Mruknął, znowu zerkając w dal, tym razem na niebo, a raczej jego szary skrawek, jaki widział spod mokrych gałęzi sosny. No tak, wcześniej tutaj nie padało, ale gęsto zakryte chmurami niebo też nie wyglądało zbytnio zachęcająco do samotnych spacerków. No chyba że kocurek po prostu sam tak się czuł, jak te chmury.
– Nie. Ja mieszkam na Międzyrzeczu, bliżej klanów. – odpowiedział na zadane pytanie. Gdyby to był jego teren, to point na pewno by wyczuł jego oznaczenia zapachowe. – Często tak wybierasz się poza plemienne tereny? – spytał z ciekawości. Wcześniej spotkał się tylko z jednym plemiennym kotem, którego również poznał dokładnie na tym samym zboczu. Co prawda, rzadko tutaj zaglądał i nie powinien przy tak małej ilości informacji oceniać, ale może to nie był czysty przypadek? Może koty z plemienia naprawdę chętniej wybierały się na tereny niczyje, niż te z klanów?

//wygasło

Oj, ale się Wodorost wybrał na przechadzkę!
Przez ostatnie dni łaził po wielu nowych miejscach, znacznie oddalonych od siedlisk Dwunogów gdzie przebywał w ostatnim czasie. Teraz przechodził przez tereny bardziej dzikie- leśne a nawet górskie! Nie mógł powstrzymywać się od zerkania na boki w podziwie tego, jak pięknie tu było! Jeszcze nie było bardzo ciepło i słonecznie, ale wszystko jest lepsze niż śnieg, prawda?
Patrzenie do góry i w boki jednak mu się nie opłacało- co chwila potykał się o swoje własne łapy i kończył... no cóż, z poobijanymi bokami czy łapami.
Tak też stało się teraz, lecz tym razem glonowowłosy nie patrzył nigdzie a skupił się na zapachu- poczuł zapach innych kotów, jednak... inny niż dotychczas. Inny od tych, jakie zapachy mieli samotnicy przesiadujący w pobliżu ludzkich siedlisk. Nie był on silny, jednak wskazywał, że kocur zbliżył się do jakiegoś oznaczonego terenu.
W głowie Wodorosta pojawiła się myśl, a raczej wspomnienie- pamiętał jak słyszał kiedyś historie o kocich grupach zamieszkujących dzikie lasy. Klanach, czy coś takiego?
Czy jest możliwe, że właśnie na takową grupę się natknął?
Miał nadzieję, że nie spotkają go konsekwencje tego jakże długiego spacerku. Teraz, będąc już trochę bardziej ostrożnym, ruszył kawałek dalej i znalazł sobie kamień na którym osiadł aby trochę wymyć brud spomiędzy palcy i wylizać obolałe od upadków miejsca.

//Błoto! :D

Nie było jeszcze bardzo ciepło, ale chłodny wiatr nie mógł powstrzymać Błota przed obijaniem się poza obozem. Już z rana wyrwało się z obozu pod pretekstem sprawdzenia granic. To zresztą nie tak, że ich nie sprawdzało! Po prostu... No nie był to jeno priorytet. Przez długi czas szło naprawdę wzdłuż krańca ich terytorium, aż w końcu zwiedzone ładnymi widokami zeszło z dobrze znanej ścieżki. Jak zwykle, kiedy oddalało się od dobrze znanego miejsca zamieszkania, przeszedł je delikatny dreszcz niepokoju, jednak nie zatrzymało się. I tak niedługo wróci do obowiązków. Przechadzało się spokojnie, aż nie dojrzało płaskiego kamienia wśród świeżej trway w idealnym, błotkowym rozmiarze. No i możliwe, że ucięło sobie komara, kiedy akurat światło prześwitywało przez świerki i padało na jeno zwinięte ciało.  Uszami ruszyło dopiero, kiedy usłyszało kroki. Wybudziły je one z drzemki i teraz powoli podnosiło łeb i mrugało rozglądając się dookoła.
Jakież było jeno zdziwienie, kiedy jeno wzrok padł na kota znajdującego się może cztery odległości lisa od kamienia, na którym leżało. Czy kot ją ignorował, czy też jej futerko zbyt dobrze wtopiło się w szarą skałę, nie była pewna. Przez myśl przeszło jej, że mogłaby nieznajomego przestraszyć. Co oczywiście byłoby dziecinne i nieodpowiedzialne tym bardziej, że nie zna tego osobnika. Więc jak najciszej mogła zsunęła się z kamienia i przylgnęła do ziemi. I tak oto, zaczęła się skradać.
Jeśliby udało jej się podejść tegoż osobnika z zaskoczenia, wyskoczyłaby z wesołym okrzykiem tuż przed jego twarzą.

Kocur mył się i mył, raz na jakiś czas oglądając się w którąś stronę aby upewnić się czy jest bezpieczny.
W pewnym momencie usłyszał szelest gdzieś za sobą i zdążył jedynie odwrócić tam głowę kiedy nagle...
- aaaaAAAAAAAAAAAAA!!!- krzyknął przerażony, nawet nie widząc co się dzieje. Coś tu było! Coś lub ktoś! Został zaatakowany!
Kocur cały spięty odskoczył do tyłu. Wszystko działo się tak szybko, że przez chwilę machał łapami w powietrzu, próbując ewentualnie się bronić. Co prawda... Nawet gdyby było to potrzebne, nie wyglądało to na dobrą obronę... Ale lepsze to niż nic!
Minęło kilka sekund zanim kocur zorientował się co się dzieje, stanął w miejscu i przerażony wpatrzył się w kota, który tak go wystraszył.
Stała przed nim ciemna kotka o bursztynowych oczach, która wyraźnie była rozbawiona tą sytuacją na co wskazywałby wesoły okrzyk który wydała w trakcie skoku.
Kocur przez chwilę dyszał, czując jak jego serce uderza we wszystkie strony i próbował uspokoić się.
- H-Hej... O jeju... - zaczął, nie do końca wiedząc co robić. Na raz zrobiło mu się trochę wstyd, ale był też zadowolony z tego, jak szybko zareagował. Zawsze coś! Szukanie pozytywów!
- Chwilka...- powiedział i usiadł. Przez kilka sekund oddychał i dopiero wtedy już bardziej uspokojony spojrzał z powrotem na nieznajomą.
- Dobra robota, hehe, nieźle mnie wystraszyłaś...- powiedział. - ale może... na przyszłość oszczędź inne koty. Można tak umrzeć ze strachu! Takie słyszałem historie!- dodał, powoli także zaczynając się uśmiechać.

