Słysząc zawołanie Sowiej Gwiazdy, przez Mokrego przeszła fala podekscytowania. Cały dzień był nabuzowany czekając właśnie na to. Podreptał do zgromadzonych kotów, szukając z nich swojego rodzeństwa.
Przysiadł w okolicy Kamyk i gapił się chwilę na siostrę, poczym bez słowa zaczął się rozglądać. Starał się ukryć swoje podekscytowanie, ale w jego głowie kłębiły się myśli. Miał nadzieję na jakiegoś odjazdowego mentora!

Tyle na to czekała, że gdy faktycznie usłyszała głos Sowiej Gwiazdy - nie mogła w pierwszej chwili w to uwierzyć. Patrzyła to na rodziców, to na Kreskę zdezorientowana. Dopiero wybiegnięcie Kamyka, Wisienki i Modraszka uświadomiło ją, że faktycznie sama powinna się ruszyć. W końcu to jej wielki dzień. Wstała na równe łapy i nie przejmując się własnym wyglądem wygramoliła się wraz z Mokrym na środek obozu.
Wokół było tak dużo kotów, że to aż przerażające! Uśmiechnęła się do Koziego Klifu, a także skupiska rodzeństwa. Sama jednak podreptała w stronę Kreski i... Truskawkowej Łapy, która chyba także będzie dziś mianowana? W jednej chwili poczuła się strasznie głupio, że jeszcze niedawno ją obgadywała i mówiła, że coś... za długo była terminatorem. Ale już teraz nie będzie! A siostra się chyba nie wyprzeda z tego, że mówiła takie rzeczy, prawda?
- Cześć wam! Gratuluję Truskawkowa Łaaapo! - miauknęłam ciepło w stronę cioci, a Kreskę szturchnęłam delikatnie na powitanie.

Klan zbierał się dość mozolnie. Brakowało jeszcze kilku kociąt Śliwkowej Pestki, ale zdążyły już się pojawić koty, które miały być mianowane na wojowników. Na razie tyle wystarczy. Może jeszcze reszta się pojawi. Poza tym, cieszył się, że pojawiła się też Kawka. Gdyby olała dzisiejszą ceremonię, to musiałby się poważnie zastanowić, czy powinna w ogóle być w klanie.
- Klanie Rzeki! - zawołał, stając na skale na równe łapy i machając krótko ogonem, by ucieszyć zebrane koty. Odczekał chwilę, aż gwar ucichnie i zaczął mówić dalej. - Dziś jest wyjątkowy dzień. Kolejny miot ukończył wiek sześciu księżyców i jest gotowy do rozpoczęcia swoich ścieżek jako terminatorzy. Inni natomiast są gotowi do zakończenia tej drogi i zyskania miana wojowników, a więc właśnie od nich rozpoczniemy dzisiejszą ceremonię. Truskawkowa Łapo, Pnąca Łapo, Błękitna Łapo i Żywiczna Łapo, wystąpcie! - zawołał uroczyście do trójki terminatorów, uśmiechając się przy tym do nich z dumą. Gdy tylko wspomniana czwórka wyszła przed szereg, kontynuował:
- Wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tych oto terminatorów. Ciężko trenowali, by zrozumieć prawa Kodeksu Wojownika i zasłużyli na imiona wojowników. Czy przysięgacie postępować według Kodeksu Wojownika oraz chronić i bronić swojego klanu, nawet kosztem swojego życia?

Wiedziałam, że Kreska była niezadowolona z atencji, lecz hej, byłam jej ciotką! I to nie jakąś daleką!
Zaprzestałam jednak liźnięć za uchem, niech już młoda ma spokój, bo i tak dzisiejszy dzień będzie czymś nowym dla krewniaków.

Usłyszałam Kozi Klif i dziabnęłam ją za uchem, ale tak z uczuciem! Nie, żebym była w stanie odgryźć jej uszy, choć pomysł był kuszący.
-Chwila chwila i po chwili... - Mruknęłam, chcąc ukryć podekscytowanie jakie rosło w mym sercu.
Wkońcu się doczekałam, tego, co było mi obiecane od kocięcia.
Szylkretka zwiała w kierunku Pnącej Łapy, a ja westchnęłam. Oj, ale żeby mieć tyle siły w łapach, to Kózce nie dorównam.

Gdzieś w tłumie zauważyłam kocięta Powracającego Zimna i wzruszyłam oczyma z powrotem na Sowę. Po mojej rozmowie z Konwaliowym Snem mało co się zadziało, a Oliwkowej Gałązce znów zapewne uszło płazem.

Ugh.

Przyszło kolejne dziecko. Kresk....A nie, to była Kropka, huh?
Nie kłamałam, to na Kreske zwracałam większą uwagę - to kocie było spokojne. Nie, żeby reszta dzieci Śliwki nie była uroczymi! Były. Urocze enigmy. Urocze, ale dalej enigmy.
Uśmiechnęłam się do kropki i podziękowałam.

