xxxNieczęsto opuszczała ziemie Plemienia. Było to spowodowane brakiem potrzeby. Ani nie ciągało jej, ani też niezbyt interesowało. Wiedziała, że poza oznaczanymi przez strażników granicami żyją również inne koty czy też drapieżniki do których należał ten teren, dlatego też z czystego szacunku wolała im się tam nie kręcić. Czasem jednak coś sprawiało, że Tafla zapuszczała się dalej niż do Orlej Przełęczy, gdzie po prostu lubiła od czasu do czasu poobserwować zwierzęta, od których miejsce zyskało swoją nazwę. Dzisiaj jednak wyjątkowo padło na przeciwny kierunek małych i niezbyt częstych wędrówek białawej Łowczyni. Bowiem kotka postawiła swoje łapy na Trawiastym Zboczu, opuszczając tereny swojego Plemienia od strony Głuchej Kniei i trzymając się twardej, skalistej ziemi wyszła właśnie na Trawiastym Zboczu.
xxxSunęła spokojnym, lekkim krokiem ciesząc się ciszą i spokojem Zbocza. Zadarła głowę ku górze słysząc trzepot większych skrzydeł i dojrzała znikającą, ciemną sylwetkę sokoła. Uśmiechnęła się pod nosem i nieco przyśpieszyła kroku jakby właśnie zaczęła wyścig ze znikającym już z jej pola widzenia ptakiem drapieżnym. Z cichym sapnięciem zatrzymała się i rozejrzała po okolicy, którą coraz to mniej kojarzyła. Nie przeszkadzało jej to jednak jakoś bardzo. No...może trochę jej po tyłach głowy chodziło, że w razie ataku drapieżnika była dość odsłonięta i bezbronna, jednak na pewno Plemię Wiecznych Łowów czuwa nad nią na tyle, aby żaden lis czy pies nie połasił się o jej futro.

[ MG ]

xxxSpacerowała przepełniona spokojem i lekkością. Krajobraz pustych połaci trawy i towarzyszące mu zapachy czy dźwięki sprawiały, że Tafla dziękowała Wiecznym Łowcom za obdarowanie jej wyczulonym zmysłem węchu i słuchu. Dzięki temu mogła odbierać otaczający ją świat jeszcze lepiej i intensywniej niż przeciętny kot. Nie zawsze było to coś korzystnego, jednak nigdy nie zapomni tej pięknej woni zmoczonego igliwia, porannej rosy, wilgoci jeziora, mchu czy ściółki. Nawet zapach świeżej zwierzyny czy ptasiego pierza sprawiał, że kocica odczuwała mimowolny spokój i radość. Teraz w jej nozdrzach rozchodził się zapach smaganej wiatrem trawy i ziemi.
xxxPo krótkim i spokojnym marszu, do jej uszu doszedł krótki, jednak słyszalny odgłos czyiś kroków, które jednak tak szybko jak się pojawiły, tak tez umilkły. Zaraz po tym jej kufa lekko się zmarszczyła gdy nos podrażnił zapach samotnika. Wtedy też Tafla Jeziora Zmąconego przez Płatek Śniegu zaalarmowana tym niezbyt pożądanym bodźcem, skierowała spojrzenie w kierunku z którego dobiegał dźwięk z zapachem i...Zastygła. Jej niebieskie ślepia otworzyły się szerzej gdy też zobaczyła tak znajomą sylwetkę kota, którego przecież miała już nigdy nie zobaczyć. To samo burawe futro pozbawione w większości pręg, wysoka, proporcjonalna sylwetka, złote ślepia.
xxxZaniemówiła, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Nie do końca wiedziała czy to z faktycznego zaskoczenia, czy też niepewności, jednak nie mogła się tutaj pomylić! Minęło ponad 15 księżyców, jednak Tafla była pewna, że właśnie widziała Lilie Kwitnącą na Zboczu Góry. We własnej osobie...Jednak mimo tej pewności, nie mogła z siebie nic a nic wydusić trwając w szponach paraliżującego zaskoczenia.

