. Chce kary dla tego, kto obraża mu brata.
-Jedno z kociąt Gęsiej Lotki o tym spiskuje. Chyba, że nie o tobie była to mowa? -
Wymiana mchu to dobry pretekst, zauważyła Mroźna Łapa, by podsłuchiwać tych kocięcych głupot.
-....Rozmawiałeś którymś z tych berbeci?-

Jedno z kociąt Gęsiej Lotki o tym spiskuje. Spiskuje, to było zdaniem Słonecznika za duże słowo, aczkolwiek od razu wiedział, które z kociąt stoi za tymi głupotami. Kto inny jak nie Kwiczoł? To ona go zaatakowała i mówiła, że jest jakimś stworem ciemności, czy coś w tym stylu.
- O mnie... To znaczy, nie mam kontaktu z Ciemnym Lasem, ale Kwiczoł, chyba tak się nazywała, zaatakowała mnie kiedyś i twierdziła, że jestem jakąś istotą ciemności, bo mam czarne futro - wyjaśnił, na koniec wzdychając ciężko. Dobrze, że to były tylko wymysły jakiegoś kociaka. A ty skąd o tym słyszałeś? - zapytał zaciekawiony, prostując uszy.

Zaśmiał się z lekka. Śmiechem, o dziwo, szczerym jak na jego standardy.
-Nie musisz się tłumaczyć. Wiem, że to stos kocięcych bzdur. - Który, nie okłamywał, był uroczym wymysłem dziecięcego umysłu.
Ciekawe jednak, czy taki kontakt...byłby możliwy?
Trzepnął uchem w pewnym momencie, a jego uśmiech spadł na wzmiankę o futrze brata.
Mroźna Łapa nie zazdrościł bratu koloru szaty ojca, matczyna uroda pasowała mu w każdej rysie pyszczka i kolorze włoska, lecz czasami chciał, by z ojcem coś więcej wizualnie ich łączyło. Dlatego na jego licu było lekkie zdziwienie. Nigdy nie spotkał się o kocie z takim sposobem myślenia.
-Oh. Hm. -
Czy wiedział, jak na to odpowiedzieć? Nie. To było po prostu dziwne, co wyznała mu braterska krew.
-Ten berbeć i mnie zaczepił, gdy wymieniałem mech w grocie. - przekręcił niebieskimi oczyma.
-Niedowierzanie.- parsknął.

Słonecznik otworzył szeroko oczy i zerknął na brata, zaskoczony jego śmiechem. Rzadko słyszał od niego ten dźwięk i to sprawiło, że jeszcze bardziej nie był pewien, co Mrozik teraz myśli. Chyba nie wierzył, że ta paplanina Kwiczoł to prawda? O... O, nie wierzył. To ulga.
- Nie zdziwiłbym się, gdyby już każdego w klanie zaczepiła - stwierdził, wywracając lekko oczami w bok, na wzmiankę o kocięciu Gęsiej Lotki i Oszronionej Gałązki. Naprawdę, bo kim ona miała takie zachowanie. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek zauważył takie coś u którejś z kotek. Skąd się to urwało... Ale z drugiej strony, pewnie coś podobnego można było powiedzieć o nim, patrząc na Ropuszy Skrzek i Gawroni Dziób. Najwyraźniej charakter nie zawsze zależał od rodziców.
- A ciebie czemu zaczepiała?

-Ah. Czyli  klanowe utrapienie nas spotkało. Jaka przepowiednia by nas ostrzegła właśnie o tym? -
uśmiechnął się mroźny panicz w sposób urokliwy, ciepły jak na jego trójkątne lico.
Uśmiech jednakże zniknął, a sam Mroźna Łapa trzepnął końcówką ogona.
Gdyby mógł, w jego klanie nie rodziły by się takie przypadki. Takie...Barbarzyńskie w swym prostym rozumowaniu. Kocie pewnie nawet nie wiedziało, jakie problemy ściągnie - czy to na siebie, czy brata Mroźnej Łapy.
-Po to pewnie, by zaczepić. Dla samej satysfakcji z takiej akcji... -
Bo jaka mogła być inna odpowiedź? Mroźny panicz obserwował, analizował, lecz dziecko nowych matek było tak porywcze, tak....Niedowierzanie irytujące, że trudno było czekoladowe zanalizować, co takiego ta mała główka kryje.
I chyba, po raz pierwszy, nie chciał wiedzieć.

Czarny kocur mruknął jedynie przeciągle na pytanie Mroza. Najpewniej żadna przepowiednia. W zasadzie to wątpiłby, czy Gwiezdni wysyłali jeszcze jakiekolwiek przepowiednie. Czy w ogóle kiedykolwiek je wysyłali. Czy w ogóle istnieli. Od dzieciaka słyszał o nich ciągle, a sam nigdy ich obecności ani wpływu na jego życie nie odczuł. Może istnieli tak naprawdę tylko w starych opowieściach? Chyba dowie się o tym dopiero po śmierci. Właśnie z powodu tych wątpliwości nic na to pytanie nie odpowiedział. Nie chciał udawać, że wierzy w możliwość takiej przepowiedni, czy jakiejkolwiek przepowiedni.
- Nigdy nie zrozumiem celu takiego zachowania - stwierdził, wyciągając przednie łapy w celu rozciągnięcia zelżałych mięśni. - Nie przypominam sobie, byśmy też byli tak irytujący w jej wieku.