Usłyszałam głos Sowy i noskiem dałam znak siostrzenicom, by spojrzały na kocura.
Moje imie również padło, a kolorowym koteczkom dałam znak, że zaraz do nich wrócę.
Przysięga była prosta, jak formalność. Spojrzałam się na Suchy Nos, na Czarnostopego, na rodziców, Śliwkę i finalnie Kozi Klif. Westchnęłam, by odpowiedzieć głosem spokojnym, lecz pewnym. Uśmiechnęłam się, zerkając kątem oka na Pnącą Łapę.
-Przysięgam.-

Nie udało jej się usłyszeć odpowiedzi na pytania, które zadała swojej siostrze, ponieważ Sowia Gwiazda zaczął mówić. Przyglądała się wujowi, dokładnie wiedząc na co czeka. Była z siebie dumna, co widać było w jej całej postawie. Uśmiech nie schodził jej z pyska, a kiedy usłyszała swoje imię - musiała powstrzymać się przed podskoczeniem. Podeszła pewnie w wyznaczone miejsce, zajęła je i spojrzała na wszystkie zgromadzone koty. W tym swoją mamę. Zmartwiło ją i było jej przykro, bo w tłumie nie dostrzegła Księżycowej, Gorzkiej ani Perłowej Łapy. Poza tym, że ostatniej dwójki nie widziała już od dłuższego czasu to... mimo wszystko miała nadzieję, że tu będą. W tym ważnym dla niej momencie. Przełknęła ślinę odnajdując w tłumie swoją siostrę i Kozi Klif. Uśmiechnęła się, by spojrzeć zaraz gdzieś w dal
- Przysięgam - powiedziała donośnie i pewnie. Na to właśnie czekała.

Wyszła z kociarni z wysoko podniesionym ogonem, wyczyszczona i ułożona jak nigdy dotąd. Choć dziś miała zostać uczniem, postanowiła ppwstrzymać ekscytacje i pokazać się z jak najlepszej strony. Przyklapnęła niedaleko swojego rodzeństwa i wzniosła wzeok na skałę Sowiej Gwiazdy.