xxxAtmosfera pomiędzy dwiema kotkami zaczęła szybko gęstnieć, a cisza - ciążyć. Tafla równie ciężko przełknęła ślinę w nadziei, że pozbędzie się w ten sposób rosnącej w jej gardle guli. Nagle z przyjemnego spaceru poza granicami Plemienia wpadła prosto do rzeki dyskomfortu, skrywanego bólu i braku otrzymanych wyjaśnień. Z niezręcznego paraliżu wydostało ją jej własne drgnięcie ogona, które spowodowało, że cała Łowczyni nieznacznie się wzdrygnęła. Wypuściła cicho powietrze przez nozdrza nie mogąc oderwać wzroku od tak boleśnie znajomej jej sylwetki, która bez słowa odeszła z Plemienia.
xxxNagle w jej głowie była pustka - żadnego pomysłu na to, co mogłaby powiedzieć po tak długim czasie. Żadnych odpowiednich słów, chociaż puste widma takowych, cisnęły jej się na język zanikając nim dobrze je przemyślała. Nie mogła jednak odejść bez słowa, jakby nie zauważyła straconej koleżanki...ba! Przyjaciółki. W końcu po dłuższej chwili westchnęła głośniej przerywając tym samym ciszę i robiąc pierwszy, dość sztywny krok w tym...cokolwiek to było. W jej niebieskich oczach mieszało się tyle sprzecznych emocji; tęsknota, ból, złość, radość, uraza...Ponownie przełknęła ślinę i w końcu się odezwała:
- Lilia - jedno słowo wystarczyło, aby te wszystkie skrywane w oczach emocje mogły wybrzmieć, chociaż pojawiło się coś nowego; ulga. Czysta, szczera ulga.

xxxPo wypowiedzeniu imienia dawnej przyjaciółki, Tafla Jeziora Zmącona przez Płatek Śniegu poczuła jak sprzeczne ze sobą uczucia lekkości i ciężkości, mieszają się w jej wnętrzu. Kompletnie nie mogła jednoznacznie ukierunkować uczuć jakie właśnie odczuwała. Z jednej strony niesamowicie jej ulżyło widząc Lilie całą i zdrową. Długi czas wierzyła, że ta żyje i wróci, jednak od paru księżyców łatwiej było jej uznać, że ta zmarła i jest w Plamieniu Wiecznych Łowów. Jednak gdy ujrzała ją całą i zdrową tutaj, na Trawiastym Zboczu zaraz za ulgą przyszła również złość; co tutaj robiła, dlaczego nie wróciła, dlaczego nic jej nie powiedziała!
xxxPrzełknęła ślinę chcąc nieco zdusić nieprzyjemny natłok myśli powodujący szum w jej uszach przez wypowiedzenie jednego, dla większości pewnie nic nieznaczącego już imienia. Gdy jednak dosłyszała własne, wypowiedziane z zająknięciem - skupiła się w całości na Lilii przed nią. Gdy ta jednak spanikowana opuściła spojrzenie i już chciała ponownie zniknąć, Tafla poczuła jak jej własna panika ściska jej żołądek. Nie mogła przecież jej ponownie stracić. Nawet jeżeli była rozżalona z jej powodu. Nie mogła tak po prostu dać jej teraz odejść i znowu zniknąć.
- Nie! - miauknęła już nieco głośniej i podeszłą powoli bliżej, cofając uszy z lekkim wstydem, że tak nagle wybuchła. - P-proszę. J-ja, ja...myślałam, że nie żyjesz

xxxKocica wpatrywała się w dawną przyjaciółkę z dalej obecnym zaskoczeniem w ślepiach. Tak było lepiej? Naprawdę nie mogła zrozumieć motywacji kocicy. Co nakłoniło Lilię do tego, by zniknąć bez słowa na 15 księżyców bez dania komukolwiek, już nawet nie musiała jej -  znaku życia? Czegokolwiek? Biała pointka przełknęła ślinę i w ciszy wysłuchała w całości wypowiedzi burej, wzdychając bezgłośnie na jej ostatnie oświadczenie. Może to i lepiej, że tyle czasu uznawała ją za martwą? Wiedza, że odeszła bez słowa porzucając ją, plemię i żyła sobie gdzieś spokojnie sprawiłaby, że nie stałaby przed teraz tak spokojnie, gotowa do usłyszenia jakichkolwiek wyjaśnień. Chociaż nawet teraz z tą świadomością, coś trzymało ją tutaj w miejscu; ulga. Naprawdę cieszyła się, że mimo tak długiego czasu teraz...jakkolwiek udało im się porozmawiać.
- To...zrozumiałe - westchnęła w końcu Tafla i spojrzała prosto w ślepia kocicy, będącej niegdyś jej najbliższą przyjaciółką. Pamiętała bardzo dobrze jakim wsparciem była dla niej jeszcze za czasów przymusowego partnerstwa i tuż po jego zakończeniu, gdy wraz z Kaczką Lecącą nad Lasem pilnowała, aby Tafla nie uległa obsesyjnie zapatrzonej w niej matki. A teraz stały naprzeciwko siebie jak dwie obce sobie kotki. To był...naprawdę bolesny i frustrujący widok, pewnie nie tylko dla samej Tafli. - Pewnie masz już inne życie. 15 księżyców to naprawdę wiele czasu i...Choćbym bardzo chciała, nie mogę zmusić się do powrotu. Chciałabym tylko wiedzieć dlaczego. - również i córce Lekkiego Podmuchu Wiatru Poruszającego Liśćmi udało się dość do sedna. Odchrząknęła i dodała znacznie pewniej.
- Dlaczego odeszłaś...i czemu bez żadnego słowa

