… Czyli zachowała się, jak przeciętny kot. Ech, a już zaczynali myśleć, że mają do czynienia z kimś ciekawym.
– Bo mi się nudzi – odparli niemalże całkowicie płaskim tonem, gdyby nie cienkie podszycie kpiną. Na dobrą sprawę, to nic sobie nie robili sobie z wcześniejszego, jakże idealnego blefu ze strony srebrzystej, a także jej głosu. Byli do takiego zachowania zbyt przyzwyczajeni.
– Poza tym, pierwszy raz widzę kogoś z Plemienia poza granicami ich terenów – dodali jeszcze, zwalniając krok, lecz się nie zatrzymując.

Powoli wygaszała krok, aż nie zatrzymała się komfortowy dystans od srebrzystej; uniosła brwi do góry. Próba czego niby, czy ona uważała, że przypadkowy kaleka stanowi dla niej realne zagrożenie lub, nie daj losie, jego celem jest ją zranić? Ha, a może porwać i żądać okupu za zwrot kochanego członka wspólnoty? Najwyraźniej włóczęga trafiła na kolejną kulturę paranoi wyznającą najświętszą zasadę „my dobrzy, oni źli.” I weź tu rozmawiaj z takimi kotami… cóż, postara się. Na pierwsze, samotnik odpowiedziała:
– Nie ośmielę się zaprzeczyć, efekty widać od razu! – a na jej pysk wstąpił uśmiech, któremu towarzyszyły nawet wesołe iskry w oczach. Następne słowa Trzask, jednak, były nieco bardziej szorstkie.
– No, widać – rzuciła kotce dość obojętnie — nie, żeby jej wierzyła, zważywszy na ogół sytuacji, ale niech ma, darmowa pożywka dla samooceny. Chociaż, musiała przyznać, że odpowiedź srebrnej rozwiązała jedną ze spraw: Trzask nie miała pojęcia, czy rozmawia z członkiem Plemienia, czy nie, a tak ochoczo dostała potwierdzenie hipotezy… Niebywałe! – Słyszy się o was, czasem. Niektórzy pomocnie kierują podróżników okrężnymi drogami, mówiąc o terenach grupy zwanej Plemię, a inni… wręcz przeciwnie. Poza tym, w obiegu są śladowe ilości informacji – wzruszyła ramionami. Nie będzie jej opowiadać żartów lub niestworzonych faktów, bo jeszcze wplącze się w bójkę na nieznanym terytorium: koty z kompleksem wyższości pochodzącym od życia w grupie były niebezpieczne. O losie, losie…

I to tyle? Czy jesteś pewna, że to na pewno było tyle? Czy to był koniec zgryźliwej wymiany zdań? Chwilowe zdziwienie wyrwało się spod maski włóczęgi, szerzej otwarłszy jej powieki, a także uchyliwszy pysk, czego opanowanie zajęło Trzask kilka uderzeń mysiego serca — zdecydowanie za długo.
– Naprawdę? – zapytał po czasie milczenia, mrugając w nieco spowolnionym tempie. – Hm, faktycznie, raczej więcej się mówi o klanach. Moim zdaniem, niesprawiedliwie.
Trzask odczekał jeszcze moment, nim zdecydował się usiąść. Mięśnie wciąż pozostały spięte, a ogon za ciałem, lecz uznał, że może sobie pozwolić na przyjęcie bardziej komfortowej pozycji.
– Jeżeli pragniesz rozpowszechniać dobrą nowinę o twojej grupie, proszę bardzo – zaczęła żartobliwie. – Wieś i jej okolice to odpowiednie miejsce do rozpoczęcia; tam gdzie ludzie, tam i jedzenie, a gdzie jedzenie… – pozostawiła dość oczywiste zakończenie do dopowiedzenia rozmówczyni, a sama wzruszyła barkami. – Ironię na bok; świat ma wiele do zaoferowania, tylko trzeba wiedzieć, na co patrzeć.
Samotnik zrobiła krótką przerwę od mówienia na wdychanie górskiego powietrza i patrzenie na panoramę Trawiastego Zbocza.
– Mam na imię Trzask.