Wszyscy mianowani wyszli na środek, a Sowiej Gwieździe chyba udzielało się ich podekscytowanie. Widać było, że byli z siebie dumni. Ale nic dziwnego, ciężko pracowali i bezsprzecznie był to jeden z najważniejszych dla nich dni. Koniec jego ogona zadrżał w niemej ekscytacji, gdy cała czwórka złożyła przysięgę.
- Więc z mocy Gwiezdnego Klanu nadaję wam miano wojowników. Truskawkowa Łapo, Pnąca Łapo, Błękitna Łapo i Żywiczna Łapo, od dziś znani będziecie pod imionami Truskawkowy Świt, Pnący Bluszcz, Błękitna Mgła oraz Żywiczna Kropla. Witamy was jako pełnoprawnych wojowników Klanu Rzeki! - ogłosił z głosem pęczniejącym dumą, pozwalając, by na kilka chwil rozległy się wiwaty i skandowanie nowych imion, do którego oczywiście dołączył. Gdy tylko głosy ucichły, przeszedł do dalszej części ceremonii.
- A teraz czas na przyszłych terminatorów. Kawko, Kamyku, Modraszku, Wisienko, Kresko, Mokry, Kropko i Lipo, wystąpcie – odezwał się do kociąt i Kawki. Widział, że chwilę wcześniej doszła jeszcze Lipa, ale nigdzie nie widział Jeziora. No cóż, nie mógł dłużej czekać. Cokolwiek się zadziało, ostatnie z kociąt będzie musiało być mianowane na kolejnej ceremonii. - Kamyku, od dziś znana będziesz jako Kamienna Łapa, a twoim treningiem zajmie się Skaczący Wróbelek. Modraszku, ty jako Modraszkowa Łapa trenować będziesz pod okiem Pnącego Bluszczu. Wisienko, Lipo, jako kolejno Kwitnąca Łapa i Rozwiana Łapa trenować będziecie z Kozim Klifem. Kresko i Mokry, od dziś zwać się będziecie Biała Łapa i Mokra Łapa, a waszym szkoleniem zajmie się Truskawkowy Świt. - Tutaj kocur zrobił pauzę na uderzenie jednego serca by złapać oddech. Ale było dziś tych nowych terminatorów! - Natomiast ty, Kropko, od dziś zwać się będziesz Nakrapiana Łapa, a twoim mistrzem zostanie Trzcinowy Brzeg. I na koniec, Kawko, twym nowym imieniem będzie Kolorowa Łapa i twoim treningiem na wojownika zajmę się ja – zakończył, na koniec zawieszając wzrok na białej, byłej już samotniczce. Początkowo planował ją oddać pod skrzydła kogoś innego, ale ostatecznie stwierdził, że lepiej będzie, gdy sam dopilnuje jej treningu. Te wszystkie ostatnie wydarzenia z samotnikami, to co mówiła o żartownisiach i ogólnie jak się zachowywała… nie do końca jej ufał. Ale nie zamierzał jej z góry przekreślać. Pożyjemy, zobaczymy, jak to się mówi.
- Prosiłbym was jednak, byśmy się jeszcze nie rozchodzili. Mam dla was parę ogłoszeń – odezwał się, nim świeżo-upieczeni terminatorzy i wojownicy zdążyli zacząć się rozchodzić. Usiadł z powrotem na Omszonej Skale, oczyścił szybko gardło i spojrzał na zebrane wokół koty już nieco poważniejszym wzrokiem niż w czasie mianowań. - Jak wiecie, nasze problemy z samotnikami się nie kończą. Początkowo byłem pewien, że to tylko żarty niedojrzałych podrostków, które szybko im się znudzą, ale jak widać, tak się nie stało. Idą zimne pory i nie możemy sobie pozwolić, by w dalszym ciągu naruszali nasze granice i kradli zwierzynę. Jak wszyscy wiecie, jak dotąd byliśmy klanem przyjaznym kotom spoza naszej grupy, wszak znaczna nasza część urodziła się poza Rzeką. Niestety od dziś musi się to nieco zmienić – mówił, pod koniec pozwalając, by jego głos nieco zmiękł. Wiele kotów tutaj urodziło się poza klanem i miał nadzieję, że nie uznają jego słów za zbyt autorytarne. Naprawdę wolał uniknąć wojny z żartownisiami, czy innymi samotnikami, ale nie mógł pozwolić, by zabierali im pożywienie, zwłaszcza w czasie gdy robiło się coraz zimniej, a kociąt coraz więcej. Jeśli nadchodząca pora nagich drzew będzie podobna do poprzedniej, a samotnicy nadal będą im wykradać zwierzynę, to jedzenia może zbraknąć. - Każdy samotnik, który przekroczy nasze granice, ma być bezwzględnie przepędzony bez wdawania się w rozmowy z nim. Nie każę wam ich od razu atakować, czy broń Gwiezdny Klanie, zabijać, ale takie spotkanie musi jak najszybciej zakończyć się opuszczeniem naszych granic przez spotkanego samotnika. Poza tym o każdym takim zdarzeniu należy poinformować mnie lub Suchy Nos. Dotarły do mnie słuchy, że naruszenia naszych granic mogą spowodowane być… zemstą, za skrzywdzenie bliskiego kota jednego z żartownisiów – tutaj zrobił krótką przerwę, by spojrzeć na Kolorową Łapę, która to przekazała mu tę informację. Przeniósł następnie wzrok na resztę kotów, by przez niecałe uderzenie serca przyjrzeć się ich reakcjom, nim kontynuował. - Z tego też powodu prosiłbym, by każdy przypomniał sobie i zgłosił mi, czy przed rozpoczęciem tych „żartów”, nie spotkał i nie przegonił lub nie zranił jakiegoś samotnika, który mógłby być odpowiedzialny za ów zemstę. Nie musicie z takiego spotkania spowiadać się tu, przy wszystkich, zapraszam na rozmowę prywatną. Od razu mówię, że nie zamierzam za nic takiego karać, lub obwiniać danego kota za to, co się dzieje. Po prostu mogą być to informację bardzo przydatne w zaistniałej sytuacji – zakończył.
Gwiezdny Klanie, dziwnie było mu przybierać pozę tego poważnego i stanowczego przywódcy, ale chyba nie miał wyboru. Miał tylko nadzieję, że jego zarządzenia związane z samotnikami nie zostaną źle odebrane. Nie chciał w końcu nikomu zaszkodzić, czy wszczynać wojny z samotnikami. Ale Klan Rzeki był dla niego priorytetem, chciał, by każdy był bezpieczny i miał zwierzyny pod dostatkiem i miał nadzieję, że reszta zebranych również miała to podejście lub przynajmniej go rozumiała.
- Poza tym pragnę przypomnieć, że terminatorzy niepotrafiący jeszcze ani walczyć, ani nawet się wspinać, nie mogą wychodzić samotnie z obozu, bez nadzoru potrafiącego się obronić, starszego kota. Pomijając już sprawę potencjalnie niebezpiecznych samotników na naszych terenach, pamiętajcie, że istnieje też możliwość spotkania drapieżnika, tego, jak ta nieszczęsna kuna, którą kilka dni temu spotkali Niknąca Łapa i Księżycowa Łapa – przypomniał, tutaj spoglądając głównie na nowomianowanych terminatorów. Rozumiał ich ekscytację związaną z nowymi możliwościami wychodzeniem z obozu, ale nie zamierzał pozwolić, by kolejny dobrze zapowiadający się terminator ryzykował swoim życiem. Wystarczyło już, że jego dwójka terminatorów leżała ranna w lecznicy. Jałowcowa Łapa na pewno też nie potrzebowała więcej takich pacjentów.
- Wiem, że już dużo mówię, ale mam jeszcze ostatnie ogłoszenie. Jak wiecie, na dniach, Młoda Rzeka powaliła jedną z sosen w okolicy Zimnej Toni. Może być dobrą kładką, służącą do przejścia na drugą stronę rzeki. Dlatego też potrzebuję trzech silnych, potrafiących pływać kotów, którzy udadzą się tam ze mną, by usunąć przeszkadzające gałęzie, by można było po sośnie przejść. Zdecydujcie, kto chce iść i zgłoście się do mnie wieczorem. Pójdziemy tam jutro rano. Jeśli nikt nie ma żadnych pytań, ceremonię uważam za zakończoną – zakończył i jeśli nikt nie znalazł żadnego pytania, zeskoczył z Omszonej Skały z zamiarem podejścia kolejno do Truskawkowego Świtu i Pnącego Bluszczu, by im pogratulować, a następnie do Kolorowej Łapy, by umówić się z nią na trening, po czym oddalił się do swojego legowiska.

//zt jeśli nikt nie ma pytań

Kamyk usmiechnęła się do Wisienki – Hehe, tak, nie mogłam usiedzieć w kociarni – przyznała szczerze. Kątem oka zauważyła, że Mokry gdzieś sie do nich dosiada.
Ceremonia trwała, zaczynając od czwórki nowych wojowników. Truskawkowy Świt była jej ciotką, więc wypadało poskandować jej imię. No i nareszcie doszło do nich. Podeszła na środek, jej ogon drgał z ekscytacji. Ku jej uciesze została awans jako pierwsza. Skaczący Wróbelek, huh? Nie wiedziała kto to, ale zapewnie to jeden z wojowników, którzy tu zaszli. Odwróciła się do rodzeństwa, w szczególności do Kwitnącej Łapy – Gratulacje! – powiedziała ogólnikowo i już miała iść gdzieś na bok, ale przywódca kontynuował zebranie.
Na pyszczku kotki pojawił się grymas. No, to sobie nie wyjdzie. Z kładką też nie może pomóc. No cóż. Usiadła gdzieś z boku, rozglądając się po zebranych, próbując zgadnąć, kto jest jej nowym mistrzem.