xxxTafla nieznacznie drgnęła, gdy kotka zaczęła jej tłumaczyć przyczyny takiej a nie innej decyzji sprzed 15 księżyców. Szadź? Partnerka? Łowczyni wpatrywała się w kotkę przez całą jej wypowiedź z narastającym zaskoczeniem w blado niebieskich ślepiach. Nie była tym obrzydzona, jednak musiała przyznać, że fakt związania się z kotką ją nawet...zdezorientował? Jednak bardziej niż to, uderzył w nią fakt, że Lilia to przed nią zataiła. Czuła z tego powodu piekące uczucie zazdrości, chociaż nie do końca wiedziała czy odpowiednim było to tak nazywać. Lilia nie powiedziała jej nic a nic na ten temat wcześniej! Bała się oceny? Przecież były przyjaciółkami, znały się i wspierały...Mogła jej powiedzieć wszystko - dlaczego w takim razie to nie działało w drugą stronę?
xxxWypuściła powietrze przez nozdrza, lekko marszcząc przy tym brwi - jednak nic nie powiedziała, wbijając swoje spojrzenie w ziemie. Musiała jakoś przetrawić to, o co przecież sama poprosiła; spodziewała się wszystkiego, ale nie tego. Mimo poczucia bycia oszukaną i tak nie mogła pozbyć się uczucia ulgi i radości z widoku tak znajomo-nieznajomej kotki jaką była dla niej Lilia. Gdy w końcu poukładała sobie wszystko, podniosła spojrzenie i posłała lekko smętny uśmiech w stronę burej samotniczki. Decyzja jaką musiała podjąć była trudna; wizja bycia odtrąconym i wytykanym za związek z kotem spoza Plemienia i to do tego kotką; ciężka.
xxx- Czy teraz jesteś szczęśliwa? - mruknęła i przysiadła gdzie stała z ciężkim westchnięciem. Było widać, że mimo wszystko Tafla czuje jakiś rodzaj urazy wobec niej. Trudno się dziwić, gdy właśnie została postawiona przez faktem, że kot, którego uważała za bliskiego przyjaciela nie raczył jej powiedzieć o czymś tak ważnym jak własna partnerka! Pewnie, gdyby nie była z Lilią tak emocjonalnie związana, to podeszłaby do tego bardziej wyrozumiale; teraz stać było ją jedynie na...tyle. - I...Wieszcz o którym mówisz zmarł. Teraz Plemieniem rządzi jego syn, Wiatr Gwiżdżący Pośród Skał. - dodała, nie widząc powodów dla których nie mogłaby podzielić się z kocicą tą informacją.

