— Witaj, Chabrowy Powiewie — przywitałem się z kotką, kiwając jej głową. Kotka podeszła do mnie, oglądając moje obicie. Drgnąłem delikatnie wibrysami. Dalej nosiłem zapach Klanu Gromu. Moje niedopatrzenie. Nie przeszkadzało jednak to jakoś bardzo.
— Intruz na terenach Klanu. Przegoniłem go, mimo tego, że bardzo nie chciał. W walce jednak się obiłem. Możesz to opatrzyć? Nie chcę, aby taka pierdoła przeszkadzała w moich obowiązkach — odparłem na pytanie kotki, patrząc się na jej pysk.

Skinęła Gradowi łebkiem, również się niejako witając, jednak wolała przejść do rzeczy. Ach, czyli intruz... Koteczka westchnęła cicho, mrużąc chwilowo oczy w zamyśleniu. Nie znała szczegółów sytuacji, więc nie zamierzała kocura ciągnąć za język, bo... to wojownik. Taki obowiązek - przeganiać obce koty z terenów, ale owy kot, którego Grad spotkał, musiał być cholernie uparty, że synowi Golec zostało mocne obicie. Nie komentowała jednak.
— Zaczekaj chwilę — krótkie polecenie, po którym ruszyła w stronę składziku i wzięła dwa liście niecierpka i kwiat pomornika. Wróciła do kocura, zmieliła pierwsze zioło na maść i rozprowadziła po obiciu, a podczas wchłaniania się maści podała czarno-białemu pomornik. — Zjedz, proszę — jeśli wojownik się posłuchał, kiwnęła krótko głową i obdarzyła (w końcu!) Grada lekkim uśmiechem. — Na razie zostań w lecznicy - odpocznij na wolnym legowisku i ograniczaj mocniejszy ruch, by mogło się dobrze zagoić — poprosiła, a jeśli kocur nie miał pytań, to odprowadziła go do legowisk chorych. No i wróciła do swojego.

Posłusznie zjadłem zioła, które mi medyczka podała. Wierzyłem, że raczej nie podała mi niczego trującego i zna się na swojej robocie, dlatego też po prostu zjadłem zioła. Niezadowolony z jej kolejnych słów delikatnie pokręciłem nosem, ale finalnie położyłem się w jednym z gotowych legowisk... Cudownie. Znowu tutaj.


— Chabrowy Powiewie? Nie wydaje mi się, aby się polepszało — mruknąłem w eter legowiska medyków, rozglądając się za nimi. Dalej tak samo bolało, dalej tak samo. Czy opuchlizna się nie leczyła? Naprawdę? Na Gwiezdny Klan.

Cholera jasna.
Nie lubiła, gdy to się działo - gdy leczenie nie ma w sumie żadnego wyniku. Po krótkim przywitaniu się z kocurem prędko wzięła z lecznicy to, co wcześniej - dwa liście niecierpka i pomornik. Pomornik przysunęła w stronę Grada, by ten go zjadł, zaś listki pierwszego wspomnianego medykamentu zmieliła w pyszczku i rozprowadziła delikatnie po opuchliźnie. Ponownie poprosiła o ostrożność i odpoczynek, ograniczanie ruchu.

Zimna pogoda oznaczała między innymi pogorszenie stanu zdrowia Klanu. Teraz z kolei to Maluch nabawił się choroby, tuż po własnej ceremonii!! Co za miejsce, nie do życia. Co prawda zwlekał trochę z leczeniem, jednak drażniące gardło zaczynało już go irytować.
– Dzień dobry – przywitał się, oczekując asysty jednego z 3 medyków.

Każdego innego dnia pewnie skrzywiłby się nieznacznie na widok kocicy, jednak aktualnie miał inne problemy aniżeli jej obecność, której de facto potrzebował.
– Bry – charknął, próbując przegonić uciążliwe drapanie w gardzieli – Um, boli mnie gardło, sucho mi w nim i piecze i mam chrypkę – wyjaśnił bez owijania w bawełnę. Chciał dostać zioła i sobie iść najwcześniej jak mógł.