Przyłączyła się jak najbardziej do skandowania imion nowych wojowników, z radością witając czwórkę świeżo mianowanych. A imiona jej byłych podopiecznych były super! Truskawkowy Świt i Pnący Bluszcz, wspaniałe! Świetnie brzmiały i pasowały do obu kotek. I też dostała dwójkę nowych podopiecznych! Lipkę i Wiśnie. Już się podniosła i chciała podejść do wszystkich, do których chciała, ale Sowa kontynuował. I to poważnym głosem. Ponownie zainteresowała się zdaniami kocura, nadstawiając uszu i uważnie słuchając. Jednak już po chwili cofnęła uszy w wyrazie zdziwienia i jakby... Poczuła się zraniona. Pół klanu było samotnikami. Co, jeśli któreś z nich szukałoby schronienia i bezpiecznego domu? Przecież... Nie wszyscy mieli złe zamiary. A niektóre koty mogły odebrać ogłoszenie jako zachęcenie do natychmiastowej walki. Nie podobało się to Kozie, która często przecież spotykała się i rozmawiała z samotnikami. Musiała ostrzec swoich przyjaciół, by przypadkiem nie pojawili się na granicach, bo... No, nie chciałaby ich stracić. Poruszyła nerwowo końcówką ogona na wieść, że terminatorzy muszą wychodzić pod opieką. Koza zdecydowanie była zwolenniczką samodzielności, każdy kot miał przecież własny rozum i muszą się jakoś nauczyć terenów i wszystkiego. Szczególnie że niektórzy terminatorzy byli naprawdę wyrośnięci. Potem była informacja o jakiejś sośnie, ale na razie musiała przemyśleć to, czego się dowiedziała. Ale najpierw rzeczy najważniejsze! Podeszła do Truskawki i Pnącej z szerokim uśmiechem przytulając je obie.
- Jestem z was taka dumna! I już szkolicie swoich terminatorów, niesamowite to jest! Pamiętajcie, jakbyście miały jakieś problemy, to zawsze możecie ze mną o nich pogadać - powiedziała z szerokim uśmiechem, dając im jeszcze po dotknięciu nosem w polika, po czym puściła nowe wojowniczki i ruszyła do swoich nowych terminatorów. Styknela się najpierw z jednym, potem z drugim nosem, podnosząc przy tym ogon do góry.
- Kwitnąca Łapo, Rozwiana Łapo, chciałabym się z wami zobaczyć dzisiaj wieczorem i jutro o wschodzie słońca! Wybierzcie sobie, kto woli o jakiej porze! - powiedziała z szerokim uśmiechem, po czym ruszyła w swoją stronę, już jej się humor poprawił!


//zt

Truskawkowy Świt.
Brzmiało troche jak marzenie, lecz była to prawda, bo skądże miałoby być inaczej? Zasłużyłam, po tylu niefortunnych wypadkach na mojej drodze.
Mój kikut zadrżał, ot, mogłam teraz wypuścić lekki śmiech, że imie było lepszym niż taki krzaczek, czy listek.
Uśmiechnęłam się do Sowy. To był dobry dzień.

Wróciłam spokojnym krokiem do Kreski i Kropki. A może do Kropki i Kreski? Ugh. Te imiona to chyba ci faceci Śliwki dawali.

Zaraz nastąpiła ich kolej i noskiem tknęłam Kreske, by sie nie martwiła.
To była chwila jej, jej rodzeństwa i....
Kto to do diazga był...?
Zamknęłam pyszczek widząc, no....Napewno dorosłego kota. Kim on był? Kawka?
Kiedy on się tu pojawił?

W mojej głowie było lekkie wybicie z tematu. Spojrzałam na Sowe, lecz prędzej obawiałam się, czy aby Kawka sobie poradzi, bo z pysia....Wyglądała raczej na beztroskiego kota.
Ładnego, nawet przystojnego, ale beztroskiego.
No cóż, czas pokaże. Będe musiała ewentualnie pomóc Sowie, gdyby coś się w związku z przybyszem urodziło.
Uszko mi trzepnęło. Wróbelek będzie trniwać Kamyk, ah, nawet Pnący Bluszcz zyskała podlotka w formie Modraszka!
Wisienka i Lipa trafiły pod łapy Koziego Klifu i... No cóż, ulga na sercu. Wiedziałam, że szylkretka sobie poradzi.
Wten padło imię Kreski i Mokrego i....Moje.
Poczułam ciepło, może nawet obawę na sercu. Szybko jednak zastanowiłam się nad nowym imieniem Kreski.
Biała Łapa...Biała Kreska? Co to miało by być za imię?
Nie chciałam krakać, a na koniec Kropka....Oh, tu się zmartwiłam. Nakrapiana Łapa trafiła pod skrzydła Trzcinowego Brzegu i....Hm. Po dłuższej myśli siostrzenica, może, wyciągnęła by kocura ze swej muszli.
Albo ten nie polubi treningów z małą gadułą.
Oh nie.
JEDNAKŻE!

Wróciłam uchem do Sowy i zmrużyłam ślepia na wieść, że Kawka zostanie jego terminatorem.
Niby...Nic wielkiego, ale obawiałam się o przyjaciela, czy jego bezpieczeństwo.
Niby z jednej strony ma oko na sytuację, a z drugiej...
Mój kikut zadrżał. Od kiedy mam taką niechęć do samotników? Ugh.

Truchtem spokojnym podeszłam do Kreski, stykając się z nią nosem. -Trening zaczniemy jutro, popołudniu. Zjedz porządne śniadanie i wyśpij się. - Po swoich słowach liznęłam kolorową kotkę w czółko.