Księżyc. Mmm. – Pasuje – podsumował, na ulotny moment lustrując krągły pysk jego rozmówczyni. Niezbyt zdziwiło go to, że za imię podała jeden, pospolity człon. Wiele członków klanu również wolało przedstawiać się kocięcą wersją ich imienia, więc być może podobna sytuacja społeczna miała miejsce w plemieniu — chociaż, kto ich tam wie. Istniało wiele wspólnot, dla których imiona były jedynie sposobami określenia drugiego kota, podobnym do „ej, ty”; obdzierano je z symbolizmu i ściągano do strefy profanum. Dobre i to.
– Czy pochodzę? Mmm, nie – zdecydował się mruknąć. – Nie urodziłem się tu, ale… krajobrazy były ładne – przerwał na moment, żeby odsłonić kły w uśmiechu; uznając powrót do potoczności za hermetyczny żart z samym sobą. Ewentualnie, mógł być to zastrzyk dobrego humoru przez wspomnienie innej rozmowy, która skończyła się znacznie prędzej niż ta. Kotka — również biała! — którą spotkał w Dzikim Sadzie musiała się trochę dłużej namęczyć, żeby dostać od niego tę informację. Najwyraźniej, jednak, niebotycznie wkurwiał ją ktoś ździebko bardziej doświadczony od niej i wkrótce odeszła, hę. – Więc zostałem.
Poświęcił chwilę na wzięcie kolejnego, głębszego wdechu i omiecenie krajobrazu wzrokiem, zanim dokończył temat.
– Lubię się włóczyć tu i ówdzie, kiedyś lubiłam i gadać, więc zawsze skubnę troszkę informacji.

Na moment uniosła brwi do góry. Księżyc miała zupełnie inny sposób myślenia od niej samej: bardziej przypominał ten jej ojca… i Kózki.
– Szlachetne – uznała i skinęła głową. – Rzadko ma się okazję spotkać koty w ten sposób bezinteresowne wobec siebie.
Często zastanawiało ją pojęcie honoru i jego znaczenie w sercach innych. Być może włóczęga została do niego zniechęcona za wcześnie, żeby je pojąć… i, prawdę mówiąc, nie spieszyło jej się do tego. Zastanawiała ją również jedna rzecz:
– Ośmielę się spytać… czy, jako plemię, trzymacie się na uboczu z własnej zasady i tradycji, czy brak kontaktu z obcymi to wynik bodajże rzeźby terenu? – przekrzywiła głowę w konsternacji. Jeżeli już rozmawiała z członkiem plemienia, mogła się potencjalnie dowiedzieć paru rzeczy — odchodzenie w momencie, w którym konwersacja zaczęła płynąć wolno było przez Trzask egzekwowane dość rzadko.

„Jest coś takiego, jak współpraca”. Tak? Nie miał o tym pojęcia. Pysk Trzask drgnął w wątłym, krzywym uśmiechu, lecz przemyślenia postanowił zostawić dla siebie. Spotkana tego samego dnia kotka nie była odpowiednią osobą, której mógłby powierzyć własne poglądy na temat różnych form społecznych. Poświęcił się w zamian słuchaniu drugiej wypowiedzi Księżyc.
– Rozumiem – skinął głową. – Faktycznie, góry raczej nie są miejscem, do których przystosowany jest kot, lecz jeśli nauczy się z nimi żyć, z łatwością znajdzie w nich urok – ponieważ tak się stało w jego przypadku. Dolina miała właściwy sobie urok, nieosiągalny przez inne lokacje, czy też środowiska. Być może nie znajdzie drugiego Gnata, ale tam, gdzie są Słowiki nie było Międzyrzecza.
Mniejsza o nich.
– Teraz macie bardziej różnorodne tereny? – uniósł brwi do góry. – Musieliście zawczasu zmienić siedlisko? – był autentycznie zdziwiony — czy też Plemię nie żyło tutaj od pokoleń? Hm, być może po prostu żyli kiedyś po innej stronie gór — dolina z centrum w jeziorze była równie piękna, co rozległa.

