Nie spodziewał się, że Wilk tak szybko zmieni zdanie. Z drugiej strony to błoto faktycznie trochę nie sprzyjało łowom, a do tego kocurek wyglądał na zmęczonego, dlatego sam wstał i chciał mu zaproponować przerwę, zanim Wilk się do niego odezwał, czy wręcz wrzasnął. Wieszcz cofnął na chwilę uszy, a kiedy znowu zapadła cisza, skinął łbem na sugestię nowicjusza.
– W porządku, wracajmy. – rzekł, czekając, aż Wilk weźmie ze sobą rybę. Wtedy ruszył niespiesznie w kierunku obozu, kątem oka obserwując zadowolonego młodzika. Cieszył się, że mu się spodobało. – Mam tylko małą prośbę... Postaraj się mówić na mnie Wieszcz, dobrze? – dodał spokojnie, póki byli w drodze. Może zwracanie się do niego poprzednim imieniem nie było wielkim problemem, ale z boku wyglądało to niezbyt uprzejmie, więc lepiej będzie, jeśli Wilk się tego oduczy.

//zt

Musiał schwytać ostatnie ochłapy dobrej pogody w locie, nim następne księżyce przyniosą ze sobą ochłodzenie i śniegi takie, że na samą myśl o wyjściu z Niedźwiedziej Groty dupa sama przymarznie do legowiska. A nie przyznałby tego nikomu, ale jednak trochę spodziewał się, że jeżeli nie będzie ćwiczył łowić ryb, to na następną Porę Kwitnących Drzew mogło się okazać, że wyszedł z wprawy na dobre. Dzisiaj zapytał Brzaska czy ten nie chciałby przypadkiem popilnować go, gdy Wilk będzie łowił i ewentualnie samemu poznać technikę. Tak po prostu. Brzask z grzeczności nie chciał, żeby wyglądało to jak jakaś wymiana, a nie spełnianie obowiązków, a Wilk po prostu nie chciał, by tamten się zanudził na śmierć. Z niektórymi nie dało się dogadać. Tak czy owak, gdy oboje byli już przy Łusce, Wilk znalazł najmniej zabłoconą drogę do brzegu i zbliżył się do niego cichym krokiem. Ułożył się tak, by nie rzucać cienia na powierzchnię jeziora, po czym zanurzył w jego toni łapę z lekko wysuniętymi w przygotowaniu pazurami. W dalszym ciągu musiał powstrzymać dreszcz w jego ciele przy zetknięciu z wodą, by nie płoszyć ryb niepotrzebnym ruchem, ale satysfakcja ze złapanej rybki mu to wynagradzała.

Na przodków, co za bydlę. A może to był jakiś z jego przodków odrodzony jako ryba, bo w życiu nie widział i nie słyszał o takich bestiach. Ale w sumie. Jeżeli Łowcy łapali takie sokoły i cietrzewie na śniadanie, jakby nigdy nic, o albo zające czy króliki, to pewnie musiały istnieć takie odpowiedniki w rybach. Że wielkie, ale zjadliwe. W dalszym bezruchu rozciągał się i postępował proces myślowy — nie wyciągnie tego cholerstwa na brzeg samymi łapami, ale nie złapie go jednym ugryzieniem. Najlepiej będzie jeśli znajdzie złoty środek. Rzucił się na rybę z wysuniętymi pazurami chcąc ją sobie przytrzymać, gdy celował zębami w jej kark. Tak milusio.

Super. Fajnie. Wilk warknął i spróbował powtórzyć manewr, to jest rzucić się na rybę i wgryźć się w jej kark. Raczej jej nie zabije, ale kto wie, może ograniczy w pewien sposób jej ruchy. Nie widział w tym momencie żadnego lepszego rozwiązania.

Nawet nie mógł syknąć gdy jego łapy wbiły się w muł zamiast w rybie mięso, bo zaczął pluć zaksztuszony mulistą wodą. Machnął jeszcze w stronę tej strawy dla wron, ale bez przekonania, werwy. Czysty instynkt i podburzenie w akcji. Gdy faktycznie doszedł do siebie to ociekał wodą, był brudny i bez żadnej złowionej ryby. Glonojady pierdolone, on im jeszcze pokaże. Cicho odszedł kilka kroków od brzegu i kilka kroków wzdłuż niego też cicho przeszedł, by oddalić się od zmąconej, odstręczającej inne ryby toni. Z resztą. Jeżeli zostałby w miejscu gdzie kręcił się drapieżnik, to o połowie mógłby tylko pomarzyć przez dłuższy czas. Gdy ustawił się tak, by jego cień nie padał na taflę wody, powoli zanurzył palce i przysiadł w bezruchu, w pogotowiu. Coraz lepiej mu to szło, nawet.

Te ryby wyglądały nieco bardziej przystępnie ale znowu, pewnie ich złapanie nie będzie takie proste. Utrzymując bezruch, postarał się oszacować gdzie tak naprawdę było zwierzę a co było jedynie złudzeniem, refrakcją, grą światła w odbijającej się w siebie samej wodzie. Wysunął pazury w zanurzonej łapie i starał się wbić ją między łuski, jednocześnie ruszył drugą łapą, by dokończyć chwyt na ofierze i wypchnąć ją na brzeg. Potem dołączyłby do tego tylne łapy, chwycił rybę też nimi, zwijając się w kulkę; przynajmniej w ostatnich chwilach życia ryba będzie miała podłoże. A potem, no co. Ugryzłby ją w kark tak, by zabić.