Z uśmiechem podeszła w przeciwnym kierunku do Mokrego i go również liznęła w czoło.
-Co powiesz na trening po ceremonii, Mokry? Od razu poznasz, jak się sprawy mają. -
Czy chciałam, by Kreska przyzwyczaiła się do myśli, że została terminatorem?
Raczej. Od Mokrego nie spodziewałam się sprzeciwu, czy niechęci w ekspresji.
Kreska była delikatniejsza. Trening miał ją zahartować. Jak i jej brata.

Już miałam się kierować ku wyjściu z obozu z synem Śliwki, gdy Sowa miał dalsze wieści.
Oh?

Wysłuchałam więc ich. Moje uszko trzepało od czasu do czasu.
No i gdy POWAŻNA mina Sowy była urocza, to tak jego słowa...Oh. Jednak wykrakałam swoją niechęcią do samotników co nie co.
Aj. Aj. Aj....To się porobiło.
Przełknęłam niechętnie ślinę.
Sprawa serio była poważna, skoro mielim zamknąć swe granice na obcych, jakże od zaraz.
Zemsta zemstą, lecz poczułam w sercu potrzebe pozbycia się problemu.
Dla Sowy, dla przyjaciela.
No dla spokoju klanu, też.


Spojrzałam na Mokrego i na Kreskę. Sowia Gwiazda wyrzekł werdykt o opuszczaniu obozu i nie sądziłam, by siostrzeńcy sprzeciwili się mu.
Te obawy miałam z głowy...

Machnęłam kikutem, stojąc w miejscu. Łapy mnie już bolały.
Podtopy. Kolejna obawa na moich barkach, lecz nie o nich była teraz sprawa.
Powalona sosna. To nie mogła być trudna robota, chyba, że czasochłonna...

Wróciłam do Kreski szybkim krokiem.
-...Trening zaczniemy jutro wieczorem. Zależy, ile zajmie nam uprzątnięcie tej sosny. - Spojrzałam na siostrzenice ciepło.

Gdy żadne z moich siostrzeńców nie miało już pytań, dałam się ponieść gratulacjom, które skierowane zostały w moją stronę. Liznęłam zarówno Kozi Klif i Sowią Gwiazdę po barku.

Te dobiegły końca, a gdy Mokra Łapa nie miał nic przeciwko, kiwnęłam łbem na znak, że wychodzimy.

/zt

Przyglądałem się mianowaniu wojowników w ciszy, nie licząc pokasływania co jakiś czas. Nie chciałem już rozmawiać, gdy zaczęła się prawdziwa ceremonia. Każdy z terminatorów złożył przysięgę i już po chwili nadano im wojownicze imiona. ,,Truskawkowy Świt, Pnący Bluszcz, Błękitna Mgła oraz Żywiczna Kropla. '' - ładne imiona. Zadziwiającym była w ogóle ceremonia, na której aż cztery koty zostały wojownikami. To dużo kotów. Dobrze dla Klanu Rzeki. Kociaków też przyszło bardzo dużo. Moja mistrzyni dostała dwóch kolejnych terminatorów. Miała dużo podopiecznych. Ale chyba nie musiałem się na razie martwić tym, że to wpłynie jakoś na mój trening. Póki co, chyba szedł dobrze... Nie umiałem wiele, ale Kozi Klif była dobrą mistrzynią.
Całe to zamieszanie z samotnikami nie za bardzo mnie martwiło do tej pory. Ale teraz powinno zacząć. Nie mogłem wychodzić z obozu bez nadzoru, bo nie umiałem walczyć. Nie wiedziałem o tym, że była taka zasada. Teraz będę pamiętać. Ale trochę mi się to nie podobało. Wiem, że tak jest bezpieczniej, ale bardzo lubiłem chodzić samemu po terenach. Głupie z mojej strony, wiem. Muszę się w końcu przyzwyczaić do wychodzenia z obozu w czyimś towarzystwie. Bo w moim przypadku pewnie nawet jako dorosły wojownik będę musiał otaczać się innymi kotami opuszczając obóz. Moja choroba utrudniałaby mi ucieczkę przed walką, albo samoobronę. Nie mówiąc nawet o tym, że przy samym polowaniu może mi się coś stać jeśli przesadzę. Masakra. Czułem się okropnie ograniczony, czymś na co nie miałem wpływu. Nie wstydziłem się choroby, ale nie znaczyło to, że mi ona nie przeszkadzała. Oj przeszkadzała mi.
Sowia Gwiazda wspomniał też o tym, że chce utworzyć kładkę z obalonego drzewa. To dobrze dla nas, że to drzewo się zawaliło. Ci, którzy nie umieją pływać będą mogli w końcu mieć dostęp do reszty terenów. Bo teraz jeśli chce się poznać tereny klanów jako terminator to trzeba było umieć pływać. Nie było to jakimś bardzo dużym problemem, w końcu każdy w Klanie Rzeki powinien umieć pływać, ale droga lądowa zawsze była pomocna.
Ceremonia dobiegła końca, koty zaczęły się umawiać na pierwsze treningi, albo składały sobie gratulacje. Nie było już dla mnie tutaj celu. Mógłbym porozmawiać jeszcze trochę z rodzeństwem... ale nie wiedziałem nawet o czym. Niezręczne.
- Do zobaczenia - pożegnałem się z Krą i Racicą i wstałem, żeby podejść do stosu zwierzyny i wziąć coś do zjedzenia w legowisku.
//zt