Kiwnął głową na znak, że odpowiedź na jego pytanie była satysfakcjonująca. Mijająca się z przesłaniem zdania, które to pytanie wywołało… ale był w wyjątkowo dobrym humorze, więc nie czepił się szczegółu.
– Dziękuję, a na mnie już pora – podniósł się i otrząsnął ze źdźbeł trawy, które zdążyły wplątać się między jego długie włosie. – Pomyślnych patrolów i pogody, Księżyc. Jeżeli jednak złapie ciebie włóczęgostwo, to myślę, że kiedyś mnie znajdziesz – uśmiechnął się krzywo do bladej kotki i jeżeli ta jej nie zatrzymała, ruszył tam, skąd przyszedł: na jego Międzyrzecze.

zt

Skinęła łbem na wypowiedź samotnika, a następnie zaczęła się powoli zbierać. Minęło już tyle czasu, że dla niej również nastała już najwyższa chwila, żeby zacząć myśleć o powrocie, także jej rozmówcy wybrał idealną chwilę. Nawet jeśli nic by nie powiedział, to sama spróbowałaby zakończyć ich spotkanie. W każdym razie, cieszyła się, że udało jej się porozmawiać z kimś spoza plemienia. Zawsze to jakaś dobra odmiana.
– Ja również dziękuję. Miło było mi cię poznać, Trzask. – odparła na pożegnanie. Przez jakiś czas obserwowała samotnika, a potem ruszyła w przeciwnym kierunku, w stronę terenów plemienia.

//zt

Tego dnia Łabędź miał patrol łowiecki zaplanowany tylko na sam wieczór, więc większość dnia miał wolną. Postanowił więc zrobić to co zawsze w takiej sytuacji. Poszedł się szlajać. Tego dnia jednak wyjątkowo postanowił wybyć poza granice plemienia, co nie zdarzyło mu się jeszcze nigdy wcześniej. Ciekawość jednak wzięła górę. Minął Głuchą Knieję i wyszedł na tereny niczyje. Nie szedł nigdzie daleko. Postanowił zwiedzić jedynie zbocza niedaleko granicy porośnięte chaszczami i drzewami.
Spodobało mu się to miejsce. Nawet udało mu się złapać tu mysz. Akurat ją dobił, gdy zaczęło dość obficie i gęsto mżawić. Futro szybko mu przemokło jednak w końcu znalazł się pod jedną z sosen. Przysiadł na skałce pod nią, otrzepał się i nie mając nic innego do roboty postanowił przeczekać brzydką pogodę i zjeść upolowaną piszczkę.

//Żyto

Point rozluźnił się, gdy tylko znalazł się pod drzewem. Co kilka chwil wiatr zawiewał trochę w jego kierunku mocząc jego pyska ale działo się to na tyle rzadko, ze nie mógł narzekać. Kontynuował więc jedzenie myszy z nadzieją, że mżawka szybko przeminie. Że też akurat pogoda musiała zmienić się tak diametralnie akurat gdy się tu pojawił.
Po chwili zastygł, słysząc jak coś podchodzi bardzo blisko drzewa pod którym się skrył. Do jego nosa dotarł również zapach zmoczonej, kociej sierści, który oczywiście nie należał do nikogo kogo znał. Ostrożnie odwrócił wzrok w stronę łaciatego kocura, który oparł się o pień sosny. Samotnik - to było pierwsze o czym pomyślał. Miał dobry węch a ten kot nie pachniał chociażby Klanem Wichru na granicy z którym zdarzyło mu się być kilka razy. Początkowo spiął się w jego obecności. Przez myśl przeszło mu, że może przypadkiem wtargnął na jego teren, ale kocur nie wydawał się wrogo nastawiony. Rozluźnił mięśnie, choć nadal pozostawał w stanie czujności.
- Dzięki - odparł krótko na to jego niby-przywitanie. Wziął kolejny kęs myszy. Najwyraźniej po prostu oboje wędrowali po okolicy gdy złapał ich deszcz. Nie było więc chyba czym się przejmować, prawda? Chwile posiedzą obok siebie by nie zmoknąć i zapewne się rozejdą. Nie czuł jakiejś potrzeby rozmowy z obcym kocurem. Siedział więc cicho.

Zerknął na łaciastego kątem oka, gdy ten zaczął mówić. Pytanie o jego pochodzenie wydało mu się dość niepotrzebne, zwłaszcza, że samotnik zdawał się mieć co do niego pewność. Łabędź zgadywał, że zdradził go charakterystyczny zapach, który w końcu każdy samotnik, mógł wyczuć przy granicy, jak to zapewne było w przypadku tego oto osobnika.
- Kiedy tu przyszedłem jeszcze nie padało - odparł powściągliwie na jego pytanie. - To twój teren? - dodał po chwili, gdy tylko na myśl przyszła mu do głowy. Nigdzie nie wyczuł żadnych oznaczeń zapachowych, więc spokojnie tu sobie wędrował, ale pomyślał o tym, gdy samotnik wspomniał o terenach plemienia.