Miękka Grota

- To, co w takim razie wiesz? - rzuciła nieco oschle, zirytowana ciągłym "nie wiem". Szybko jednak zdała sobie sprawę, że jej reakcja mogła być nieco... przesadzona. Zbyt wiele oczekiwała od siostry i zamiast tego może powinna udać się do Golcowej Gwiazdy czy Motylego Blasku. - Uhm, wybacz - rzuciła cicho, w ramach przeprosin. Przez chwilę nie mówiła nic więcej, czując się po prostu dziwnie... Nie wiedząc, czy kontynuowanie tej rozmowy miało sens. Może najlepiej byłoby zmienić temat?
- Nigdy nie wiadomo. Poza tym Golcowa Gwiazda jest stara, więc przywódca zmieni się... prędzej czy później - rzuciła jak gdyby nigdy nic. Nie zamierzała udawać, że przywódczyni była młoda, czy coś. Stare koty umierały, proste. Zapewne jeszcze za życia Jastrząb nastąpi niejedna zmiana przywódcy.

_________________

raging wind,
while your visage fades away
where _._ the _._ w o r l d
lies in pieces at my feet
***
the fire and the storm
and the snow and the mist
struggle inside, help me gain insight

Jej oczy się rozszerzyły gwałtownie, a uszy cofnęły i przykleiły do czaszki na opryskliwą odpowiedź siostry. Przez chwilę milczała, ale w końcu delikatnie odchrząknęła.
– Jastrząb, ja… um, wiesz, nie musisz być niemiła, bo nie dostałaś tego, co chciałaś. Jestem twoją siostrą i terminatorką medyka dopiero od paru księżyców, a nie jakąś, nie wiem, skarbnicą wiedzy… ja sama chciałabym znać odpowiedzi na te pytania, ale na razie uczę się innych rzeczy, ważniejszych… takich, które pozwolą mi ratować zdrowie i życie kotów. Zresztą, ty sama trenujesz z dawną medyczką – powiedziała cicho, unikając wzroku Jastrząb. W jej głosie było słychać, że poczuła się zraniona, nawet jeśli siostra sama zorientowała się, że to nie w porządku, i przeprosiła… i może z uwagi na to nie powinna w ogóle nic mówić, ale jednak już od chwili czuła dyskomfort przez to, że Jastrząb zdawała się ją przepytywać i trochę jakby… oceniać. Zarówno ją samą, bo nie posiadła jeszcze większej wiedzy, jak i ogólnie medyków i ich rolę.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Słuchała w osłupieniu słów siostry. Przecież przeprosiła, po co mówić coś więcej? Wysłuchała jednak wszystkiego, zdając sobie sprawę, że Rosa miała rację, i faktycznie... Może nieco się zagalopowała ze swoimi pytaniami, a potem nieprzyjemną reakcją. Przełknęła gorzko ślinę i przerzuciła spojrzenie gdzieś na bok, zanim odpowiedziała kotce.
- Uh, wiem. Wiem, o co chodzi. Jakbym tak znowu robiła, to, ten, daj znać, czy coś, bo po prostu, no, nie widzę tego. I postaram się już tak nie robić - wydukała z trudem. Tego typu rzeczy przychodziły jej bardzo, ale to bardzo ciężko, jednak nie chciała w żaden sposób ranić siostry swoim zachowaniem. Innych w sumie też nie.
Zmarszczyła pysk w zamyśleniu. Od kiedy zrobiła się taka... opryskliwa i nieprzyjemna? Czemu nie mogła choć raz się zadowolić?