I w końcu stało się, nie była już Łapą. Jej nowe, choć stare imię wybrzmiało - Pnący Bluszcz. Niby mówiła, że nie wie jakie imię nada jej Sowa, jednak to był oczywisty wybór. W końcu urodziła się Bluszczem. To jej odpowiadało i była usatysfakcjonowana. Truskawkowy Świt również dostała piękne imię. Tak samo jak Błękitna Mgła i Żywiczna Kropla. Wróciła w tłum, bo zdawała sobie sprawę, że teraz całe rodzeństwo Wisienki zostanie mianowane na terminatorów.
Przyglądała się kociakom i oczywiście, że zastanawiała się czy zostanie jej przydzielony terminator! Nie myślała teraz o niczym innym. To też jej się udało, Modraszek, albo raczej Modraszkowa Łapa miał zostać jej terminatorem! Końcówka jej ogona latała w ekscytacji.
Jej wzrok spoczął na białym, nieznajomym kocie, który miał być szkolony pod okiem Sowiej Gwiazdy. Były samotnik, jakich wielu w Klanie Rzeki. Nie myślała o tym zbyt dużo i już miała ruszyć, by powitać swojego terminatora gdy... Wuj znów zabrał głos. Wsłuchała się w jego słowa. Zamknięcie granic z początku wydało jej się bardzo radykalnym pomysłem - w końcu w Rzece wiele kotów urodziło się poza klanem. Z drugiej strony nie miała zamiaru sprzeciwiać się wujowi, choć oczywiście nie miała zamiaru nikogo krzywdzić, ale ktoś... skrzywdził kogoś bliskiego żartownisiom? Czy na pewno był to ktoś z ich klanu? Przez chwilę nie mogła w to uwierzyć, nie było to jednak niemożliwe.
Dziwnie było widzieć wuja tak... poważnego, przemawiającego do tłumu, był jednak przywódcą i rozumiała to. Niemniej miała z tym jakiś wewnętrzny problem.
Następnie przypomnienie by terminatorzy niepotrafiący walczyć ani się wspinać nie wychodzili samotnie... chwila.
Jej oczy momentalnie się poszerzyły, kiedy usłyszała o Księżycu, to znaczy, że był w lecznicy, tak? Powstrzymała się od stanięcia na równe nogi i pognania do lecznicy, bo to nie był koniec i miała jeszcze terminatora do ogarnięcia. Nagle jakby zrobiło się tego za dużo. Wszystkiego za dużo. Ogon zamiótł ziemię. Miała nadzieję, że jej bratu nic nie jest i zaczęła martwić się o Gorzką i Perłową Łapę, których nikt nie widział ostatnio w obozie.
Ostatnim ogłoszeniem było to o jakimś drzewie, ale Pnąca się wyłączyła, połowicznie, bo jak tylko Sowa wspomniał o trzech silnych kotach, to od razu się zgłosiła. Zupełnie bez namysłu. Była silna i Kozi Klif dobrze nauczyła ją pływać.
Nadszedł koniec ceremonii, więc Pnąca miała już wstać, gdy zatrzymała ją Kozi Klif. Była z nich dumna, ale wojowniczka też była ze swojej mistrzyni, bo jej terminatorzy stali się wojownikami.
- Oczywiście, dziękuję Kozi Klifie - powiedziała z uśmiechem, by zaraz w tłumie kotów odnaleźć Modraszkową Łapę.
Zgodnie z tradycją styknęła się z nim nosem.
- Cześć! Od dziś jestem twoim mistrzem, proponuję byśmy trening zaczęli jutro w porze górowania słońca. Wyśpij się, zjedz solidne śniadanie i widzimy się przy wyjściu z obozu - powiedziała terminatorowi plan i jeśli nie miał pytań, to odeszła i szybkim krokiem poszła w stronę lecznicy.


z/t

Kreska lekko marudziła na czułości swojej ciotki, aż ta nie odlepiła języka od niej. Rozglądała się dookoła siebie, wyszukując w tłumie znajomy pysk swojej siostry - Kropki. Lekko się zaskoczyła, przy czym się lekko zjeżyła, jak nagle zauważyła, że pstrokata się zmaterializowała obok niej. Pointka była aż tak zapatrzona, że nie zwróciła w ogóle uwagi, że kota, którego szukała, już był przy niej.
— Hej Kropko — mruknęła, ocierając główkę o siostrę. Nie miała okazji nic więcej dodać, bo Sowia Gwiazda zabrał głos. Czuła, jak z emocji mianowania swojej ciotki tak z mianowania jej rodzeństwa, jak serce jej szybciutko biło. Odprowadziła rudą kotkę wzrokiem, aż złożyła przysięgę, po czym, jak już wojownicy dostali nowe imiona, nieco zawstydzona i niepewna mruknęła imię ciotki, Truskawkowy Świt!
Gdy tylko usłyszała swoje imię, poczuła, jak mały dreszczyk przeszedł jej przez kręgosłup. Z wrażenia nawet nie spostrzegła braku Jeziorka. Kolejno się wsłuchiwała, czy to już wypowie jej imię i mistrza, na co musiała się nieco narzekać, bo została na prawie samiutki koniec! Albo przynajmniej tak się jej wydawało. Co prawda, imienia się nie spodziewała, bo została Białą Łapą, ale nie mogła narzekać ani trochę, bo dostała za mistrza swoją - świeżo mianowaną - ciotkę!
Gdy tylko podeszła do niej mistrzyni, tyknęła się z nią noskiem, czując, jak jej lekko drżą łapy z wrażeń. Gdy tylko Truskawka się od niej oddaliła, odwróciła łebek w kierunku Kropki, nie, Nakrapianej Łapy.
— Ale fajne imię ci się dostało — zamruczała. Sama ze swojego nie była pewna, ale cóż. Biała Łapa... Biała Kreska? Chyba... Chyba musiałaby się z tym przespać. Odwróciła główkę gdy ruda wróciła, kiwając lekko główką na jej słowa. No, miała jeszcze trochę na przeżuwanie imienia i rangę, po czym ponownie odwróciła się do Kropki. — Ch-chcesz poszukać razem legowisko? — Zasugerowała, uśmiechając się lekko. Jakby się zgodziła, to by na nią poczekała, jak nie, to poszłaby sama sobie zająć jakieś miejsce, aby wyrobić sobie wygodne legowisko.