Przepowiednie, omeny, znaki.
Coś, czego Mroźna Łapa nigdy nie doświadczył, choćby nieważne, jakby się nie starał.
Wieczorna Rosa byłaby kimś, kto prędzej by ją otrzymał, lecz i tu gwiezdni świecili nie gwieździstym pyłem, a pustkami.
Trzepnął końcówką ogona.
Żyli w czasach pokoju, co Mroźna Łapa miał zamiar kontynuować. Utrzymywać. Dbać o to.
By Klan Wichru nie musiał obawiać się o swe bezpieczeństwo.
Musi. To jego obowiązek względem siebie samego, jak i wszystkich.
Trzepnął uchem na mruk ciemniejszego z braci.

-Matka o nas dbała. O dyscypline. Nie powinniśmy o tym zapominać. - Tyle, nie zamierzał oceniać obydwu kotek, lecz nie dziwota, czemu klan do tej pory był, jaki był, skoro z takich par wychodziły w kociętach tak rozpuszczone kocięce charaktery.

Słonecznik mimowolnie dygnął na słowa brata. Dyscyplina i dbanie o nich... Te słowa niemalże go zabolały. Jego zdaniem dyscyplina i dbanie o nich nie było tym samym. Zdziwiony był, że Mróz tak to postrzega. Może i Słonecznik sam by tak na to patrzył, gdyby nie zobaczył jak inne koty traktują swoje dzieci. Gęsia Lotka i Oszroniona Gałązka zawsze wydawały się być miłe i ciepłe w stosunku do swoich kociąt. Było to coś, czego czarnofutry zawsze ich dzieciom zazdrościł. Od Ropuszego Skrzeku nigdy nic takiego nie zaznał. Racja, nigdy nie chodził głody ani brudny, ale nawet po odejściu z kociarni, nigdy nie zapomni tego napięcia, jakie czuł w towarzystwie matki. Można by uznać, że dzięki temu był grzeczny i posłuszny, a przez wychowanie Gęsiej Lotki i Oszronionej Gałązki taka Kwiczoł była, jaka była, ale... przecież reszta ich kociąt była absolutnie w porządku.
- Nie sądzę, by dyscyplina i sposób wychowania miało z tym jakiś związek. Reszta kociąt Oszronionej Gałązki i Gęsiej Lotki jest zupełnie inna, grzeczna, a przecież wychowują je tak samo... - stwierdził ostrożnie, uciekając oczami gdzieś na bok. Nie chciał przypadkiem rozwinąć jakiejś debaty z bratem, ale nie był w stanie puścić jego słów mimo uszu.

Nie chodzili brudni, głodni, ani nie zadbani. Mieli godnie reprezentować klan wichru - krew ich rodziców, która niezaprzeczalnie płynęła w ich żyłach.
Jak mogliby się temu sprzeciwić? Temu ohydnemu płynowi, który niby tak wiele fundował w ich ciałach?
Jak temu mógł sprzeciwić się on, Mroźna Łapa?

Sprzeciwiał. W swój sposób hipokryty. Gdy Siwa Łapa dostawał od matki upomnienie, on tylko czerpał przyjemności.
Umiał grać w tą grę.
Szkoda, że jako nieliczny.

Na słowa brata tylko trzepnął uchem.
-Jesteś tego pewien...? - zadał spokojnie.
-Chociaż, może i masz rację. - Polizał bez namysłu łapę. -Najpewniej to wina czegoś we krwi tego małego berbecia. Może coś przeszło od dziadków, a teraz biedne matki i rodzeństwo muszą z tym żyć. Cieszy mnie, że żadne z nas takie nie wyrosło, uwierz mi.

- Jestem pewien - odparł spokojnie, niemalże bez namysłu. Nie musiał długo myśleć nad odpowiedzią. Był przekonany co do swojego poglądu. A przynajmniej odnośnie Kwiczoł. - Oczywiście, wychowanie jest ważne. Po prostu w tym wypadku widać, że nie jest to jedyne, co wpływa na zachowanie kota. Rozumiesz, o co chodzi? - zapytał po chwili, chcąc, by Mroźna Łapa w pełni zrozumiał jego intencje i zamysł wypowiedzi. Nie chciał, by czekoladowy źle odczytał jego zdanie.
- Być może... - zamruczał z lekkim zamyśleniem na słowa o krwi Kwiczoł. W zasadzie nie widział innej przyczyny takiego zachowania kociaka. Skoro matki dobrze wychowywały inne swoje kocięta, to z jakiego innego powodu Kwiczoł się tak zachowywała? Słowa Mroźnej Łapy skłoniły go jednak do rozmyślań, czy któryś z ich dziadków nie był w zachowaniu podobny do Słonecznika? W końcu od razu było widać, że zachowywał się inaczej niż ich rodzice, czy taki Mróz. Szkoda, że dziadkowie już nie żyli. Najpewniej nigdy się tego nie dowie.