_________________

raging wind,
while your visage fades away
where _._ the _._ w o r l d
lies in pieces at my feet
***
the fire and the storm
and the snow and the mist
struggle inside, help me gain insight

Niepewnie przegryzła policzek, czekając na reakcję Jastrząb, ale ta okazała się być… w porządku.
– Jasne, spokojnie. Nie jestem zła, ani nic – zapewniła ciepło, trącając nosem bark siostry. Nie było potrzeby drążyć tego tematu, więc Wieczorna Łapa po tym posłała kotce uśmiech i zaczęły rozmawiać na jakieś luźniejsze tematy.

zt

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Być może to przez kolejną, nieuniknioną dawkę stresu, czy też za dużo myśli o tym, że musi być przeklęta — Gęsia Łapa się rozchorowała. Ból głowy, przez który jedyne o czym mogła myśleć to trepanacja własnej czaszki, a także zawroty przyprawiające ją o mdłości i dodające każdemu z jej kroków niepewności i drżenia, nie pozwalał jej znaleźć ukojenia nawet w bezczynnym leżeniu na mchowym posłaniu w jej pustelniczym legowisku na gałęzi. Tak czy siak, użalanie się nad sobą nie sprawi, że wszystkie koty, które tak nagle poznała, i które na chwilę uczyniły jej życie lepszym, do niej wrócą.
Dotarłszy na miejsce słaniając się, jej ciało niemalże wtopiło się w jedno z zagłębień w ścianie Wilczej Paszczy, potrzebując dodatkowego oparcia, żeby zachować równowagę.
– Dzie… – Gęsia Łapa zaczęła, lecz urwała przez nagłe ukłucie bólu w jej głowie; syknęła przeciągle i ugięła łapy, jakby pod jego ciężarem. – Dzie—Dzień dobry? – udaje jej się zawołać głośniej, po chwili, unosząc lekko głowę i mrużąc oczy.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

Chabrowy Powiew prawie automatycznie wychyliła głowę, by zobaczyć, któż to przyszedł do lecznicy. Uniosła delikatnie brwi, po czym ruszyła do Gęsiej Łapy, uśmiechając się do niej delikatnie.
— Dzień dobry, Gęsia Łapo. Co się dzieje? — rzuciła dość spokojnie, jednocześnie spoglądając na kota. Spięła trochę mięśnie, widząc, że coś rudo-białą dość mocno boli. Wywnioskowała to ze względu na zgięte łapy. Zmrużyła oczy, czekając na odpowiedź.

_________________

los nas stworzył 彡
✧˚ · . z nici gwiazd
atomowe puzzle drżą
rozsypując się jak sól
to tu, to tu

– Uch – jedynie w ten sposób reaguje na pierwsze zdanie Chabrowego Powiewu. Powoli obniża zad i kuca, nie chce wykonywać żadnych gwałtownych ruchów czy też zmian pozycji, dopóki jest z nią tak… cóż, głupio. – Ból—ból głowy i się w niej też kręci… – odpowiada na pytanie najkrócej, jak tylko może. Nie ma najmniejszej ochoty na bawienie się w układanie pięknych zdań.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

Zawroty i ból głowy... Kiwnęła głową, rzucając też krótkie "zaczekaj chwilę" i ruszyła ku Składziku, by wziąć zioła. Chwyciła delikatnie kawałek kory wierzby i wróciła do Gęsiej Łapy. Położyła medykament przed rudo-białą, układając niedługie wyjaśnienie w głowie.
— Przeżuj to, proszę. Wierzba pomoże w powstrzymaniu zawrotów i bólu głowy — po czym odetchnęła głęboko. Jeśli Gęsia Łapa nie miała żadnych pytań, powiedziała jej, by trochę odpocząć do momentu aż medykament zacznie działać i pożegnała się z nią, wracając do swojego legowiska.

_________________

los nas stworzył 彡
✧˚ · . z nici gwiazd
atomowe puzzle drżą
rozsypując się jak sól
to tu, to tu

Kora wierzby na ból i zawroty głowy pomaga, ać… Wiedzieć warto. Gęsia Łapa kiwa lekko głową na słowa Chabrowego Powiewu, niby z wdzięczności; bierze medykament i, przeżuwszy go na miazgę, połyka go. Żegna się z uczennicą medyka, aby sama oddalić się w zaciszne miejsce. Przynajmniej teraz może wytłumaczyć unikanie Skowrona i innych kotów.