// zt

Fasola straciła zainteresowanie swoim rozmówcą zaraz w momencie w którym zamknęła pysk po zadaniu pytań. Delikatnie bujając się w przód i w tył, obserwowała resztę zebranych. Wróciła spojrzeniem na pysk rudzielca dopiero, jak się odezwał i przedstawił. A więc może gadać, ale cicho? Niech będzie! Wyszczerzyła białe kiełki, gotowa dalej paplać, ale... w sumie to nie miała innych pytań. — Eeee myślę, że nie?? Jakby co to cię szturchnę, czy coś. Ogólnie dosiadłam się, bo nie chciałam siedzieć sama. Dużo kotów, a niektóre wciąż gapią się na mnie jak na ptasią kupę! To ten, już się zamykam — zarechotała i akurat Sowia Gwiazdka zabrał głos. Mianował jakieś koty, recytował formułki, a te przysięgały oddawać życie za klan... Taaaa, o tym też chyba coś mówił, jak prawił jej morały na granicy. Co ona wtedy na to odpowiedziała? Chyba nic ważnego, skoro o tym zapomniała. Później przyszedł czas na resztę kotów do mianowania, w tym i jej, jednak ona nie wyszła na środek. Jedynie się wyprostowała i wyciągnęła łeb. Czekała aż padnie jej nowe imię, ale i to, należące do kota, który ma ją szkolić. No dalej, dalej, o! Kolorowa Łapa?
— O, takiego jeszcze nie miałam — skomentowała pod nosem, zerkając na Trzcinowy Brzeg. Pochyliła się do niego i zaczęła szeptać. — Nigdy nie przywiązywałam się do imion, wiesz? Mam ich tyle co gwiazd na niebie, ale Kolorowej Łapy nie wymyśliłam. Może dlatego, że średnio pasuje, jestem pozbawiona kolorów. Chyba, że oczy. No, oczy mam dziwne — wzruszyła barkami i odsunęła się. Dopiero po chwili przyjęła do siebie, że jej mistrzem ma być... Sam Sówka. Uniosła delikatnie brwi i przekrzywiła łeb. O? No niech mu będzie, co za różnica? Późniejsze ogłoszenia przyjęła... nijako. Mało ją to obchodziło. Kiedy przywódca spojrzał prosto na nią przy wspominaniu o samotnikach i ich głupawej zabawie, wyszczerzyła kiełki w szerokim uśmiechu i wyprostowała się. Grymas jej nieco zmalał na następne słowa kocura, ale pozostał. A to ci dopiero! Wychodzi na to, że jest ostatnim samotnikiem, którego Klan Rzeki postanowił przyjąć.
— Ale jaja! — parsknęła, szturchając Trzcinę łokciem w bok. — Klan samotników nie może gadać z samotnikami! Przypał trochę... No to mi się udało, heh. Przylazłabym chwilkę później i dostałabym w pysk! — i tyle, mało ją to tak naprawdę obchodziło. Informację o kładce zignorowała, a jak ceremonia się skończyła, podskoczyła na równe nogi i strzeliła karkiem. — Fajnie się gadało Trzcinka, do zobaczenia!! Idę się umówić na ten cały trening z Sówką. Ciekawe czy wciąż się liczę jako kot do przegonienia, ha! — i z tym wesołym akcentem podeszła do przywódcy, wysłuchała co tam ma do powiedzenia i... poszła se. Pa pa!

/zt

Złożył przysięgę z drgającym z podekscytowania ogonem... I został Modraszkową Łapą! Kiedy tylko skończyła się ceremonia, spojrzał po sobie, jak gdyby słowa Sowiej Gwiazdy miały go całkiem odmienić. Czy był większy? Bardziej wydoroślały? Nie wydawało mu się... Przynajmniej od tej chwili nie był tylko małym, głupim kocięciem, a prawdziwym uczniem, przed jakim las stał otworem! Nie mógł już się doczekać treningu. W końcu rozpocznie się jego prawdziwa przygoda!

/zt

Ogon Mokrego drgnął mocno z ekscytacji gdy Sowia Gwiazda wymieniał kolejno imiona. Uśmiechnął się dumnie. Mokra Łapa... Nie spodziewał się niczego innego, ale był przeszczęśliwy. Wreszcie trochę więcej wolności! Nie mógł się doczekać!
Do tego trafił pod opiekę Truskawkowego Świtu... Mieć dwóch terminatorów w pierwszy dzień bycia wojownikiem? Miał nadzieję na porządny trening.
O, o kocie mowa! Uśmiechnął się do nadchodzącej Truskawki.
-Z wielką chęcią! Gratuluję ciociu!-

Mokry cały czas buzował z ekscytacji, ale Sowia Gwiazda dalej mówił. Nie mógł wychodzić z obozu, hmm... Tym bardziej musiał trenować ciężko, żeby nie wpaść w kłopoty. Gdy Sowia Gwiazda skończył mówić, a Truskawkowy Świt odebrałą już wszystkie pochwały, ruszył za nią.