xxxNa twierdzącą odpowiedź, pokiwała powoli łbem. Mimo tego, że była cicha i przytłumiona - padła bez wahania, co pozwoliło Tafli jednoznacznie stwierdzić, że Lilia była co do tego pewna. Zresztą, skoro już 15 księżyców spędziła z Szadzią...nie było chyba lepszego dowodu na to, że nie kłamała. Kocica spokojnie przetrawiła to co usłyszała i mogła skupić się na następnych słowach Lilii. Chciałaby zaprzeczyć - powiedzieć, że gdyby powiedziała jej o tym, to nie byłoby tak jak podejrzewała, że nie szukałaby wymówek, a Tafla...nie próbowała jej odwieźć czy zatrzymać w Plemieniu siłą nie chcąc stracić przyjaciółki. Jednego z niewielu punktów zaczepienia podczas pracy nad samą sobą. Kocica była niegdyś najbliższym dla niej kotem, to chyba oczywiste, że nie chciałaby jej stracić; więc może nawet dobrze, że Lilia odeszła bez słowa? Ta sprawa miała dwie strony; z jednej, Tafla na pewno czułaby się źle z wcześniejsza wiedzą o tym, że jej przyjaciółka opuściła plemię dla partnerki-samotniczki, jednak nie zamartwiałaby się o nią i nie uważała za zmarłej po takim czasie! Byłaby spokojniejsza, wiedziałaby co się mniej więcej z nią dzieje, a tak? A tak to żyła w zawieszeniu. Z drugiej; po tym jak spotkała Lilie, całą i zdrową, oraz dowiedziała się od niej co sprawiło, że zniknęła po tak długim czasie, sprowadziło do jej wnętrza urazę i złość.
xxxNie było dobrego wyjścia z tej sytuacji, jednak Lilia z przeszłości wybrała mniejsze zło dla obu stron. I Tafla teraz to rozumiała - a przynajmniej starała się zrozumieć bo niestety; nie mogła tak do końca stłumić we własnym wnętrzu poczucia urazy względem dawnej przyjaciółki. Była rozdarta - bardzo rozdarta. Westchnęła cicho i trzepnęła uchem na jałową odpowiedź kocicy co do wieści odnośnie śmierci Wieszcza. Nic dziwnego - plemię to już nie był jej świat, więc...Czemu miałaby jakoś bardziej emocjonalnie zareagować na te wieści? Tym bardziej po tym, jak Wieszcz postawił jej ciężkie ultimatum.
xxx- To...co teraz u ciebie słychać? - mruknęła nico niezręcznie, co było dla niej...nietypowe. Zerknęła w stronę kotki, chcąc jakoś podtrzymać rozmowę i nacieszyć się widokiem kotki nim znowu zniknie. Chociaż tą krótką chwilę.

xxxTafla westchnęła cicho i poruszyła końcówką ciemnego ogona, nie wiedząc co myśli. Pierwszy raz od śmierci matki była zagubiona we własnych myślach, a słowo "przepraszam" wcale nie pomogło jej się określić. Uczucie zawieszenia w nicości, pomiędzy złością, ulgą a nieopisaną radością strasznie ją frustrowało, co dodawało ognia do mieszaniny emocji we wnętrzu Łowczyni. Cóż, żywienie urazy nie było w jej stylu - i nie chciała, aby zaczęło. Będzie to trudne, jednak chciała...chciała odbudować kontakt z Lilią. Jakkolwiek.
xxx- Lilio, ja... - odchrząknęła kocica, nawet nie próbując przykryć uśmiechem swoich wątpliwości i mieszaniny wielu sprzecznych odczuć co do ich obecnej rozmowy. Lilia nie była kotem przed którym chciała i musiała zgrywać silną. - Cóż, to dla mnie spore zaskoczenie, to wszystko znaczy się. I...nie wiem, czy na ten moment jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy ci wybaczam, ale...Cieszę się, że mogę z tobą porozmawiać i nie chce już tematu przeszłości. - miauknęła, a gdy wyrzuciła z siebie to wszystko - poczuła się nieco lżej. Spojrzała prosto w oczy kotki przed sobą i westchnęła cicho pod nosem. Chciała wykorzystać moment tej rozmowy najlepiej jak potrafiła, jednak nie mogła też okłamywać kotki pod tym względem; kiedyś były bardzo blisko, jednak wieść o tym jak kotka ją okłamała wstrząsnęła Taflą na tyle, by jednak mieć wątpliwości. Tyle księżyców...Kocica nie była głupiutką sarenką jak chciała od niej matka i nie zamierzała od tak rzucać się w łapy dawno niewidzianej przyjaciółki. Choćby bardzo chciała - nie mogła. Cieszyło ją jednak to, że kotka...również chciała to odbudować, spróbować na nowo się zbliżyć.
xxx- Ah a ja...ja na ten moment szkolę aż dwójkę nowicjuszy, a jednego nawet wyszkoliłam tak do końca! A poza tym...Poluje, doskonale się jako łowczyni, powoli też naprawiam relacje z Reniferem i chyba idzie mi dobrze. Po śmierci matki jest nam obu...lżej w tej kwestii. - przyznała, lekko wzruszając barkami, czując niesamowitą ulgę z możliwości tak prostej, szczerej rozmowy bez potrzeby udawania, tym bardziej w kwestii z Reniferem, w którą Lilia była już dawno, dawno temu wtajemniczona.
Właśnie dzięki temu lekkiemu rozluźnieniu, czarna pointka wróciła myślami do ostatniej wypowiedzi Lilii: - Ja też - odparła w końcu na propozycje Lilii i szczerze się uśmiechnęła, a jej blado-niebieskie ślepia lekko się zaszkliły, chociaż Tafla nie zamierzała się rozklejać to.. - Tęskniłam, Lilia...

