Nic a nic. W powietrzu nie dało się wyczuć żadnej kuszącej woni potencjalnej ofiary, ale na całe szczęście również nie wyczuwałam wokół siebie zapachu potencjalnego drapieżnika. Było tak, jakby cały las dookoła był martwy i cichy. Nie mogłam jednak pozwolić, by coś takiego mnie zniechęciło i uparcie parłam naprzód, przemykając pomiędzy drzewami na jego skraju, obserwując, nasłuchując i węsząc w poszukiwaniu przynajmniej jednego dorodnego kąska zwierzyny.

Zastrzegłam uchem, słysząc ptasi skrzek należący do kołującego nade mną orlika, w którego wpatrywały się moje oczy. Ptak nie zdradzał swoim zachowaniem, że dostrzegł już moją obecność, choć nie latał na tyle wysoko, by nie móc mnie wypatrzeć. Na szczęście gęste zarośla ukrywały mnie na tyle, bym czuła się względnie bezpiecznie. Nie mogłam pozwolić na to, bym sama stała się ofiarą na swoim własnym polowaniu. Nie, jeśli ktoś ma zgarnąć dziś coś do jedzenia, to lepiej niech to będę ja, a nie ta dość spora skrzydlata bestia. Dlatego skryłam się jeszcze bardziej w krzakach, poruszając się wolnym krokiem przez las, czekając na jakiś fałszywy ruch ze strony zataczającego kręgi na niebie jastrzębiowatego...bądź pojawienie się jakiejś innej potencjalnej ofiary.

Przez chwilę wstrzymałam oddech, dostrzegając orlika pikującego ku ziemi prosto we mnie, okazało się jednak, że to nie ja miałam dziś zostać upatrzoną przez niego ofiarą. Ptaszysko zainteresowała niewielka mysz, którą dostrzegł z nieba dzięki swojemu dobremu wzrokowi. Hmm, taki okaz mógłby spokojnie wykarmić całą moją rodzinę... Z drugiej jednak strony, jego ostre szpony i duży dziób to nie małe zagrożenie, dlatego chyba bezpieczniej jest poszukać innej, mniej groźnej, potencjalnej ofiary. To stwierdziwszy, odwróciłam się plecami do ptaka zajętego spożywaniem własnego posiłku i pod osłoną leśnej gęstwiny ruszyłam na dalsze łowy. Liczyłam na jakąś dobrą zwierzynę, jak królik czy jakiś tłusty, ptasi nielot.

Nagle, zamiast zapachu zwierzyny, do mych nozdrzy dotarła obca mi woń. Nie należała do żadnej znanej mi zwierzyny, a tym bardziej do żadnego znanego mi kota. Czyżby jakiś intruz wszedł nielegalnie na nasze święte plemienne ziemie? Nie ważne, czy to wróg, czy przyjaciel, mimo wszystko trzeba było się go stąd pozbyć, zanim i sam Wieszcz Promieni Słońca nie odkryje jego obecności na naszych terenach. Jeśli istniała taka możliwość, należało zawsze unikać walki i bezsensownego rozlewu krwi, rozwiązując wszelkie problemy pokojową rozmową, a nie mogłam być pewna, jak na obcego zareaguje Dąb, którego obecnie najważniejszym zadaniem była ochrona Plemienia Niedźwiedzich Kłów i jego interesów oraz granic. Udałam się więc sama w stronę, z której wyczuwałam nieznany mi jeszcze zapach, aby grzesznie rozprawić się z nieznajomym, a w ostateczności nawet przepędzić go siłą, jeśli nie będę mieć innego wyboru.

Spodziewałam się wszystkiego...tylko nie tego, że moim oczom ukaże się kocia sylwetka, leżąca na naszej części ziem i wygrzewający się jakby nigdy nic na słońcu. Po szczupłej i pełnej gracji aparycji rozpoznałam w intruzie osobnika płci żeńskiej, a jedynym ruchem, jaki zdradzał to, czy kotka jest żywa, czy nie, było leniwe wymachiwanie końcówką jasnowłosego ogona. Zbliżyłam się do niej spokojnie, pokazując, że nie mam wcale złych zamiarów i chcę tylko grzecznie poprosić ją o opuszczenie naszych granic i poszukanie sobie miejsca na odpoczynek gdzieś indziej.
- Witaj, kim jesteś? Wiesz, że nie powinno cię tu być, jeśli nie należysz do naszego plemienia? To nasze terytorium, powinnaś była wyczuć nasz zapach, gdy przekraczałaś jego granice. Muszę cię poprosić, żebyś poszukała sobie miejsca na relaks gdzieś poza nimi. - odezwałam się całkiem ciepło i przyjaźnie do kocicy, nie chcąc na razie uważać jej za swego wroga. Jeśli dało się rozwiązać ten mały problem bez niepotrzebnego rozlewu krwi, musiałam chociaż spróbować, a magia grzecznych słów czasem potrafiła zdziałać niewyobrażalne wręcz cuda.

Na moje szczęście samotniczka nie miała żadnych złych zamiarów poza odpoczynkiem na nie swoim terenie...albo przynajmiej stara się sprawiać takie wrażenie. Wiedziałam, że nie mogłam do końca ufać obcym, zwłaszcza tym, którzy nie trzymali się z żadną ze znanych mi grup albo przynajmniej takich, o których już słyszałam za swego życia. Jak te klany, które mieszkały w lesie u podnóża naszych gór.
- Dobrze, chodź, odprowadzę cię do granicy, a przy okazji dopilnuję, żeby ta sytuacja się już nie powtórzyła. - to rzekłwszy, ruszyłam powoli w stronę skraju plemiennego terytorium, co rusz oglądając się za siebie, aby upewnić się, czy faktycznie obca kotka idzie w ślad za mną. We względnej ciszy doprowadziłam ją aż na sam koniec terenów należących do Plemienia Niedźwiedzich Kłów. - To tutaj. Wystarczy, że miniesz te pare drzew i znów znajdziesz się na terenach niczyich. - cierpliwie czekałam, aż kocica wypełni me grzeczne polecenie, a jeśli nie miała już do mnie żadnej innej sprawy i zniknęła mi z oczu za horyzontem, odnowiłam samodzielnie oznaczenia zapachowe, po czym odwróciłam się na pięcie i zaczęłam kierować się po własnych śladach, powracając do przerwanego polowania. Będę musiała później powiadomić Dęba o tym, co właśnie tu przed chwilą zaszło...

Przedzierałam się przez las, w głowie wciąż mając swoje spotkanie z samotniczką sprzed chwili. Potrząsnęłam głową, aby na razie odpędzić się od tych myśli i w pełni skupić się na przerwanym wcześniej polowaniu. Orlik mógłby być całkiem pożywnym posiłkiem, ja jednak wolałam złapać coś mniej pazurzastego i bardziej bezpiecznego, jak królik czy zając, których truchła mogłyby spokojnie wykarmić kilku członków Plemienia Niedźwiedzich Kłów, dlatego szłam przez leśną gęstwinę, ostrożnie stawiając swe kroki i patrząc pod łapy, aby przypadkiem nie spłoszyć swej potencjalnej ofiary nim jeszcze w ogóle ją wypatrzę.