━━━━━━━━

Lecz ta wymówka zaczyna jej już trochę przeszkadzać. Jeszcze nie przyzwyczaiła się do bólu, który prawdopodobnie powinien zacząć chociaż ustępować na sile. Stoi więc w tym samym miejscu, co wcześniej, tym razem bezpośrednio prosząc Chabrowy Powiew o przyjście.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

Oczywiście na prośbę Gęsiej Łapy zareagowała natychmiastowo, jednocześnie lekko zmartwiona, że ból głowy nie odszedł już poprzednim razem... hm. Ruszyła do składzika, chwyciła kolejny kawałek kory wierzby i wróciła do rudo-białej. Ponownie położyła medykament przed terminatorką, która już mogła wiedzieć, co to było.
— Przeżuj — rzuciła krótko, lecz sympatycznie. — Mam nadzieję, że tym razem podziała — i jeśli Gąska nie miała pytań, Chaber pożegnała się z kotem wróciła do reszty obowiązków.

_________________

los nas stworzył 彡
✧˚ · . z nici gwiazd
atomowe puzzle drżą
rozsypując się jak sól
to tu, to tu

Kiwa głową na polecenie Chabrowego Powiewu i delikatnie bierze od niej korę. Przeżuwszy medykament dokładnie, połyka go, po czym żegna się z terminatorką medyczka i idzie… Gdzieś.

━━━━━━━━

Niestety dla Chaber i Gęsi, bóle głowy rudo-białej nie przechodzą, która nareszcie uznaje, że użalanie się nad sobą i ukrywanie jej objawów nie pomoże w jej codziennym funkcjonowaniu, uprzednio będącym już na żałośnie niskim poziomie. Stoi, więc, w tym samym miejscu co wcześniej i prosi któregoś z medyków o przyjście. Jej ogon rytmicznie i naprzemiennie odbija się od jej pięt.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

– Cześ! – odezwała się do Gęsi ciepło, wychynąwszy się z głębi lecznicy. – Co się stało? W sensie chyba Chaber coś wspominała niedawno, ale, m… nie pamiętam, to o to samo chodzi? – spytała z nieco przepraszającym uśmiechem na mordce, bo autentycznie nie pamiętała, na co jej siostra dawała Gąsce zioła.

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Och, Wieczorna Łapa. Ich poprzednie spotkanie zakończyło się nader specyficznie, lecz, nie usłyszawszy w jej tonie ani kszty niezręczności, Gęsia Łapa mimowolnie uśmiecha się pod nosem. Cóż, nie są na pogaduszkach, a na leczeniu… Ech, i tak nie ma siły na roztrząsanie tak drobiazgowych spraw.
– Ach, zamartwiać się nie musisz – uspokaja Rosę z lekkim uśmiechem. Ha, i któż to mówi. – O mych zawrotach w głowie i bólu towarzyszącym musiała ci opowiedzieć. Cóż, ich—ich końca nie widać – mruczy cicho. – Poprawy brak. I za pierwszym, i za drugim leczeniem – przedstawia sprawę dość jasno.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

– Och – odparła odruchowo, zmartwiona, i od razu też ściszyła nieco ton. – Rany, to jakieś wyjątkowo oporny ból głowy… – A to przecież tak utrudnia funkcjonowanie, że nic, tylko współczuć Gąsce… no, i dać jej odpowiedni medykament w nadziei, że tym razem podziała! – Poczekaj chwileczkę – odezwała się więc i udała się do składzika. Wróciła z liściem zimoziołu. – Zjedz, i no… mam nadzieję, że teraz pomoże!