xxxJ-ja też - te słowa sprawiły, że mimo chęci nierozklejania się, tak i Tafli po policzkach spłynęły pojedyncze, słone łzy, a na jej mordce mimo wszystko pokazał się szczery uśmiech. Przymknęła na moment błękitne ślepia i zaśmiała się krótko, podchodząc bliżej kotki i delikatnie zderzyła się z nią czołami. - Strasznie się cieszę, że cię odzyskam...Naprawdę - szepnęła i odsunęła się, łapą na szybko wycierając mokry policzek i otwierając ślepia w których błysnęła determinacja i szczęście, chociaż z tyłu głowy dalej była...Trochę niepewna. Nie mogła jednak zaprzeczyć ile radości sprawił jej fakt, że i Lilia za nią tęskniła czy sama zaproponowała by...spotykać się częściej i spróbować to odbudować. Na pewno nie będzie tak samo jak za dawnych czasów gdy były młodsze i dzieliły nie tylko plemię, ale i legowisko w jaskini. Wspólnie dorastały, wspierały się...Teraz miały szanse jednak naprawić błędy przeszłości i sprawić, że zostawią je daleko, daleko za sobą.
xxx- Nie no, rozumiem. Jej śmierć była...czymś ciężkim, jednak nigdy nie czułam się lepiej, Reniferowi też to naprawdę dobrze zrobiło, ojcu też... - mruknęła i nieco ściągnęła brwi. Nie do końca wiedziała, czy aby na pewno i jej ojcu, Potężnemu Strumieniowi śmierć partnerki wyszła na dobre, ale patrząc na to, że związał się z Kaczką i powoli zaczął próbować zasypywać przepaść między nim a jego jedyną ostałą w Plemieniu córką - to chyba tak. Akurat jak się nad tym zastanawiała, Lilia dopytała o jej ojca, na co Tafla trzepnęła lekko uchem. - Szczerze mówiąc niewiele się zmienił, ale...Związał się z Kaczką Lecącą Nad lasem i pierwszy raz od wielu księżyców chyba stara się naprawić ze mną kontakt. A...opowiedziałabyś mi coś więcej o Szadzi?

xxxCóż, może i Lekki Podmuch Wiatru Poruszający Liśćmi zaznała spokoju po śmierci. Teraz, jako dorosła kocica, Tafla ze śmiałością mogła stwierdzić, że jej matka nie była...najzdrowszą kotką. Coś ewidentnie działo się w jej głowie, przez co zachowywała się w taki a nie inny sposób, zatruwając życie swoim kociętom - a jeszcze innym próbując je zniszczyć. To chorobliwe zapatrzenie we własny znak i dostosowywanie się pod niego, jak i chęć zmuszenia każdego kto taki znak posiadał do tego samego było...chore. Jednak kto wie jak teraz zachowuje się w Plamieniu Wiecznych Łowców? Może wszystko u niej lepiej? Tafla niewiele myślała teraz o matce a jedynie fakt, że wspomniała o jej śmierci poniekąd zmusił ją do tego typu przemyśleń. Lekki Podmuch zmarła, a życie toczyło się dalej - co nieco brutalne w tej kwestii; Tafla czuła się naprawdę lepiej bez chuchającej na kark matki.
xxxNawet i teraz długo o niej nie myślała. Bardziej skupiła się na opisie Szadzi, by być może lepiej ją sobie wyobrazić. Niska i barczysta kotka o niebiesko-kremowym futerku z bielą. Z opisu wydawała się naprawdę ciekawym kotem i chyba Tafla mogła przypuszczać dlaczego akurat ją Lilia obdarzyła głębszym uczuciem. Uśmiechnęła się lekko gdy słuchała burej kotki przed sobą. Jedna informacja zaskoczyła ją jednak nieco bardziej niż reszta.
xxx- Szadź zna się na ziołach? - mruknęła zaintrygowana. W Plemieniu taki rodzaj wiedzy był zarezerwowany tylko dla Wieszcza i później jego następcy. Nikt poza nim i wybranym kotem nie mieli jak dowiedzieć się tego typu rzeczy, a tu proszę! Okazuje się, że nawet samotnicy mają wiedzę odnośnie leczenia. Jednak jakby spojrzeć an to szerzej - miało to spory sens. W końcu jakoś muszą sobie radzić! - I...zamieszkujecie niedalekie tereny?