/zt

Skinął krótko głową, bo jedynie na to było go stać po krótkim przemówieniu Fasoli, a następnie sam się zamknął i wpatrzył w przywódcę, który chwilę później przeszedł do mianowania nowych wojowników, w tym między innymi Błękitnej Łapy, której trening niedawno oficjalnie się zakończył. On był chyba mniej pewien tej decyzji, niż niebieska kotka, ale oboje uznali, że czas się w końcu pozbyć siebie nawzajem. No i... kto nie chciałby mieć ceremonii nadawania imienia z partnerem, prawda? Nawet na chwilę zezował w stronę Żywicznej Łapy, ale zaskandował parę razy imiona nowych wojowników, lecz cicho, szczególnie że obok niego siedziała Kolorowa Łapa.
- Och... przywódcy często mają... różne pomysły co do imion, może... faktycznie twoje oczy na to wpłynęły - zaczął, ale w sumie nijak nie dokończył, bo wtedy sam zdał sobie sprawę, że swoje imię też usłyszał i to chwilę wcześniej, przy imieniu jakiejś Nakrapianej Łapy. Ojej. W sumie spodziewał się tego, ale mimo wszystko trochę gorąco mu się zrobiło, że ledwo skończył jeden trening to już ma zaczynać kolejny. Z drugiej strony zaś, czy tak nie wyglądało wojownicze życie? I tak miał mało terminatorów w porównaniu do niektórych wojowników, no i dłuższy czas nie trenował nikogo. Nie zasługiwał już na taryfę ulgową.
Ale to nie był koniec. Bo przywódca mówił dalej, a Trzcinowe brwi schodziły coraz niżej, a tak był zasłuchany, że prawie syknął na Fasolę, która trzasnęła mu łokciem między żebra; bardziej ze strachu, bo zdążył zapomnieć, że tam siedzi. Nawet wyszukał wzrokiem Kruchego Pazura, czy Suchy Nos, by zobaczyć co oni o tym sądzą, ale matka miała kamienny wyraz pyska, a ojca nie dostrzegł. Huh.
- Ciekawa decyzja, to prawda... - miauknął cicho, wpatrując się chwilę w ziemię, z zastanowienia gryząc wargę. Wiadome było, że pojawili się w okolicy jacyś żartobliwi samotnicy, ale kto musiał im aż tak zaleźć za skórę, że ci tak im się odwdzięczali, a przez to przywódca podjął taką a nie inną decyzję? Huh. Interesujące.
W każdym razie potem padło o niewychodzeniu terminatorów niepotrafiących walczyć, co wydawało mu się logiczne i z wiadomego powodu, a potem padło pytanie o koty silne i w ogóle, ale to nie on, więc jedynie niepewnie przestąpił z łapy na łapę.
Nawet nie zdążył się pożegnać z Kolorową Łapą ani nic, gdy ta tak po prostu wyprysnęła z ceremonii, więc jedyne, co mu zostało, to cóż, udać się do swojej nowej terminatorki, Nakrapianej Łapy, prawda? Tak więc też uczynił, znalezienie ją w tłumie w momencie, kiedy wszyscy raczej się już dobrali nie należało do najtrudniejszych, więc natychmiast ją zlokalizował.
- Dzień dobry, Nakrapiana Łapo - przywitał się z kotką, stając w lekkiej odległości, bo naprawdę nie lubił tego dotykania się nosami i szczerze przerażał go taki bezpośredni kontakt. Miał nadzieję, że nikt tego nie odbierał nigdy negatywnie! - Może spotkajmy się jutro... z samego rana... przy wyjściu z obozu, co ty na to? - zaproponował.

Kocur odszedł właśnie od Kolorowej Łapy i miał już zniknąć pod Omszoną Skałą, gdy zatrzymała go Skaczący Wróbelek. Przez pierwsze uderzenie serca myślał, że może ma jakieś zastrzeżenia co do swojej nowej terminatorki, lub jego decyzji odnośnie granic, albo chce zgłosić się do pomocy przy kładce. Prawdę mówiąc, to nie sądził, że ktokolwiek przyzna się do spotkania z jakimś samotnikiem przed działaniami żartownisiów. Ale najwyraźniej się mylił. Wysłuchał kotki do końca, po czym spojrzał zamyślony na jej pyszczek. Niezbyt przyjemne uczucie przeszło przez jego ciało, gdy jego była terminatorka zapowiedziała chęć ukrucenia życia obcej kotce. Ale tak naprawdę nie mógł jej za to karać czy winić. Najwyraźniej Skaczący Wróbelek była honorowa, a mimo wszystko Kodeks nie zabraniał zabijania kotów spod niego wyjętych... niestety.
- Rozumiem, co czujesz, ale proszę, byś w przypadku jej spotkania pohamowała swe emocje. Nie potrzebujemy rozlewu krwi. To może tylko pogorszyć sytuację - poradził jej spokojnym głosem, przyciszonym, by koty, które już zaczęły się rozchodzić, nie usłyszały ich rozmowy. - Pamiętasz jak ona wyglądała? Jakieś cechy szczególne?
Jeśli ta samotniczka była mocno ranna, po spotkaniu z wojowniczką, to były dwie opcje. Albo umarła i jej bliski mogli znaleźć jej ciało przez co teraz się mścili, albo przeżyła i również zaczęła się mścić za skazę na honorze. Sowa wątpił jednak, by ktokolwiek, kto zobaczył martwe ciało bliskiego kota mścił się za to głupimi żartami czy tylko podkradaniem zwierzyny. Ta samotniczka najpewniej musiała żyć, a jeśli tak to przyda się wiedza jak wygląda.
Gdy tylko uzyskał od mink tę informację lub też nie, nie miał więcej pytań. Pożegnał się z wojowniczką i oddalił do swojego legowiska. Musiał przemyśleć sporo rzeczy...

//zt