_________________

i won't let you get ill
i won't let you give in
'cause this life will only kill you if you let it
don't you let me get ill

Równie oporny, co i właściciel głowy, dopowiada sobie w myślach Gęś, ale na zewnątrz tylko kiwa Wieczornej Łapie głową—bardziej jako potwierdzenie, że usłyszała jej wypowiedź, aniżeli co innego. Natomiast, przekrzywia głowę gdy widzi charakterystyczną roślinę, którą daje jej Roska. – Och, tego jeszcze nie widziałam – dodaje pod nosem, nim bierze zioło lecznicze, które potem zjada. – Się tu prześpię… przezorny zawsze ubezpieczony – prycha rozbawiona pod nosem, ponieważ straciła już nadzieję, że ta dolegliwość przejdzie szybko. Żegna się z Roską, po czym bezpardonowo, i chwiejnym krokiem, kieruje się na legowisko najbliższe Miękkiej Grocie i tam stara się zasnąć.

━━━━━━━━

Ma rację, a także olbrzymią ochotę przeprowadzenia na sobie trepanacji czaszki stalagmitem z Wilczej Paszczy. Z posłania, słabym głosem woła bezpośrednio Motyli Blask, być może najbardziej doświadczony medyk z całej trójki coś na tę zagwozdkę poradzi.

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

O natrętnym bólu głowy Gęsiej Łapy został już poinformowany, jak i o tym, że do tej pory odbyły się aż trzy (3) próby leczenia, co trochę go martwiło, ale nie miał żadnych zastrzeżeń, jeśli chodziło o robotę Chaber i Roski. Obie użyły poprawnych medykamentów, a to nie tak, że podanie ich było jakoś skomplikowane... więc problem musiał leżeć gdzieś głębiej. Pozostawało tylko liczyć na to, że trzecia próba zadziała.
...I nie zadziałała. Słysząc słaby głos Gęsiej Łapy, od razu domyślił się, że najpewniej ponownie chodzi o to samo, więc od razu chwycił ze składziku nawet nie jeden, a dwa pędy zimoziołu. Zimoziół nie był jakąś wyjątkowo potężną czy też toksyczną rośliną, więc nie wątpił, że podanie zwiększonej dawki nie zrobi Gęsiej Łapie żadnej szkody... a może nawet będzie wreszcie tym, co pomoże, huh. Z medykamentami w pysku wyłonił się z legowiska i posłał Gąsce delikatny, jakby
pocieszający uśmiech połączony z powitalnym kiwnięciem głową, ale zaraz na jego pyszczku pojawił się nieco poważniejszy wyraz.
– Dalej ten ból głowy? Żadnych... nowych objawów? – spytał, a gdy tylko dostał jakikolwiek rodzaj potwierdzenia, że faktycznie chodziło o to, a nie o jakąś zupełnie nową dolegliwość wewnętrzną, podsunął Gąsce oba kawałki zimoziołu. – Zjedz, spróbujemy z większą dawką, może to trochę pomoże... Poza tym, hm, nie chcę cię teraz męczyć, ale chyba przydałoby się pomyśleć nad przyczyną tego bólu głowy. Daj mi znać, jak będziesz mieć siłę, żeby porozmawiać, w porządku? – Mówił nieco cichszym tonem niż zwykle, bo wiedział, że głośne dźwięki to nic przyjemnego przy bólu głowy... no i widział teraz, że stan Gęsiej Łapy nie był zbyt dobry, dlatego nie chciał zadawać więcej pytań, ale chyba naprawdę trzeba było pomyśleć nad czymś więcej niż leczeniu objawów – leczeniem przyczyny, bo nie wyglądało na to, żeby to były takie przelotne bóle głowy, jakie łapały kiedyś w życiu każdego kota, a coś poważniejszego.

_________________

gubi myśli, słońce kończy bieg
już nie starcza tchu i potrzebuje snu
chyba położę się tu, obok ciebie

gwiazdy widać,
księżyc podniósł się

jak kometa na niebie miga nam świat
żyjemy tak mało lat i trochę ciebie mi brak
trochę ciebie mi brak, trochę ciebie mi...