No kurwaaa. Zgrzytnął zębami i cofnął się, może chciał przez chwilę odejść od brzegu, ale potem się opamiętał i po prostu poprawił się tak, by osiągnąć komfortowy bezruch i nie rzucać cienia na wodę. I czekał. I czekał. I czekał, aż następna ryba nie postanowiła podpłynąć bliżej brzegu i jego zanurzonej łapy. Wtedy tą drugą by się na nią zamachnął, z pazurami oczywiście, by złapawszy ją móc odskoczyć, wyciągnąć ją na brzeg głównie przez siłę własnego pędu i zabić ugryzieniem w kark. Chyba kark. Anatomia ryb była ponad umysłem Wilka.

NO I TAK MIAŁO BYYYĆ. Zadowolenie utrwalało się na karcie Wilka w miarę rosnącej wyrazistości posmaku krwi na jego języku. Stał przez chwilę, zdyszany i pławiący się we własnym zwycięstwie, nim wreszcie nie podniósł się i otrzepał. Mógł teraz przedrzeć się przez błoto i przynieść rybę do Brzaska, napuszony dumą i też zwykłym szczęściem, no bo, udało mu się. O, podobno to miało swoją nazwę. Karaś. Fajne. Będzie musiał się dopytać albo Dęba albo jego matki o gatunki ryb w Łusce i bodajże Żabim Stawie, bo na dobrą sprawę to żadnych nie rozpoznawał. Ryba to ryba. Na ch*j drążyć temat.
Wrócił do brzegu na cichych, ostrożnych krokach — z podwójnego przymusu, bo musiał patrzeć gdzie mógł w ogóle postawić krok. Nie było to to samo miejsce, w którym złapał karasia; usadowił się niedaleko tataraku, bo a nuż coś tam szukało pożywienia. On by szukał. Ustawił się tak, by jego cień nie padał na taflę wody i mógł wytrzymać dłuższą chwilę bezruchu. A poza nim, powoli zanurzył palce jednej z łap i czekał. Coraz płynniej mu to przychodziło, swoją drogą!

Zmarszczył brwi. Małe cholerstwo, prawie niewarte zachodu, ale ryba to ryba. Sam tak powiedział. Wysunął pazury w zanurzonej łapie, a drugą łapę pchnął w stronę ryby z oczywistym zamiarem złapania jej i wyrzucenia na brzeg. Jeśli udało mu się to zrobić, to zabiłby ją jednym, celnym ugryzieniem w kark.

Kocur trochę za szybko zamachnął się łapą i mała ukleja zdążyła w porę uniknąć jego ataku. Na chwilę oddaliła się od brzegu, ale potem powróciła do jego okolicy, a Wilk zyskał drugą szansę.

Wilk: P: 2 | S: 12 | Z: 15 | Sz: 12 | O: 17 | HP: 110 | W: 100-1=99/110
· Ostre pazury | Psi węch
· Łowienie ryb [1]
· Rozwinięte umiejętności: +6 łowienie ryb
· Zdobyte PD: 15 PD (karaś)

No i ch*j. Przez chwilę stał w miejscu i wzrokiem otępiałej wściekłości wodził za rybą. Najwyraźniej na tyle głupią rybą, żeby na powrót przypłynąć w to samo miejsce. Starał się powstrzymać od pochopnych ruchów i działań, ale obserwowanie niedoszłego posiłku było ciężkie gdy irytacja chciała rozsadzić każdy skrawek jego ciała. I znowu. Zanurzoną łapę chciał wbić w ciało ryby, złapać je dodatkowo tą na powierzchni, jakby mu się to udało to by wyrzucił rybę na powierzchnię i ją zabił. A przynajmniej chciał, żeby tak się stało.

Niestety, złość ani trochę mu nie pomogła. Niepewna rybka natychmiast odpłynęła tuż przed atakiem, jak gdyby wyczuwając jego zamiary przez łapę. Minęła kolejna, tym razem dłuższa chwila, zanim ukleja ponownie podpłynęła bliżej brzegu.

Wilk: P: 2 | S: 12 | Z: 15 | Sz: 12 | O: 17 | HP: 110 | W: 99-1=98/110
· Ostre pazury | Psi węch
· Łowienie ryb [1]
· Rozwinięte umiejętności: +8 łowienie ryb
· Zdobyte PD: 15 PD (karaś)

– TY KU-WO J-BANAAA – wrzasnął jedynie za rybą. I tak tę szmatę coś zeżre. Z bólem głowy pęczniejącym od zaciśniętych szczęk wyszedł na stały grunt tylko po to, żeby położyć się na ziemi i wydusić w nią warkot bezsilności. Dopóty tak leżał, dopóki Brzask nie szturchnął go i zapytał co się stało. No stało się, ta cholerna ryba uciekła mu już dwa razy. . Ale zawsze miał szansę złapać coś innego. W sumie. No tak, racja. Wilk mruknął ciche "dzięki", wstał i otrzepał się z małych grudek. Może jeszcze tylko jedna ryba. Złapana bądź nie. A potem miał wszystko w dupie i wracał do obozu. To był plan.
Do brzegu Łuski zbliżył się na cichych, ostrożnych łapach. Wybrał zupełnie inne miejsce niż dwa poprzednie, co oznaczało że miał trochę do przejścia, ale przynajmniej nieco się rozgrzał i rozchodził gniew. Ustawił się tak, by nie widzieć swojego cienia na tafli wody i wsunął jedną z łap do wody. Tą drugą. Bardziej suchą. Bo tamta mu trochę zmarzła.