– No – odparł, gdy ta już się odwróciła. Opieka medyczna na poziomie polskiej przychodni - nawet nie skończysz mówić a dadzą ci coś do zjedzenia i wypad. Posłusznie jednak zjadł ziółka, gdy szylkretka podsunęła mu je pod nos – Dzięki – skwitował krótko. Ostatnia odpowiedź wydobyła z niego lekkie westchnięcie. Odwrócił się do wyjścia marudząc pod nosem coś o czepianiu się o jego użyteczność, żeby zaraz rzucić szybkie "do widzenia" i wyjść.

/zt

Kotka unosi tylko lekko łuki brwiowe, kiedy kocur coś mamrocze pod nosem, czego nawet nie jest w stanie rozszyfrować. Odpowiada „do zobaczenia”, nie przejmując się tym jakoś bardziej.

zt

Na początku się opierał. Na początku próbował tego nie zauważać, pracować jakby nigdy nic. Ale nie dało się ukryć tego ani przed innymi, ani przed samym sobą - Gołębie Serce był chory. I chociaż myśl o ponownym siedzeniu u medyka, o ponownej stracie czasu i izolacji przyprawiała go o gęsią skórkę, to musiał się wyleczyć. Nikt nie potrzebuje wojownika, który umrze na losową chorobę. Dlatego też z ociąganiem poszedł po pomoc.
- Dzień dobry? - rzucił z nadzieją na znalezienie kogokolwiek, kto go wyleczy.

//motyl

Gołębie Serce uśmiechnął się delikatnie. Dobrze, że Motyl przeszedł od razu do rzeczy. Szczerze mówiąc biały wojownik nie był za bardzo w nastroju na zbędne pogawędki.
- Ból gardła, głowy, mięśni... Wszystiego. Kaszel. Chyba mam też gorączkę. No i też jest jeszcze taka dziwna ciecz, zielonkawa, z nosu i oczu - jak wypowiadał to na głos, to brzmiało jeszcze gorzej. Ah oby Gwiezdni mieli go w opiece. I Motyli Blask, rzecz jasna.
- Chciałbym syzbko wrócić do zdrowia, do pracy... - dodał jeszcze, chociaż pewnie nie zmieni to nic. Medyk i tak poda mu to, co wyleczy go najszybciej. Ale spróbować nie zaszkodzi.

Gołębie Serce na szczęście szybko i sam z siebie opisał mu wszystko, co było ważne przy leczeniu, dlatego Motyli Blask nawet nie musiał się zastanawiać nad diagnozą – niewątpliwie był to zielony kaszel. Dopiero co leczył z niego Łasiczą Mordkę, a teraz przeklęte choróbsko atakowało i w klanie, hm? No cóż, dobrze przynajmniej, że Gołębie Serce szybko z nim przyszedł. Gorzej, że nie zdążył nawet dostać medykamentów, a już mówił o wracaniu do pracy.
– Gołębie Serce, masz zielony kaszel. Myślę, że praca to teraz ostatnie, czym powinieneś się przejmować, Szałwiowa Gwiazda i Orzeszek wybaczą ci chorowanie, a ty potrzebujesz ciepłego legowiska i odpoczynku, jeśli faktycznie chcesz szybko wrócić do zdrowia – powiedział lekko karcąco, ale i współczująco; takie ciągłe stresowanie się pracą to dobra droga do darmowych nerwobóli i dalszego uziemienia się w lecznicy, a Motyli Blask nie był magikiem, tylko medykiem – co najwyżej mógł mu podać medykamenty. – Zaczekaj chwilę, proszę – rzucił, po czym oddalił się do składziku, żeby wziąć z niego jagodę jałowca, korzeń rożeńca, a także liść rozchodnika. Wrócił do kocura i położył przed nim medykamenty, od razu odsuwając się na stosowną odległość, żeby się nie zarazić. – Zjedz. Dorzuciłem ci medykament przeciwbólowy, żeby było ci trochę bardziej komfortowo, ale bóle mięśni nie przejdą w pełni, dopóki nie minie ci choroba. Powiedz też, jakby nasilała ci się gorączka, przyniosę ci coś przeciwgorączkowego... ale podobnie jak z bólami, nie przejdzie do końca przez czas trwania choroby. A skoro o nim mowa... najpewniej będziesz musiał zostać w lecznicy około księżyca. Przykro mi – mówił szczerze, współczującym tonem. Nawet jeśli nie podobała mu się postawa kocura, to doskonale wiedział, że siedzenie w lecznicy nie było niczym przyjemnym. Westchnął cicho. – Chodź za mną, wskażę ci legowisko – dodał jeszcze po chwili, a jeśli Gołąb nie protestował, zabrał go do legowiska chorych.