– Ba, nadto gorszy… Nowych… żadnych – burczy Gęsia Łapa między pulsacjami bólu i próbami odnalezienia jakiejkolwiek równowagi, czy też pojęcia, gdzie obecnie jej ciało znajduje się w przestrzeni. Żeby to zniwelować, zwija się w ciasny kłębek, a łeb wciska w krzywiznę jej ciała. Gdzieś za tym wszystkim tkwi i rozwija się myśl, że Motyli Blask nie zasługuje na oschłość, lecz jej obecny stan nie pozwala na owijanie jej narastających uczuć w bawełnę. Łypie na medykament, po który dość podejrzliwym ruchem wysuwa szyję; czyż to nie ten sam, po którym gorzej się czuje? Także, dlaczego miałaby rozmawiać z niemalże obcym jej kotem o czymś, z czego nie zwierza się nawet Skowronowi? Cóż, lecz z medykiem się nie rozprawia… Na jego ostatnie słowa, więc, Gęś mruczy coś pod nosem—„mhm”, bądź też i „może”, ciężko stwierdzić, ot—po czym zwija się w jeszcze ciaśniejszy kłębek i stara się zasnąć.

nmmt

_________________

dragging along, follow in your form
hung like the pelt of some prey you had worn
remember me, love, when i'm reborn
as the shrike to your sharp and glorious thorn

Nie obwiniał Gęsiej Łapy o ewidentny brak humoru czy nawet odrobinę oschłości. Gdyby jego przez taki czas nawiedzały bóle głowy, które przez tyle czasu nie chciały dać się wyleczyć, a wręcz robiły się gorsze, pewnie sam zachowałby się podobnie. Dlatego też na razie postanowił nie męczyć Gąski żadną rozmową i wrócić do szukania jakiejś przyczyny tych bóli oraz sposobów na ich eliminację później. Póki co miał tylko nadzieję, że zwiększona dawka zimoziołu wreszcie zadziała i zrobi swoje.

/zt

_________________

gubi myśli, słońce kończy bieg
już nie starcza tchu i potrzebuje snu
chyba położę się tu, obok ciebie

gwiazdy widać,
księżyc podniósł się

jak kometa na niebie miga nam świat
żyjemy tak mało lat i trochę ciebie mi brak
trochę ciebie mi brak, trochę ciebie mi...

— Motyli Blasku — mruknąłem z momentem wejścia do lecznicy. Rozglądnąłem się w poszukiwaniu kocura, albo którejkolwiek innej medyczki. To tylko obicie, raczej Chabrowy Powiew oraz Wieczorna Rosa mają doświadczenie, aby to wyleczyć. Czekałem, aż ktoś z medyków do mnie podejdzie.

rana 2 stopnia: silne obicie na prawym boku

_________________

Weep for yourself, my man
You'll never be what is in your heart
Weep, little lion man
You're not as brave as you were at the start

Mimo tego, że wołany był Motyli Blask - to Chabrowy Powiew pojawiła się przy Gradzie po tym, jak wyjrzała z legowiska. Zmarszczyła brwi, dostrzegając opuchliznę na prawym boku.
— Co się stało? — spytała krótko, kryjąc delikatne zmartwienie. Negatywne uczucia nie tylko wywołał sam widok obicia (och, czarno-biała podeszła bliżej z prawej strony syna Golec, by się temu przyjrzeć), ale też... zapach Klanu Gromu. Żadnego drapieżnika, a kogoś z sąsiadującego klanu. Nie mówiła niczego, czekała chwilowo na wyjaśnienia, zaś po tym zamierza ruszyć w stronę składziku.

_________________

los nas stworzył 彡
✧˚ · . z nici gwiazd
atomowe puzzle drżą
rozsypując się jak sól
to tu, to tu

Starlight