Zawilec przyszło urodzić się w Klanie Wichru jako owoc miłości Lisiej Kity i Lekkiego Powiewu, którzy to - mimo przykrego losu ich pierwszego miotu - zdecydowali się na kolejną szansę w odchowywaniu kociąt. Nie przyszło na świat same, bowiem miało dwójkę rodzeństwa, Różyczkę i Blekot… a w praktyce również Dym, Rdzę i Jastrzębia, którzy to po stracie matki, Zamglonego Brzegu, wychowywali się z pociechami Lekkiego Powiewu. Nie na tym kończyła się zawilcowa rodzina: w końcu był też pierwszy miot jej rodziców, z którego w klanie ostał się jedynie Gołębie Serce, ale w pamięci rodziców żyli też zagubieni Podniebna Łapa, Drobna Łapa, Węglowa Łapa i Błękitna Łapa.
 …I, jeśli Zawilec miałaby być kompletnie szczera, nie czuła wielkiego połączenia ze swoim rodzeństwem, a to dlatego, że w wieku zaledwie jednego księżyca zaczęły łapać ją wszystkie choróbska świata, sygnalizując o jej wątłym zdrowiu, przez co praktycznie całe swoje dzieciństwo spędziła z Motylim Blaskiem i Wieczorną Rosą, a nie braćmi i siostrami; oczywiście, odwiedzano ją, przecież miała kochająca rodzinę, ale zdawało się, że pobyt w lecznicy ograbił ją z czegoś, czego już nigdy nie zdobędzie - a przynajmniej nie tak, jak oryginalnie powinna.
 Było różnie. Na początku zaczęło się tak, że po prostu kichało i smarkało - najzwyklejszy, kocięcy kaszel. A potem zaczęło też wymiotować, skręcać się z bólu brzucha (być może przez wrażliwość żołądka na podawane jej wcześniej zioła), i czuć się wyczerpanym i sennym większość czasu. W końcu jednak wypuszczono ją z ciemnego, kamiennego więzenia (które dla Zawilec tak właściwie były już niczym dom), gdy zbliżał się czas jej ceremonii na terminatora… rychło w porę.