/zt chyba że gołąb będzie miał pytania albo coś

Niewiele rzeczczy wywołuje u niego strach. Jest dorosłym i doświadczonym wojownikiem, przyzwyczaił się do poczucia pewności siebie. A jednak nazwanie choroby sprawiło, że coś ciężkiego wylądowało w jego żołądku. Zielony kaszel. To nie byle co. Nie teraz, nie kiedy nadal tak strasznie czuł się z tym, że nie został zastępcą i nie dostał terminatora. Nie teraz, kiedy jedyną ulgę przynosiła mu praca. Kiedykolwiek indziej, ale nie teraz. Skinął powoli głową. Nie tylko bolało go gardło, ale zupełnie nie miał ochoty rozmawiać. Nie kiedy jego świat walił się, na czas choroby. Medykamenty połknął jak tylko się pojawiły, jakby mogło to magicznie przyspieszyć leczenie. Na usłyszenie jak długo musi leżeć w lecznicy zrobił wielkie oczy, ale powstrzymał się od komentarza. Nie ma mowy, żeby został tak długo. Nie może, klan go potrzebuje. Ma się marnować w lecznicy? Znowu? Już to odbył za młodu, za co każą go teraz przodkowie?
Podziękował Motylowi, ale brakowało mu entuzjazmu. W nowym legowisku czuł się jak intruz, a łapy pomimo zmęczenia świeżbiły go i ciągnęły do pracy. Oparł na nich łeb i wlepił wzrok w dal. Czyli to tak... Tak będzie wyglądać jego przyszły księżyc.

//zt

Młodzieniec po raz kolejny podbijał to nowe i nowsze rejony groty, w jakiej znajdowały się legowiska matek, starszyzny, czy kotów chorych i medyka.
Chorych jednostek unikał, za poleceniem matki - jeszcze, o zgrozo, by się zaraził jakimś kaszlem i innym smrodem wirusów, a co wtedy?
Dłuższe siedzenie w kociarni, a jakby nie wyzdrowiał szybciej? Wydłużenie JEGO ceremonii.

Jak zgadnąć można było, Mrozikowi nie podobała się wizja jakichkolwiek obsunięć czasowych - tak więc trzymał się z daleka....

Choć ciekawość wzięła w górę, no i tym sposobem czekoladowe kocie zerkało na medyczny kącik z wysokiej półki. Jakby ktoś chciał się uprzeć, to by powiedział, że Mróz "zaraz" spadnie, lecz sam królewicz? Dbał o porządek pod swą łapą.
Tak zaplanował, w dosłownym sensie i przenośni. Klan Wichru dzięki mu i rodzeństwu ruszy dumnym krokiem do przodu. Wystarczy jeszcze chwila...


/Puszek okruszek

Kocurek początkowo nie zwrócił uwagi na zastępczynie - czy to z niechęci, z jaką mawiała o niej matka, czy z faktu, że nie miał zamiaru się wdawać w rozmowę, a zamiast tego usiadł się na skałce.

A jednak. Kocięcia ciekawość chłopca wzięła w górę. Odparł spokojnie, odwracając lodowy wzrok ku starszej kotce.
-Patrze. - Nie kłamał. Uśmiechnął się z lekka niewinnie.
Siedział na tyle daleko, że było to akceptowalne. Chyba, że sama medyczka zwróciłaby mu uwagę z prostej troski o jego zdrowie.
-Możliwe. Czasami patrze. Wieczorna Rosa ostatnio ze mną rozmawiała. Mój brat ostatnio chorował i...Teraz patrze. Z ostrożnością, oczywiście.- I obawiał się o brata - nawet, jeśli ten wyzdrowiał. Jednak czy mroźny książe kiedykolwiek się przyzna? Nie. Nie mógł. Nie, kiedy brat dawał mu tyle powodów do zmartwień.