Jakiż był jeno zachwyt, kiedy kocur ewidentnie się przestraszył. Ledwie powstrzymywało śmiech, który próbował jenu uciec. Pomyślało jednak, że dostatecznie już dopiekło nieznajomemu. Przynajmniej na chwilę obecną oszczędzi mu wyśmiania. Oh jak ono kochało straszyć dzieciaki. Otworzyło pyszczek, aby się przywitać i przedstawić, ale kocur uspokajał się jeszcze, więc usiadło sobie wygodnie z dumą łatwo widoczną na jeno obliczu. Jak tylko kot wydusił z siebie pełne zdanie, nie mogła się powstrzymać.
- O tak, wiem. Już czternaście kotów straciło swoje smutne życia na rzecz mojego straszenia - zmusiła się do udania powagi - Ale ty przeżyłeś mój test odwagi, musisz więc być osobnikiem niezwykłym - z całych sił powstrzymała śmiech, ale niewielki chichot i tak wydobył się z jej ust - Jestem Pożeraczem Dusz, a ty właśnie zyskałeś sobie mój szacunek - brudnym ogonem przykryła łapy, aby wyglądać profesjonalniej. Ciekawa była, czy gość jej uwierzy. Wyglądał na łatwowiernego. Oh to by było takie zabawne, przodkowie niech on jej uwierzy.
- Kimże jesteś? Oh kocie, który przeżył mój zabójczy atak? - zmrużyła oczy mając nadzieję, że wygląda tajemniczo. Nie miała za bardzo planu na sytuację, w której kot jej nie uwierzy. Cóż, zawsze może uciec i prawdopodobnie nigdy więcej go nie zobaczy. Zalety tego, że kot pachniał samotnikiem.

Wodorost przez chwilę siedział w miejscu, uspokajając oddech. Z lekkim uśmiechem szybko polizał się po barku lecz jego głowa zastygła w miejscu, z wysuniętym językiem, kiedy kotka odpowiedziała na jego słowa o śmierci wystraszonych kotów.
Spojrzał na nią w bezruchu, schował język i nieco nerwowo się zaśmiał.
- O. No tak, hah. Tak, oczywiście! - powiedział, teraz już sam nie wiedząc co z tym zrobić. On powiedział to na żarty! Nigdy nie słyszał historii o kocie który umarł z wystraszenia!
A jednak ta kotka skądś zna takową historię??
No chyba, że również robi sobie jaja.
Uznał więc, że podejdzie do tej rozmowy z dystansem, żartując dalej. Znalazł kota, który ma takie samo poczucie humoru co on sam!
Odchrząknął.
- Oh, wielki Pożeraczu Dusz, dziękuję za szacunek. Jam jest...eee... Wodoroślin Odważny, ten, który przeżył legendarny atak. Jam przychodzę z odległych krain.. Wodolandowych, zostałem wysłany na misję aby odnaleźć ciebie, Wielkiego Pożeracza.- powiedział, również lekko się śmiejąc.
Wtedy nastąpiła cisza, bo niebardzo wiedział co powiedzieć dalej.
- ummm... my żartujemy, prawda...?

Nie wiedziała, że może się tak szeroko uśmiechać. Jej mordka ruszała się jakby sama, kiedy kocur przedstawił się i nie tylko podłapał jej żart, ale do niego dołączył. To się nigdy nie zdarza! Nigdy! Plemię jest tak pełne ponurasów, to był pierwszy raz, kiedy jej psoty nie spotkały się z przewróceniem oczami. Szerze mówiąc nie była nawet pewna, jak zareagować. Wiedziała jedno, to będzie jej nowy przyjaciel. Z niedowierzania nie odzywała się chwilę, aż kocur nie upewnił się niepewne, czy żartują.
- Ah, tak, jasne - odpowiedziała z chichotem, puściła mu oczko i zaraz wróciła do odgrywanej uprzednio roli - Cóż Wodoroślinie Odważny, odnalazłeś. Czekałom na ten dzień od setek księżyców, same gwiazdy odbite w kałużach krwi opowiedziały mi o twoim przybyciu i oto jesteś! Rozumiem, że szukałeś mnie w związku z Wielką Przepowiednią, która łączy nasze przeznaczenia. Nie może być inaczej, skoro przeżyłeś mój test! - mimo iż przedtem usiadła, teraz wstała nie mogąc pozostać w bezruchu. Po drzemce wypełniała je energia, której nie mogło do końca opanować.
- Powiedzże, czy w twych dalekich stronach gwaizdy świecą tak samo, czy króliki skaczą równie wysoko? - spytało, najzwyczajniej ciekawe, skąd jeno nowy kolega może pochodzić. Mogłoby spytać jak normalny kot. Mogłoby. Nie zrobiło tego.